Γενικώς, παρά το γεγονός ότι κάποιες ομάδες τελευταία δείχνουν φορμαρισμένες (Βιλερμπάν, Βαλένθια, Μπασκόνια), οι ισορροπίες της οκτάδας δεν προβλέπεται να αλλάξουν εύκολα. Εμείς φυσικά κοιτάμε τα πλέι οφ με το κυάλι, καθώς Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός αποσκοπούν πλέον μόνο στην αυτοβελτίωση. Η άνοιξη βρίσκει τους αιώνιους να αναρωτιούνται ή να πανηγυρίζουν για τις πιο πρόσφατες μεταγραφές τους, λες και έχουν οποιαδήποτε σημασία τη δεδομένη στιγμή. Δεν έχουν. Σημασία έχει με ποιο τρόπο θα προγραμματίσουν τα επόμενα τους βήματα, ενόψει της επόμενης σεζόν. Πάμε στις κατηγορίες μας.

Η πρώτη πεντάδα

1. Αφαντος στο πρώτο μέρος, απόλυτα ουσιαστικός στο δεύτερο, ο Γουέιντ Μπάλντγουιν καθοδήγησε την Μπάγερν σε μία ακόμη πολύτιμη νίκη, με 16 πόντους, 5 ριμπάουντ, 5 ασίστ και μόλις δύο λάθη. Αυτή τη φορά οι επιλογές του στην crunch time ήταν σωστές, χωρίς ηρωισμούς και με σωστή αναγνώριση των καταστάσεων - όπως το πέρασμα της μπάλας στη ρακέτα και στον Γκιστ. Η παρουσία του Μπάλντγουιν έρχεται σε ευθεία αντίθεση με εκείνη του αντίπαλου οργανωτή, Σκότι Γουίλμπεκιν, όπως και του "διπλανού" του, Τάιλερ Ντόρσεϊ, που για μία ακόμη φορά στάθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων ενός κλειστού αγώνα. Περισσότερα σε επόμενη ενότητα, αναμείνατε.

2. Η εμφάνιση της Εφές απέναντι στη Φενέρ ήταν ευθέως ανάλογη εκείνης του Βασίλιε Μίτσιτς, που ολοκλήρωσε ένα σπάνιο κρεσέντο με 37 πόντους, 11/11 βολές και 6/6 τρίποντα - αν είναι δυνατόν! Ο Μίτσιτς βρέθηκε σε ένα δικό του "δωμάτιο", μόνος του, αυτοσχεδιάζοντας κάθε πιθανή και απίθανη ενέργεια, που θα μπορούσε εν δυνάμει να καταλήξει σε καλάθι μετά από πικ εν ρολ. Ακόμη και όταν η άμυνα κατάφερνε να του κρύψει κάπως το πεδίο, εκείνος έβγαζε από το καπέλο έναν καινούργιο λαγό. Κλισέ η φράση μεν, άντε όμως να βρεις κάτι πρωτότυπο για κάτι τέτοια απίθανα...

Πέρα από τον Μίτσιτς βέβαια, η Εφές τρομάζει έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι μόνο ότι διέκοψε το σερί της Φενέρ, παίρνοντας της τον άτυπο τίτλο της πιο φορμαρισμένης ομάδας της διοργάνωσης. Είναι κυρίως το γεγονός πως η επίθεση της έχει ανακτήσει πλήρως το mojo της, με το spread pick n roll και την παρουσία τεσσάρων σουτέρ να δημιουργούν έναν άλυτο γρίφο. Να σημειώσουμε εδώ και την ξαφνική, αλλά απόλυτα ουσιαστική, συνεισφορά του Σερτάκ Σανλί, που για ακόμη ένα παιχνίδι πρόσφερε ποιοτικότατα λεπτά στη θέση του σέντερ, καλύπτοντας επάξια το κενό του Πλάις. Ο Σανλί μάλιστα, κινείται στους χώρους του Γερμανού στο γήπεδο, κάνοντας μεγάλη ζημιά εσχάτως από τα 3-6 μέτρα. Η Εφές μάλλον θα πάρει πλεονέκτημα στα πλέι οφ, κάτι που μέχρι πρόσφατα έμοιαζε σχεδόν αδύνατο.

3. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο καλύτερος γίνεται ο Γουίλιαμ Χάουαρντ, η προσθήκη του οποίου στο ρόστερ της Βιλερμπάν είναι ευεργετική. Αργά ή γρήγορα, οι προβολείς θα πέσουν επάνω του εκτυφλωτικοί και οι Ολυμπιακοί θα φωνάζουν "καλά αυτόν γιατί δεν τον πήρατε, 500 χιλιάρικα έκανε". Δεν έχω ιδέα φυσικά πόσο είναι το συμβόλαιο Χάουαρντ, πάντως του χρόνου θα είναι μεγαλύτερο. Για να δούμε μερικά πραγματάκια: Ο small forward των Γάλλων είχε χθες βράδυ 13 πόντους, 8 ριμπάουντ και 2 κλεψίματα, ενώ χρεώνεται την άμυνα στους πλάγιους των Καταλανών, που τα έσπασαν. Δώστε βάση τώρα: 57,8% στα τρίποντα συνολικά, 96,2% στις βολές, στις οποίες τρέχει σερί 22 συνεχόμενων εύστοχων. Αλφάδι.

4. Υπέρ το δέον ουσιαστικός, ο Νίκολα Κάλινιτς συνόδεψε τους 12 πόντους του με 10 ασίστ στην ισοπέδωση της Ζενίτ, κάνοντας μεγάλη ζημιά με το inside out παιχνίδι του. Κατεβάζουμε τον αντίπαλο κοντά στο καλάθι και από εκεί και πέρα αποφασίζουμε. Ο Πονίτκα πήρε ένα μάθημα για το μέλλον από τον Σέρβο, που ξέρει πολύ καλά το πώς να παίζει εντός των ορίων των δυνατοτήτων του, χωρίς να κάνει ποτέ το κάτι παραπάνω. Η Βαλένθια άλλωστε περιμένει από εκείνον συνέπεια, μαχητικότητα και επιθετικά συμπληρώματα, πράγματα που ο Κάλινιτς δίνει με απόλυτη σταθερότητα. Αν παραδειγματιζόταν από εκείνον ο Ντέρικ Γουίλιαμς, οι πορτοκαλί θα είχαν καλύτερη τύχη στη διοργάνωση.

5. 20 πόντοι σε μόλις 15 λεπτά συμμετοχής για τον Γιουσούφα Φαλ, με 9/12 προσπάθειες. Ο Ιβάνοβιτς τον τροφοδότησε κατά κόρον στον περιοερισμένο χρόνο συμμετοχής του, εκμεταλλευόμενος την ουσιαστική απουσία αντίπαλου δέους στη σύνθεση του Αστέρα - δυστυχώς ο Κούζμιτς δεν μπορεί εύκολα να επανέλθει. Ο Φαλ αποτελεί μία διχαστική (sic) φιγούρα στο σύστημα της Μπασκόνια. Καθώς οι Βάσκοι επιχειρούν να παίζουν διαρκώς στα κόκκινα, τα λεπτά του και η χρήση του διαρκώς αυξομειώνονται. Λίγο να έβαζε η ομάδα του το πόδι στο φρένο, θα μπορούσε να είχε προσφέρει πολλά περισσότερα.

Χ factor

Λέτε η ΤΣΣΚΑ να βρήκε τον παίκτη-συμπλήρωμα, που η περιφέρεια της χρειαζόταν περίπου απεγνωσμένα; Ο Δανός Ίφε Λούντμπεργκ εξαργύρωσε την ανάκαμψη της καριέρας του στην Πρόκομ με μεταγραφή στην ΤΣΣΚΑ, επιχειρώντας ένα ομολογουμένως τεράστιο άλμα, σε σχέση με τα μπρος-πίσω της συνολικής πορείας του. Είναι ακριβώς στην ηλικία που μπορεί να λάμψει και δείχνει έτοιμος να αγωνιστεί σε δεύτερο ρόλο, κάτι που άλλωστε έχει ήδη κάνει στο ισπανικό πρωτάθλημα. Το καλό είναι ότι οι επιθετικές του ικανότητες ταιριάζουν πολύ στην ΤΣΣΚΑ, η οποία με τη σειρά της, λόγω των διάφορων βαρυτικών σημείων στο παιχνίδι της, μπορεί να του προσφέρει τους κατάλληλους χώρους. Στην πρώτη του εμφάνιση ξεκίνησε με 13 πόντους, οι οποίοι προήλθαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία από καλά σουτ. Αν συνεχιστεί αυτή η συνθήκη, ο Λούντμπεργκ, που δεν είναι ο πιο σταθερός σουτέρ του κόσμου, μπορεί να διατηρηθεί σε αυτά τα επίπεδα, προσφέροντας την σταθερότητα που δεν έφερε ο Χίλιαρντ. Μέσα από το τόξο μπορεί να κάνει πολλά έτσι κι αλλιώς, ενώ ο Ιτούδης πάντα αποδεικνύεται προπονητής-ευεργέτης των ποσοστών.

Το avatar

Η νέα Ρεάλ βάζει σε προτεραιότητα την άμυνα, έχοντας ως τώρα καταφέρει να ισοφαρίσει τη φυγή του Καμπάτσο. Εσχάτως ο Λάσο ψάχνεται και για το πώς θα αντικαταστήσει την προσφορά του Γιουλ. Τι ασφαλέστερο λοιπόν για τους Μαδριλένους, από τα στηρίζονται στα ανασταλτικά τους όπλα και να συγκεντρώνονται στο πώς θα κάνουν τους πιο επικίνδυνους σκόρερ να σιωπήσουν. Μόλις ένα τρίποντο επιχείρησε απέναντι τους ο Μάριους Γκριγκόνις, που δεν βρήκε ποτέ ρυθμό και έμεινε στους 6 πόντους. Δεύτερη συνεχόμενη κακή εμφάνιση για τον γκαρντ του Σίλερ και μόλις 58 πόντοι για εκείνον και τους συμπαίκτες του, που μάλλον δεν θα προλάβουν το τρένο της οκτάδας, αν υπάρχει πουθενά τετοιο τρένο τέλος πάντων.

Η τακτική

Bλέποντας το φύλλο της στατιστικής του Μπαρτσελόνα-Βιλερμπάν, γίνεται φανερό το "τυράκι" που πέταξε ο Τι Τζέι Πάρκερ στον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Οι Μπράντον Ντέιβις και Νίκολα Μίροτιτς οργίασαν, κάτι που συνήθως σηματοδοτεί καταλανική επικράτηση. Γύρω τους όμως, δεν συνέβη τίποτα απολύτως και ειδικότερα, οι προσπάθειες τριών πόντων κρατήθηκαν στο ελάχιστο - μόλις 13. Η Βιλερμπάν πήγε σε πολλές αλλαγές, ακόμη και όταν αγωνιζόταν ο Φαλ, χωρίς την παραμικρή βοήθεια στα μις ματς στο low post κι ας ήταν σίγουρο πως θα δεχτεί καλάθι. Το αποτέλεσμα ήταν να πάει το ματς στη δύναμη και την ενέργεια, εκεί όπου έχει πλεονέκτημα και να αναγκάσει τους περιφερειακούς της Μπάρτσα να σουτάρουν μαρκαρισμένοι (Χίγκινς) ή να μη σουτάρουν καθόλου (Αμπρίνες). Οι Γάλλοι έχουν αποκομίσει τεράστια πλεονεκτήματα από την αθλητικότητα της περιφερειακής τους γραμμής, η οποία ακόμη κι αν βρίσκεται σε θέση μειονεκτήματος, δεν χάνει με τίποτα τον αμυντικό προσανατολισμό της. Το γεγονός δε, ότι κάποιοι αντίπαλοι αποφεύγουν να ανεβάσουν το τέμπο, τους αλείφει βούτυρο στο ψωμί. Γιατί άραγε τόσο φρένο στον Καλάθη;

Η φάση

Η άμυνα που γίνεται επίθεση ή αλλιώς η πεμπτουσία της φετινής σκληροτράχηλης Μπάγερν. Σε ένα απόλυτα κομβικό σημείο του ντέρμπι στο Μόναχο, ο Νικ Γουέιλερ Μπαμπ κόβει το κάρφωμα του Μπράιαντ και εμποδίζει τη Μακάμπι να ισοφαρίσει. Αμέσως μετά, στην άλλη άκρη του παρκέ, ο Μπάλντγουιν δίνει στην ομάδα του προβάδισμα τεσσάρων πόντων, σε μία αλληλουχία που καθόρισε εν πολλοίς το αποτέλεσμα.

Σημειωτέον, πως για ένα ακόμη παιχνίδι ο Τρινκιέρι επέλεξε τον Γκιστ για το κλείσιμο, παρά το γεγονός ότι ο Ρέινολντς ήταν επιθετικά ασταμάτητος. Η εμπειρία του πρώην άσου του Παναθηναϊκού αποδεικνύεται υπερπολύτιμη.

Και κάτι ακόμη...

Μιας που είμαστε (ε)δώ... Αν εμείς δεν είμαστε ιδιαίτερα ευχαριστημένοι από τις ομάδες μας (ειδικά ο Ολυμπιακός είχε ψηλότερα τον πήχη), τι να πουν και στη Μακάμπι. Μετά από μιάμιση σεζόν σταθερής ανάκαμψης στα χέρια του Γιάννη Σφαιρόπουλου, οι Ισραηλινοί φέτος έχουν επιστρέψει στα αρνητικά ρεκόρ και πρακτικά έχουν ήδη αποκλειστεί από τα πλέι οφ. Η χρονιά ξεκίνησε με μεγάλες προσδοκίες, όμως έχει εξελιχθεί σε φιάσκο ολκής, με μέτρια επιθετική απόδοση και απανωτές ήττες σε κλειστά παιχνίδια.

Η Μακάμπι χάνει σχεδόν όλα τα παιχνίδια που κρίνονται σε λίγους πόντους. Είναι χαρακτηριστικό, πως παρότι έχει τέσσερις νίκες λιγότερες από ήττες (10-14), το συνολικό της plus/minus βρίσκεται μόλις στο -1, δείγμα του ότι δεν χάνει εύκολα. Όμως χάνει και παρακολουθώντας πλέον ένα σωρό παιχνίδια της, έχω καταλήξει πως η διαρκής αποτυχία της έχει δύο ονοματεπώνυμα: Σκότι Γουίλμπεκιν και Τάιλερ Ντόρσεϊ.

Υπάρχουν διάφοροι παίκτες στο ρόστερ που δεν παίζουν καλά, βέβαια. Για παράδειγμα, ο Ντράγκαν Μπέντερ δεν δικαιολογεί ούτε στο ελάχιστο τα 18 λεπτά που περνάει στο παρκέ και η παραγωγικότητα του Ζίζιτς είναι πολύ χαμηλότερη του αναμενομένου, ενώ ο Οζ Μπλάιζερ διεκδικεί με αξιώσεις τον τιμητικό τίτλο της μεταγραφής-βατόμουρο όλης της διοργάνωσης. Κανένας από αυτούς όμως δεν επηρεάζει το σύνολο, όσο οι δύο πρώτοι τη τάξει γκαρντ του. Τόσο ο Γουίλμπεκιν, όσο και ο Ντόρσεϊ, παίρνουν σουτ κατά βούληση και ως επί το πλείστον αστοχούν, εκτός αν ευστοχήσουν. Όταν δε ο αγώνας βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, τότε ξεχνούν πως στο γήπεδο υπάρχουν και συμπαίκτες τους.

Για να τους δούμε ξεχωριστά, ξεκινώντας από τον "Έλληνα". Ο Ντόρσεϊ αποτελεί την επιτομή του streaky scorer στην Ευρωλίγκα. Δεν έχει ούτε μία φορά ακολουθήσει μία καλή προσωπική επίδοση με μία ακόμη, ενώ δεν έχει σκοράρει διψήφια νούμερα σε τρία συνεχόμενα ματς. Συνήθως, όταν σε ένα παιχνίδι ξεπερνάει τους δέκα πόντους, στο επόμενο είναι μονοψήφιος. Αποτελεί το απόλυτο ασανσέρ, τζάμπα λένε elevator τον Θανάση Αντετοκούνμπο. Η πλάκα είναι πως πέρυσι ήταν σταθερότερος και πως ειχε καλύτερα ποσοστά στα τρίποντα, παρά το γεγονός ότι βρισκόταν σε ρούκι χρονιά. Φέτος που τα λεπτά του έχουν ξεπεράσει τα 20, η αστάθεια έχει πάρει διαστάσεις. Για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι ότι τα ποσοστά του ειναι για τα σίδερα. Aπλώς έχουν διαμορφωθεί μέσα από εκ διαμέτρου αντίθετες εμφανίσεις, σε μία αδιάκοπη εναλλαγή κορυφών και κοιλάδων.

Ο Γουίλμπεκιν τώρα, πραγματικά σουτάρει στον γάμο του καραγκιόζη. Το 33,2% στα τρίποντα δεν δικαιολογεί επ ουδενί τον ορυμαγδό των προσπαθειών - περίπου 8 τρίποντα ανά ματς. Ούτε δικαιολογεί το ότι η μπάλα καταλήγει διαρκώς στα χέρια του στα διάφορα ντέρμπι. Οι 15,4 πόντοι που πετυχαίνει, έρχονται με τεράστιο κόστος για την ομαδική λειτουργία, η οποία δείχνει συχνά έρμαιο των διαθέσεων του.

Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε δει στο παρελθόν από ομάδες του Σφαιρόπουλου. Στον Πανιώνιο για παράδειγμα, την δεύτερη χρονιά ο Μακόλουμ ξέφυγε, απολαμβάνοντας εμπιστοσύνη σε βαθμό ασυδοσίας. Ο Σπανούλης δε, παρότι φυσικά δεν συγκρίνεται σε αξία σχεδόν με κανέναν, παρουσίασε τα υψηλότερα ποσοστά χρήσης της καριέρας του με τον Μπούλετ στον πάγκο. Άλλοτε πετυχαίνει κι άλλοτε όχι εν ολίγοις, ανάλογα με τις ορέξεις του σταρ. Η κλάση του Kill Bill (όχι μόνη της) πήγε τον Ολυμπιακό σε δύο τελικούς, η απερισκεψία του Γουίλμπεκιν ρίχνει τη Μακάμπι στην άβυσσο.

Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένες και αγαπημένοι.