Η πρώτη πεντάδα

Και τώρα που σας τράβηξα την προσοχή, πάμε να ξεκινήσουμε…από το Μονακό. Ναι τέτοιος είμαι, έτσι θα πάει το σημερινό.

1. Αυτά τα ρημάδια τα ντέρμπι ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Μονακό δε σταματάνε ρε φίλε. Σε 11 ματς από τη σεζόν 2021-22 λέει, το συγκεντρωτικό σκορ είναι 848-848. Τέλεια. Στην τελευταία βερσιόν λοιπόν, με το ματς πάλι στο όριο, ο Μάικ Τζέιμς έκανε…Μάικ Τζέιμς. Εύστοχο mid-range πάνω από τον Κάνααν, προσποίηση στην άμυνα του Πίτερς και πλάγιο βήμα για τρίποντο, χαίρετε κι αντίο. Ειδικά στη regular season, τέτοια ματς είναι βούτυρο στο ψωμί του Μάικ. 24 πόντοι με 7/14 σουτ, πάρε κι 6 ασίστ, πάρε κι ένα τρολάρισμα από το τουιτερικό ακάουντ της Μονακό. Ματσάρες μόνιμα, και ο Τζέιμς έκρινε την πιο πρόσφατη έκδοση.

2. Οργίων συνέχεια για το Αργεντίνικο Μουστάκι, δηλαδή τον Νίκο Λαπροβίτολα, που πήρε τη σούπερ εμφάνιση απέναντι στη Μακάμπι και έκανε double-down κόντρα στη Βιλερμπάν, σ’ ένα ματς που η Μπαρτσελόνα τα χρειάστηκε για αρκετή ώρα. Στα απλωμένα σχήματα των Καταλανών, και με το απόλυτο ελεύθερο από τον Γκριμάου, ο Λαπροβίτολα πετάει. Βρίσκει χώρο για τις τρίποντες βόμβες του (8/10 το βράδυ της Παρασκευής!) και ταυτόχρονα φτιάχνει τους περισσότερους συμπαίκτες του. Το ξέσπασμά του στην τέταρτη περίοδο, με 11 πόντους και 2 ασίστ, ήταν εκείνο που έδωσε τη δυνατότητα στην Μπαρτσελόνα να ξεφύγει λίγο στο σκορ και μέχρι το τελικό 101-92, με τον Λαπροβίτολα να έχει 28 πόντους και 9 ασίστ σε 25’. Το ζήτημα ασφαλώς, είναι το στυλ και ο τρόπος.

3. Στα σοβαρά τώρα. Η νίκη της αγωνιστικής, που πέτυχε η Φενέρ απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, προφανώς δεν έχει έναν πρωταγωνιστή, αλλά σίγουρα μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον Μάρκο Γκούντουριτς. Ζεστός από το ημίχρονο με 8 πόντους και λειτουργώντας ξανά ως έξτρα πόλος δημιουργίας, ο Σέρβος wing προκάλεσε φθορά στους περιφερειακούς της Ρεάλ με το μεγάλο του κορμί σε όλο το ματς. Έβαλε ένα κρίσιμο τρίποντο που έφερε το ματς στο καλάθι (80-82), δημιουργώντας τεράστια απόσταση από τον Μούσα μετά από ένα απλό σκριν του Μότλεϊ, ισοφάρισε στην παράταση (92-92) με ένα ακόμη μεγάλο τρίποντο, έβαλε τις βολές για να μείνει το ματς στον πόντο (98-99) και ήταν εκείνος που διάβασε σωστά το επερχόμενο λάθος του Καμπάτσο. Έκλεψε, άφησε την μπάλα στον Μαντάρ, νίκη για τη Φενέρ. Clutch παράσταση από τον Γκούντουριτς, που είχε συνολικά 21 πόντους, 7 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 3 κλεψίματα.

4. Πολύ ζόρικη η Παρτίζαν για οποιονδήποτε αντίπαλο, όσο γεμάτη φρόντλαιν κι αν διαθέτει, όταν εμφανίζεται έτσι στο παρκέ ο Ζακ ΛεΝτέι. Κι όχι, δεν εννοώ την έξτρα αφάνα με την κορδέλα, παρ’ ότι κι εκείνη είναι λατρεμένη. Ο ΛεΝτέι είναι σε άριστη σωματική κατάσταση, απέναντι στον Παναθηναϊκό έβαζε επανειλημμένα την μπάλα στο παρκέ και ξέφευγε από την άμυνα που μάλλον υπερ-εκτίμησε την ικανότητά του από το τρίποντο, εκτελούσε άμεσα μετά από τα αγαπημένα του ποσταρίσματα, τελείωσε και κάποιες φάσεις ψηλά. Παίδεψε τους Λεσόρ και Μήτογλου, έκλεισε τον αγώνα με 23 πόντους (8/12 δίποντα, 1/2 τρίποντα, 4/6 βολές) και 5 ριμπάουντ, βγάζοντας 39’ σε ένα παιχνίδι που πήγε στο έξτρα πεντάλεπτο της παράτασης.

5. Ξανά ‘’Blast from the Past’’ από τον Σερζ Ιμπάκα, που βέβαια είναι ρούκι στα σαλόνια της Ευρωλίγκας, αλλά το κοντέρ γράφει 34 και η αίσθηση είναι ότι τον βλέπουμε να παίζει μπάσκετ άλλα τόσα. Σε κάθε περίπτωση, βρήκε τις άλλες γεροντάρες της Μπολόνια απέναντι και σε αυτό το βίντατζ πάρτι, αποφάσισε να κερδίσει κάθε πιθανή μονομαχία κοντά στο καλάθι. Αν δεν πιστεύετε εμένα στην τελική, ορίστε το shooting chart του:

Ο Ιμπάκα τελείωσε το παιχνίδι με 24 πόντους (9/12 τρίποντα, 1/1 τρίποντο), 13 ριμπάουντ και 2 μπλοκ, συνεχίζοντας ένα πολύ καλό σερί παιχνιδιών μετά από εκείνα απέναντι σε Ζαλγκίρις και Βιλερμπάν, τοποθετώντας τον εαυτό του στη λίστα ‘’ΝΒΑερς που πάνε καλά στα μέρη μας’’. Όπως ο Τζαμπάρι Πάρκερ δηλαδή, και σίγουρα όχι όπως ο Κέμπα.

Bonus: Βαλένθια και Μπασκόνια μπήκαν στην τέταρτη περίοδο με το σκορ στο 70-68. Εννιά αγωνιστικά λεπτά αργότερα, το σκορ ήταν στο 79-95. Με λίγα λόγια, η Βαλένθια έβαλε έναν πόντο για κάθε λεπτό που αγωνίστηκε μέχρι εκείνο το σημείο στο κρίσιμο δεκάλεπτο, και έφαγε 27, ως το τελικό 84-98. Μπράβο Βαλένθια με την άμυνα αλλά και την επίθεσή σου, που έχουν πάει περίπατο τον τελευταίο καιρό (5 σερί ήττες), αλλά και Μπασκόνια με το 67,6% στα δίποντα στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

X factor

Γίνεται ένας παίκτης των 14 πόντων μ.ό. στη σεζόν να είναι παράγοντας Χ σε οποιοδήποτε παιχνίδι; Γίνεται, αν πιάνει τα νούμερά του σε μία περίοδο, χωρίς να κάνει τίποτα ιδιαίτερο πριν ή μετά απ’ αυτή. Ο λόγος για τον Νεμάνια Νέντοβιτς, ο οποίος είχε μόλις 5 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, όμως πήρε την μπαγκέτα από τον μετρημένο (και άκρως δημιουργικό) Γιάγκο Ντος Σάντος, είπε ‘’φτάνει, σειρά μου τώρα’’ και με 14 πόντους στην τρίτη περίοδο (πρακτικά στο τελευταίο 6λεπτο εκείνης) έφερε το παιχνίδι στη μεριά του Ερυθρού Αστέρα. Μία τεχνική ποινή για να…ζεσταθεί και να δώσει στον αντίπαλο λόγους να ελπίζει, και μετά το σόου.

Τρίποντο πάνω στον Ντάουμ, τρίποντο πάνω στον Τόμπσον, καλάθι και φάουλ πάνω στην άμυνα του Λάρκιν στην baseline, ντρίμπλες και step-back τρίποντο πάνω στον Κλάιμπερν, λέι-απ αποφεύγοντας τον Ερκάν Γιλμάζ. Τους πήρε όλους με τη σειρά, καταλαβαίνετε; Oι 5 πόντοι έγιναν 19, ο Ερυθρός πέρασε μπροστά με 72-70 στο τέλος της τρίτης, η Εφές ψιλο-διαλύθηκε μόνη της από εκεί και ύστερα μέχρι το τελικό 97-83. Εκείνο το σημείο που ο Νέντο έπιασε τους 19 πόντους, ήταν το πιο κομβικό του αγώνα. Τελικός προσωπικός απολογισμός, 23 πόντοι (έβαλε 4/4 βολές με το ματς στο +11, λίγο πριν το φινάλε) έχοντας 7/13 προσπάθειες και 3 ασίστ, σε 25’ συμμετοχής.

To avatar

Χρειάστηκαν έντεκα αγωνιστικές, ένα ματς που πήγε στην παράταση και συνολικά 100 πόντοι για να χάσει επιτέλους η Ρεάλ Μαδρίτης, για πρώτη φορά στη φετινή σεζόν. Ακόμη και στην ήττα τους, μοιάζει σα να κέρδισαν. Ένας pass-first χειριστής όπως ο Φακούντο Καμπάτσο, τα έβαζε όλο το βράδυ. Είχε 33 πόντους, με 11/11 δίποντα (και 2/10 τρίποντα) και 7 ασίστ. Αδιανόητη εμφάνιση δηλαδή, σε βραδιά με προσωπικό ρεκόρ πόντων.

‘’Οπότε ρε μάστορα, τι κάνει στη θέση του avatar, επειδή έχασε τα τρίποντα;’’ σας ακούω να ρωτάτε και ναι, σχεδόν ντρέπομαι που τον βάζω εδώ (ή και όχι) όμως ο Φάκου, με το σκορ στο 98-99 υπέρ των Μαδριλένων και 6,9’’ να απομένουν, έπεσε στην άψογη παγίδα των Καλάθη και Χέιζ-Ντέιβις, πέταξε την μπάλα στα χέρια του Γκούντουριτς και πάγωσε στο μπάσιμο του Γιαμ Μαντάρ, που έφερε το game winner και το τελικό 100-99. Συμβαίνουν κι αυτά φίλες και φίλοι, ακόμη και στους καλύτερους. Τα παθαίνει και ο Καμπάτσο, τα παθαίνει και η Ρεάλ. Ναι, κακία, το ξέρω, ας μου κάνουν μήνυση.

Η φάση

Το game winner του Μαντάρ λοιπόν; Ε ναι διάολε, έπεσαν τα τσιμέντα. Τι έχει να πει τώρα ο κύριος Σεϊζης που σκεφτόταν να τον βάλει στην αρνητική πλευρά του πρόσφατου 3-on-3 που (εξαιρετικά) μας παρουσίασε πριν λίγες ημέρες; Μάλλον ότι περίμενε την επάνοδό του, και καλά έκανε. Από τους 17 πόντους που σκόραρε ο Μαντάρ σε αυτό το τρελό παιχνίδι, αυτοί ήταν οι σημαντικότεροι για όλη τη λίγκα, που είδε επιτέλους ότι η Ρεάλ μπορεί να ματώσει. Μάλλον. Ίσως.

Η τακτική

Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος θιασώτης του Μακσβίτις-μπολ και της Ζαλγκίρις. Αργά παίζουν, σπουδαία κυκλοφορία και επιθετικό διαμοιρασμό δεν έχουν (17οι σε AST%), ούτε και η άμυνά τους ρολάρει σε στάνταρ προηγούμενων ετών. Την Αρμάνι Μιλάνο ωστόσο, αυτό το κακοχτισμένο σύνολο που επιμένει στα σχήματα γιγάντων, την πέτυχαν ευάλωτη και δεν πέταξαν την ευκαιρία. Επωφελήθηκαν το κοντρόλ στον ρυθμό, άπλωσαν χέρια παντού και μετά από κάθε σκριν πάσχισαν (και κατάφεραν ικανοποιητικά) να οδηγήσουν τους Μιλανέζους σε λάθη. Η νίκη όμως ήρθε (και) από την επίθεση του δευτέρου ημιχρόνου. Η σπουδαία βραδιά του Ουλάνοβας με 20 πόντους, έσπρωξε το σύνολο του Μεσίνα στο κυνήγι του, και οι υπόλοιποι Λιθουανοί το γύρισαν στον μινιμαλισμό: ‘’Στείλτε στο pop τον ψηλό που μπορεί να σουτάρει’’

Μέσω της χρήσης του Ρόλαντς Σμιτς ως spacing ψηλού λοιπόν, η Ζαλγκίρις τους έραψε κοστούμι κανονικό. Ο Μίροτιτς δεν ψήθηκε ποτέ να πάει ελαφρώς στην ώρα του σε κάποιο από τα αμυντικά close-outs πάνω στον Λετονό, oι Μέλι και Χάινς αντίστοιχα ζορίζονται πλέον σε τέτοιες αλλαγές, τα σχήματα που φέρνουν τρεις παίκτες της φρόντλαιν μαζί στο παρκέ τιμωρήθηκαν. Η Ζαλγκίρις άντεξε σ’ εκείνο το σημείο και με αυτά τα σουτ, έφτασε στο 54-65 επτά λεπτά πριν τελειώσει το παιχνίδι και δεν κοίταξε πρακτικά ποτέ πίσω. Ο Σμιτς τους κόλλησε ένα ακόμη προς το φινάλε, έπιασε τους 16 πόντους με 4/5 τρίποντα, το τελικό σκορ έγραψε 70-83.

Η μαγεία

‘’Ναι, ναι, ελάτε πάνω μου…Ναι και οι δύο, εκεί θα τα χαλάσουμε τώρα…Ωπ! Που είναι η μπάλα;’’

Μίλος Τεόντοσιτς, μη σταματήσεις ποτέ. Ειδικά αφού στα λεπτά που είσαι στο παρκέ, δε σε χτυπάνε ανελέητα με αλλαγές. Κάτσε εδώ, να κάνεις τον μάγο.

Ο Ολυμπιακός

Το ηθικό έχει κάπως αναπτερωθεί με τις δύο μεταγραφές. Ειδικά με εκείνη του Πετρούσεφ, τα οφέλη της οποίας εξήγησε λεπτομερώς ο Guru πριν λίγες ημέρες, αλλά και από την εικόνα των τελευταίων αγωνιστικών, όμως κάποια ζητήματα παραμένουν. Ο Ολυμπιακός ωστόσο ακόμη καλείται να βγάλει έναν πολύ γεμάτο Δεκέμβριο με τον Γουόκαπ ως μοναδικό πραγματικό κουμανταδόρο. Εκεί ανάμεσα, πριν το ημερολόγιο γράψει ‘12’ για την ακρίβεια, υπήρξε και η αντίφαση της ευκαιρίας, του statement μέσα από ένα πιθανό διπλό στην έδρα της Μονακό.

Το θετικό είναι πως Κάνααν και Πίτερς συνεχίζουν να πυροβολούν από παντού, και μαζί με τις έξτρα αρμοδιότητες να φέρνουν ισορροπία στην επίθεση του Ολυμπιακού. 5/8 ο Κάνααν, 4/5 ο Πίτερς, οι άμυνες συνεχίζουν να τους κυνηγούν ανελέητα κι εκείνοι να αδιαφορούν γι’ αυτό το γεγονός ακόμη περισσότερο. Κι αφού έχω την ευκαιρία, να σταθώ λίγο στον Κάνααν. Φοβερά πράγματα ο τύπος με το #3 από την περιφέρεια φέτος. Με επανατοποθέτηση ή μετά από σκριν, από τις γωνίες ή και όχι, αρκεί να φτάσει η μπάλα στα χέρια του με την παραμικρή υποψία καθαρής εκτέλεσης. Ζόρικο για παίκτη 1,83μ, με λίγες ντρίμπλες, να είναι τόσο επιδραστικός. Κι όμως.

Οι δράσεις των δύο φέρνουν την απαραίτητη μετακίνηση της αντίπαλης άμυνας, πλέον έχει μπει στην εικόνα και ο Μπραζντέικις λίγο περισσότερο ως κάθετο τρύπημα, γύρισε και ο ΜακΚίσικ, επιτέλους! Με αυτό το μοτίβο, ο Ολυμπιακός μπήκε έναν πόντο μπροστά στο ημίχρονο (38-39) και το ίδιο και στο φινάλε της τρίτης (58-59). Κάπου εκεί, ή και λίγο νωρίτερα, απόλυτα λογικά, η Μονακό αποφάσισε να πετάξει πάνω στον Κάνααν ότι κορμί υπήρχε στον τηλεφωνικό κατάλογο του Πριγκιπάτου, και να τον αποκόψει από τις δράσεις του υπόλοιπου συνόλου. Πέτυχε, και ο Ολυμπιακός οδηγήθηκε σε μερικές κακές επιλογές, που εφόσον απέφευγε πιθανότατα θα εξασφάλιζε αυτή τη σπουδαία νίκη. Έπεσε όμως στην παγίδα, το ματς πήγε στο ποιος θα σουτάρει καλύτερα στο clutch, κι όπως συζητήσαμε παραπάνω ο Μάικ Τζέιμς δεν έχασε την ευκαιρία.

Δε στοιχίζει πραγματικά αυτή η ήττα στη συνολική (μακρά) πορεία, ίσως μόνο στα δικά μου νεύρα που ήμουν πανέτοιμος γι’ αυτή τη νίκη, αλλά ποιος χέστηκε θα πείτε κι έχετε δίκιο. Μία σημείωση ακόμη. Ο Τόμας Γουόκαπ είχε ένα εξαιρετικό παιχνίδι εκτελεστικά (16 πόντοι με 6/13 σουτ) κι έπαιξε πάλι 34 ασταμάτητα λεπτά, όμως νιώθω πως όλο αυτό έχει αρχίσει και επιβαρύνει τις τελικές του αποφάσεις. Δεν είναι τόσο οι χαμένες βολές προς το φινάλε, συμβαίνει σε όλους ένα σκληρό 0/2 (ε Σισκάουσκας;) όσο το ότι η σωματική του κούραση γειώνει το στοιχείο στο οποίο ξεχωρίζει: τις μυαλωμένες, σχεδόν ρομποτικές επιλογές.

Ο Γουόκαπ, με τον Κάνααν απενεργοποιημένο, δεν πέρασε την μπάλα σε σωστά σημεία (είτε στους ψηλούς, είτε με κάποιο hand-off στο καυτό χέρι του Πίτερς) ενώ θόλωσε και οδηγήθηκε σ’ ένα περίεργο floater, μετά από ένα (τύποις) give-and-go με τον Μιλουτίνοφ, σε σημείο που δύο πόντοι θα ήταν χρυσάφι. No hard feelings, άλλωστε νομίζω πως ο κόουτς Μπαρτζώκας έχει χτίσει το σύνολο έτσι, ώστε στο φινάλε ο Γκος να είναι εκείνος που παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, όπως συνέβαινε πέρυσι με τον Σλούκα. Το πρόβλημα είναι πως ο Γκος έχει βγάλει ήδη 2-3 μυϊκούς τραυματισμούς, και θα χάσει κι ένα σημαντικό κομμάτι του Δεκεμβρίου. Οπότε…back to step 1.

 Ο Παναθηναϊκός

Μιλώντας για χαμένες ευκαιρίες κι ένα ακόμη πραγματικό κρίμα για ένα σπουδαίο διπλό που δεν ήρθε στο τσακ, ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να τελειώσει το ματς στην κανονική διάρκεια απέναντι στην Παρτίζαν, χάνοντας στην παράταση με 92-87.

Είναι δύσκολα τέτοια εγχειρήματα, είναι πραγματικά νωρίς για το σύνολο του Παναθηναϊκού, που έχει κι ελλείψεις. Ανησυχητικό σημείο είναι σίγουρα το γεγονός ότι, με την τρίτη περίοδο να κλείνει στο 54-56 και τους Πράσινους να τραβάνε ένα σερί 8-0 για το 54-64 στις αρχές της τέταρτης, δέχθηκε 38 πόντους μέχρι την τελική επικράτηση των Σέρβων -όπως μάλλον και το 0/3 σε παρατάσεις στη φετινή σεζόν, με το μόνο παιχνίδι που έχει κερδίσει σε clutch καταστάσεις να είναι απέναντι στη Ζαλγκίρις.

Η Παρτίζαν επέβαλε το (όποιο διαθέσιμο) μέγεθός της μέσω των ΛεΝτέι και Καμπόκλο, εγκλώβισε τον Παναθηναϊκό για μερικά λεπτά, ενεργοποίησε τον Ντόζιερ (που ανάθεμά με και αν θ’ άντεχα, εφ’ όσον έπρεπε να τον δω στον ομάδα μου, είναι ικανός για το χειρότερο και το καλύτερο μέσα σε συνεχόμενα plays) και άφησε την μπάλα στα ικανά χέρια του pure scorer Κέβιν Πάντερ. Ζόρικο δίποντο, τρίποντο, ξανά clutch δίποντο, άσε μας ρε άνθρωπε ν’ αγιάσουμε. Εκεί η Παρτίζαν είχε και το μομέντουμ της έδρας, ο κακομοίρης ο Ντίνος ο Μήτογλου έκλεισε 40+ λεπτά και δεν είχε δύναμη να τελειώσει δύο σχετικά εύκολες ευκαιρίες, το ματς πήγε στη μεριά του Ομπράντοβιτς. Αφήστε ωστόσο έναν γαύρο να επισημάνει 2-3 πολύ θετικά σημεία:

1. Ο Παναθηναϊκός μοιάζει να αντέχει ένα ματς που ο Σλούκας δε θα κάνει τον υπερήρωα, ειδικά αυτή την περίοδο που ακόμη και 20-25 μοιάζουν να τον επιβαρύνουν σχετικά, ειδικά στις εκτελέσεις του - 0/4 τρίποντα χθες, 2/9 συνολικά. Οι Πράσινοι στα καλά τους σημεία κυκλοφορούν εξαιρετικά, ο Γκραντ είναι σπαθί επιλογών (και αμυντικής προσήλωσης), Γκριγκόνις και Ναν πασάρουν με τα πιο απλά μέσα, willingly που λένε και στο χωριό μου, όταν δεν αποτελούν εκείνοι τη στόχευση για να εκτελέσουν. 20 ασίστ για 12 λάθη, οι περισσότερες μοιρασμένες ανάμεσα από αυτή την τετράδα περιφερειακών (5 ο Σλούκας). Γκουντ σταφ.

2. Ο Κέντρικ Ναν. 19 πόντοι, 7/16 σουτ, τίποτα εξαιρετικά τραβηγμένο. Αν είναι διαθέσιμος να πασάρει, είναι ακόμη πιο χαρούμενος να σουτάρει. Με ένα απλό κεντρικό σκριν, ο Ναν βλέπει μπροστά του μία λίμνη (όχι ακόμη θάλασσα) επιλογών. Καλό πρώτο βήμα, καλή ντρίμπλα, νηφάλιες επιλογές. Εκείνος είναι που ουσιαστικά μετατρέπει το 52-52, σε 54-64. Νιώθω ότι μπαίνει γρήγορα στο κλίμα.

3. Ο Ντίνος ο Μήτογλου, αυτός ο υπέροχος ψηλός. Τι νομίζατε δηλαδή, ότι θα τον δικάσω γιατί στο τέλος έχασε δύο προσπάθειες, σε ματς που πήγε σερί χωρίς αλλαγές; Μαχητής, στα καλά του λεπτά βοηθά να μετατραπεί το ζωγραφιστό του τριφυλλιού σε άβατο, εξαιρετικός ριμπάουντερ, δένει όλα τα σχήματα. Όπως και στην περίπτωση του Γουόκαπ στον Ολυμπιακό, θα χρειαστεί επιτέλους να επιστρέψουν κάποιοι τραυματίες ώστε να μην κάνει το χαλκέντερο αμυντικό χαφ σε κάθε παιχνίδι. Τρέχει όμως μία σπουδαία σεζόν, και πιστεύω ότι το ματς στο Βελιγράδι δεν ήταν εξαίρεση.