Στα αξιοσημείωτα του διημέρου περνάει κατ'αρχήν η νίκη της Φενέρ στην έδρα της Μακάμπι και κατά δεύτερον η επιστροφή του ζογκλέρ Σέιν Λάρκιν στη δράση, που σήμανε παράλληλα και την άνοδο της Εφές. Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να πετύχει κάτι παραπάνω. Ανάκαμψη για τη Ζαλγκίρις, γερό μάθημα για την Μπάγερν στο Μπερναμπέο (sic) και ένα άκρως κουλό φινάλε στο Μπασκόνια-Μπάρσα συνθέτουν το υπόλοιπο σκηνικό, από το οποίο δεν πρέπει να παραλειφθεί ούτε η εντυπωσιακή πληρότητα της Χίμκι. Πάμε στις κατηγορίες μας.
Η πρώτη πεντάδα
1. Ο Λάρκιν γύρισε και χωρίς να κάνει κάτι σπουδαίο για τρία δεκάλεπτα, έκανε τη διάφορα στο τέταρτο, με μαγικά τρίποντα, βολές και κρίσιμα καλάθια. Μπαίνει στην πεντάδα όχι τόσο λόγω απόδοσης, όσο γιατί μας έλειψε. Ο Χασάν Μάρτιν δεν πήγε άσχημα πάνω του, απλώς από ένα σημείο και ύστερα ο επιθετικός οίστρος υπερίσχυσε της αμυντικής προσπάθειας. Welcome back Shane.
2. Τρομερά πράγματα από τον Έρικ Μακόλουμ στο ντεμπούτο του με τα χρώματα της Χιμκι, ειδικά στην τελευταία περίοδο. Ο πρώην άσος του Πανιωνίου είχε 23 πόντους σε 23 λεπτά, βάζοντας τα πάντα από παντού, με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Δεν πολυασχολήθηκε με το να πασάρει, αλλά για αυτή τη δουλειά υπήρχε ο επίσης εξαιρετικός Σβεντ. Γενικότερα, το σχήμα που χρησιμοποίησε ο Κουρτινάιτις στο τέλος τρομάζει. Σβεντ, Μακόλουμ, Τίμα, Μίκι (Γερέμπκο) και Μονρό είναι πεντάδα που μπορεί να σκοράρει πανεύκολα. Δεν ξέρεις ποιον να πρωτομαρκάρεις. Ο προπονητής έχει στα χέρια του έναν σπάνιο συνδυασμό όπλων, τον οποίον αν δεν εκμεταλλευτεί, θα είναι για να τον κλαιν οι ρέγγες.
3. Σκέτη απόλαυση ο Μάριους Γκριγκόνις στο Αστρομπάλ, εκεί που η Ζαλγκίρις ανέτρεψε τα εις βάρος της δεδομένα και πήρε μία μάλλον ανέλπιστη νίκη, υπό την έννοια πως ήρθε επειδή οι Γάλλοι έδειξαν αποκαμωμένοι από τις πρόσφατες περιπέτειες τους με τη νόσο COVID-19. H άμυνα των Λιθουανών τους εξάντλησε, αλλά η νίκη δεν θα είχε έρθει αν ο Γκριγκόνις δεν σκόραρε κατά ριπάς, ξεδιπλώνοντας όλο του το ρεπερτόριο. Το αποκορύφωμα ήρθε με μία καταπληκτική ενέργεια-σφραγίδα στο τελευταίο λεπτό, για να συμπληρωθούν έτσι 25 ολότελα προσωπικοί πόντοι.
4. Η περίεργη αυτή καταχώρηση στην πεντάδα μας οφείλεται σε μία στατιστική αντιπαράθεση, που κάνει τους λάτρεις των αριθμών να ξεσκονίσουν τον Dean Olliver. Βαρετά πράγματα και όχι ιδιαίτερα χρήσιμα κατά την γνώμη μου, αλλά κοιτάξτε το εξής: Η Μακάμπι διέλυσε την Φενέρ στον τομέα των ριμπάουντ, με 21 επιθετικά και 14 παραπάνω στο σύνολο (44-30). Επίσης, είχε 13 παραπάνω κατοχές, κι όμως έχασε και μάλιστα εύκολα. Ο λόγος; Ήταν τελείως άστοχη πίσω από το τρίποντο, σε αντίθεση με την ομάδα του Κοκόσκοφ, που ευστόχησε σε 11 από τις 22 προσπάθειες που επιχείρησε. Τι κι αν οι Τούρκοι έχασαν στο hustle; Κέρδισαν στο πιο βασικό, στο να βάζουν δηλαδή τη μπάλα στο καλάθι. Βέβαια δεν έχω μελετήσει αν υπερίσχυσαν στα μακρινά ριμπάουντ.
5. H επικράτηση της Ρεάλ ήταν εύκολη και το περισσότερο ενδιαφέρον εντοπίζεται στον ρόλο του Τρέι Τόμπκινς. Καθώς δεν υπάρχει άλλος "κλασικός σέντερ" πίσω από τον Ταβάρες, ο Λάσο εναλλάσσει εκεί τους Γκαρούμπα και Τόμπκινς. Ο πρώτος τα πάει μια χαρά και ο δεύτερος, ως απόρροια των αυξημένων αρμοδιοτήτων του, φέτος πιάνει νούμερα-ρεκόρ σε χρόνο, σκορ και ριμπάουντ, έχοντας εξελιχθεί (μετά από έξι σεζόν) στον πολυτιμότερο παίκτη των Μαδριλένων. 16 πόντοι και 7 ριμπάουντ ο πρόσφατος απολογισμός του.
Χ factor
Mόλις τρεις πόντους έβαλε ο Νίκολα Μιλουτίνοφ, αλλά η παρουσία του ξεκλείδωσε τελείως τις λειτουργίες της ΤΣΣΚΑ. Τόσο καιρό ο Ιτούδης κατέφευγε από ανάγκη σε σχήματα χωρίς τον (προορισμένο για) βασικό σέντερ του, με αποτέλεσμα η ανάπτυξη των Ρώσων να περιστρέφεται γύρω από πολύ συγκεκριμένους παίκτες. Τα 25 λεπτά του Μιλού προσέθεσαν έναν νέο, πολύ σημαντικό πόλο προσοχής και - κατά τη γνώμη μου πάντα - υπήρξαν καθοριστικά ως προς τον διαμοιρασμό του παιχνιδιού. Για πρώτη φορά φέτος η ΤΣΣΚΑ ολοκλήρωσε ματς με πέντε διψήφιους, φανερώνοντας ψήγματα από τις δυνατότητες του ρόστερ της. Ο πρώην ερυθρόλευκος ψηλός by the way, κατέβασε και 5 επιθετικά ριμπάουντ.
H φάση
Παρολίγον ήρωας, ο Ακίλε Πολονάρα είχε απέναντι στη Μπαρτσελόνα 14 πόντους, 6 ριμπάουντ, 3 ασίστ και πολύ καλή παρουσία (αναλογικά) απέναντι στον Μίροτιτς. Οι Βάσκοι δεν κέρδισαν, όμως ο Αχιλλέας μάς πρόσφερε την πιο εντυπωσιακή φάση της αγωνιστικής, ένα φόλοου-κάρφωμα ανάμεσα σε τρεις παίκτες των μπλαουγκράνα.
Ο Πολονάρα εμφανίζεται ασύγκριτα βελτιωμένος φέτος σε σχέση με πέρυσι, καλύπτοντας πού και πού μέχρι και τρεις θέσεις. Κάπως αργά (29χρ.) μπήκε στο κορυφαίο επίπεδο, μετά από μια καριέρα σε καλές ομάδες της Ιταλίας. Είναι μαχητικός, εύστροφος και έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του Ιβάνοβιτς ως βασικό τεσσάρι, καθώς μεταξύ των προηγουμένων, δεν κουράζεται κι εύκολα. Τι να το κάνεις βέβαια, όταν όλοι οι συμπαίκτες σου παραλύουν.
Τι θα γινόταν αν...
... η Μπασκόνια είχε κάνει μισή βλακεία λιγότερη στην crunch time; Θα είχε πετύχει μία πολύ σημαντική νίκη-υποθήκη για τη συνέχεια. Οι Βάσκοι μπήκαν στην τελευταία περίοδο με ένα σερί 13-0 (21-2 αν βάλουμε και το τέλος της τρίτης), παίρνοντας διψήφια διαφορά και δείχνοντας ότι θα καθαρίσουν. Στο τελευταίο δίλεπτο όμως, άνοιξαν το κουτί με τις γκάφες και υπό την υποτυπώδη πίεση της Μπαρτσελόνα άρχισαν να τις μοιράζουν απλόχερα στους αντιπάλους τους.
Πάμε να τις μετρήσουμε (εμ...).
- Σε σπάσιμο του πρες, ο Ντράγκιτς αλείφει τα δάχτυλα του με baby oil.
- Καλά καλά χωρίς πίεση, ο Βιλντόζα κάνει επαναφορά στον ... Αμπρίνες, που καρφώνει στον αιφνιδιασμό.
- Αμέσως μετά, το baby oil περνάει στα χέρια του Τζεκίρι - αν είναι δυνατόν!
- Στο drive που κρίνει το παιχνίδι, ο Χένρι χάνει ελεύθερο λέι απ.
All together now!
Τέτοιο μπαράζ βλαμμένων λαθών είχα να δω για χρόνια, ομολογουμένως.
To avatar
Εσείς, μέχρι που θα φτάνατε για να στηρίξετε τον Ντράγκαν Μπέντερ; Ο Σφαιρόπουλος πάντως μπορεί να φτάσει μέχρι και την απόλυση, αν η Μακάμπι συνεχίσει να παρουσιάζει την ίδια αποκαρδιωτική εικόνα, μεγάλο μερίδιο στην οποία έχει ο αδίκως διαφημισμένος Κροάτης. Κανονικά, ο κόουτς θα έπρεπε να τον είχε πετάξει έξω από την Μενόρα κλωτσηδόν και αν ένιωθε αδικημένος, το πολύ πολύ να του έφερνε για παρέα τον Τάιλερ Ντόρσεϊ.
Δεν είναι εικόνα πρώην ΝΒΑερ, ούτε καν ελπιδοφόρου ταλέντου αυτή του Μπέντερ. Είναι εικόνα πρώην μπασκετμπολίστα. Δεν μαρκάρει, δεν συμμετέχει στην επίθεση, δεν παίρνει ριμπάουντ, εκσφενδονίζει τούβλα το ένα πίσω από το άλλο. Το τελευταίο του εκθαμβωτικό κατόρθωμα ήταν το 1/5 σουτ σε 23 λεπτά απέναντι στη Φενέρ, που ήρθε να κουμπώσει αρμονικά με τους 2,7 πόντους και τα 2,7 ριμπάουντ, που έχει ως μέσο όρο στη σεζόν εώς τώρα. Για τα πανηγύρια. Δεν είναι αδικία να μην μπορούμε καλά καλά να βγούμε έξω και ο Μπέντερ να κάνει διαρκώς τουρισμό;
Ας πρόσεχε βέβαια ο Σφαιρόπουλος. Η φετινή έκδοση της Μακάμπι είναι στελεχωμένη με μείον 2 (-2) αθλητικούς ψηλούς στο ρόστερ, χωρίς να εξισορροπεί επιθετικά τις ελλείψεις. Μοιραία, οι Γουίλμπεκιν και Ντόρσεϊ προσελκύουν όλο το ενδιαφέρον και καταχρώνται την ασυλία που τους δίνεται. Το αποτέλεσμα είναι βραδιές σαν την προχθεσινή. 0/7 τρίποντα ο Έλλην, 2/8 ο Αμερικάνος, εν μέσω μίας απόλυτα στατικής και προβλέψιμης επίθεσης, που δεν παρήγαγε ούτε καν 10 ασίστ. Στην άμυνα δε, το αχρείαστο switching και η διαρκής προσπάθεια αναχαίτισης εν μέσω mismatch, έδιναν διαρκώς δυνατότητες στους αντιπάλους. Η Μακάμπι χρειάζεται αλλαγές και τις χρειάζεται γρήγορα.
To play
Όταν ο Τζέι Σι Κάρολ βρίσκεται στην πεντάδα της Ρεάλ, το μενού περιλαμβάνει ένα σωρό off ball plays. Τα πιο απολαυστικά προκύπτουν όταν ο τρομερός σουτέρ χρησιμοποιείται ως δόλωμα (misdirection). Εδώ ένα floppy action (διπλό σκριν από τη μία πλευρά, μονό από την άλλη, ο σουτέρ επιλέγει), το οποίο καταλήγει σε ... λέι απ από το πουθενά. Χρειάζεται βέβαια να υπάρχει και πλέι μέικερ με μάτι. Απόλαυση.
Ο Ολυμπιακός
Προσπάθησε πολύ ο Γιώργος Μπαρτζώκας να σταματήσει την επιθετική δραστηριότητα της Εφές, όμως δεν τα κατάφερε. Μετά από ένα πρώτο δεκάλεπτο-αμυντική τραγωδία, οι ερυθρόλευκοι κατέφυγαν σε αλλαγές και έριξαν στο παιχνίδι τον κασκαντέρ Λιβιό, ο οποίος πρόσφερε έξτρα ενέργεια και έδειξε να κουμπώνει ιδανικά ως help defender του Χασάν Μάρτιν. Το σχήμα πήγε μια χαρά, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο η Εφές έδειξε υπομονή και διάβασε την ερυθρόλευκη τακτική σχεδόν ιδανικά. Οι γκαρντ της επιτίθονταν πολλές φορές χωρίς καν να πάρουν το σκριν, ενώ προς το τέλος η άνοδος του Λάρκιν έφερε και το έξτρα στοιχείο της εκμετάλλευσης των mismatch.
Χωρίς πλάκα, πάλι καλά. Όταν οι τρεις κοντοί του Αταμάν βρίσκονται ταυτόχρονα σε καλή μέρα, οι αντίπαλοι μπορούν να τους σταματήσουν μόνο παροδικά, όχι σε διάρκεια. Προκειμένου να κερδίσει κανείς τους Τούρκους, πρέπει να διαθέτει κάποια όπλα που να ανταγωνίζονται το ταλέντο τους. Ο Ολυμπιακός δεν τα έχει, ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Αν το καλοσκεφτείτε, τα στοιχεία του Μίτσιτς χρειάζονται τρεις μαζί για να τα προσφέρουν στο σύνολο. Το ένστικτο του Λάρκιν δεν το ματσάρει κανένας στην Ευρώπη και το ίδιο ισχύει για την πολυτέλεια της χρήσης του Μπομπουά ως off guard σουτέρ-ρολίστα, ρόλος που έκανε εχθές τη διαφορά. Τι να πρωτομαρκάρεις και πώς, θα πρέπει να σκοράρεις περισσότερο - για αυτό και ο Λιβιό δεν ξαναεμφανίστηκε.
Η Εφές δείχνει να συνέρχεται από το κακό της ξεκίνημα, ενώ ο Ολυμπιακός να αποκτά συνέπεια, ακόμη και σε ό,τι έχει να κάνει με τα ντεφό του. Είναι φανερό για παράδειγμα, πως ο Έλις βρίσκεται μισή ταχύτητα κάτω από ψηλούς σαν τον Ντάνστον ή ότι ο Μακίσικ αντιμετωπίζει προβλήματα σε σετ παιχνίδι, ειδικά όταν καλείται να τρέξει κάποια plays. Οι άμυνες δεν έχουν κανένα πρόβλημα να θυσιάσουν λίγο από το σκορ του, προκειμένου να αναχαιτίσουν με συνέπεια τον Σλούκα, όπως δεν έχουν κανένα πρόβλημα να στοχεύσουν τους Σπανούλη (κυρίως) και Χάρισον στην άμυνα. Ο Μπαρτζώκας προσπαθεί να βρει την λύση μέσω συχνής αλλαγής των σχημάτων. Άλλες φορές τα καταφέρνει και άλλες όχι, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ο Ολυμπιακός να κερδίζει όσα περισσότερα παιχνίδια γίνεται απέναντι στις ομάδες που θα τον ανταγωνιστούν για την οκτάδα. Στα θετικά της χθεσινής βραδιάς η αμυντική πρσπάθεια του Βεζένκοφ και αξιοσημείωτη η απλοποίηση της επίθεσης προς το κλασικότερο (πικ εν ρολ), κάτι που προέκυψε φυσικά και από τον αντίπαλο.
Και κάτι ακόμη...
Εν μέσω πανδημίας, εκμεταλλευόμενοι το καθεστώς έκτακτης υγειονομικής ανάγκης, οι κυβερνώντες επιχειρούν να περάσουν ένα νομοσχέδιο-παράνοια για τα εργασιακά, με ουσιαστική κατάργηση του οκταώρου, της αμειβόμενης υπερωρίας και της αργίας της Κυριακής και ταυτόχρονη ποινικοποίηση της απεργίας. Το χαλί είχαν φυσικά φροντίσει να στρώσουν οι προηγούμενοι, τα πράγματα αυτά πάντα έχουν συνέχεια. Οποιαδήποτε επιχειρήματα από τους υποστηρικτές τέτοιων εκτρωμάτων, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να τα ακούσουμε. Μοναδική σοβαρή στάση είναι η πλήρης εναντίωση.
Επίσης, χθες η κυβέρνηση, κλασικά χρησιμοποιώντας αστυνομική βία, εκκένωσε το ΠΙΚΠΑ Λέσβου και μετέφερε τα 74 άτομα που διέμεναν εκεί, στον άθλιο καταυλισμό του Καρά Τεπέ. Η επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου μετανάστευσης γράφει: "Ο χώρος του ΠΙΚΠΑ αποτελεί δημόσια έκταση που παρέμεινε, τα τελευταία χρόνια, υπό κατάληψη, με την άτυπη δομή να λειτουργεί χωρίς κανένα απολύτως έλεγχο. Η ολοκλήρωση της μετακίνησης των 74 διαμενόντων θα έχει ως αποτέλεσμα και την απόδοση της έκτασης στο Δημόσιο, για να χρησιμοποιηθεί προς όφελος της τοπικής κοινωνίας."
Ένα μάτσο ρατσιστές, που περνάνε άνετα τη ζωούλα τους στον καναπέ και δεν μπορούν να αισθανθούν τα πιο βασικά συναισθήματα, αποφάσισαν με προσχήματα της πλάκας, την περαιτέρω επιδείνωση των συνθηκών ζωής των προσφύγων. Τους αξίζει η αποστροφή και ο χλευασμός το λιγότερο. Το περισσότερο ας το τοποθετήσει ο καθένας/η καθεμία εκεί που νομίζει, η ηθικολογία είναι περιττή. Και εδώ, δεν υπάρχει ούτε μισό λογικό επιχείρημα που να υπερασπιστεί αυτή την κτηνωδία, παρά μόνο ρητορείες, με τις οποίες δεν αξίζει καν να ασχολούμαστε. Σκέτο μπασκετάκι δεν έχει σήμερα, καλό Σου Κου.
