Το στυλ, βέβαια, είναι κατά μία έννοια δευτερεύον, αν και θα αναφερθούμε σε αυτό παρακάτω. Εκείνο που αναδείχτηκε σημαντικότερο εώς τώρα στη σεζόν, είναι ένα ποσοτικό πρόβλημα. Η καταπόνηση από το παγκόσμιο, όπως και οι τραυματισμοί των Σίκμα, Μιλουτίνοφ και Φαλ, άφησαν ήδη τον Ολυμπιακό λειψό στις θέσεις των ψηλών σε πολλά παιχνίδια, κάτι που κόστισε ήττες (π.χ. αυτή με τη Μπασκόνια). Επιπλέον, όπως φαίνεται από τους χρόνους των συμμετεχόντων, είχαν και έχουν δημιουργηθεί συνθήκες περαιτέρω επιβάρυνσης. Στα πρώτα δέκα παιχνίδια της Ευρωλίγκα π.χ., ο μέσος όρος συμμετοχής του υπέροχου Πίτερς άγγιξε το 30λεπτο.

Τα δύο βασικά οφέλη

Με την προσθήκη του Πετρούσεφ, το ποσοτικό πρόβλημα λύνεται. Ο Σέρβος μπορεί να καλύψει και τις δύο θέσεις, εφόσον του ζητηθεί. To ύψος του είναι 2,11, παραπάνω από αρκετό για να έχει ο Ολυμπιακός διαρκές μέγεθος γύρω από τη στεφάνη. Αν λείπει ένας εκ των δύο σέντερ, μπορεί να τον αντκαταστήσει για σεβαστό χρόνο κι ας μην έχει τα ιδεατά χαρακτηριστικά. Αν λείπει ένα από τα δύο 4άρια, σαφώς και γίνεται να αγωνιστεί εκεί. Πρόκειται άλλωστε για τη θέση που του ταιριάζει περισσότερο (κατά την άποψή μου έστω). Και φυσικά, ακόμη και αν δεν λείπει κανένας, ο Πετρούσεφ είναι έτσι κι αλλιώς ένας παίκτης βασικού rotation, που κάλλιστα μπορεί να προαχθεί στην ιεραρχία, φέρνοντας ισορροπία στον καταρτισμό της δωδεκάδας εν γένει. Πέντε στους ψηλούς, επτά στους κοντούς, όπως ακριβώς και πέρυσι.

Τα υπόλοιπα χρήζουν εκτενέστερης ανάλυσης, παρόλα αυτά - επαναλαμβάνω - τίποτε δεν συγκρίνεται με την αξία της λύσης στο ποσοτικό πρόβλημα. Είναι ο Πετρούσεφ εκείνος που θα αλλάζει με άνεση στα σκριν, σε πιο ευέλικτα σχήματα; Ίσως ναι, ίσως όχι, πάντως είναι ένας παίκτης που χρειαζόταν. Είναι stretch περισσότερο από τον Σίκμα; Ποιος νοιάζεται, πριν δεν υπήρχε κανένας.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, το δεύτερο μεγάλο πλεονέκτημα της απόκτησής του (μετά δηλαδή από την ίδια του την... ύπαρξη) είναι ο συνδυασμός της ηλικίας και της διάρκειας του συμβολαίου του. Ο Ολυμπιακός δένει έναν παίκτη 23 ετών για τρία χρόνια, γνωρίζοντας ήδη τις καλές επιδόσεις του στην Ευρωλίγκα και πατώντας επάνω στο υψηλό του κίνητρο να βελτιωθεί. Η ομάδα έχει όλο το χρόνο να τον εντάξει ομαλά, να του προσθέσει χαρακτηριστικά και νοοτροπία, χωρίς παράλληλα να φοβάται ότι τους κόπους της θα δρέψουν άλλα κλαμπ. Αν όχι από φέτος, τότε από του χρονου, ο Ολυμπιακός θα έχει δεδομένα μία πολύ αξιόλογη μονάδα για τη στελέχωση της θέσης 4 ή 5. Αν δεν φαίνεται τρομερά ελκυστική ως πρόταση τη δεδομένη στιγμή, απλά να θυμίσω πως ο Μπαρτζώκας δεν έχει να πάει πουθενά και πως ακόμη και μία μέτρια σεζόν θα του συγχωρηθεί. Άρα, ένας παίκτης ήδη καλός και σαφώς εξελίξιμος, είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα.

Οι αγωνιστικές προσθέσεις

Άντε, πάμε τώρα και στα σκαουτεριλίκια, που έχουν και πέραση γενικώς (δεν ψοφάω, διότι 23χρονος σε νέα ομάδα είναι, αλλά τέλος πάντων).

Λοιπόν, αρχικά νομίζω θυμάστε την περσινή σεζόν του στον Αστέρα. Υπήρξε θαυμάσια και νομίζω πως ο Σέρβος ήταν ο πιο βελτιωμένος παίκτης της Ευρωλίγκα για το 2023. 10,7 πόντοι, splits 60-35-70 στις προσπάθειες και 5,2 ριμπάουντ αποτελούν περίφημη συγκομιδή για 22,5 λεπτά συμμετοχής. Αν δεν με απατά η μνήμη μου μάλιστα, υπήρξε μία περίοδος στην οποία έπαιζε σαν το δεύτερο καλύτερο τεσσάρι της διοργάνωσης, μετά τον Βεζένκοφ.

Tα προηγμένα στατιστικά τώρα, αναδεικνύουν τον Πετρούσεφ ως πολύ σημαντικό για την περσινή άμυνα του Ιβάνοβιτς. Υπάρχει ένα metric στο 3stepsbasket, που λέγεται mixed team defense, στο οποίο ο παίκτης εμφανίζεται ως τοπ-3% στην Ευρώπη. Δεν το πολυκαταλαβαίνω, αλλά έπειτα είναι και το defensive rating των 109,1 πόντων/100 κατοχές που βγάζει το RealGm, όπως και το καταπληκτικό 23,36% σε defensive rebound rate που βγάζει στο ίδιο σαιτ (αντίστοιχα 19,85% στο 3steps). Φαίνεται δηλαδή, πως με διάφορους τρόπους ο Πετρούσεφ ήταν πέρυσι αμυντικά θετικότατος, εξασφαλίζοντας παράλληλα πως οι κατοχές θα καταλήγουν στα χέρια της ομάδας του, μέσω των ριμπάουντ.

Λογικό. Είναι μακρύς και γρήγορος ο νεαρός, έχει αλτικότητα, άρα οι προϋποθέσεις για καλή άμυνα είναι εκεί και στις δύο θέσεις της ρακέτας. Αν παίζει στο 5 και ο αντίπαλος είναι ο Ταβάρες ή ο Γουίλι ή ο Βέσελι ή ο Μότλεϊ, προφανώς έχουμε πρόβλημα, όμως σε περιπτώσεις που οι αντίπαλοι ψηλοί έχουν λιγότερη δύναμη και κινούνται περισσότερο στην περίμετρο, μπορεί να τα πάει περίφημα. Το ίδιο ισχύει και για το 4, υπό άλλη συνθήκη. Ίσως δεν του ταιριάζουν πιο κοντοί και δυνατοί φόργουορντ (βλ. Πάρκερ, Χέιζ-Ντέιβις), όμως οι περισσότεροι παίκτες της θέσης δύσκολα τον ματσάρουν σε αλτικότητα και ταχύτητα. Είναι από αυτό το πόστο που μπορεί να βοηθήσει και ως αμυντικός βοήθειας στη ρακέτα, κάτι που αν δεν με απατούν οι παραστάσεις μου, το έκανε πέρυσι κατά κόρον, παίζοντας δίπλα στον Μίτροβιτς ή άλλον σέντερ (γινόταν ένα μπάχαλο στη θέση στον Αστέρα).

Ιδού και τα δύο: Άμυνα ως ο μοναδικός σέντερ, άμυνα βοήθειας από τη θέση 4.

Θα μου πείτε, δύο φάσεις είναι ρε γκουρού της κακιάς ώρας. Σωστά. Απλά είναι δυο φάσεις, που ο Ολυμπιακός φέτος δεν τις βγάζει καθόλου. Ο Φαλ και ο Μιλού δεν ακολουθούν τα pick n pops, Πίτερς και Σίκμα δεν αμύνονται έτσι ως power forwards. Συνεπώς, εδώ υπάρχουν μερικά νέα στοιχεία προς εκμετάλλευση, προσθετικά.

Αντίστοιχα, στην επίθεση, όπου τα προηγμένα στατιστικά δίνουν μια καλή εικόνα, ισχύει μέσες άκρες το ίδιο: Τράβηγμα των πιο βαριών πενταριών έξω από τη ρακέτα, overpowering τον πιο κοντών τεσσαριών, επιθετικά ριμπάουντ, putbacks και τρέξιμο στο transition, όπως στην πρώτη φάση παραπάνω. Δυνητικά, μέσα από τις ομαδικές λειτουργίες του Ολυμπιακού, ο Πετρούσεφ μπορεί να καταστεί πολυχρηστικός και ωφέλιμος με ένα σωρό τρόπους. Δεν είναι και εγωιστής, σημειωτέον.

Υπάρχουν αστερίσκοι, όπως με όλους. Το στατικό σουτ από απόσταση δεν το προτιμά, παρότι δεν υστερεί. Νιώθει πιο άνετα να επιτίθεται στο close out (max μία τρίπλα) και να τελειώνει φάσεις πέριξ της ρακέτας μετά από κίνηση. Είναι κάτι που εξηγείται από το παρελθόν και την ανάπτυξή του - τα scouting report από τα χρόνια του Gonzaga τον αναφέρουν κυρίως ως mobile big, κάτι που εξηγεί τις λακκούβες προς το ανέβασμα στο 4. Δεν έγινε και τίποτα. Ούτε λόγος βιασύνης συντρέχει, ούτε γραμμικότητα. Πολλοί παίκτες, με την προϋπόθεση ότι διέθεταν τις ικανότητες, άλλαξαν την προσέγγιση τους στο άθλημα σε μία νύχτα, υπό τις οδηγίες του κατάλληλου κόουτς και την εμπιστοσύνη του σωστού οργανισμού. Δεν είναι συζήτηση για τώρα η συγκεκριμένη, αντίθετα μοιάζει πιο καίριο να ασχοληθούμε με το αν ο Ολυμπιακός έχει να πάρει από εκείνον πράγματα που του λείπουν. Ε, νομίζω ότι το ζήτημα το καλύψαμε. Ας κάνουμε μισό βήμα πίσω, για να δούμε ξανά τη μεγάλη εικόνα από άλλη θέα.

Ως γνωστόν, ο Ολυμπιακός δεν πήρε αυτές τις μέρες μόνο τον Πετρούσεφ. Πήρε και τον Μήτρου-Λονγκ. Αίφνης, η περίμετρος του διαθέτει παραπάνω παίκτες από όσους είναι φαινομενικά διαχειρίσιμοι. Μετράω τρία-τέσσερα point, τον Λάρι, τον Μακίσικ, τον Μπραζντέικις. Πώς θα ελιχθεί μεταξύ τους ο Γιώργος Μπαρτζώκας, όταν όλοι υπάρξουν διαθέσιμοι, δεδομένου του ότι η συναρμολόγηση των θέσεων 4 και 5 δεν πρέπει να διαταραχθεί εκ νέου; Δεν έχω ιδέα, όμως εδώ ίσως έχουμε να κάνουμε με μία τάση, την οποία οι ομάδες αργά ή γρήγορα θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν. Όσο τα παιχνίδια αυξάνονται, όσο το άθλημα παίζεται με μεγαλύτερες ταχύτητες, περισσότερα σκριν και επαφές, όσο οι κανόνες διεξαγωγής εξακολουθούν να είναι ανομοιογενείς μεταξύ των διαφόρων τουρνουά, τόσο οι προπονητές θα καταφεύγουν σε ολοένα και βαθύτερα ρόστερ, προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους. Αν έχουν περάσει ήδη δυο μήνες αγωνιστικής δράσης και ο Ολυμπιακός δεν έχει αγωνιστεί πλήρης ούτε μία φορά, εν μέσω μίας σκυταλοδρομίας τραυματισμών και μιας χιονοστιβάδας υποχρεώσεων, τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα αγωνιστεί πλήρης στη συνέχεια και για πολλές αναμετρήσεις; Τα ρόστερ των 15 παικτών, που θεωρητικά όλοι θα χτυπούν ανά πάσα στιγμή την πόρτα της δωδεκάδας με αξιώσεις, σαν να πλησιάζουν...