Δεν είναι παράλογο. Η εθνική ανέκαμψε με ένα σχήμα - ανάγκης, που όλοι λίγο εώς πολύ ψιλλιαζόμασταν ότι δεν θα είναι τόσο ανάγκης τελικά. Και όσο να ναι, στον πάγκο υπάρχει μόνος ένας που μπορεί να παίξει στην θέση σέντερ και να βγάλει έξτρα άμυνες, χωρίς η χρήση του εκεί να συνιστά κάποιου είδους αλχημεία. Ο Πρίντεζης με τον Θανάση κάποια στιγμή θα τα παίξουν, αν υποχρεωθούν επί καθημερινής βάσης να καλύπτουν τρύπες και να φέρνουν εις πέρας ένα σωρό καθήκοντα, ειδικά υπό συνθήκες όπου απαιτείται μεγάλη αμυντική πίεση. Επίσης, το rotation θα μικρύνει επικίνδυνα για τουρνουά με παιχνίδια day in και day out. Απέναντι στους Γάλλους αγωνιστήκαμε ουσιαστικά με 8 παίκτες, με τους σέντερ Μπόγρη και Παπαγιάννη να σκουπίζουν τον πάγκο, μάλλον από φόβο ότι τα πράγματα θα πάνε χειρότερα. Το smallball αυτού του είδους είναι αμφίβολο αν θα μας πάει μακριά. Οι αντίπαλοι από ένα σημείο και ύστερα θα το περιμένουν, θα προσαρμοστούν και θα χαθεί παράλληλα το στοιχείο της έκπληξης σε ένα ενδεχόμενο νοκ αουτ παιχνίδι. Πάω κάμποσο μακριά , και όσο να ναι υπάρχει το απόλυτα λογικό ερώτημα, που εξέφρασε αυτός από τον οποίο (εκ)πορευόμαστε όλοι.

Το ερωτημα ειναι τι ακριβως κερδιζουμε με το bigball. Ειδικα απεναντι στους Ντραγκιτς και τους Ντονσιτς.

— rodhig (@rodhig7) September 2, 2017

H απάντηση στο ερώτημα είναι "πιθανότατα τίποτα". Όσοι είδαν τους Σλοβένους γκαρντ να διαλύουν τα πάντα την πρώτη αγωνιστική, καταλαβαίνουν ότι η εθνική θα αντιμετωπίσει πιθανότατα τα ίδια προβλήματα και στο μέλλον, ειδικά όταν οι αντίπαλοι θα έχουν όπλα στο κεντρικό πικ εν ρολ. Το όλο ζήτημα είναι πώς θα ελαχιστοποιηθούν οι ζημίες , και εδώ είναι που πρέπει να το φιλοσοφήσει κανείς. Κανονικά, υπάρχουν κάποιοι τρόποι, εκτός του να φωνάξει κανείς "μπες μέσα Αγραβάναρε και κάντα όλα λίμπα" (αν και εγώ αυτό προτιμώ, δεν σας το κρύβω). Ποιοι είναι αυτοί;

1. Να μπορέσουν τα σχήματα με τους δεινόσαυρους να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά στην επίθεση, ώστε το ισοζύγιο να μην είναι τόσο ξεκάθαρα αρνητικό. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι γεγονός ότι σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού η εθνική μας δύσκολα δοκιμάζει διαφορετικά πράγματα. Οι Γάλλοι πίεσαν τους "κουβαλητές" μας, Καλάθη και Μάντζαρη, δεν τους επέτρεψαν να μεταφέρουν την μπαλα, και έτσι τους εξοβέλισαν στην αδύνατη πλευρά, εκεί που δεν τους πρόσεχε κανείς - ειδικά τον πρώτο. Ο πάγκος ελάχιστα βοήθησε σε αυτό, και όσο να ναι μπορούν να προκύψουν καλύτερα πράγματα από τους Σλούκα και Παππά, όταν εκείνοι κινούνται πίσω από εισαγωγικά σκριν. Δεν συνέβη, διότι αναγκάστηκαν να μπιστάνε τη μπάλα. Η επίθεση έτσι δύσκολα θα προσφέρει κάτι παραπάνω.

2. Να πλαισιωθούν οι ψηλοί μας από σχήματα με μεγαλύτερο μάκρος, έτσι ώστε να καλύπτονται ευκολότερα οι αμυντικές αποστάσεις. Τα ανοιξιάτικα "πειράματα" του Σφαιρόπουλου με τους δυο Παπ έρχονται πρόχειρα στο μυαλό, αλλά ίσως υπάρχουν και άλλες λύσεις. Η πάλη πάνω ή κάτω από τα σκριν θα μπορούσε να είναι καλύτερη.

3. Να μπει μέσα ο Αγραβάνης και να τα γαμήσει όλα, να τελειώνουμε.

Δεν ξέρω να σας πω, ο προπονητής ξέρει καλύτερα, σοβαρά. Η ουσία είναι πως αν αυτό το σύνολο χάσει και την αμυντική του ισορροπία, μετά δεν θα του έχει μείνει σχεδόν τίποτα. Και λέω "τίποτα" , διότι σε πολλά σημεία απέναντι στους Γάλλους έδειξε να έχει χαθεί και το στοίχημα της νοοτροπίας. Πολλά γκολ φάουλ, συνεχείς διαμαρτυρίες στους διαιτητές, ειρωνικά χαμόγελα. Να με συγχωρείτε, αλλά δεν γίνεται έτσι.

Από την άλλη, δεν γίνεται να μην παραδεχτούμε πως μια τετοια εικόνα την περιμέναμε, έστω στα πρώτα παιχνίδια. Η προετοιμασία έγινε μέσα σε γραφικότητες και αντιμετώπισε το ένα εμπόδιο μετά το άλλο, με τελευταίο χτύπημα τις εσωτερικές έριδες. Το πρώτο ήταν η απαξίωση του κόουτς από εκείνους που τον προσέλαβαν. Με αυτά στο μυαλό, δεν είναι παράλογο να δούμε βελτίωση, έτσι κι αλλιώς παίζαμε με τους Γάλλους. Η εικόνα της εθνικής στους δυο πρώτους αγώνες ήταν μάλλον η αναμενόμενη, όμως αν ο παραπάνω δύσκολος γρίφος βρει την λύση του, τότε η μαυρίλα θα δώσει τη θέση της σε κάποια χαμόγελα. Take it easy.

Y.Γ. Μειώσαμε τα λαθη, ε;