Σε άλλα νέα, η Μιλάνο πέτυχε σημαντική νίκη επί της ΤΣΣΚΑ, η οποία επέστρεψε στη δυστοκία, ενώ ως πολύ σημαντικές λογίζονται οι εκτός έδρας επιτυχίες των Μονακό και Μπάγερν. Τα δύο αυτά σύνολα παραμένουν εντός διεκδίκησης των πλέι οφ, παρότι έχουν γενικά ups and downs. Οι Μονεγάσκοι μοιάζουν τρομερά φορμαρισμένοι τελευταία. Απόδραση για τη Βιλερμπάν, μία από τα ίδια για την Άλμπα και τη Ρεάλ, δράμα της τελευταίας στιγμής για τον Παναθηναϊκό. Πάμε στις κατηγορίες μας.

Η πρώτη πεντάδα

1. Σχεδόν άσφαιρος στο πρώτο μέρος, απολαυστικός στην επανάληψη, ο Μάικ Τζέιμς οδήγησε την Μονακό σε μία ακόμη σημαντική νίκη, φέρνοντας επιπλέον στεναγμούς ανακούφισης στον Πειραιά. Καθόλου άσχημα δεν έκατσε στον Ολυμπιακό η εντός έδρας ήττα της Ζενίτ. Anyway, o Τζέιμς πέτυχε όλα τα καλάθια του στο β ημίχρονο, πλην ενός. 21 πόντοι, 5 ασίστ, 2 κλεψίματα, 2 λάθη σε 34 λεπτά συμμετοχής και σχετικά άνετη επικράτηση για το σύνολο του Ομπράντοβιτς, που συχνά πυκνά έχει διαστήματα ακαταμάχητου επιθετικού οίστρου, σε κόντρα ρόλο με τη φιλοσοφία του κόουτς.

2. Μαγική εμφάνιση από τον Κρις Τζόουνς ξανά, που έδωσε άλλη μία αγωνιώδη νίκη στη Βιλερμπάν, απέναντι στον σκληρό Αστέρα. Οι Σέρβοι, με τη γνωστή τους απλωμένη άμυνα, έσπρωχναν σχεδόν στη σέντρα τους Γάλλους, αποδιοργανώνοντας πλήρως την κυκλοφορία της μπάλας. Όλα αυτά μέχρι τα μέσα της τελευταίας περιόδου, όταν ο Τζόουνς το πήρε επάνω του, αφήνοντας αποτύπωμα σχεδόν σε κάθε play των Γάλλων, με λέι απ και ασίστ. Τελείωσε με 17 πόντους, 5 ασίστ, 4 ριμπάουντ και μόλις 2 λάθη σε 33 λεπτά συμμετοχής, πετυχαίνοντας επιπλέον το game winner. Ο Λάζιτς βέβαια, δεν είχε καμία δουλειά να μαρκάρει στη σέντρα.

Παιχταράς ο Τζόουνς παιδιά, η επόμενη σεζόν δεν θα τον βρει στην ίδια ομάδα λογικά.

3. Αμυντική εμφάνιση-μαγεία για τον Τζον Μπράουν, κυρίως από τη θέση 5 (όχι μόνο), με 7 κλεψίματα και γενικώς απίθανο διάβασμα του passing game της Μπαρτσελόνα. Ήταν το τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι του με 20+ πόντους και 5+ κλεψίματα, αν είναι δυνατόν. Η Ούνιξ έχει μία από τις καλύτερες άμυνες στην Ευρωλίγκα και φυσικά η παρουσία του Μπράουν είναι καταλυτική. Αυτή τη φορά η ομάδα του δεν χρειάστηκε να σκοράρει πολύ για να ανταγωνιστεί τους Καταλανούς, όπως στο επικό ματς της Βαρκελώνης. Εκμεταλλεύτηκε την απουσία του Μίροτιτς και έσφιξε πολύ τα double teams εντός ρακέτας, ενώ ο Περάσοβιτς βρήκε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει περισσότερο τον Βοροντσέβιτς, που στο πρώτο ματς δεν είχε θέση στο γήπεδο. Το όλο πρότζεκτ θυμίζει έντονα πλέον την Μπασκόνια των Τζέιμς-Άνταμς.

4. Οθέλο Χάντερ και Όγκουστιν Ρούμπιτ κυριάρχησαν στη ρακέτα της Μπασκόνια καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, με αποτέλεσμα ο Τρινκιέρι να τους βάλει μαζί στην crunch time, κάτι που κάνει πάρα πολύ σπάνια. Δεν γινόταν όμως να μείνει κανένας στον πάγκο στα κρίσιμα λεπτά. 17 πόντους έκαστος, 15 ριμπάουντ στο σύνολο, 7 επιθετικά ριμπάουντ παρεούλα. Ο Ρούμπιτ δεν είχε και τα καλύτερα ποσοστά, όμως κέρδισε πολλά φάουλ και έβαλε βολές (8/9). Η Μπάγερν δεν αποτελεί τον πιο ελκυστικό προορισμό στη διοργάνωση, αλλά ο Τρινκιέρι έχει τον τρόπο να βγάζει από τη μύγα ξίγκι ή αλλιώς, νεότητα από τους βετεράνους. Είναι και ο Ρίβερς κάπου δίπλα τους, ε; Πολύ σημαντική νίκη για τους Βαυαρούς, ήττα-ταφόπλακα για τους Βάσκους. Μόνος ευχαριστημένος θα πρέπει να είναι ο Γουέιντ Μπάλντγουιν, που έδωσε σοου στο δεύτερο μέρος και αν συνεχίσει έτσι, δεν θα έχει πρόβλημα να βρει το επόμενο συμβόλαιο.

5. Αμφιλεγόμενη φιγούρα στο σύστημα της Μακάμπι, αυτή τη φορά ο Άντε Ζίζιτς διέλυσε τα πάντα στα περάσματα του στο low post. Η αλήθεια είναι πως τροφοδοτήθηκε ιδανικά, χωρίς βιασύνες. Οι παίκτες του Σφαιρόπουλου χρησιμοποιούσαν "σκαλοπάτια" στην περίμετρο και έξτρα πάσες, αντί να τον ψάξουν απευθείας μετά το switch. Η υπομονή τους είχε αποτέλεσμα να παίρνει ο Ζίζιτς την μπάλα μόνος του και τελικά να γράψει 23 πόντους με 10/12 σουτ στην καλύτερη φετινή του παρουσία. Η Μακάμπι επιχείρησε σχεδόν διπλάσια δίποντα από τρίποντα, στοχεύοντας ακατάπαυστα στην άδεια ρακέτα του Ολυμπιακού. Περισσότερα παρακάτω.

Χ factor

Αθόρυβη, συνεχής και ουσιαστική δουλειά από τον Νικ Γουέιλερ Μπαμπ στην καθοδήγηση της Μπάγερν, με οκτώ ασίστ και πέντε κλεψίματα σε ρόλο ... Γουόκαπ, για να έχετε μια ιδέα. Ο Γουόλντεν ανέλαβε την εκτέλεση (5/7 τρίποντα) και εκείνος την οργάνωση και τον ρυθμό. Πρόκειται για τρομερά ουσιαστικό παίκτη, μετρημένο και συνεπέστατο αμυντικό, που ανά πάσα στιγμή θα κάνει ό,τι του ζητηθεί, πλην του να σουτάρει καλά από απόσταση. Δεν είναι όμως και γκαρντ του 24% όπως φέτος και λογικά θα επανέλθει στο ανεπαρκές μεν, αξιοπρεπές δε, 33-34%. Αν είχε ένα τέτοιο ποσοστό κι ο Γουόκαπ...

Η φάση

Ομολογουμένως περίεργη η άμυνα του Παναθηναϊκού στην τελευταία επίθεση της Εφές. Τελικά του κόστισε το παιχνίδι και την καταγραφή μιας νίκης-έκπληξης. Από τη στιγμή που ο Οκάρο Γουάιτ ήταν πάνω στον Μίτσιτς και πιθανότατα θα του απαγόρευε το τρίποντο, η βοήθεια από μία πάσα μακριά και με θυσία τον πολύ καλό στατικό σουτέρ, Μοερμάν, ήταν μάλλον αχρείαστη. Μετά από εκείνη, τα υπόλοιπα γεγονότα εξελίχθηκαν σαν ντόμινο.

Τζάμπα κάλυψη του Έβανς στη γωνία, πάσα, πάσα, τρίποντο. Κρίμα, όχι γενικά, αλλά για την πολύ καλή προσπάθεια των πρασίνων, που έκαναν το καλύτερο επιθετικό παιχνίδι τους στη διοργάνωση, απαλλαγμένοι τελείως από την συνθήκη του πικ εν ρολ. By the way, η τεχνική ποινή στον Πρίφτη για είσοδο στο γήπεδο την ώρα του αγώνα αποτελεί πανηγυρτζίδικο σφύριγμα και ίσως ξεπλήρωμα χρέους προς τον Αταμάν.

Το avatar

Μισή καλή κουβέντα πας να πεις για τους γκαρντ της ΤΣΣΚΑ και μετά σου έρχεται να καταπιείς τη γλώσσα σου. Οκ, καλή η άμυνα της Μιλάνο, αλλά όχι πια και κάτι τόσο σπουδαίο, που να δικαιολογεί τα χάλια των Σβεντ και Γκριγκόνις. Σε βραδιά που έλειπε ο Χάκετ, οι δυο τους δεν ήξεραν τι να κάνουν τη μπάλα. Βασικά ο Γκριγκόνις δεν ήξερε, ο Σβεντ ήξερε και παραήξερε. Να την σουτάρει στην στεφάνη. 0/6 τρίποντα και πραγματικά απαράδεκτη εμφάνιση από κάθε άποψη. Δηλαδή, αν έμενε παραπάνω από 19 λεπτά στο παρκέ, μπορεί να έφτανε και 0/10 εύκολα. Δεν βγαίνει στον Ιτούδη το φετινό ανσάμπλ στην περιφέρεια. 

Η τακτική

Ο Περάσοβιτς έχει βρει δύο γκαρντ με προσωπική φάση και καλή άμυνα στην Ούνιξ και του δίνει και καταλαβαίνει. Πίεση, βοήθειες από τον Τζον Μπράουν και κατόπι early screens (drags) στην άλλη άκρη του παρκέ, χωρίς πολλά πολλά. Δεν πρόκειται απλώς για ελευθερία του ταλέντου, πρόκειται για σχέδιο του να βγαίνουν άμεσα ελεύθερα σουτ και ας μην είναι τα καλύτερα ελεύθερα σουτ που θα συναντήσουμε στο άθλημα. Ο παρορμητικός Μάριο Χεζόνια προσθέτει την απαραίτητη εκετελεστική εσάνς από το πλάι, έχοντας επίσης το ελεύθερο, αλλά όχι το ακαταλόγιστο. Με άλλα λόγια, θα σουτάρουμε γρήγορα μεν, μετά από σκριν δε.

Στο παραπάνω βίντεο, μου αρέσει τρομερά η πειθαρχία του Τζεκίρι. Τρέχει μαζί με τον χειριστή, τον παρακολουθεί και του ανοίγει το πεδίο να σουτάρει. Παρατηρήστε επίσης το πώς ο Κέιναν "τοποθετεί" τον Μπράουν στη γωνία. Είναι ο συγχρονισμένος τρόπος, με τον οποίο η Ούνιξ ελέγχει συνήθως τα παιχνίδια. Παίζει πολύ μελετημένα στο γρήγορο transition, διαβάζοντας τις αδυναμίες της άμυνας τη στιγμή του στησίματός της. Υπάρχει ένα ορθάνοιχτο παράθυρο σε εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα. Δεν μένει για ώρα έτσι, αλλά για όσο μένει, προσφέρει πόντους απλόχερα.

Ο Ολυμπιακός

Οι επιτυχίες του Ολυμπιακού μέχρι και το τέλος του έτους βασίστηκαν στο τρίπτυχο άμυνα, πάσα, transition. Το συγκεκριμένο παιχνίδι απαιτεί ενέργεια και καλή προπόνηση και ακόμη περισσότερο απαιτεί ρυθμό. Είναι απολύτως λογικό να έχουν επηρεαστεί οι Πειραιώτες από την διακοπή, συγκριτικά περισσότερο από άλλες ομάδες, που Α) δεν βασίζονται τόσο σε αυτά τα χαρακτηριστικά Β) δεν είχαν τόσο πολλούς απόντες και έπαιζαν στα πρωταθλήματά τους Γ) έχουν απύθμενο βάθος (βλ. Ρεάλ). Δεν είναι όλα τα σύνολα ίδια, για αυτό και δεν αφήνουν επάνω τους το ίδιο αποτύπωμα οι δύσκολες καταστάσεις.

Ας επικεντρωθούμε, συνεπώς, σε πιο συγκεκριμένα πράγματα. Ο Ολυμπιακός στο Τελ Αβίβ αμύνθηκε χωρίς σύνεση, παραχωρώντας πανεύκολα το μις ματς και αφαιρώντας τον Φαλ από τη ρακέτα στην τρίτη περίοδο, σχεδόν αναίτια. Οι Ζίζιτς (κυρίως) και Ρέινολντς έκαναν πάρτι, κάτι που είχε μία σημαντικότατη παράπλευρη απώλεια. Εκείνη των πόντων στο ανοιχτό γήπεδο. Όταν δέχεσαι καλάθι από τους ψηλούς, μετά από οργανωμένη επίθεση με κατάληξη στο low post, τότε μοιραία ο ρυθμός πέφτει. Και πέφτει ακόμη περισσότερο, όταν δέχεσαι πολλά, πάρα πολλά τέτοια καλάθια. Περιέργως, η Μακάμπι αγνόησε πλήρως τις πιθανότητες να επιτεθεί με τους γκαρντ στα πόδια του Φαλ και επικεντρώθηκε στο να κάνει το λογικό. Bad timing, τόσο καιρό έκανε αηδίες.

Είναι πάντως πρόβλημα, ενόψει συνέχειας, το γεγονός ότι ο Τόμας Γουόκαπ συνεχίζει να έχει ποσοστά Καβαδά από το τρίποντο. Το 21% δεν τιμωρεί καμία απολύτως άμυνα για τις θυσίες σε πικ εν ρολ και αδύνατη πλευρά και συχνά απαιτούνται έξτρα κινήσεις και έξτρα πάσες, αντί να συμβεί το απλό, δηλαδή ένα σουτ μετά από σκριν. Τον Γουόκαπ έτσι τον έχουν ταξινομήσει τα scouting reports και έτσι τον είχαν αρχειοθετημένο και όσο έπαιζε στη Ζαλγκίρις. Μόνο που στους Λιθουανούς είχε σαφώς καλύτερα ποσοστά και επιπλέον έπαιζε σε σύνολο χαμηλού ρυθμού και έμφασης στο low post game. Προσοχή! Δεν είναι ότι στον Ολυμπιακό δεν ταιριάζει, μην τρελαθούμε. Είναι πολύτιμος. Απλώς η επιθετική του εικόνα χρήζει (και παίρνει) βελτίωσης. Πρέπει να συμβεί, αργά ή γρήγορα.

Τι θα γινόταν αν...

... η Φενέρμπαχτε είχε κρατήσει τον Ιγκόρ Κοκόσκοφ; Βλέποντας τους Τούρκους να έχουν 6/7 στα τελευταία παιχνίδια, χωρίς Ντε Κολό-Βέσελι και σχεδόν χωρίς την παραμικρή προπονητική επιρροή, ανατρέχω στο εξαιρετικό μπάσκετ που έπαιξαν πέρυσι στο δεύτερο μισό της σεζόν και στην απίθανη ατυχία τους στα πλέι οφ, στα οποία αγωνίστηκαν αποδεκατισμένοι. Αν ο Κοκόσκοφ είχε μείνει, το περσινό, ανολοκλήρωτο εγχείρημα θα είχε φέτος μετατραπεί σε πανδαισία. Τώρα, απλώς περιμένουμε την κοιλιά και τον πανηγυρικό αποκλεισμό από την οκτάδα. Τι όπλο θα ήταν ο Χένρι στα χέρια του Κοκόσκοφ, ε;

Χεστήκαμε, θα μου πείτε, είναι Σάββατο.

Πολύ σωστά.