Η πρώτη πεντάδα

1. Σίβα-Λο. H Άλμπα, όπως πολύ ωραία το είχε θέσει ο Γκουρού σε προηγούμενο ριμπάουντ, ‘’ή που ή θα πηγαίνει στα παιχνίδια ως πρόβατο επί σφαγή ή ως αδίστακτος σφαγέας‘’. Κάθε ματς των Γερμανών είναι μια ωδή στο όμορφο μπάσκετ και απόλαυση για έναν ουδέτερο παρατηρητή. Το ζήτημα εδώ είναι πως σιγά σιγά κάνει και ορισμένες σημαντικές νίκες, που ίσως την καθιστούν ρυθμιστή της οκτάδας. Τουλάχιστον των ομάδων που θα θέλουν να διεκδικήσουν τις δύο-ίσως-τελευταίες θέσεις. Προς το παρόν η ίδια είναι μία νίκη πίσω μετά το πέρασμα από το Βελιγράδι. Το δίδυμο των Σίβα, Λό έκανε εξαιρετικό παιχνίδι τόσο εκτελεστικά (40 πόντοι και οι δύο, 21+19) όσο και δημιουργικά, με έξι ασίστ έκαστος. Ειδικά ο δεύτερος είχε ένα εξαιρετικό τελευταίο 15λεπτο (μαζί με την παράταση), βοηθώντας τους Βερολινέζους να ξεπεράσουν τον σκόπελο των εννέα πόντων με τους οποίους έχαναν στο τέλος της τρίτης περιόδου, σκοράροντας 15 πόντους.

2. Ένας εκ των κορυφαίων κλασικών σουτέρ που αγωνίζονται στα ευρωπαϊκά γήπεδο, ο Μπίλι Μπάρον ήταν εκ των πρωτοστατών της ανατροπής στην Αγία Πετρούπολη. Η εκτελεστική του ικανότητα από τη γραμμή των τριών πόντων ήταν δυσεπίλυτος γρίφος για την κατά τα άλλα εξαιρετική άμυνα των Γερμανών. Ο τρόπος που κινείται μακριά από τη μπάλα, η ικανότητα να σουτάρει βγαίνοντας από τα σκριν είναι δώρο για τον Πασκουάλ, που θέλει να έχει τέτοιους παίχτες στις ομάδες του, για να τρέχει floppy actions και pin downs (δράσεις μακριά από τη μπάλα). Τελείωσε το ματς με 20 πόντους και 4/5 τρίποντα, πρώτος σκόρερ των Ρώσων.

3. H Ζάλγκιρις, μετά από μία άνομβρη περίοδο έξι αγωνιστικών, επανήλθε στις νίκες την προηγούμενη εβδομάδα στο ΟΑΚΑ, σουτάροντας εξαιρετικά από το τρίποντο με 65% και 13/20. Αυτό το εξαιρετικό ποσοστό συνεχίστηκε και στον εντός έδρας αγώνα εναντίον της Μπασκόνια, όπου οι Λιθουανοί είχαν 18/26 τρίποντα και to απίθανο 69,2%! Εκμεταλλεύτηκαν τη νωθρότητα που έδειχναν οι Βάσκοι στο περιφερειακό μαρκάρισμα, τζογάροντας αρκετές φορές το τρίποντο και άλλοτε δίνοντας βοήθειες χωρίς λόγο. Πρωτεργάτης της τρομερής τρίποντης καταιγίδας της ομάδα του Κάουνας, ο Αρτούρας Μιλάκνις με 5/7 σουτ. Δείτε εδώ άμυνα η Μπασκόνια.

4. Ο Ντάμπλιεβιτς, όπως τον έλεγε ο σπίκερ της Euroleague, έστησε το δικό του πάρτι στο φαληρικό γήπεδο σκορπίζοντας στον αέρα κάθε πλάνο αντιμετώπισης των ερυθρόλευκων. 20 πόντοι, 9 ριμπάουντ, σκορ από το ποστ, σκορ από το τρίποντο, σκορ με «ένα-δύο» με το πλάι του ταμπλό... Αποτέλεσε τον άνθρωπο που έβαλε εξαρχής τα θεμέλια για τη νίκη των νυχτερίδων. Ο τύπος ξέρει καντάρια μπάσκετ και παρά την έλλειψη αθλητικότητας, συνεχίζει να κυριαρχεί σε πολλά φετινά παιχνίδια. Οι ολιγωρίες των ψηλών του Ολυμπιακού στα ποπ μετά τα σκριν, του έδωσαν τη δυνατότητα να σουτάρει ανενόχλητος, ενώ συνεργάστηκε άψογα με high low παιχνίδι με τους φόργουορντ της ομάδας, είτε ως πασέρ, είτε ως παραλήπτης. Η Βαλένθια συνεχίζει να παίζει καλά , κάτι που έκανε και πέρυσι πριν σταματήσει η διοργάνωση λόγω της πανδημίας.

5.  Έχει γίνει συνήθεια για τον Ταβάρες το καλό ματς στην Αθήνα. Άλλη μία φορά που ήταν εξαιρετικός, με 20 πόντους και 14 ριμπάουντ. Δυσκόλεψε αφάνταστα τον Παναθηναϊκό, με αποτέλεσμα ο Βόβορας να προσαρμόζει πολλές φορές την άμυνα πάνω του. Ο Ταβάρες μοιάζει φέτος πιο αθλητικός, πιο γρήγορος, όχι μόνο στο πώς τρέχει το γήπεδο, αλλά και στις αποφάσεις που παίρνει κατά τη διάρκεια του ματς, ενώ διαβάζει καλά τις παγίδες πασάροντας καλά στους ελεύθερους συμπαίκτες του. Εκείνοι τον εμπιστεύονται, καθώς σπάνια συναντάς έναν ψηλό με τόσο προχωρημένη αντίληψη στο κομμάτι των συνεργασιών. Οκ, είναι και θεόρατος και το έργο του είναι σαφώς πιο εύκολο, αλλά δεν παύει με αυτό τον τρόπο να κάνει πιο εύκολη τη ζωή του, καθώς έτσι δύσκολα θα έρχονται βοήθειες πάνω του.

Χ-factor

Σε μία αγωνιστική που αρκετά ματς ήταν άνευ ενδιαφέροντος, λόγω της εξέλιξης του σκορ, η επιλογή του x factor δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Αυτός ήταν ο Αλμπέρτο Αμπάλδε της Ρεάλ, στο νικηφόρο πέρασμα των Καστιγιάνων από το ΟΑΚΑ. Ο προπονητής του είπε πως θα πρέπει η ομάδα να μάθει να παίζει διαφορετικά χωρίς τον Καμπάτσο και πως το κενό του Αργεντίνου δεν αναπληρώνεται. Ένας τρόπος να συμβεί αυτό είναι να κάνουν το step up ορισμένοι νεοφερμένοι παίκτες και ο Αμπάλδε το κάνει πράξη.

Ο Λάσο αρέσκεται να βάζει τους πλάγιους να λειτουργούν ως δημιουργοί και ο πρώην γκαρντ/φόργουορντ της Βαλένθια το έκανε εξαιρετικά στο προχθεσινό ματς. Το τέλος του αγώνα τον βρήκε να αναλαμβάνει την οργάνωση όλων των επιθέσεων και να γίνεται τόσο δημιουργός, όσο και σκόρερ. Έστηνε πικ εν ρολ, έκανε drives, σούταρε μετά από ντρίμπλα και όλα αυτά παίζοντας στον άσσο στις παρατάσεις. Τελείωσε το ματς με 19 πόντους, 6 ασίστ και το τρομερό είναι πως μέχρι να πάνε οι δύο ομάδες στα έξτρα πεντάλεπτα, είχε μόλις τέσσερις πόντους. Ίσως η Ρεάλ έχει βρει στο πρόσωπό του τον παίχτη που θα έχει το ρόλο του Ρούντι Φερνάντεθ, όταν αυτός σταματήσει το μπάσκετ.

To αβαταρ       

Σέιν Λάρκιν. Η Εφές μάλλον θα είναι η ομάδα που καταριέται περισσότερο από όλες την τύχη της, όσον αφορά τη διακοπή της διοργάνωσης πέρυσι, καθώς βρισκόταν σε εξαιρετική κατάσταση σε όλη τη χρονιά, εν αντιθέσει με τη μέχρι τώρα εικόνα της, που μοιάζει τελείως ξένη με όσα είχαμε δει. Στο ματς της Μόσχας ήταν αποκρουστική από ένα σημείο και μετά, με αποτέλεσμα να παρατήσουν οι παίκτες το παιχνίδι και να ξεφύγει το σκορ. Ο άνθρωπος που ήταν ο MVP της περσινής Εφές, ο Σέιν Λάρκιν, ίσως είναι και ο βασικότερος λόγος αυτής της καθίζησης. Άνευρος, άστοχος, φανερά εκτός ρυθμού, επηρεασμένος και από τον τραυματισμό που τον κράτησε εκτός στα πρώτα ματς.

Η σεζόν φυσικά είναι μεγάλη, με πολλά ανοιχτά μέτωπα ακόμα και η Εφές μπορεί να ανακάμψει στην πορεία. Το ερώτημα όμως, παραμένει. Θα μπορέσει να επιστρέψει στα επίπεδα της σεζόν 2019-20 και ο Λάρκιν να θυμίσει τον παίκτη που θαυμάζαμε κάθε αγωνιστική; Προσωπικά πιστεύω πως θα γίνει, αλλά έως τότε ορίστε το βραβείο του άβαταρ της αγωνιστικής.

Δε γίνεται όμως, να μην περιλάβουμε λίγο και τους σέντερ του Ολυμπιακού, στο ματς εναντίον της Βαλένθια. Έλις και Μάρτιν μαζί μάζεψαν τον μαγικό αριθμό των μηδέν αμυντικών ριμπάουντ, κάτι που δεν ξέρω κατά πόσο έχει ξανασυμβεί. Τα επιθετικά ριμπάουντ, ειδικά στο καταστροφικό πρώτο ημίχρονο πλήγωσαν αρκετά τους ερυθρόλευκους, παρότι στην πορεία του αγώνα επήλθε μια ισορροπία. Σε κάθε περίπτωση, όταν απέναντι υπάρχει μια δυνατή, αλλά όχι τόσο αθλητική γραμμή σέντερ, το μηδέν στα αμυντικά των ψηλών χτυπάει άσχημα.

H τακτική

Α. Ολυμπιακός

Σε αυτό το σημείο θα ασχοληθούμε με τους δύο αιώνιους, ξεκινώντας από το χτεσινό ματς του Ολυμπιακού. H Βαλένθια είναι ομάδα με τα όλα της, de facto αυτό. Έχει όμως ένα σοβαρό μειονέκτημα. Αν της βγάλεις έξω από το παιχνίδι της, τότε βραχυκυκλώνει. Οι Ισπανοί προτιμούν να παίζουν με πολλές συνεργασίες. Για να τους φέρεις σε δύσκολη θέση, πρέπει να τις αποκόψεις και να τους ωθήσεις σε προσωπικές καταστάσεις.

Αντιθέτως, ο Ολυμπιακός δεν έκανε τίποτα σωστά. Για μια ακόμη φορά ξεκίνησε μουδιασμένα στο ΣΕΦ και έδωσε την ευκαιρία στους φιλοξενούμενους να αισθάνονται άνετα. Καμία διάθεση πίεσης, καθόλου ένταση στο αμυντικό μισό και έτσι  οι 52 πόντοι παθητικό στο πρώτο ημίχρονο ήταν η λογική συνέπεια. Μεταξύ μας, με μόλις χαμένα 11 σουτ και 7 ανανεώσεις σε επιθετικά ριμπάουντ στο διάστημα αυτό, το -13 της ανάπαυλας και λίγο ήταν.

Η Βαλένθια βασίζεται σε δημιουργία από μέσα προς τα έξω και σε πολλές δράσεις μακριά από τη μπάλα. Με την ίδια να έχει πλεονέκτημα στο low post και τους παίκτες του Ολυμπιακού να προσπαθούν να βγουν από μπροστά, μετέφερε γρήγορα τη μπάλα ψηλά στην κορυφή και από εκεί με λόμπα την πέρναγε μέσα, για τουλάχιστον 10 πόντους με αυτή την τακτική. Η πίεση στη μπάλα ήταν ανύπαρκτη και ο ειδικά ο Κάλινιτς έστησε πάρτι στην καρδιά της ρακέτας. Επίσης, η Βαλένθια έτρεξε αρκετά plays με STS (screen the screen action, η κίνηση που ο παίκτης που κάνει screen, δέχεται screen στη συνέχεια), είτε με σκοπό η μπάλανά πάει μέσα και  να κλείσει η άμυνα του Ολυμπιακού, είτε με στόχο για πάσα στην έξοδο του screener και pop out με τους ψηλούς της Τόμπι και Ντούμπλιεβιτς, που έκαναν πλάκα στους αντιπάλους τους. Μια ενδεχόμενη αλλαγή του Έλις ίσως πρέπει να μπει στη σκέψη των ανθρώπων του Ολυμπιακού.

Ακόμη και στην επίθεση, μπορεί να σκόραραν οι γηπεδούχοι με 85 πόντους, αλλά θεωρώ ότι είχαν μια μέτρια ημέρα. Ήταν αρκετά στατικοί και διστακτικοί σε πολλά σημεία. Με τους Ισπανούς να αμύνονται με βοήθειες από τη δυνατή πλευρά, κάνοντας jump to the ball από την πρώτη πάσα, θα περίμενε κανείς περισσότερα κοψίματα στην πλάτη, μεγαλύτερη ετοιμότητα στα φτερά για σουτ ή να χτυπήσει ο Ολυμπιακός στα close out, πράγμα που δεν είδαμε καθόλου με εξαίρεση τον ΜακΚίσικ.

Β. Ο Παναθηναϊκός

Στον Παναθηναϊκό τώρα, που έκανε ένα εξαιρετικό παιχνίδι τηρουμένων των αναλογιών. Οι περισσότεροι αναλώθηκαν σε κουβέντα για τις διαιτητικές αποφάσεις, ωστόσο λίγοι ενδιαφέρθηκαν να ασχοληθούν με το πολύ καλό πλάνο που παρουσίασε η ομάδα του κόουτς Βόβορα. Η άμυνα παίρνει καλό βαθμό, από τη στιγμή που χρησιμοποίησε τη ζώνη με προσαρμογές.

Στο πρώτο μέρος ο Παναθηναϊκός μπορεί να δέχθηκε λίγους πόντους, ωστόσο δεν θεωρώ ότι ήταν εξαιτίας της καλής άμυνας, όσο της αστοχίας των παιχτών της Ρεάλ σε ελεύθερα σουτ. Οι βοήθειες ήταν  υπερβολικές και απλά οι Ισπανοί έχαναν τις προσπάθειες. Η άμυνα 1-2-2 όμως, με προσαρμογή σε man to man μετά την δεύτερη πάσα και κάποιο κόψιμο, ήταν μια πολύ ωραία ιδέα του κόουτς, που θέλησε να αλλάξει το ρυθμό και να αποσυντονίσει τη Ρεάλ. Το ίδιο πράγμα έκανε και ένας από τους δασκάλους του την προηγούμενη εβδομάδα, ο Πασκουάλ με τη Ζενίτ, αυτός με ζώνη 2-3 βέβαια. Το πλάνο πέτυχε, τα σουτ συνέχισαν να μην μπαίνουν, οι πράσινοι ολοένα και έκλειναν το καλάθι και έφτασαν πολύ κοντά σε μια μεγάλη νίκη.

Στην επίθεση είδαμε τις κλασικές δράσεις που τρέχει ο κόουτς, με Iverson Cut ως εισαγωγή ή zipper action και κατάληξη με side pick και άδειασμα του χώρου για παιχνίδι 2vs2 στην πλευρά, αλλά και τους ψηλούς να κάνουν pop out με στόχο να τραβήξουν το δεινόσαυρο Ταβάρες έξω από τη ρακέτα. Βέβαια υπήρχαν στιγμές που οι πράσινοι πέρασαν στο άλλο άκρο, με τον Παπαγιάννη να σουτάρει με 0/4 από το τρίποντο, όταν έχει κάνει 1/3 σε όλη τη διοργάνωση. Ο Νέντοβιτς έβαλε τα τρελά του σουτ μετά από ντρίμπλα και αν υπήρχε ο Μακ στο τέλος, πιθανολογώ ότι ο Παναθηναϊκός θα κέρδιζε τον κακό του δαίμονα στο ΟΑΚΑ. 

Το μεγάλο "what if" όπως αντιλαμβάνεστε, έγκειται στην απουσία κάποιου οργανωτή για την crunch time, όπου πάρθηκαν πολλές κακές αποφάσεις. Ο Νέντοβιτς, όσο παικταράς και αν είναι, δεν θα μπορέσει να γίνει οργανωτής ποτέ. Εκεί που κάποιος έπρεπε να τους καθοδηγήσει, με τη μπάλα στα χέρια βρέθηκαν ο Μποχωρίδης και ο Σαντ Ρος. Μια ακόμη προσθήκη στα guards των πρασίνων είναι υπεραπαραίτητη, με έμφαση στην οργάνωση και έπειτα στο σουτ. Ξέρω τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.

Η φάση

Ο Όστιν Χόλινς σουτάρει από το Ερμιτάζ και γυρίζει «ψυχολογικά» το ματς για την ομάδα του. На здоровье.

Το Ερμιτάζ αποτελεί το πιο διάσημο μουσείο στην πανέμορφη Αγία Πετρούπολη και είναι ένα από τα μεγαλύτερα σε όλο τον κόσμο. Βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Νέβα και αποτελεί αξιοθέατο για κάθε επισκέπτη του Λένινγκραντ.

Και κάτι ακόμη... (Giorgos B.)

Πάνω που λέγαμε σε προηγούμενο ριμπάουντ ότι η Μακάμπι έχει αρέσει να σφίγγει, ήρθε η ανεβασμένη επίθεση της Βιλερμπάν να αναδείξει νέα προβλήματα. Οι Ισραηλινοί πράγματι εμφανίζονταν βελτιωμένοι στον τομέα, κάτι που μπορεί να αποδοθεί και στα έξτρα λεπτά που προσφέρουν οι Ζούσμαν και Ντι Μπαρτολομέο. Την ώρα όμως που από εκεί το πρόβλημα λύνεται, η αναιμική παρουσία των Ζίζιτς και Μπέντερ στα μετόπισθεν παραμένει. Συνήθως το κράξιμο το κρατούσαμε για τον δεύτερο, τώρα ήρθε η στιγμή να γράψουμε και για τον πρώτο. Αναιμική παρουσία για τουλάχιστον πέντε συνεχόμενα παιχνίδια, πλέον χάνει τη θέση του από τον Χάντερ και ίσως πρέπει να τη χάσει και από άλλον. Η σπουδαία βραδιά του Φαλ έρχεται σαν συνέχεια του άλλου Φαλ. Και οι δύο τα έκαναν κυρίως απέναντι στον Χάντερ, αλλά εδώ η ουσία είναι άλλη. Αν υπήρχε ένα αξιόπιστο βαρύ κορμί στην άμυνα, ο Σφαιρόπουλος θα μάτσαρε τους αντίπαλους πύργους με εκείνο. Δεν υπάρχει καθώς φαίνεται και έτσι μάλλον θα πρέπει και να αποδεχτούμε πως η Μακάμπι θα βελτιωθεί μεν, δεν θα φτάσει στα περσινά αμυντικά επίπεδα δε.