Κερδισμένοι του εμβόλιμου διημέρου αναδείχτηκαν αναμφίβολα η Μπάγερν και ο Αστέρας, που πέτυχαν νίκες-υποθήκες απέναντι σε μεγάλα φαβορί. Η αρμάδα του Τρινκιέρι μάλιστα, το έκανε γυρνώντας από το -10 στην τελευταία περίοδο. Σούπερ ανατροπή και για την Άλμπα απέναντι στη Βιλερμπάν, ενώ το κουαρτέτο των παιχνιδιών-θρίλερ συμπληρώνουν η πολύτιμη εκτός έδρας επιτυχία της Χίμκι επί της Ζενίτ και εκείνη της ΤΣΣΚΑ επί της Ζαλγκίρις. Η Μακάμπι παραπαίει και ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε νερόβραστος, να δούμε τι θα γίνει απόψε στη Βιτόρια. Πάμε στις κατηγορίες μας, με μέτριο κέφι και συζητήσιμο χιούμορ.

Η πρώτη πεντάδα

1. Kαταπληκτικός Μάικ Τζέιμς για πρώτη φορά στη φετινή σεζόν, διέλυσε στο δεύτερο μέρος τα αμυντικά σχέδια αλλαγών της Ζαλγκίρις, πετυχαίνοντας παράλληλα και το πιο κρίσιμο τρίποντο της αναμέτρησης. Ο Τζέιμς είχε ως τώρα πολλές κακές παρουσίες στον χρόνο που η ΤΣΣΚΑ έπαιζε crunch time και αυτή τη φορά εξιλεώθηκε, μέχρι φυσικά την επόμενη, όπου θα τα κάνει πάλι μπάχαλο. Ας είναι. Θέλουμε τέτοια stories για να τσακωνόμαστε. Απολογισμός; 27 πόντοι με 5/6 τρίποντα και 5 ασίστ.

2. Σκληρός ανταγωνισμός μεταξύ των γκαρντ της Χίμκι για το ποιος θα πάρει τη θέση 2 στην πεντάδα μας. Η Ζενίτ, καθοδηγούμενη από τον Μπίλι Μπάρον ήταν μπροστά σε όλο το παιχνίδι, όμως στην τέταρτη περίοδο, όταν εκείνος μπλοκαρίστηκε, δεν βρήκε σε άλλες λύσεις. Αντίθετα οι αντίπαλοι της είχαν δύο παίκτες να ακουμπήσουν τη μπάλα, εκ των οποίων ξεχώρισε ελάχιστα ο μπλαζέ σούπερσταρ, κυρίως λόγω του τριπόντου-μπανάνα, που έδωσε στην ομάδα του το προβάδισμα για το 81-82, ένα λεπτό πριν το τέλος. Απίθανο σουτ.

 Σε όλο το ματς πίσω η Χίμκι, μέχρι που ο Σβεντ την έβαλε μπροστά κάπως ετσι... pic.twitter.com/cZ8D19ezZB

— Bballguru (@wiseballgurus) November 17, 2020

O Σβεντ σημείωσε 24 πόντους, με 4/9 τρίποντα, σε μία συνηθισμένη μέρα στο γραφείο (σόρι).

3. Killer ο Άλεκ Πίτερς στην άνετη επικράτηση της Μπασκόνια επί της Φενέρ, για την οποία θα πούμε περισσότερα παρακάτω. Ο Αμερικάνος έπαιξε 32 λεπτά, χρόνος που αποτελεί προσωπικό ρεκόρ στην καριέρα του στην Ευρωλίγκα, στον οποίο πέτυχε 25 πόντους με 6/6 δίποντα και 4/6 τρίποντα. Ταιριάζει πιστεύω σε αυτό το σύνολο κάπως περισσότερο από τα δύο προηγούμενα (Εφές, ΤΣΣΚΑ), υπό την έννοια πως ο χώρος που του αναλογεί στο rotation είναι αυξημένος, πράγμα βασικό για σουτέρ θέσης που δεν λέγονται Τζέι Σι Κάρολ.

4. Ας μην πάει χαμένη η βραδιά καριέρας του Μουσταφά Φολ, μόνο και μόνο επειδή η Βιλερμπάν έχασε δικό της παιχνίδι. Θα δούμε πώς συνέβη αυτό σε λιγάκι, αλλά προς το παρόν ας μείνουμε στον πανύψηλο σέντερ. 25 πόντοι με 10/12 σουτ, 10 ριμπάουντ, 4 ασίστ, 42 στο σύστημα αξιολόγησης. Το κάτι άλλο. Με βάση το ιδιότυπο ranking της Ευρωλίγκα, ο Φολ είναι ο δεύτερος πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης, πίσω μόνο από τον Μίροτιτς.

5. Τέρας κανονικό ο Τζέιλεν Ρέινολντς στη νίκη-θαύμα της Μπάγερν επί της Εφές (έχανε με 10, επτά λεπτά πριν το τέλος), έβαλε στα καλάθια τους διάφορους Πλάις, πετυχαίνοντας τους 7 τελευταίους πόντους της ομάδας του. 14 έβαλε συνολικά, παίρνοντας παράλληλα και τέσσερα ριμπάουντ, αλλά ποιος νοιάζεται για το τι έκανε πριν; Αν δεν το είδατε, βάλτε το να το δείτε. Αλήθεια, πόσες ομάδες επιλέγουν να εμπιστευτούν σταθερά τον σέντερ τους σε όλες (μα όλες) τις φλεγόμενες κατοχές; Ο Τρινκιέρι το δοκίμασε και αυτό. Βέβαια μην πολυασχολείστε, αυτές τις μέρες μάθαμε ότι ο Ιταλός "δεν άντεξε την πίεση της εθνικής" και ότι τα χάνει "όταν οι απαιτήσεις μεγαλώνουν". 

Ξύδι, πάμε παρακάτω.

Το avatar

Μία από τις σπάνιες περιπτώσεις στις οποίες ο Κάιλ Χάινς δεν εμφανίζεται σε γήπεδο, συνέβη χθες στο Μιλάνο. Ο Κάιλ πάτησε παρκέ για 26 λεπτά, είχε 0/5 σουτ, μόλις τρία ριμπάουντ και αδιάφορη επίδοση στην άμυνα. Η παρουσία του στην Αρμάνι ως τώρα δεν είναι κακή, παρόλα αυτά, συγκρίνοντας την με την απόδοση του τα προηγούμενα χρόνια, δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει μία κάποια πτώση, ιδιαίτερα στον τομέα των ριμπάουντ. Αν θέλαμε να είμαστε κάπως δικαιότερες, θα λέγαμε πως ο νο1 άφαντος της ομάδας είναι ο Ταρζέφσκι, αλλά μάλλον δεν ευθύνεται εκείνος για το γεγονός ότι παίρνει μόλις 12 λεπτά ανά αγώνα. Ο Μεσίνα εμπιστεύεται τα ονόματα.

Χ Factor

Αυτή τη φορά ο Λούτσιτς δεν έπιασε την επιθετική φρενίτιδα των πρόσφατων αγωνιστικών, όμως όπως δήλωσε μετά ο προπονητής του, έκανε "αυτά τα μικρά πράγματα που δεν φαίνονται στη στατιστική". Δεν κάνω πλάκα, αυτό ακριβώς είπε ο Τρινκιέρι. Ας μην θυμηθούμε πράγματα που θέλουμε να μην θυμηθούμε, πάντως. Ο Σέρβος είχε μόλις 7 πόντους, αλλά μάζεψε 9 ριμπάουντ και το κυριότερο πρωταγωνίστησε στο hustle play που άλλαξε οριστικά τη μοίρα του αγώνα στο Σινάν Ερντέμ. Μετράει, καλάθι και φάουλ.

Αξίζει νομίζω σε αυτό το σημείο να επαναλάβουμε τα εξής. Σε σχέση με προηγούμενες ομάδες του άσχετου του Τρινκιέρι, αυτή εδώ δεν διακρίνεται για την αυτοματοποιημένη επιθετική λειτουργία, αλλά για τη μαχητικότητα. Η Μπάγερν πρωτεύει αυτή τη στιγμή σε επιθετικά ριμπάουντ στην Ευρωλίγκα και κατατάσσεται δεύτερη στα κλεψίματα.

Η τακτική

Εξοντωτικά πρες σε όλο το γήπεδο επιστράτευσαν οι Άλμπα και Μιλάνο, προκειμένου να αποφύγουν τις εντός έδρας ήττες, σε ματς που θεωρητικά ήταν φαβορί. Τα κατάφεραν εν τέλει μόνο οι Γερμανοί, που γύρισαν από το -13 στην τέταρτη περίοδο, αναγκάζοντας την Βιλερμπάν να πιει τον Ροδανό. Αντίθετα, οι σταρ του Μεσίνα, ίσως λιγότερο μαθημένοι σε τέτοιες καμικαζιές (sic), έκαναν απλώς μια τρύπα στο νερό, καταλήγοντας καταπλακωμένοι από την θεόβαρη πλάκα της μπασκετικής δικαιοσύνης. Αν παίζεις τσούκου τσούκου πικ εν ρολ, το πολύ να κερδίσεις την Ευρωλίγκα του 2008.

Για τα αντίθετα αποτελέσματα στα δύο παιχνίδια, ευθύνονται φυσικά και οι αντίπαλοι. Η Βιλερμπάν έψαχνε εναγωνίως έναν αξιόπιστο γκαρντ να ακουμπήσει τη μπάλα και παράνοιξε τις αποστάσεις στην επίθεση της. Αντίθετα, ο Αστέρας κατέβασε περισσότερο κόσμο στο μισό γήπεδο και ευτύχησε να έχει στη σύνθεση σου τον τσαμπουκά Κόρεϊ Γουόλντεν, που στα τελευταία δυο-τρία λεπτά κέρδισε τρία φάουλ και ευστόχησε και στις έξι βολές που επιχείρησε. Αν πάντως ήμουν ο Πάρκερ, θα ανάγκαζα τον Αντουάν Ντιό να κεράσει όλη την ομάδα ένα γύρο Cuisses de grenouilles, δηλαδή τηγανητά βατραχοπόδαρα. Πρόκειται για τη σπεσιαλιτέ της  Bourg-en-Bresse, γενέτειρας του Αντουάν, όπου τα τηγανίζουν λέει σε βούτυρο, με μπόλικο σκόρδο και μαϊντανό. Tαιριάζουν απίθανα με ένα Chablis.

Η φάση

Ας μείνουμε για λίγο ακόμη στο συγκεκριμένο παιχνίδι, για να δούμε το buzzer beater (περίπου) του Πέιτον Σίβα, δύο δευτερόλεπτα πριν το τέλος.

Ο Σίβα είχε 0/5 τρίποντα αλλά με το έκτο του, εκτέλεσε την Βιλερμπάν που πριν λίγα λεπτά κέρδιζε με 13. pic.twitter.com/jw2jferKkL

— Bballguru (@wiseballgurus) November 18, 2020

Όπως λέει και το μίνι κειμενάκι στο tweet, ήταν το πρώτο του εύστοχο τρίποντο στο ματς. Αξιοσημείωτο εδώ, το γεγονός ότι ακριβώς πριν είχε προηγηθεί τάιμ άουτ. Εκεί όλοι πραιμέναμε τον Ρενέσες να σχεδιάσει κάποιου είδους έργο τέχνης. Αντί αυτού, έκανε το πιο απλό πράγμα του κόσμου, αναθέτοντας ένα κανονικό σουτ στον καλύτερο παίκτη της Άλμπα. Η άμυνα κατέρρευσε χωρίς πολλά πολλά. Ο Καχούντι είχε μπει στο παιχνίδι για αυτή και μόνο την κατοχή, αντικαθιστώντας τον Φολ.

Το play

Θαυμάσιο μπάσκετ από τη Μπασκόνια σε δύο περιόδους (δεύτερη και τέταρτη), κατά τις οποίες παρουσίασε τις βασικότερες αρετές της. Ταχύτητα και πολλή κίνηση μακριά από τη μπάλα, είτε προς τα έξω (flare screens και τρίποντα), είτε προς τα μέσα (back και baseline cuts). Όταν ο Πίτερς κάνει το μεν και ο Γκεντράιτις το δε, οι Βάσκοι βγάζουν χορογραφίες, που προκύπτουν ως αποτέλεσμα των αρετών των δύο φόργουορντ. Ας δούμε ένα καλά κρυμμένο διαμαντάκι. Υπερφόρτωση από τη μία πλευρά και μία καταπληκτική laser πάσα του Χένρι στην άλλη, για τρίποντο του Πίτερς.

Γιατί όμως τόση φασαρία; Διότι ο Γκεντράιτις πάει να κόψει στο καλάθι και ο Μπάρτελ στο κέντρο της ρακέτας αδρανεί στιγμιαία, έχοντας την προσοχή του σε εκείνον. Νομίζω πως ως τώρα η Μπασκόνια δεν έχει ακόμη κατασταλάξει ότι πρέπει να δοκιμάζει πολύ περισσότερο τέτοιου είδους πραγματάκια, με τους Πίτερς και Γκεντράιτις ταυτόχρονα στην πεντάδα. Ο Ιβάνοβιτς ζητάει από τον Χένρι παραπάνω από όσα μπορεί να δώσει, την ώρα που προχθές τα πήγε περίφημα ως τροφοδότης τους, σταματώντας στις 10 τελικές πάσες, πολλές από τις οποίες άκρως θεαματικές. Παρεμπιπτόντως, ολη η ομάδα έβγαλε 28 ασίστ, σε ένα κρεσέντο ομαδικότητας. Αυτή τη Μπασκόνια θέλουμε να βλέπουμε, όχι ηρωιλίκια. Απόψε πηγαίνει εκεί ο Παναθηναϊκός παρεμπιπτόντως και επί τη ευκαιρία ας πούμε μερικά πράγματα για τους πράσινους, διά χειρός Δημήτρη Βούρδα.

Ο Παναθηναϊκός (Δημήτρης Βούρδας).

Οι πράσινοι ήταν μετρίως μέτριοι στη Βαλένθια, η οποία επέβαλε τον καταιγιστικό ρυθμό της και δεν δυσκολεύτηκε να πάρει με άνεση τη νίκη. Οι παίκτες του κόουτς Βόβορα ήταν ανήμποροι να σταματήσουν το ασταμάτητο passing game των αντιπάλων τους, οι οποίοι τελείωσαν τον αγώνα με 28 ασίστ, όσες δηλαδή και η Μπασκόνια. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι πράσινοι έκαναν και 19 λάθη, τα περισσότερα εκ των οποίων κατέληξαν σε άμεσους αιφνιδιασμούς.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα φάνηκε να έρχεται ξανά από την περιφέρεια, όπου ο Σαντ Ροος συνεχίζει να παίζει με εκλάμψεις τόσο μέσα στα παιχνίδια, όσο και συνολικά στη διάρκεια της σεζόν, ο Φόστερ με τον Μποχωρίδη δεν είναι σε θέση να προσφέρουν σε κάθε ματς, ενώ ο Νέντοβιτς ήταν κακός, προφανώς επηρεασμένος από κάποιον τραυματισμό που είχε μεσοβδόμαδα. Πρακτικά, ο Παναθηναϊκός, παρότι δεν έχει έλλειμα ούτε στη δημιουργία (17 ασίστ μέσο όρο), ούτε στο σκορ (80,4 πόντους με αρκετά καλά ποσοστά), δεν μπορεί να καθορίσει τον ρυθμό του παιχνιδιού. Με λίγα λόγια, οι αντίπαλοι είναι καλύτεροι, συμβαίνει.

Ήταν η 4η συνεχόμενη ήττα για το τριφύλλι και παρότι το πρόγραμμα των πρώτων αγωνιστικών ήταν βάρβαρο, η γενική εικόνα αφήνει μάλλον απογοητευμένους τους πράσινους. Φυσικά δεν είναι όλα μαύρα, Μήτογλου και Παπαγιάννης κάνουν συνεχόμενες καλές εμφανίσεις, ο Μακ είναι αρκετά θετικός σε αντίθεση με το πέρασμα του από το μαυσωλείο του Μεσίνα στο Μιλάνο και γενικώς η ομάδα παίζει καλά, συγκριτικά με το ταλέντο των παικτών της. Το ματς με την Μπασκόνια αύριο είναι αρκετά σημαντικό, οπότε θα πούμε περισσότερα και πιο αναλυτικά πράγματα μετά από αυτό. Πίσω στον Giorgos B.

Ο έκτος παίκτης

Ο Ιτούδης παθιάζεται στους αγώνες, όπως ο παλιός δάσκαλος του, Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Δεν ρίχνει τα ίδια μπινελίκια, ούτε αλλάζει εκατό χρώματα, έχει τη δική του μανιέρα. Μέρος του ρεπερτορίου του είναι να παίζει άμυνα στους αντιπάλους, έτσι ώστε η ΤΣΣΚΑ να αμύνεται με έξι άτομα, σε όσες περισσότερες κατοχές γίνεται. Άλλωστε οι Ρώσοι κάθε άλλο παρά διαπρέπουν στον τομέα φέτος, συνεπώς μια βοήθεια τη χρειάζονται.

Great Itoudis defense against Zalgiris #euroleague pic.twitter.com/SiaxbjhhT2

— Bballguru (@wiseballgurus) November 17, 2020

Και κάτι ακόμα...

Κάτι γίνεται στη Μακάμπι, που δεν έχει να κάνει ούτε με σχεδιασμό, ούτε με συστήματα, ούτε με τακτικές, ούτε με οτιδήποτε μπασκετικό τέλος πάντων. Ι εικόνα των Ισραηλινών στη χθεσινή ήττα από τη Ρεάλ ήταν από αποκαρδιωτική εώς απαράδεκτη. Παίκτες που βαριούνταν να σκρινάρουν, επιλογές ο,τι ναι ναι, άστοχα λέι απ, πουλήματα της μπάλας και μία αίσθηση παραίτησης από οποιαδήποτε προσπάθεια για κάτι καλό. Οι Γουίλμπεκιν-Ντόρσεϊ σαμποτάρουν φανερά το εγχείρημα, ο Τζόουνς αδυνατεί να συμμαζέψει τον χαβαλέ παρά την προσπάθεια, και γενικώς είναι λες και ο Σφαιρόπουλος έχει "χάσει" το σύνολο του. Ανεξήγητο, δεδομένου του πόσο το μεταμόρφωσε τα προηγούμενα δύο χρόνια. Οι οιωνοί της Μαδρίτης προδιαθέτουν για ριζικές αλλαγές, κάτι που πιστεύω ότι σύντομα θα συμβεί, είτε στο ρόστερ, είτε στον πάγκο.

Αν θα ήθελα να δω κάτι στο αγωνιστικό κομμάτι πάντως, είναι τον Μπέντερ να γίνεται καπνός και προσθήκη δύο τουλάχιστον παικτών, ενός ψηλού με κότσια και ενός πλάγιου σουτέρ στις θέσεις 2-3. Αν δεν συμβούν αυτά, τότε η "Μπεντερίτιδα" θα συνεχίσει να απλώνεται. Βέβαια αυτά είναι δευτερεύοντα, μπροστά στο συνολικό χάλι. Θα δούμε.

Ο αστερίσκος του τίτλου

* Το Γκραν Γκινιόλ ήταν ένα μικρό θέατρο στο Παρίσι, στο Πιγκάλ, κοντά στη Μονμάρτρη. Πρωτολειτούργηε το 1897 και εκεί ανέβαιναν παραστάσεις τρόμου, με έντονα επίσης τα στοιχεία του ερωτισμού και του σεξ. Μία προσαρμογή ενός διηγήματος του Γκι ντε Μοπασάν εικάζεται πως ήταν η αφετηρία, προκειμένου η μικρή, περιθωριακή σκηνή να γίνει διάσημη. Σε εκείνην, χρησιμοποιήθηκαν καινοτόμα, ειδικά σπέσιαλ εφέ για αιματοβαμμένες σκηνές. Όπως διαβάζω σε κείμενο του BBC, σε ένα ανέβασμα του Torture Garden του αναρχικού Οκτάβ Μιρμπό ("Το Ημερολογίο μιας Καμαριέρας") στις αρχές του 20ου αιώνα, αναπαραστήθηκε με απόλυτη πειστικότητα το γδάρσιμο ενός εκ των πρωταγωνιστών.

Το 1920, το Γραν Γκινιόλ άνοιξε παράρτημα στο Λονδίνο. Δεν άντεξε πάνω από δύο χρόνια στην "πρωτεύουσα" του θέατρου, πρώτον διότι το ενδιαφέρον για τέτοιου είδους θεάματα ήταν μικρό και δεύτερον διότι το περιεχόμενο, όπως και η (για πολλούς) γκροτέσκα απόδοση του, λογοκρίθηκαν. Καλή σας ημέρα, γεμάτη από συνταγματικότητα εύχομαι.