H πρώτη πεντάδα
1. 19 πόντους χωρίς να χάσει ούτε σουτ έβαλε ο Μάικ Τζέιμς στο εκρηκτικό ξεκίνημα της Μιλάνο στη Μαδρίτη (19-33 στο δεκάλεπτο με 13/16, σχεδόν όλα με ατομικές προσπάθειες). Ήταν και ο μοναδικός από την ομάδα του που συνέχισε στον ίδιο, φρενήρη ρυθμό, ολοκληρώνοντας τελικά το παιχνίδι με 35 πόντους. Η Ολίμπια παρόλα αυτά έχασε, παρά το γεγονός ότι η Ρεάλ δεν είχε ούτε έναν παίκτη να ξεπερνά τους 14 πόντους. Ο πλουραλισμός του Πάμπλο Λάσο επικράτησε, καθώς οι Καμπάτσο, Τόμπκινς και Κάρολ είχαν καθοριστική συνεισφορά στην τέταρτη περίοδο. Αξιοσημείωτο είναι πάντως, ότι παρά το αμοιβαίο επιθετικό κρεσέντο, οι δύο αντίπαλοι έμειναν άσφαιροι για το τελευταίο ενάμιση λεπτό, χωρίς καν να κερδίσουν βολές. Αν μη τι άλλο, ήταν ένα "περίεργο" φινάλε.
2. Ο Λίο Βέστερμαν ήταν ο καλύτερος παίκτης της Ζαλγκίρις στο Τελ Αβίβ. Ο απολογισμός του; 16 πόντοι, 5 ασίστ, μαζί με καλές άμυνες και αποφάσεις στο τέλος του αγώνα. Θα έλεγε κανείς πως ήταν ακριβώς ο παίκτης που θα ήθελε να έχει ο Γιάννης Σφαιροπουλος. Ο κόουτς της Μακάμπι είδε τον Ουίλμπεκιν να αστοχεί σε ένα αψυχολόγητο τρίποντο στο τελευταίο λεπτό και στην αμέσως επόμενη επίθεση να κάνει λάθος άλει ουπ πάσα στον Ταρίκ Μπλακ. Λίγο πιο πριν, ο Ντι Μπαρτολομέο είχε αστοχήσει σε λέι απ. Αντιλαμβάνεστε πως είναι σαν να να βρίσκεσαι ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Από τη μία ένας γκαρντ με ελάχιστο ταλέντο, από την άλλη ένας ταλαντούχος περιφερειακός με ελάχιστο μυαλό. Και απέναντι ο Βέστερμαν.
3. Πάλι έλειπε περιφερειακός από την ΤΣΣΚΑ (Χάκετ), όμως αυτή τη φορά οι Ρώσοι πέτυχαν νίκη-υπενθύμιση της ισχύος τους, μέσα στην έδρα της Εφές. Πρωτοστάτης στην προσπάθεια ο καταπληκτικός Κόρι Χίγκινς με 19 πόντους, 5 ασίστ και το κυριότερο, με τα δύο τελευταία καλάθια του ντέρμπι να φέρουν την υπογραφή του. Πρώτα ένα mid range για το 76-78 και μετά το νικητήριο λέι απ για το 78-80, σχεδόν με τη λήξη. Το καλάθι αυτό πιθανώς να είχε σχεδιαστεί στο τάιμ άουτ που προηγήθηκε, πιθανώς και όχι. Περισσότερο από οτιδήποτε φανερώνει clutch ένστικτο, το οποίο λείπει π.χ. από τον - και καλά ηγέτη - Νάντο ντε Κολό. Ο Χίγκινς δεν διαβάζει μόνο το ποιος είναι ο αντίπαλος (ο πιο αργός Άντερσον), αλλα αναγνωρίζει ακριβώς τις θυσίες όλης της άμυνας των Τούρκων. Ας τον απολαύσουμε.
4. O τρίποντος βομβαρδισμός της Μπαρτσελόνα (19/28, ποσοστό 67,6%) μετέτρεψε το εύθραυστο 51-46 του τέλους της τρίτης περιόδου (με σερί 19-0) στο 70-46 της αρχής της τέταρτης. Σε εκείνο το σημείο έγινε κυριολεκτικά της παλαβής, καθώς γύρω από τον ψευτοσέντερ Οριόλα τοποθετήθηκαν οι υπόλοιποι σαν γύρω γύρω όλοι, χωρίς να κάνουν τίποτε παραπάνω από το να σουτάρουν. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Καταλανοί επιδίδονται σε ένα τέτοιο ξαφνικό επιθετικό κρεσέντο. Το είδαμε τόσο στον τελικό του Copa Del Rey απέναντι στη Ρεάλ, όσο και στον αγώνα του Φαλήρου απέναντι στον Ολυμπιακό. Είναι ένα "περίεργο" χαρακτηριστικό της φετινής Μπαρτσελόνα αυτό, το οποίο δεν μπορείς να πεις ότι προέρχεται από κάπου αλλού, πλην της αυξημένης αυτοπεποίθησης. Οκ, σαφώς υπάρχει και η δυνατότητα διάφορων σχημάτων με τρεις καλούς σουτέρ ταυτόχρονα στο παρκέ, η οποία προήλθε από τις προσθήκες Κούριτς και Σίγκλετον.
5. Καταπληκτικοί οι δυο ψηλοί του Ολυμπιακού, Μιλού και Λεντέι, συνδυάστηκαν για 43 πόντους με 18/25 σουτ, παραγωγικότητα αν μη τι άλλο σπάνια για οποιοδήποτε δίδυμο πενταριών στην Ευρώπη. Ελλείψει δυο πολύ καλών γκαρντ, οι συμπαίκτες τους δεν είχαν άλλη επιλογή από το να μεταφέρουν το παιχνίδι στο χαμηλό ποστ, κάτι που αποδείχτηκε τελικά και το θεμέλιο της εύκολης νίκης. Στο πρώτο ημίχονο οι Πειραιώτες επιχείρησαν μόλις έξι τρίποντα, τα δυο στο τελευταίο ενάμιση λεπτό. Κατά τα λοιπά, το shot chart τους σε αυτό το διάστημα ήταν το παρακάτω.
Mιας και είμαστε εδώ πάντως...
Ο Ολυμπιακός
Το πρώτο ημίχρονο στο Φάληρο έκλεισε με ένα ακόμη πολύ ενδιαφέρον στατιστικό. Οι ερυθρόλευκοι πέτυχαν σε αυτό το διάστημα 22 σουτ εντός πεδιάς, από τα οποία μόλις οκτώ προήλθαν από ασίστ. Το τελευταίο πραγμα που υπήρχε στο παιχνίδι τους ήταν η ομαδικότητα, η οποία σε πολλά άλλα ματς έχει φέρει φεστιβάλ τελικών πασών. Είναι όμως έτσι; Καμιά φορά ομαδικότητα σημαίνει απλώς η αναγνώριση της πιο αποτελεσματικής λύσης από τους συμπαίκτες. Από την στιγμή που κάποιοι σκοράρουν, εμείς οι υπόλοιποι κάνουμε στην άκρη. Περίπου αυτό συνέβη, ειδικά με τους Πρίντεζη και Λεντέι, που πήραν επάνω τους ένα σωρό προσωπικές φάσεις. Εξακολουθώ να επιμένω πως ο νεοφερμένος Αμερικανός ψηλός από το Ισραήλ, άσχετα με το αν είναι τεσσάρι ή πεντάρι, προσφέρει περισσότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα ως stretch five. Με την παρουσία του μία ομάδα μπορεί να παίξει μέχρι και 5 out, απλώνοντας το γήπεδο και εκμεταλλευόμενη τα κενά στους διαδρόμους. Τι θα μπορούσε να εμποδίσει ένα τέτοιο σχέδιο; Τίποτα άλλο από την επιμονή του παίκτη να κοιτάζει μόνο το καλάθι. Αν ο Λεντέι ανέπτυσσε στοιχειωδώς την ικανότητα του στην πάσα, τότε ο Ολυμπιακός μπορεί να έπαιζε μέχρι και Princeton offense, άκουσον άκουσον.
Τέλος πάντων, η ουσία είναι πως το σύνολο του Μπλατ πήρε επιτέλους μια κάποια ώθηση, παρά τις απουσίες, και απόψε πάει στα Κανάρια για να διεκδικήσει την έκτη θέση, η οποία θα το φέρει με μειονέκτημα (μάλλον) απέναντι στη Ρεάλ. Ο Ολυμπιακός δεν θα περάσει, αλλά τουλάχιστον μπορεί σε μια τέτοια σειρά να αποδείξει πως έχει να μεταφέρει θετικά στοιχεία στην επόμενη προσπάθεια του για επαναφορά στις κορυφαίες ομάδες της ηπείρου.
Ο Παναθηναϊκός
Όλες τις πρόσφατες αρετές του έβγαλε στο πρώτο ημίχρονο, και ειδικά στο ξεκίνημα του 21-2, ο Παναθηναϊκός. Προστασία της στεφάνης στην άμυνα, πίεση στη μπάλα και καίριες βοήθειες κυρίως στο χώρο μίας πάσας μακριά στην άμυνα, τρέξιμο με γρήγορη μεταφορά της μπάλας στο ποστ και back cuts στην επίθεση. Μαζί με την καλή ψυχολογία και την καταμεστη έδρα, τα στοιχεία αυτά συνέθεσαν ένα σκηνικό εύκολης επικράτησης, στο οποίο μάλιστα ο Πιτίνο δεν χρειάστηκε να επέμβει καθόλου. Τα πάντα έμοιαζαν στον αυτόματο, μέχρι που οι πράσινοι άρχισαν να παίρνουν βιαστικές επιλογές στην επίθεση, ξεχνώντας την κυκλοφορία της μπάλας και ψάχνοντας κυρίως σουτ πίσω από ball screens. Μερικά αψυχολογητα του Λάνγκφορντ στην τρίτη περίοδο ηταν χαρακτηριστικά και επέτρεψαν στην Μπασκόνια να ξεδιπλώσει επιτέλους (για εκεινη) transition επιθέσεις. Τότε εμφανίστηκαν και οι παλιές, κακές συνήθειες, με τον Καλάθη να καταφεύγει σε overdribbling για να ηρεμήσει το σύνολο και να εγκλωβίζεται στα under των Βάσκων, εκτοξεύοντας τούβλα. Όλα έδειχναν σκηνικό ανατροπής, μέχρι που ξαναβγήκαν κάποιες καλές άμυνες, ο Παπαγιάννης ανανέωσε επιθέσεις και εμφανίστηκε τελικά ο ...
X factor
O Σον Κιλπάτρικ πέτυχε ένα τρίποντο από τη γωνία χωρίς την ιδανική στάση σώματος (70-67) και αμέσως μετά έπαιξε μια καταπληκτική άμυνα στον Βιλντόζα, σπάζοντας ιδανικά τα σκριν της Μπασκόνια και μένοντας επάνω στον προσωπικό του αντίπαλο, ο οποίος έκανε αιρ μπολ. Μπορεί στην επόμενη επίθεση ο Αμερικάνος να αστόχησε, αλλά η παρουσία του στο τελευταίο 1.30' ηταν καθοριστική. Για την ακρίβεια, ηταν καθοριστική συνολικα, καθώς οι Καλάθης και Λάνγκφορντ είχαν σκαμπανεβάσματα στην απόδοση τους. Ο Κιλπάτρικ πέτυχε 14 πόντους, είχε και πάλι πολύ σημαντική συνεισφορά στο ανασταλτικό κομμάτι και αποτέλεσε τον πιο σταθερό περιφερειακό των πράσινων στην νίκη-θρίλερ. Γενικά, δείχνει συνέπεια στην απόδοση του όλο τον τελευταίο καιρό, κάνοντας ακριβώς ο,τι ζητάει ο προπονητής, με ελάχιστες περιττές ενεργειες.
H φάση
Ο Τιμπόρ Πλάις σηκώνεται για κάρφωμα, ο (εσχάτως αναβαθμισμένος) Τζόελ Μπολομπόι εκτοξεύεται. Τρομερό!
Το avatar
16 λεπτά, το απόλυτο τίποτα για τον Ντιαντρε Κέιν, που σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι δεν έβαλε ούτε πόντο, αστοχώντας μάλιστα και σε δυο βολές. Βάλτε και τρία λάθη και έχετε μπροστά σας την πιο καθοριστικά κακή ατομική εμφάνιση της σεζόν. Ο Κέιν, παρεμπιπτόντως, συμπλήρωσε έξι συνεχόμενα παιχνίδια χωρίς να ευστοχήσει σε τρίποντο, παρότι έχει πάρει προσπάθειες σε κάθε ένα από αυτά (0/11). Επίσης, δεν έχει ευστοχήσει πίσω από τα 6,75 σε οκτώ από τα τελευταία εννέα παιχνίδια. Μιλάμε για τραγική αστοχία, από μία μονάδα που για δεύτερο συνεχόμενο χρόνο αποδίδει σταθερά κάτω από τις προσδοκίες. Όχι ήταν κανένας φοβερός σουτέρ πιο πριν, αλλά και πάλι.
H Εφές στην crunch time
Το παρατηρώ όλη τη σεζόν, χθες αποφάσισα να το ψάξω. Η Εφές φαίνεται πως χάνει πολλή από την επιθετική δυναμική της όταν τα παιχνίδια "κλείνουν" και ο χρόνος μπαίνει στην επονομαζόμενη crunch time, δηλαδή σε περίοδο που η διαφορά είναι στο +/- 5 στο τελευταίο πεντάλεπτο. Το ρεκόρ της είναι στο 6-6 σε ματς που έχουν κριθεί στο τέλος. Όχι άσχημα, αλλά σίγουρα όχι καλά για σύνολο που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό. Ακόμη χειρότερα, δείτε πώς σουτάρουν οι παίκτες του Αταμάν σε αυτές τις περιστάσεις, έχοντας υπόψη ότι κανονικά πρόκειται για την τρίτη ομάδα σε true shooting στη διοργάνωση (εδώ απεικονίζονται 10 παιχνίδια, με ρεκόρ 5-5, καθώς στα υπόλοιπα δύο ο crunch χρόνος ηταν λίγος και η Εφές δεν είχε προλάβει να επιχειρήσει σουτ).
Μιλάμε για τούβλα, όχι αστεία. 0,92 πόντοι ανά σουτ, μόλις 41,7% ευστοχία. Ο λόγος είναι για μένα ξεκάθαρος. Παρά την βελτίωση του Μίτσιτς, η τριάδα που συγκροτεί με τους Μπομπουά και Λάρκιν δεν είναι ακριβώς η επιτομή της αξιοπιστίας, καθώς δεν έχει δοκιμαστεί σε αληθινά δύσκολες καταστάσεις. Ακόμη και ο πρώτος, πέρυσι στη Ζαλγκίρις ήταν ρεζέρβα του Πάνγκος ή αν όχι ρεζέρβα, τουλάχιστον δεν έπεφτε το βάρος των αποφάσεων πάνω του. Τώρα πέφτει. Προχθές για παράδειγμα, έκανε στο 76-79 και 1.30'' πριν το τέλος μία πάσα πίσω από την πλάτη έτσι για την αλητεία, που αντί για τον Μότουμ βρήκε τους θεατές. Μοιραία, τι να κάνουν οι άνθρωποι, αντέδρασαν κι αυτοί κάπως έτσι.
Στην αμέσως επόμενη φάση ο (ηγέτης...) Ντε Κολό έκανε περίπου κατι αντίστοιχο και οι πάντες για λίγο ηρέμησαν, όμως γεγονός παραμένει πως οι επιδόσεις της Εφές στην crunch time την καθιστούν επιθυμητό αντίπαλο στα πλέι οφ, ακόμη και με μειονέκτημα έδρας, για όποια ομάδα έχει τη δυνατότητα να σκεφτεί σωστά. Όμορφη μέρα να έχετε.
