Η πρωτη πεντάδα
1. Σπέσιαλ Νικ Καλάθης χθες βράδυ στο ΟΑΚΑ, έκανε τα πάντα και οδήγησε τον Παναθηναϊκό σε μία πολύ σημαντική νίκη απέναντι στην Εφές, που εξακολουθεί να νιώθει την ανάσα των Ολυμπιακού και Μπαρτσελόνα. Ο Καλάθης είχε 20 πόντους, 8 ριμπάουντ και 13 ασίστ, φτάνοντας μισό βήμα μακριά από το τριπλ νταμπλ και κάνοντας τον Ρικ Πιτίνο να παραδεχτεί το αυτονόητο: Πως ο παίκτης του είναι ο καλύτερος πασέρ στην ιστορία του αθλήματος, έστω και με βραχεία κεφαλή μπροστά από τους Μάτζικ Τζόνσον και Ντι Aντζελο Ράσελ. Πού κολλάει άραγε ο σταρ των Νετς; Ο Πιτίνο τον έχει κατατάξει εκεί παιδια, με δηλώσεις του στο ESPN πριν περίπου τέσσερα χρόνια. Κατόπιν τούτου (όπως λέει και ο D.P.), η κατάταξη με τους top passers του μπάσκετ όλων των εποχών, έχει ως εξής: 1. Καλάθης, 2. Μάτζικ, 3. Ντι Αντζελο Ράσελ.
2. Μόλις 12 ασίστ έβγαλε η Μιλάνο για να φτάσει τους 106 πόντους στην έδρα της Γκραν Κανάρια, παίζοντας σαν ... Χιούστον Ρόκετς (10 ασίστ για 114 πόντους στις 23 Ιανουαρίου απέναντι στη Νέα Υόρκη). Η αποθέωση του μπάσκετ απομόνωσης από τους "Ιταλούς", οι οποίοι πήγαν 39 φορές στη γραμμή των προσωπικών και ευστόχησαν στις 34. Μέχρι και ο Κουζμίνσκας είχε 10/10, κάτι που μάλλον δεν θα του ξανασυμβεί ποτέ στη ζωή του. Το ματς πήγε σε παράταση τόσο τζάμπα, όσο εκείνο μεταξύ Ολυμπιακού και Μπασκόνια στο Φάληρο, καθώς οι Μιλανέζοι επέλεξαν να μην κάνουν φάουλ όντας τρεις πόντους μπροστά, δεχόμενοι τρίποντο με ... μπάσιμο, από τον Ερικσον. Δείτε εδώ χαμός.
3. Ο Κρις Σίγκλετον, εκτός από πολύ καλά νούμερα (18 πόντοι, 5/8 τριποντα, 5 ριμπάουντ), αναδείχτηκε πρωταγωνιστής των δύο καλύτερων διαστημάτων της Μπαρτσελόνα στο ΣΕΦ. Τόσο το αρχικό 6-27, όσο και το καλό σερί της Μπαρτσελόνα στην τρίτη περίοδο είχαν την υπογραφή του. Τα δεύτερο μάλλον ήταν ακόμη σημαντικότερο στην οικονομία του αγώνα, καθώς αναχαίτισε την όποια αντεπίθεση του Ολυμπιακού. Η χρονιά του είναι μέτρια προς το παρόν, με πολύ άσχημα ποσοστά στο δίποντο (35%) και ακριβώς τα ίδια στα σουτ τριών πόντων, κάτι που όσο να ναι σε κανει να απορείς με την αντιμετώπιση που του επεφύλαξε ο Ολυμπιακός (βλ. λίγο παρακάτω).
4. O Nτανίλο Μπάρτελ πέτυχε 6 πόντους στην δεύτερη παράταση του θρίλερ του Μονάχου, κάνοντας εν τέλει την πολύ μικρή διαφορά ανάμεσα στη Μπάγερν και τη Φενέρ. Βασικά, μεγαλύτερο ακόμη ρόλο έπαιξε η απουσία του Βέσελι, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το επίτευγμα του Γερμανού σέντερ ήταν μικρό. Αν μάλιστα δει κανείς τις φάσεις, θα προσέξει ότι πέντε από τα επτά σουτ του Μπάρτελ δεν προήλθαν από ασίστ και τρία ήταν με πλάτη στον Λοβέρν, ο οποίος είναι πρώην ΝΒΑερ - η έμφαση στο "πρώην". Η καλύτερη φετινή εμφάνιση του ψηλού των Βαυαρών ήρθε στο κατάλληλο σημείο, καθώς έκαναν την έξτρα νίκη που χρειάζονταν, προκειμένου να εδραιωθούν ως φαβορί για την οχτάδα. Την Φενέρ την κερδίζουν ελάχιστοι. Ομολογώ πως δεν το περίμενα στην αρχή της χρονιάς, ούτε καλά καλά στο τέλος του α' γύρου. Ιδού τα καλάθια του Μπάρτελ.
5. Οκ, θα ασχοληθούμε με Χίμκι... Μάλκολμ Τόμας και Τζόρνταν Μίκι συνδυάστηκαν για 36 πόντους και 17 ριμπάουντ, επικρατώντας κατά κράτος στην μάχη της ρακέτας των Ντέιβις και Καβαλιάουσκας. Ο Κουρτινάιτις τους χρησιμοποίησε κάμποσο μαζί, ειδικά στην τέταρτη περίοδο, δίνοντας στο σχήμα του εξίσου ύψος και ταχύτητα, ακόμη και απέναντι σε σχήματα στα οποία ο Σάρας είχε τον "κοντό" Ουλανόβας στη θέση 4. Ηταν ένα ιδιότυπο ρίσκο στρατηγικής αυτό από τους δύο προπονητές, το οποίο έβγαλε δικαιωμένο τον μισητό διάδοχο του Γιώργου Μπαρτζώκα. Οι δύο σέντερ των Λιθουανών, παρεμπιπτόντως, θα μπορούσαν επίσης να μπουν ως συνδυασμός στην κατηγορία avatar, απλώς αυτή την εβδομάδα την θέση έχει ρεζερβέ άλλος.
X Factor
Ο Τζέιμς Νάναλι έκανε ντεμπούτο με τη Μιλάνο στα Κανάρια Νησιά και με τη μία έδωσε την ομάδα του Πιανιτζιάνι το κάτι παραπάνω. 22 πόντοι, 10 εκ των οποίων στην παράταση με 6 βολές και τα γνωστά ιλιγγιώδη ποσοστά. Ελπίζω πως ο παίκτης θα ξεπερασε έτσι το ψυχολογικό σοκ της απόρριψης του από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, αφού ως γνωστόν ο πρώτος δεν έψαχνε για (άκουσον άκουσον) τριάρι και ο δεύτερος έκρινε ότι ο Κιλπάτρικ ταιριάζει καλύτερα. Παραλίγο να βγει μέχρι και σποτ σουτέρ ο παιχταράς εκεί γύρω στον Δεκέμβρη... Χθες βράδυ αγωνίστηκε πάντως σχεδόν εξ ολοκλήρου στη θέση 2, έπαιξε κυρίως με τη μπάλα στα χέρια και έκανε θαύματα μόνος του στο παιχνίδι ένας εναντίον ενός. Για το τι ακριβώς είναι ο κάθε παίκτης, δεν είναι κριτήριο η θητεία του υπό τον Ομπράντοβιτς. Ο Ζοτς μεταμορφώνει τους μπασκεμπολίστες σε ο,τι θέλει αυτός, κάτι που δεν σημαίνει ότι δεν έχουν να δώσουν διαφορα ακόμη πράγματα.
To στατιστικό
Ψάχνοντας για αυτή την εβδομάδα τους πίνακες της στατιστικής του BG (made by Panagiotis S. ως γνωστόν), έπεσα επάνω σε κάτι ενδιαφέρον. Η Μπάγερν έχει σχεδόν απαράλλαχτη ευστοχία και αποτελεσματικότητα σε εντός και εκτός έδρας παιχνίδια. Σκοράρει 1.12 πόντους ανά σουτ στα εντός και 1.11 στα εκτός, με περίπου τα ίδια ποσοστά ευστοχίας. Ιδού αρχικά τα εντός.
Πάμε και στα εκτός.
Λοιπόν, δεν ισχυρίζομαι ότι δεν θα βρούμε ομάδες με ανάλογη συνέπεια, ειδικά στην κορυφή, όμως context matters. Η Μπάγερν παλεύει για μια θέση στην οκτάδα, παίζοντας άνω των προσδοκιών και η παραπάνω εικόνα είναι ένα επίτευγμα. Για να έχουμε και μία σύγκριση π.χ., ο Παναθηναϊκός στα εντός πετυχαίνει 1.08 πόντους ανά σουτ και στα εκτός 0.98, με ποσοστά στο 49,6% και 43,8% αντίστοιχα. Μιας και ο λόγος για τους πράσινους ...
Ο Παναθηναϊκός
Η άμυνα του Παναθηναϊκού αυτή τη φορά δεν ήταν τόσο απερίσκεπτη. Έδωσε κάποια σουτ από τις γωνίες (ειδικά ο Πλάις στο mid range δεν διαβάστηκε), αλλά κάθε φορά που ο Πιτίνο έβλεπε δυο τρία συνεχόμενα, επανέφερε τους παίκτες του στην τάξη. Τα hedge out δεν οδηγούσαν σε άσκοπα ντουμπλαρίσματα στην πίσω γραμμή και έτσι ο πιο ορθολογικός ΠΑΟ των τελευταιων μηνών κέρδισε στα ίσια, χωρίς να πιάσει παράλογα ποσοστά, όπως π.χ. με την ΤΣΣΚΑ. Aντίθετα, το παιχνίδι του ήταν τρομερά στοχευμένο στη ρακέτα , όπου μάλιστα οι Βουγιούκας και Παπαγιάννης είχαν μαζι 6/6 σουτ. Φυσικά, ο Καλάθης διέγνωσε μαεστρικά κάθε ευκαιρία τροφοδότησης των ψηλών του (καλός και ο Γκιστ), ενώ ο Τόμας συνέχισε την καλή πορεία του επί Πιτίνο, παίρνοντας εκ νέου ένα σωρό προσπάθειες στις παρυφές της στεφάνης. Αν μη τι άλλο, ο Παναθηναϊκός είχε τρομερά ξεκάθαρη κατεύθυνση. Όταν κάπου την έχανε, ο κόουτς επανέφερε την τάξη με ζώνες (3-2 ή 1-3-1, κατέληξαν μια δυο φορές και σε ματς απ), οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν κυρίως μετά απο επαναφορές των Τούρκων από τα πλάγια ή διακοπή για φάουλ. Με απλά λόγια, ο Πιτίνο άλλαζε την άμυνα εντός της κατοχής. Έξυπνο.
Το επόμενο ματς των πράσινων είναι "βολικό". Δεν υποχρεούνται να κερδίσουν την Φενέρ στην Πόλη και έτσι μπορούν εκ νέου να συγκεντρωθούν στη διαδικασία αφομοίωσης των ζητούμενων του προπονητή. Μπορούν άραγε να προλάβουν το τρένο; Είναι τρομερά δύσκολο κατά τη γνωμη μου, διοτι φαίνεται πως το πρόβλημα της ευστοχίας παραμένει άλυτο. Η Εφές βοήθησε κάπου με την αντιμετώπιση της, όμως για να πάρει μεγάλες νίκες ο Παναθηναϊκός, θα πρέπει να κάνει ματς τριπόντων, όχι να ψάχνει εικοσάρες του Καλάθη ή να κρατάει μονίμως χαμηλά στο σκορ ομάδες που παίζουν στην έδρα τους.
Το avatar
Zακ Λεντέι. Σε μία άκρως επικίνδυνη (για τα νεύρα των φιλάθλων του Ολυμπιακού) παρουσία στη θέση 4, ο Ζακ έπαιξε όλα κι όλα 7 λεπτά, δεν επιχείρησε ούτε ένα δίποντο, έχασε δυο βολές και δέχτηκε 8 πόντους από τον Κρις Σίγκλετον, τον οποίο αντιμετώπισε λες και ήταν ο Βασίλης Λυπηρίδης (δηλαδη ένα εξαιρετικά αθλητικο τεσσάρι χωρις outside game, μην παρεξηγηθώ). Aμφιταλαντεύτηκα πάντως για τον αν θα βάλω εδώ μία συλλογή με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ή ένα mix από την άμυνα του Ολυμπιακού στο pick n pop του power forward της Μπάρτσα. Τελικά αποφάσισα το δεύτερο, γιατί τελευταία ολος ο Ολυμπιακός παίζει χάλια. Ιδού.
Tι έγινε τώρα εδώ φίλες και φίλοι; Ο Ολυμπιακός, σε αντίθεση με το τι έκανε απέναντι στη Φενέρ, αποφάσισε τούτη τη φορά να κόψει το drive του χειριστή (ειδικά στις δύο τελευταίες περιπτώσεις). Το κλειδί θα ήταν να κάνει την περιστροφή ο Τουπάν στον ψηλό καίρια, αλλά πού ... Ο συντονισμός των εμπλεκόμενων ήταν γενικά άσχημος, αφήστε που εδώ και καιρό ο Γάλλος δεν κάνει ούτε τα μισά από αυτά για τα οποία αποκτήθηκε (άμυνα). Τέλος παντων, περισσότερα από τον Άλεξ αμέσως παρακάτω, καλό Σου Κου από μένα.
Ο Ολυμπιακός (Erotokritos Alexandros Seizis)
Θα περιμέναμε σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι όσον αφορά το πλεονέκτημα έδρας στη φετινή Euroleague, οι παίχτες του Μπλατ να μπουν αποφασισμένοι, με στόχο να επιβάλλουν το δικό τους ρυθμό. Αντίθετα όμως είδαμε μια ομάδα άνευρη, χωρίς πάθος, με κακό προσανατολισμό στο παιχνίδι της.
Η άμυνα για ακόμη ένα παιχνίδι τελευταία δεν λειτούργησε σωστά, με εξαίρεση τη δεύτερη περίοδο. Η απώλεια του Παπανικολάου αφαίρεσε πολύ από τη δυναμική της. Ο Παπ είναι ο παίχτης που δίνει ενέργεια και ‘’ματσάρει’’ καλύτερα με τους αντιπάλους. Άσχημο timing για να απουσιάσει. Αυτό που με ενοχλεί αφάνταστα στην αντιμετώπιση στα pick and roll είναι ο τρόπος που δίνει κατεύθυνση ο περιφερειακός στον επιτιθέμενο. Τι εννοώ; Ο guard που εμπλέκεται στα pick κατά βάση δίνει κάθετα πλευρά, για να οδηγήσει εκείνος οπου θέλει τη μπάλα, ωστόσο επειδή η ομάδα δεν διαθέτει παίχτη να σπάει τα screen, ο παίχτης κολλάει σε αυτά και κάθε ομάδα έχει ευκαιρία σε σουτ μέσης απόστασης, σε λέι απ ή σε πάσα στη weak side για να ανοίξει το γήπεδο. Για να εξηγήσω τι εννοώ, προσέξτε ότι στα παρακάτω παραδείγματα, την απόφαση για το πού θα πάει ο γκαρντ της Μπαρτσελόνα την παίρνει πρακτικά ο κοντος του Ολυμπιακού.
Το πόσο πνευματικά ανέτοιμοι ήταν οι παίχτες για ένα τόσο σημαντικό ματς φανερώνεται και από την εμφάνιση του Σίνγκλετον. Το εδειξε κατά λαθος παραπάνω ο Γιώργος, απλά να προσθέσω πως ο Μπλατ ωρυόταν στον πάγκο για να γίνουν αλλαγές στα συγκεκριμενα σκριν, από ένα σημείο και ύστερα.
Τώρα στο κομμάτι της επίθεσης ασφαλώς όλα λειτούργησαν λάθος. Βλέποντας ξανά και ξανά ένα βίντεο με τον αγώνα αυτό, αν ήμουν ο Μπλατ (τι ωραία αίσθηση θα ήταν αυτή-ας κλείσω το συννεφάκι) θα είχα ήδη επισπεύσει τις διαδικασίες απόκτησης περιφερειακού, που να μπορεί να δημιουργήσει με κάθετο ρήγμα στην αντίπαλη άμυνα. Ξέρω ξέρω, τέτοια εποχή πού να βρεις τέτοιους παίχτες και μάλιστα προσιτούς οικονομικά, αλλά αν ο Ολυμπιακός θέλει να έχει βλέψεις για πιο ψηλά είναι αναγκαία πια η μεταγραφή αυτή.
