Πάμε να δούμε την εξέλιξη των τεσσάρων ζευγαριών, ένα προς ένα.
1. Μπάρσα - Ζενίτ
Ο χαμός γίνεται εκεί που δεν το περιμέναμε. Δύο ματς-θρίλερ στη Βαρκελώνη, νίκες μοιρασμένες για Μπάρσα και Ζενίτ, ξύλο σε κάθε κατοχή, αργοί ρυθμοί, προσωπικές ενέργειες, αίμα και άμμος. Οι Ρώσοι βολεύονται αναπαυτικά στο χαμηλο τέμπο (στο οποίο άλλωστε ειδικεύονται) και κουράζονται πολύ λιγότερο από το να έτρεχαν πάνω-κάτω. Δυο μελανιές παραπάνω δεν είναι τίποτα μπροστά στο να σου βγουν τα πνευμόνια και δεδομένων των απουσιών Γκουντάιτις και Πονίτκα, ο Πασκουάλ δεν θα μπορούσε να ζητήσει καλύτερη συνθήκη, προκειμένου οι παίκτες του να προσηλωθούν στις τακτικές πονηριές του (διπλά/τριπλά switches, double teams χαμηλά, κρύψιμο του Πάνγκος στον Καλάθη) και να μην χρειάζεται να ανεβοκατεβαίνουν σαν τρελοί.
Η Μπαρτσελόνα μάλιστα, δεν φαίνεται διατεθειμένη να αλλάξει τακτική. Μπορεί να αποκλειστεί, μπορεί να πάρει τη σειρά 3-1, μπορεί να φτάσει μέχρι τον τελικό, ο,τι και να καταφέρει θα το καταφέρει "The Saras' way". Από τη στιγμή που ο Γιασικεβίτσιους δεν εμπιστεύεται στον Χίγκινς έξτρα αρμοδιότητες οργανωτή στην κακή μέρα του Καλάθη, η Μπαρτσελόνα θα παίζει σύνθετα, με πολλά post-ups, συνεχόμενα σκριν και σπαταλώντας τον χρόνο αναίτια. Ταυτόχρονα βέβαια, δεν πρόκειται να της ξεφύγει ποτέ παιχνίδι, διότι όλα αυτά συνοδεύονται στην άλλη άκρη του παρκέ από τρομακτική άμυνα, στην οποία οι αρμοδιότητες αλλάζουν κατά το δοκούν. Μπες μέσα κύριε Κλαβέρ και πιάσε τον Πάνγκος σε παρακαλώ.
Οι προβολείς πέφτουν επάνω στον Καναδό πλέι μέικερ και όχι άδικα. Είναι πρακτικά ο μοναδικός άσος του ρόστερ του Πασκουάλ, τρώει το ξύλο της αρκούδας, οι τελευταίες επιθέσεις περνάνε από τα χέρια του και οι ενέργειες του ως ένα βαθμό καθόρισαν τα δύο αποτελέσματα. Στο πρώτο παιχνίδι πέτυχε το νικητήριο καλάθι με λέι απ, στο δεύτερο αστόχησε υπό δύσκολες προϋποθέσεις στο σουτ για το 2-0, με αποτέλεσμα η αναμέτρηση να οδηγηθεί σε παράταση. Τα δύο σουτ ήταν σαν να επισφράγισαν με δίκαιο τρόπο δύο "αντίθετες" εμφανίσεις. Την Τετάρτη ήταν αψεγάδιαστος, σκοράροντας και οργανώνοντας με ακρίβεια χειρουργού. Αντίθετα χθες, περισσότερο στάθηκε κομβικός αρωγός στην προσπάθεια των Μπλακ και Τόμας, παρά όρισε την τύχη της ομάδας του. Είχε 1/7 τρίποντα, μόλις τρεις ασίστ και τέσσερα λάθη και οι 23 πόντοι του χάλασαν την οικονομία των προσπαθειών. Εκεί που η Ζενίτ ζητούσε φανερά ποικιλία, οι επιθέσεις της έγειραν προς έναν παίκτη και μόνο. Ο Πάνγκος αστόχησε σε κρίσιμες βολές, άργησε κάμποσο στην εκδήλωση των δράσεων στην παράταση και, το κυριότερο, άφησε εκτός εξίσωσης τον καταπληκτικό Γουίλ Τόμας.
Ξέρω, είναι κάπως οξύμωρο να λες κακές κουβέντες για τον εξαιρετικό γκαρντ της Ζενίτ. Δεν πρόκειται όμως για απόδοση ευθυνών, αλλά για την αποτύπωση μιας πραγματικότητας, που λέει ότι ο Πασκουάλ δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς. Η ομάδα του έχει πετύχει πολλά περισσότερα από το αναμενόμενο και τώρα θα επιχειρήσει την αληθινή υπέρβαση στην έδρα της, χωρίς να έχει την πολυτέλεια έξτρα λύσεων, όπως διαθέτει σε πληθώρα ο αντίπαλος προπονητής. Αν είναι η Ζενίτ να φτάσει στις τρεις νίκες, θα χρειαστεί σε κρίσιμα σημεία να μπουν μεγάλα σουτ και από τους υπόλοιπους, όπως συνέβη με τον Ρίβερς την Τετάρτη.
Ή όπως συμβαίνει γενικά με τον Τόμας τέλος πάντων, δηλαδή τον κομβικότερο παίκτη της σειράς μέχρι στιγμής. Το μεγαλύτερο μερίδιο της ανταγωνιστικότητας της ομάδας του ανήκει σε εκείνον, διότι έχει κερδίσει κατά κράτος το ματς-απ με τον υποψήφιο MVP της διαοργάνωσης, Νίκολα Μίροτιτς. Μόλις 3/12 δίποντα και 6/16 σουτ συνολικά έχει ο σταρ των Καταλανών και αυτό οφείλεται κυρίως στον Τόμας, άσχετα αν τα double teams έχουν επίσης κάνει τη δουλειά τους. Επιπλέον, ο Μίροτιτς έχει μαζέψει μόλις έξι ριμπάουντ, έχει μοιράσει μόλις μία (!) ασίστ και έχει δεχτεί 11 και 17 πόντους από τον βετεράνο power forward, πολλούς από αυτούς στα ίσα.
Ούτε ο Σμιτς πέρασε καλά χθες με τον Τόμας βέβαια, εντούτοις εδώ οι απαιτήσεις είναι που κάνουν τη διαφορά. Εφόσον ο Τόμας συνεχίσει έτσι, το ίδιο θα κάνει και η Ζενίτ, που τη δεδομένη στιγμή μάλλον δεν γίνεται να κάνει τίποτε διαφορετικό απέναντι στον τρομερό Μπράντον Ντέιβις. Ο Πασκουάλ φαίνεται να έχει αποφασίσει ξεκάθαρα για το ποια είναι τα δικαιώματα που θα παραχωρήσει και μέχρι στιγμής το σχέδιο πάει όπως πρέπει: Ο Καλάθης δεν τρέχει και σουτάρει τούβλα, οι Χίγκινς και Μίροτιτς έχουν περιοριστεί. Ε, όλα δε γίνονται.
2. Μιλάνο-Μπάγερν
Ο Ζακ Λεντέι έχει παίξει 33 και 32 λεπτά στις αναμετρήσεις με την Μπάγερν, καταλαμβάνοντας αποκλειστικά τη θέση 4, όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Στο πρωτο παιχνίδι είχε 17 πόντους, στο δεύτερο 10, με σημαντική όμως προσφορά και σε άλλους τομείς του παιχνιδιού, όπως τα ριμπάουντ και η άμυνα. Το γεγονός ότι η Μπάγερν δεν διαθέτει ένα τεσσάρι υψηλής κλάσης τον έχει ευνοήσει, διότι δεν χρειάζεται να καταβάλει έξτρα προσπάθειες στο αμυντικό μισό.
Ακόμη σπουδαιότερα, η διαρκής παρουσία του εξοπλίζει την πεντάδα του Μεσίνα με διαρκή stretch παρουσία. Αναλογιστείτε: Η ταυτόχρονη παρουσία των Πάντερ, Σιλντς (ή Μιτσοβ) και Λεντέι για μεγάλα διαστήματα - πλέι οφ έχουμε άλλωστε -, μαζί με έναν εκ των Ντιλέινι και Σέρχι, σημαίνει αυτόματα μία σύνθεση που τέσσερις στους πέντε σουτάρουν καλά και ... όλοι, δηλαδή και οι πέντε, βάζουν τη μπάλα στο παρκέ για τρίπλα, από λίγο (όπως ο Ζακ) ως πολύ. Η Μπάγερν έχει εξαιρετική άμυνα, όμως το να σταματήσεις κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Ακόμη και αν το καταφέρεις ως ένα βαθμό, μετά οφείλεις να σκοράρεις κάμποσο στην επίθεση και στο πρώτο παιχνίδι η συγκεκριμένη υποχρέωση υψώθηκε σαν βουνό στο β'ημίχρονο, όταν οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα είχε καθαρίσει.
Η Μπάγερν έφαγε 52 πόντους σε αυτό το διάστημα, που πιθανώς να αποδειχτεί και το πιο καθοριστικό στη σειρά. Στην άλλη άκρη του παρκέ σκόραρε μόλις 34. Η μοιραία συνέπεια ήταν να μιλάμε όλοι διαρκώς για την τελευταία φάση, τη στιγμή που το διπλό χάθηκε στο δικαίωμα που έδωσαν οι Βαυαροί στην ανατροπή. Well done Zach και εδώ.
Σε ποιον ταιριάζει μεγαλύτερο credit; Στην επίθεση ή στην μπερδεμένη άμυνα; Στην επίθεση φυσικά. Οι επιτιθέμενοι έχουν έρθει από τάιμ άουτ και ξέρουν ακριβώς τι να κάνουν. Η άμυνα αντίθετα, βρίσκεται αντιμέτωπη με το άγνωστο.
Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι πάντως, στην αλλαγή των ισορροπιών έπαιξε τεράστιο ρόλο και ο τραυματισμός του Γουέιλερ-Μπαμπ, του καλύτερου on ball αμυντικού της περιφέρειας ή - αν προτιμάτε - του παίκτη που οργανώνει το παιχνίδι στην crunch time, αν κολλήσει το μυαλό του Μπάλντγουιν.
3. ΤΣΣΚΑ - Φενέρ
Ντάνιελ Χάκετ και Γουίλ Κλάιμπερν επιδόθηκαν σε μία σειρά από καθοριστικές ενέργειες στην τέταρτη περίοδο του game 1 μεταξύ ΤΣΣΚΑ και Φενέρ, σπρώχνοντας το σύνολο του Ιτούδη σε μία άνετη νίκη, όταν φαινόταν πως η αναμέτρηση θα γίνει ντέρμπι. Πάμε να τους δούμε να διαλύουν παρέα κάθε φιλοδοξία των Τούρκων, μετατρέποντας μόνοι τους το 72-70 σε 83-70. Αμυνες, τρίποντα, ασίστ και τρεις συνεργασίες μεταξύ τους.
Είδατε κάποιο ιδιαίτερο play; Μπαααα. Η άμυνα, η προσοχή που τραβάει ο Κλάιμπερν, τα guts του Χάκετ και - εννοείται - το πολύ καλό spacing της ΤΣΣΚΑ ήταν τα καθοριστικά στοιχεία, ενδεικτικά και της λογικής που έχει δομήσει ο Ιτούδης την ομάδα. Ο εξαιρετικός Έλληνας προπονητής εκτιμά το ταλέντο με τελείως διαφορετικό τρόπο από ό,τι π.χ. ο Γιασικεβίτσιους, προσφέροντας του χώρους δράσης και πεδίο αποδίπλωσης. Η τύχη του προπονητή βέβαια, είναι οτι οι δύο για τους οποίους μιλάμε, στα δύσκολα ανεβάζουν την απόδοση τους ένα επίπεδο, διατηρώντας επί χρόνια το εσωτερικό τους κίνητρο υψηλό.
Ειδικότερα για τον Ιταλό, δεν υπάρχουν λόγια. Ήταν ο κορυφαίος της ομάδας του και στη δεύτερη, πιο κυνική επικράτηση, μοιράζοντας 9 ασίστ και κάνοντας μόλις ένα λάθος σε περίπου 30 λεπτά συμμετοχής. Σε αυτό το ματς ο Κλάιμπερν δεν ήταν τόσο καλός, όμως η ΤΣΣΚΑ δεν άλλαξε τις αρχές της και βρήκε τις πάσες στους σουτέρ από τους παίκτες ρακέτας. Σενγκέλια και Κουρμπάνοφ τα πήγαν περίφημα. 24 ασίστ για 28 καλάθια είχαν οι Ρώσοι, 17 για 18 στο πρώτο ημίχρονο! Και παίζουν με απουσίες, κάτι που το τείνουμε να το ξεχνάμε, μπροστά στην μεγάλη κακοτυχία της Φενέρ. Αν καταφέρουν να φτασουν ως το τέλος, θα πρόκειται για προπονητικό επίτευγμα γιγαντιαίου μεγέθους.
Μπορεί η επιστροφή του Βέσελι να αλλάξει τις ισορροπίες; Σαφώς. Το ίδιο θα κάνει και η παρουσία του Κοκόσκοφ στον πάγκο, όσο και αν συμπαθώ τον εξαιρετικό κύριο Τσαν (όποια ομάδα τον κάνει πρώτο προπονητή, θα έχει τραβήξει λαχείο). Παρόλα αυτά, πολύ δύσκολα θα κινδυνέψει η ΤΣΣΚΑ με αποκλεισμό.
4. Εφές - Ρεάλ
Το ίδιο ισχύει και για την πυραυλοκίνητη Εφες, που διέλυσε τη Ρεάλ σε δύο σερί παιχνίδια. Ακόμη και αν χάσει τα δύο επόμενα με κάποιο μαγικό τρόπο, θα περάσει εν τέλει στο φάιναλ φορ. Οι γκαρντ της βρίσκονται σε δαιμονιώδη φόρμα ταυτόχρονα και η ταχύτητα στην εκτέλεση των επιθέσεων φαντάζει σε στιγμές ιλιγγιώδης. Ο Μπομπουά παίζει επίσης σταθερά καλα και ο Σανλί συνεχίζει να ευστοχεί σε τρίποντα, την ίδια στιγμή που στην αντίπερα άμυνα δεν υπάρχει καν ο Ταβάρες. Αν ο σέντερ της Ρεάλ δεν αγωνιστεί ούτε στο game 3, όπως ακούγεται, τότε ίσως τα πάντα τελειώσουν γρήγορα.
Το συγκεκριμένο ζευγάρι δεν αντέχει σε ιδιαίτερη κριτική μέχρι στιγμής, για αυτό δεν θα σχοληθώ παραπέρα. Την έχω άλλωστε κοπανήσει, για πρώτη φορά μετά από το προηγούμενο καλοκαίρι. Η καραντίνα, τα διαρκή lockdown μας έχουν καταβάλει όλους κι έτσι η συγκεκριμένη απόδραση, σε μέρος μυστικό, που γνωρίζουμε μεταξύ μας πέντε-έξι κολλητοί, επιτελεί μία λειτουργία λυτρωτική. Όταν πάτησε το αυτοκίνητο στην εθνική, ήθελα να οδηγήσω μέχρι τα σύνορα. Γρήγορα όμως βγήκα μετά από δυο εξόδους, αναβάλοντας τις μακρύτερες διαδρομές για λίγο αργότερα, μέσα στον Ιούνιο. Ας είναι, η ώρα φαίνεται να έρχεται, αρκεί να μην ξεχάσουμε πως δεν πρόκειται για το τέλος μιας περιπέτειας, αλλά για έναν επανακαθορισμό διαρκείας, κατά τον οποίο ο άλλος και η άλλη εξακολουθούν να έχουν προτεραιότητα. Αλλιώς, δεν θα τη βγάλουμε καθαρή.
Cheers φίλες, φίλοι.
