Η πρώτη πεντάδα
1. Στην κατάληξη του ντέρμπι στο ΟΑΚΑ, ο Σέλβιν Μακ ήταν ο point guard που θα ήθελε να έχει ο Παναθηναϊκός φέτος. Mετρημένος, με σωστές προσπάθειες, μοίρασμα της μπάλας και το κυριότερο, αντίληψη του ποιοι συμπαίκτες του (Παπαπέτρου) μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Δεν το συζητώ για το πόσο καλά έπαιξε ο Ιωάννης, απλώς έτσι όπως ήταν η πορεία των πράσινων φέτος, ακόμη και απλές (sic) εμφανίσεις σαν αυτή του Μακ, αρκούν για να τοποθετήσουν έναν περιφερειακό τους στην κορυφή της λίστας των διακριθέντων.
2. 28 πόντοι σε δεύτερο ημίχρονο και παράταση, 30 συνολικά για τον ασταμάτητο Σέιν Λάρκιν, που συννέφιασε τα όνειρα της Μπασκόνια για πρόκριση στην οκτάδα. Το ρεπερτόριο περιελάμβανε μάλιστα δύο four-point plays, ενώ είναι αξιοσημείωτο πως αυτή τη φορά, καμία προσπάθεια του Αμερικάνου δεν ήταν τραβηγμένη από τα μαλλιά. Τον ρόλο των βασικών χειριστών ανέλβαν οι Mίτσιτς και Μπομπουά, δημιουργώντας έτσι ένα αχανές πεδίο βολής για τον συμπαίκτη τους, που πολλές φορές βρέθηκε ολομόναχος ή με υποτυπώδη άμυνα. Όταν η Εφές μοιράζει τους ρόλους και δεν πέφτει στην (λογική) παγίδα του iso, τότε μπορεί να σκοράρει 111 πόντους.
3. Ο Γκάμπριελ Ντεκ είναι από τους καλύτερους που ξέρω στην εκμετάλλευση των μις ματς. Θα το έχετε δει συχνά: Ψηλότεροι παίκτες βγαίνουν στο low post με κοντύτερους αντιπάλους και αντί να γυρίσουν να βάλουν ένα απλό σουτάκι, περιμένουν το double team, για να δώσουν έξτρα πάσα ή να κάνουν μία ποικιλία. Όχι ο Ντεκ. Ο Αργεντίνος θα πάει τσούκου τσούκου μέχρι μέσα και θα σκοράρει ψύχραιμα, σαν σε προπόνηση. Προσφέρει εννοείται άμυνα, δύναμη, όπως και τρίποντο στις καλές του μέρες. Με δεδομένη τη βελτίωση που θα παρουσιάσει του χρόνου, αν δεν την κοπανήσει για απέναντι, θα δούμε και άλλες συναρπαστικές μάχες μεταξύ αυτού και του νέου σταρ του Ολυμπιακού, Σάσα Βεζένκοφ. 18 πόντοι, 7/7 σουτ και 5 ριμπάουντ.
4. "Life is too short to have bad wine". Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου, ο Αντρέα Τρινκιέρι παράφρασε Γκέτε (κεντρική φωτό) και έδωσε την πεμπτουσία της ζωής για όσους έχουν first world problems, προσθέτοντας έξτρα τανίνες στην ατάκα του στη μικτή ζώνη. Του ανήκει δικαιωματικά το μεγαλύτερο μερίδιο της φετινής επιτυχίας των Βαυαρών, τους οποίους στελέχωσε σχεδόν από τα αζήτητα, καθώς ανέλαβε την ομάδα αργά και ξεκίνησε τις μεταγραφές πολύ αργότερα. Έκανε πολλά και διάφορα ο Ιταλός, προκειμένου να χτίσει αυτό που βλέπουμε σήμερα και μέχρι να πάμε σε αυτά, λίγο παρακάτω, ιδού γιατί το τιμ του σάιτ τον έχει στην καρδιά του.
? ?♀️ pic.twitter.com/G2XKJaLUub
— Marco Pagliariccio (@loupaya) April 1, 2021
5. Ο Ντέρικ Γουίλιαμς θα πάρει τη θέση που αξίζει σε παίκτη Βαλένθια, καθώς τοποθετήθηκε για δεύτερο συνεχόμενο ματς ολόσωστα μέσα στη ρακέτα, σημειώνοντας καθοριστικούς πόντους μέσα από το transition και το pick n roll. Αναρωτιέμαι αν ο Πονσαρνάου άφησε ευκαιρίες να πάνε χαμένες μέσα στη σεζόν, μη δοκιμάζοντας ανάλογα plays με συνέπεια. Ο Γουίλιαμς πάνω από τη στεφάνη και στο ανοιχτό γήπεδο είναι φωτιά, αλλά οι πορτοκαλί προτιμούν να παίζουν γενικά αλλιώς, χωρίς βιασύνες και χρησιμοποιώντας τα πλεονεκτήματα των stretch fives. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις βέβαια. 15 πόντοι και 5 ριμπάουντ για τον Γουίλιαμς, που στην κατάληξη της σεζόν παρουσιάζεται καλύτερος από οποιοδήποτε άλλο σημείο της.
Χ factor
Γουίλιαμς και Παπαπέτρου θα άξιζε να εισχωρήσουν στην ενότητα, καθώς όμως τους αναφέραμε, ας πάμε σε κάτι γενικότερο.
Ο Μάικ Τζέιμς δεν συνεχίζει με την ΤΣΣΚΑ, όπως φαίνεται, καθώς ο Ιτούδης προτιμά να έχει ενωμένη ομάδα, παρά να διακινδυνεύει την μετατροπή της σε τσίρκο. Σε βάθος χρόνου τέτοιες νοοτροπίες οφελούν τα σύνολα και ο κόουτς δύσκολα θα κουνηθεί από τη θέση του. Τι γίνεται όμως στο άμεσο μέλλον, δηλαδή στους αγώνες που έρχονται; A. Mε κάποιο τρόπο ο Τζέιμς συμμορφώνεται, επανέρχεται και ξεδιπλώνει στο παρκέ τις αναμφισβήτητες αρετές του. Β. Κάνει step up ο Χίλιαρντ, μία μονάδα που έχει πολύ υψηλότερο ταβάνι από αυτό που έχουν χτίσει οι ασταθείς εμφανίσεις του. Με την ένδεια δημιουργίας που διέπει πλέον την περιφερεια της ΤΣΣΚΑ, η απόδοση του θα πρέπει να είναι τόσο ουσιαστική, όσο οι 13 πόντοι σε 13 λεπτά, που πέτυχε εναντίον της αδύναμης Χίμκι. Η γραμμή των γκαρντ πρέπει να συμπληρωθεί εκ των έσω.
Η τακτική
Πάμε να δούμε μερικά πράγματα επάνω στη συνταγή της Μπάγερν, όπως υποσχέθηκα προηγουμένως.
Σε προηγούμενα εγχειρήματα του, ο Αντρέα Τρινκιέρι λάτρευε να παίζει με διάφορους point-something παίκτες ταυτόχρονα. Είχε αναδειχτεί προπονητής της χρονιάς στην Ιταλία τις σεζόν 2010,2011 και λίγο αργότερα, το 2012, έφτασε στο τσακ από το να οδηγήσει την Καντού στα πλέι οφ, μένοντας έξω σε ισοβαθμία με τη Μακάμπι. Στο πιο κρίσιμο παιχνίδι τότε, την ήττα από τη Μπαρτσελόνα με 62-63 εντός έδρας, έλειπε ο πιο πολυσχιδής του παίκτης, Βλάντιμιρ Μίτσοβ, τον οποίο είχε φροντίσει προηγουμένως να αναδείξει στον ρόλο που σας ανέφερα. Αν ο Μίτσοβ είχε συμμετάσχει, τότε το όνομα του κόουτς θα είχε ακουστεί πολύ δυνατότερα, ήδη από τότε, όμως το άστοχο σουτ του Μπαζίλε ακριβώς με τη λήξη, ανέβαλε τις εξελίξεις για εννέα χρόνια αργότερα.
Στο ενδιάμεσο, μεσολάβησε φυσικά η Μπάμπεργκ, στην οποία ένα καιρό οι γκαρντ είχαν μοιρασμένες αρμοδιότητες και οι πλάγιοι έβαζαν τη μπάλα κάτω. Το μπάσκετ ήταν πανέμορφο, οι επιτυχίες όμως δύσκολες και κακά τα ψέμματα, δεν θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς.
Μέχρι που φέτος ο Τρινκιέρι δεν κατάφερε να στελεχώσει ακριβώς με τον τρόπο που ενδεχομένως να ήθελε. Ο Νέντοβιτς πέρασε τη σεζόν μεταξύ πάγκου και εξέδρας, οι πλάγιοι του (Ζίπσερ, Λούτσιτς, Τζόνσον) δεν ήταν ακριβώς η επιτομή των point forward και ο πιο οξυδερκής γκαρντ ήταν μάλλον ο ... Μπάλντγουιν, που όσο και αν έχει βελτιωθεί, στο decision making έχει ακόμη πάρα πολλά ψωμιά να φάει, για να γίνει έστω ένας Βαν Ρόσομ. Τι έκανε λοιπόν ο Αντρέα; Έδεσε την άμυνα, άφησε κατά μέρους τα διαμοιραστικά plays και έπεισε όλη την ομάδα να μάχεται σε κάθε μπάλα και να μην παρατάει ποτέ τα παιχνίδια. Και στην πορεία, καθώς αξιολόγησε τις δυνατότητες της συνταγής, αντί να καλύψει τις ελλείψεις της στη λήψη αποφάσεων και στους επιθετικούς αυτοματισμούς, αποφάσισε να ενισχύσει ακόμη περισσότερο ό,τι πήγαινε σωστά. Enter James Gist.
Η προσθήκη του βετεράνου φόργουορντ/σέντερ μεσούσης της σεζόν ήταν εκείνη που σιωπηλά έκανε τη διαφορά, όταν η Μπάγερν χρειάστηκε να αγωνιστεί ακόμη εντονότερα, προκειμένου να μην απωλέσει τα κεκτημένα των πρώτων, περίεργων αγωνιστικών - θυμηθείτε τότε η Ζαλγκίρις έκανε πάρτι, όμως στη συνέχεια ψιλοδιαλύθηκε επαναπαυόμενη στις δάφνες της. Ο Γκιστ, στα 17 παιχνίδια που έπαιξε, ξεπέρασε σε χρόνο συμμετοχής τόσο τον Ρέινολντς, όσο και τους Ραντόσεβιτς/Τζόνσον, αναδεικνυόμενος από το πουθενά στον πρώτο τη τάξει ψηλό ενός συνόλου που πέρασε στην οκτάδα. Ήταν το κόλπο γκρόσο θα λέγαμε, το οποίο είχε τη μεγαλειώδη κατάληξη που του άξιζε. Πριν τις βολές του Λούτσιτς προχθές, ο θεριακλής βετεράνος πέτυχε τα δύο κρισιμότερα καλάθια, ενώ στην τελευταία φάση ο προπονητής του τού ανέθεσε τον ... Γκριγκόνις. Ο Ραντόσεβιτς έπνιξε τον Λοβέρν, αφήνοντας μηδενικά περιθώρια για οτιδήποτε άλλο, πλην μίας αναπόφευκτης τάπας. Η φάση της αγωνιστικής δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την παρακάτω.
Aυτά τα στόρι θέλουμε, για να προχωράει το άθλημα και τώρα οι Βαυαροί θα παλέψουν πλέον χωρίς άγχος για κάτι που μοιάζει ακόμη και τώρα απίθανο, την πρόκριση στο φάιναλ φορ. Δεν νομίζω πως θα τα καταφέρουν, παρόλα αυτά, πώς θα είναι το ίδιο σύνολο του χρόνου, αν ο Τρινκιέρι κρατήσει τις βασικές μονάδες του και μπορέσει να το εμπλουτίσει με decision making; Χμ...
Tι θα γίνει αν...
... ο τραυματισμός του Βέσελι στον αστράγαλο αποδειχτεί σοβαρός; Η Μπαρτσελόνα βρήκε πεδίο και έδρασε στην Πόλη, ελλείψει του Τσέχου, όμως αυτό είναι το μικρότερο κακό για τον Κοκόσκοφ, που στην τελική δεν θα έχει κάποιο πρόβλημα αν η ομάδα του αγωνιστεί με μειονέκτημα έδρας απέναντι στη Μιλάνο ή την ΤΣΣΚΑ. Ο Βέσελι είναι φέτος ο MVP της διοργάνωσης, παίζοντας το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του και οποιαδήποτε συζήτηση για πρόκριση της Φενέρ στο φάιναλ φορ, θα πρέπει να πάει στην άκρη, αν τα αποτελέσματα της μαγνητικής (αναμένονται) δεν είναι τα επιθυμητά. Θα είναι πολύ κρίμα, τόσο για τον παίκτη, όσο και για τις επικείμενες αναμετρήσεις, που αναμένονται συναρπαστικές. Η φάση του τραυματισμού, που δεν θα ήταν αναπαράγω εδώ, ήταν κάπως περίεργη, με τον Μπολμάρο να επιχειρεί ένα κλέψιμο/εσκεμμένο φάουλ, μπαίνοντας στην ευθεία του σταρ της Φενέρ.
Το play
Πώς να βγάλετε αιφινιδιασμό με τρεις πάσες, χωρίς η μπάλα να ακουμπήσει στο έδαφος; Ετσι.
Η Μπασκόνια στα καλύτερα της, με ένα σεμιναριακό ξεδίπλωμα μετά από αμυντικό ριμπάουντ, αποθέωση του ομαδικού θεάματος που προσφέρει το άθλημα. Οι Βάσκοι δικαιούνται να αισθάνονται αδικημένοι από τη διαιτησία, παρεμπιπτόντως, καθώς σε τρεις κομβικές φάσεις στο τελευταίο τρίλεπτο της κανονικής διάρκειας, η πορτοκαλί τριάδα τα έκανε σαλάτα, αδυνατώντας να πάρει σωστή απόφαση μέχρι και μετά από παρακολούθηση του instant replay. Ένα καλάθι που δεν έπρεπε να μετρήσει, μία ανάποδη κατοχή και κλειστά μάτια σε εξώφθαλμο επιθετικό φάουλ του Λάρκιν πριν από επαναφορά της Εφές στο μισό λεπτό, κάτι που αν δοθεί, σημαίνει δύο βολές και η μπάλα απέξω.
Το avatar
Ξεπερνάω τον πειρασμό να ασχοληθώ εκ νέου με τη Μακάμπι και πάω στον Κώστα Κουφό, που πρόσθεσε ακόμη μία άθλια εμφάνιση στην φετινή αλυσίδα φιλανθρωπίας που του πρόσφερε ο Ολυμπιακός, προκειμένου να ανακάμψει σε ένα καλό επίπεδο. 2 πόντοι, 1/9 σουτ σε μία εκθαμβωτική βραδιά στη Μαδρίτη. Αν οι ερυθρόλευκοι δεν του κρατούν κάποιον μυστικό ρόλο για του χρόνου (τρίτος σέντερ;), τότε η προσθήκη του είναι μάλλον αδικαιολόγητη. Τι θα μπορούσαν να είχαν κάνει διαφορετικά μετά τον τραυματισμό του Μάρτιν, θα μου πείτε... Ξέρω γω, πολλά, δεν είναι Κουφός ή θάνατος. Τέλος πάντων, μιας και πιάσαμε τα τουριστικά, έχει υπέροχο καιρό, ας πάμε καμία βολτούλα σε διπλανό δήμο.
