Η πρώτη πεντάδα

1. Στο μεγάλο διπλό της Αρμάνι μέσα στην έδρα της Μπαρτσελόνα η σκυτάλη του πρωταγωνιστή άλλαξε χέρια από ημίχρονο σε ημίχρονο. Στο πρώτο ο Ισπανός αρτίστας Σέρχι Ροντρίγκεθ πέτυχε 15 πόντους από τους συνολικούς 34 της Μιλάνο (παρεμπιπτόντως θέλω να ζητήσω σε επίσημο γάμο εκείνη την κοφτή μίνι σταυρωτή που κάνει και εφορμά ανενόχλητος προς το καλάθι). Από εκεί και πέρα ανέλαβε ο Μάλκολμ Ντιλέινι με 14 στο δεύτερο ημίχρονο, όντας μάλιστα άχαστος σε τρεις προσπάθειες από το τρίποντο, στην επιτυχημένη απόπειρα των Ιταλών να επιστρέψουν στο ματς και να πάρουν τελικά τη νίκη, που τους κρατά κοντά στην τετράδα. 18 πόντοι (3/6 δίποντα, 4/6 τρίποντα) με 4 ασίστ για τον Σέρχι, 15 κρίσιμοι πόντοι με 4/5 τρίποντα για τον σκόρερ Ντιλέινι.

2. Αν ο τρόπος που πετυχαίνεις τους πόντους σου κάνει μία βραδιά ακόμη μεγαλύτερη απ’ ό,τι υποδηλώνουν οι αριθμοί και η επακόλουθη νίκη, τότε οι βραδιές του Μάικ Τζέιμς που λειτουργούν είναι βασιλικές. Ο γκαρντ της Μονακό έφερε τον αγώνα με την Μπάγερν στον δικό του ρυθμό και έκανε ό,τι ήθελε όποιον κακομοίρη βρέθηκε μπροστά του. Πέτυχε 5/7 τρίποντα, το καθένα πιο δύσκολο από το προηγούμενο, έφτασε τους 26 πόντους συνολικά, μαζί με 6 ασίστ και επανέφερε τους Μονεγάσκους στη μάχη για την όγδοη θέση, την οποία βέβαια διεκδικούν περίπου εννιά ομάδες με παρόμοιο ρεκόρ. Επειδή πάντως η εικόνα μιλάει καλύτερα ορισμένες φορές δείτε το παρακάτω σουτ. Κανονικά θα έπρεπε να απαγορεύεται.

3. Η Μπαρτσελόνα επέστρεψε άμεσα στις νίκες παίρνοντας το ντέρμπι με την Εφές, με το παιχνίδι της να έχει το γνωστό δυνατό μοίρασμα (και καλές ευστοχίες με 51% στο δίποντο και 50% στο τρίποντο αντίστοιχα). Αν κάποιος ξεχώρισε αυτός ήταν ο Ρόκας Γιοκουμπάιτις, ο οποίος πρέπει να έχει ξεχάσει πλήρως πως είναι μόλις 21 ετών. Ο νεαρός Λιθουανός γκαρντ ήταν κομβικός στα τελευταία λεπτά, σκόραρε σε δύο πολύ δύσκολα ντράιβ (το δεύτερο μάλιστα καλάθι και φάουλ), που έφεραν την Μπαρτσελόνα στο +6 λίγα δευτερόλεπτα πριν το φινάλε και έφτασε τους 16 πόντους σε 10 προσπάθειες και 21’ συμμετοχής, με 2 ασίστ και 2 ριμπάουντ να συμπληρώνουν την προσωπική στατιστική του.

4. 2/2 για την ΤΣΣΚΑ του κόουτς Ιτούδη, η μόνη ομάδα που πέτυχε κάτι τέτοιο, αν και ήταν στις λίγες που είχε πραγματική ευκαιρία. Και αν η επικράτηση επί του Παναθηναϊκού ήρθε άνετα και από νωρίς (κυρίως λόγω του 50% στα τρίποντα, με 7/9 στην δεύτερη περίοδο συγκεκριμένα), με τη Βιλερμπάν τα πράγματα ήταν πιο ζόρικα και χρειάστηκε ο οργιαστικός και σχεδόν αλάνθαστος Χάκετ να τραβήξει το κάρο σε τρίτη και τέταρτη περίοδο. 27 πόντοι (6/8 δίποντα, 3/4 τρίποντα, 6/7 βολές) με σημαντικά καλάθια (χαρακτηριστικότερο εκείνο το ντράιβ ενάμιση λεπτό πριν το φινάλε, που πήρε και το φάουλ) που κράτησαν τους Ρώσους μπροστά, 4 ασίστ και μόλις 1 λάθος, νούμερα που ήρθαν να συμπληρώσουν τη δυνατή εμφάνιση που έκανε στο ΟΑΚΑ (17 πόντοι, 6 ασίστ, 5 ριμπάουντ και κανένα λάθος). Σε ένα τετραήμερο που οι περισσότεροι αθλητές της Ευρωλίγκας ζορίστηκαν, ο Χάκετ ήταν ρομποτικός.

5. Δεν μπορείς να μη θαυμάσεις τη φετινή Ρεάλ για τον τρόπο που αγωνίζεται. Οι απουσίες είναι διαρκείς, με πιο χαρακτηριστικές εκείνες των Ράντολφ και Τόμπκινς, που μόλις χθες αγωνίστηκαν για πρώτη φορά παρέα, παρόλα αυτά οι Μαδριλένοι φιγουράρουν στην κορυφή. Και όχι μόνο, αλλά καταθέτουν διαρκώς ένα γοητευτικό μπάσκετ, γεμάτο κίνηση, πάσες και συνδυασμούς, οι οποίοι πάνε πολύ πιο πέρα από το pick n space. Το δεύτερο δεκάλεπτο απέναντι στη Μπασκόνια είναι χαρακτηριστικό.

Ένα ξεχωριστό στοιχείο του συνόλου του Λάσο είναι πως μπορεί να πάρει το μέγιστο από τις μονάδες του, σε λίγα μόλις λεπτά. Ο ταλαιπωρημένος φέτος Ράντολφ, π.χ. αγωνίστηκε μόλις 12, αλλά πρόλαβε να σκοράρει 13 πόντους και να μαζέψει 12 (!) ριμπάουντ, έξι εκ των οποίων επιθετικά. Αν είδατε την εικόνα του στο γήπεδο, πιθανώς να παρατηρήσατε ότι κουραζόταν με το που συμπλήρωνε τρίλεπτο. Κι όμως, για όσο βρισκόταν στο παρκέ, δεν είχε αντίπαλο, φέρνοντας μοιραία την αναρώτηση σχετικά με το πού μπορεί φτάσει η Ρεάλ, αν επιτέλους αγωνιστεί πλήρης και υγιής. Βασικά, μπορεί να φτάσει στην κατάκτηση. Εύκολα.

Χ-factor

Στο δεύτερο ημίχρονο απέναντι στον Ολυμπιακό, οι παίκτες της Φενέρ ένιωσαν Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς. Ξεκίνησαν να πυροβολούν non stop και άνοιξαν τη διαφορά μέχρι το τελικό 94-80. Η ομάδα του Σάσα Τζόρτζεβιτς (χφτου!) είχε το ελεύθερο για εκτέλεση από τα πρώτα στάδια της κάθε επιθεσης, άνοιξε το γήπεδο και με τα δύο σουτ του Μπούκερ στην τρίτη περίοδο από την κορυφή ξεμπούκωσε νωρίς. Οι Τούρκοι ευστόχησαν συνολικά σε 11 από τις 17 περιφερειακές προσπάθειες σε αυτά τα είκοσι λεπτά και έφτασαν σε μία νίκη πολύ πιο άνετα απ’ όσο φαινόταν στο ξεκίνημα, ειδικά με τις ελλείψεις των Ντε Κολό και Βέσελι. Ο Μελίχ Μαχμούτογλου στο δεύτερο ημίχρονο είχε 3/3 τρίποντα (4/5 συνολικά), ενώ Γκούντουριτς (2/2) και Μπούκερ (2/3 και 3/5 σ’ όλο τον αγώνα) ακολούθησαν ανάλογα. Η παρουσία του τελευταίου κρίνεται κομβικότερη, κυρίως γιατί ουδετεροποίησε τον Φαλ, αναδεικνύοντας ένα ντεφό στην αμυντική λειτουργία του Ολυμπιακού, που δεν ήταν προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει έναν σέντερ στην περίμετρο.

Η φάση

Οι διαιτητές σ’ αυτή τη λίγκα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μοιράζουν διπλές τεχνικές στους προπονητές σε κάθε είδος διαμαρτυρίας. Εκτός αν πρόκειται για την γκρίνια του Σάρας, ο οποίος θα έπρεπε κανονικά να έρχεται με μία από τα αποδυτήρια και να του σβήνεται στο τέλος του αγώνα αν τον βγάζει ήρεμος, σαν τον άλλοτε στόπερ του Ολυμπιακού Αλμπέρτο Μποτία και τις κίτρινες κάρτες (θενξ Θέμη Καίσαρη). Τα είπα και ησύχασα, ας πάμε και στο γεγονός. Λίγο πριν τα μέσα της τρίτης περιόδου στον αγώνα Μπαρτσελόνα - Εφές ο Αταμάν ξέσπασε για τις αποφάσεις των διαιτητών ως εκείνο το σημείο και αποβλήθηκε. Το παιχνίδι ούτως ή άλλως ψιλοέγερνε ήδη από εκείνο το σημείο και ο Τούρκος κόουτς, μία ψυχή ροκ σταρ κρυμμένη σε σουλούπι μπασκετικού προπονητή, είπε να θυμίσει στους Καταλανούς οπαδούς ποιος σήκωσε πέρυσι το τρόπαιο. 

Η Μπαρτσελόνα κέρδισε, καθαρίζοντας τη φετινή σειρά με την Εφές, απόλυτα σταθεροποιημένη στην κορυφή της λίγκας, όσο η ομάδα του Αταμάν ψάχνεται. Αν πάντως θες να αποφύγεις ένα σύνολο στα πλέι-οφς είναι οι περσινοί πρωταθλητές και ένα ενδεχόμενο ματσάρισμα με την Μπάρτσα στις θέσεις 1-8 θα ήταν ονειρικό, όσον αφορά την ίντριγκα. Ίσως και το μπάσκετ που θα παιχτεί.

Το avatar

Ας μείνουμε σε αυτό το παιχνίδι, μιας και ήταν το μεγάλο ντέρμπι των ημερών. Ας γίνουμε και κάπως αυστηροί απέναντι στον Βασίλιε Μίτσιτς, που μοίρασε μόλις μία ασίστ. Ο MVP της Ευρωλίγκα διανύει μία εσωστρεφή σεζόν, που μπορεί να είναι πλούσια σε σκοράρισμα, αλλά ταυτόχρονα συνοδεύεται από μακράν τις χειρότερες επιδόσεις του στην τελική πάσα, στα χρόνια που είναι στην Εφές. Πρέπει να σηκώσει το κεφάλι ψηλά και να δει τους συμπαίκτες του, αντί να ψάχνει διαρκώς τις επαφές και τα μεγάλα σουτ. Οι 3,5 ασίστ ανά παιχνίδι κρίνονται λίγες, άσχετα με το αν η ομάδα του συνεχίζει να βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της συγκεκριμένης στατιστικής κατηγορίας, που έτσι κι αλλιώς από μόνη της δεν λέει τίποτα. Εκείνο που λέει, είναι πως ο καλύτερος παίκτης της έχει κάπου απωλέσει την θαυμάσια ισορροπία των τριών προηγούμενων σεζόν.

H τακτική

Μεγάλη κερδισμένη των περίεργων ημερών υπήρξε η ΤΣΣΚΑ. Έδωσε δύο αγώνες και τους πήρε, παίζοντας εξαιρετικά στο ΟΑΚΑ και καλά στη Μόσχα. Η ομάδα του Ιτούδη έχει περάσει από διάφορα σκαμπανεβάσματα φέτος και παραδόξως το καλύτερο της διήμερο ήρθε όταν έλειπε ο Κλάιμπερν, δηλαδή ο καλύτερος παίκτης της.

Υπάρχει βέβαια εξήγηση και αυτή δεν είναι άλλη από το ότι το οργανωτικό της παιχνίδι ανατέθηκε εξ ολοκλήρου στους γκαρντ. Οι Ρώσοι έχουν προσπαθήσει να κάνουν φέτος δύσκολα πράγματα και συγκεκριμένα να αναδείξουν τους φόργουορντ ως point. Δεν έχει λειτουργήσει και ίσως οι δύο αυτές αγωνιστικές να ξεκλείδωσαν κάποιες δυνατότητες, που λόγω συγκυρίας (τραυματισμοί) ή κατεύθυνσης (πολυφωνικό παιχνίδι) είχαν παραμείνει ανεκμετάλλευτες.

Δεν είναι μόνο ο Χάκετ. Είναι επίσης ο Σβεντ, που έπαιξε πολύ καλά με τη Βιλερμπάν, και κυρίως είναι ο Γκριγκόνις, ένας αληθινά εξαιρετικός σκόρερ, που ως τώρα συμμετείχε στα παιχνίδια περίπου ως γκεστ σταρ. Έπαιξε 23 λεπτά απέναντι στον Παναθηναϊκό και 27 προχθές, καταγράφοντας τους δύο υψηλότερους χρόνους του για φέτος. Με παραπάνω προσπάθειες να καταλήγουν στα χέρια του, σκόραρε 19 και 16 πόντους αντίστοιχα (επίσης προσωπικά φετινά ρεκόρ), με 8/14 τρίποντα στο σύνολο. Σαν να ήρθε η στιγμή η επίθεση της ΤΣΣΚΑ να μεταφερθεί στην περίμετρο. Άλλωστε, από όπου και να το πιάσεις, η τριάδα Σβεντ-Χάκετ-Γκριγκόνις συγκαταλέγεται στις τοπ περιφερειακές τριάδες της ηπείρου και παρόλο που δεν υπάρχουν μπάλες για όλους, σίγουρα μπορούν να μοιραστούν ορθολογικότερα. Ο Ιτούδης ξέρει σαφώς τι κάνει, απλώς η συγκυρία τον έφερε αντιμέτωπο με την ανακατανομή γρηγορότερα από ό,τι ίσως υπολόγιζε.

Οι αιώνιοι

Ο ένας έφαγε 14 πόντους από την Φενέρμπαχτσε, ο άλλος 24 από την -πολύ ανώτερη- ΤΣΣΚΑ, ενώ τα παιχνίδια της 21ης αγωνιστικής (με Ζενίτ και Μακάμπι αντίστοιχα) ήταν ανάμεσα σ’ εκείνα που αναβλήθηκαν. Εμφανώς αποσυντονισμένοι, πλήρως ντεφορμέ και λογικό όταν έχεις να παίξεις μπάσκετ τέτοιου επιπέδου για περίπου είκοσι ημέρες. Δεν υπάρχει λόγος να κρατήσουμε κάτι απ’ αυτά που είδαμε, ακόμη και το ροτέισον των δύο είχε περίεργη φόρμα, πάμε παρακάτω. Ο Ολυμπιακός θα κληθεί σύντομα να κουμπώσει τα κομμάτια όπως στον πρώτο γύρο, να αντιμετωπίσει τις καλύψεις των αγωνιστικών που χάθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να μη δώσει έδαφος στη μάχη για τα πλέι-οφς (και την τετράδα;), ο Παναθηναϊκός από την άλλη θα ζήσει σύντομα μέρες Γιόβιτς και ‘’να, ορίστε πώς θα ήμασταν με έναν κανονικό πλέι μέικερ από το ξεκίνημα’’. Κουβέντα να γίνεται.

Talk memory

Μόλις οκτώ παιχνίδια από τα δεκαοκτώ πραγματοποιήθηκαν σ’ αυτή τη διπλή αγωνιστική, που ήταν μάλιστα και τα πρώτα της νέας χρονιάς, καθώς το προηγούμενο σετ αγώνων (6 και 7 Ιανουαρίου) είχε μόνο αναβολές, ενώ και το 2021 είχε κλείσει με ένα φτωχό 4/9. Μέσες άκρες η Ευρωλίγκα αυτή την περίοδο φυτοζωεί, όπως δυστυχώς αρκετά πράγματα τριγύρω. Ο ρυθμός είναι προφανώς εκτός, όπως ήταν για παράδειγμα και στην πρώτη αγωνιστική στις αρχές Οκτωβρίου. Μόνο που εκεί υπήρχε τουλάχιστον η αδημονία για το πρωτάθλημα που ξεκινούσε. Πώς θα παρουσιαστούν τα ρόστερ, ποιοι είναι φαβορί και αουτσάιντερ, τι θα κάνουν οι δικοί μας. Όλα αυτά με πλήρεις αγωνιστικές, όχι με θεατές και υπευθύνους να περιμένουν νέα για το ποιος είναι ο επόμενος αγώνας που θα ακυρωθεί, όπως δηλαδή συμβαίνει τώρα. Off-tempo η Ευρωλίγκα, έτσι και εμείς που παρακολουθούμε και καλούμαστε να γράψουμε δύο γραμμές παραπάνω. 

Αν υπάρχει πάντως κάτι που δε βγαίνει σχεδόν ποτέ off-tempo (εκτός αν το επιλέξει ο καλλιτέχνης) είναι η μουσική. Μίνι στροφή λοιπόν, να βγει το Σαββατοκύριακο και από βδομάδα επιστρέφουμε στο μπάσκετ. Προχθές ανακοινώθηκε το πρόγραμμα του Coachella festival, που λαμβάνει μέρος στην έρημο Κολοράντο της Καλιφόρνια, και σε αυτό θα είναι οι αγαπημένοι μου BADBADNOTGOOD. Ποιος δε θα είναι εκεί; Εγώ, αν δε συμβεί κάτι δραματικό, να με πάρει για παράδειγμα ένας αστεροειδής που πλησιάζει τη Γη και να με παρκάρει σ’ εκείνη την έρημο την κατάλληλη ημερομηνία. Ένα κείμενο πάντως για τη συγκεκριμένη μπάντα είναι καιρό στο μυαλό μου, καθώς είναι ένα από το χαρακτηριστικότερα παραδείγματα σύγχρονης δημιουργίας. Μία υπέροχη βερσιόν τζαζ, post-bop στα καλύτερά της σε συγκεκριμένες στιγμές, που ταυτόχρονα ενώνει τις γραμμές με άλλα είδη όπως η ραπ, η ορχηστρική μουσική και η synth. Μέχρι οι λέξεις να βρουν το δικό τους ρυθμό και να γίνουν ολοκληρωμένο κομμάτι λόγου, ας βγει μπροστά ο ήχος. Οι BADBADNOTGOOD κυκλοφόρησαν πριν μερικούς μήνες το Talk Memory, άλμπουμ που προφανώς και προτείνω ανεπιφύλακτα ως ένα από τα κορυφαία της περσινής χρονιάς, ίσως όμως μετά από τα πιο χαρακτηριστικά III και IV, απ’ όπου και έρχεται το Chompy’s Paradise. Εντζόι.