Φετινοί

Ουίλ Κάμινγκς. Ο ύψους 1,88 γκαρντ είναι πιθανώς ο,τι ποιοτικότερο έχει περάσει από τις θέσεις των ξένων τα τελευταία χρόνια. Ναι, ακόμη και από τον Οκάρο Ουάιτ. Είναι σφαίρα στο ανοιχτό γήπεδο, πολύ καλός στο ένας εναντίον ενός και μπορεί να πάρει παιχνίδια επάνω του , βασιζόμενος στις ικανότητες του στο σκορ. Το έδειξε εξάλλου και πολύ πρόσφατα. Παίζει πάντα με ορμή και ενέργεια, ενώ δεν είναι κακές οι τοποθετήσεις του στην αδύνατη πλευρά, όταν ο Τζένκινς αναλαμβάνει καθήκοντα πόιντ γκαρντ. Σουτάρει τρίποντα με ικανοποιητικά ποσοστά (38,5%) και στην άμυνα πιέζει πολύ και κλέβει κάμποσες μπάλες (1,9). Κι όμως, παρά όλα τα ωραία χαρακτηριστικά του, υπάρχει η αίσθηση πως δεν έχει προσφέρει όσα μπορεί, κυρίως λόγω της μικρής σχετικά επιρροής του στα σουτ των συμπαικτών του. Ο Κάμινγκς δεν ισορροπεί ανάμεσα σε εκτέλεση και πάσα, παρά τα ρήγματα που συχνά δημιουργεί. Από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να μην του αναγνωρίσει δύο πράγματα. Πρώτον, πως στα τελευταία 5 ευρωπαϊκά παιχνίδια, όπου ο Αρης έχει τέσσερις νίκες, ο ίδιος έχει μ.ο. 17,6 πόντους και 4,4 ασίστ (5,25 στα τέσσερα πιο πρόσφατα). Δεύτερον, πως η μέτρια παρουσία του βασικού πικ εν ρολ ψηλού (Μπάκνερ) σίγουρα έχει κάνει και τον ίδιο λιγότερο απειλητικό. Ο πόιντ γκαρντ του Αρη παραμένει βαρόμετρο.

Μάικλ Τζένκινς. Η σύγκριση του Τζένκινς με τον Μακνίλ είναι το λιγότερο άτοπη, καθώς πρόκειται για διαφορετικούς παίκτες σε διαφορετικούς ρόλους. Ο Τζένκινς αποκτήθηκε για να εκμεταλλεύται τις ευκαιρίες που δημιουργεί ο Κάμινγκς και για να προσφέρει αποστάσεις, κάτι που ο Μακνίλ δεν έδινε. Ξεκίνησε την σεζόν σε χαμηλές στροφές, αλλά όσο πάει γίνεται και πιο σημαντικός στο παιχνίδι της ομάδας. Σουτάρει πολύ αξιόπιστα από απόσταση (41,4%), αλλά και σε σουτ δύο πόντων (60%) και είναι η πιο ασφαλής λύση σε ο,τι αφορά το εκτελεστικό κομμάτι στο σετ παιχνίδι. Εκεί είναι μάλλον και η καλύτερη πηγή ασίστ, καθώς πολλές από εκείνες του Κάμινγκς βγαίνουν στο ανοιχτό γήπεδο. Του λείπει βεβαίως σε αυτό το κομμάτι η σταθερότητα, όμως έχει δημιουργήσει πολλές φορές μέσω του πικ εν ρολ από το πλάι. Σαφώς επίσης, δεν παίζει σταθερά σε υψηλά επίπεδα ενέργειας και στην άμυνα τα πάει απλώς καλά. Παραμένει πολύτιμος, καθώς αυτό που έλειπε στον Αρη ήταν το αξιόπιστο περιφερειακό σουτ. Μία ποιοτική επιλογή στο σύνολο της.

Τάντιγια Ντραγκίσεβιτς. Εχει επιβιώσει ως αντικαταστάτης του Σανικίτζε ο Σέρβος, την στιγμή που άλλοι έφυγαν και άλλοι είναι φευγάτοι. Ο Γεωργιανός ήταν γενικά σαφώς πληρέστερος παίκτης, όμως στο παρκέ εμείς έχουμε δει τον Ντραγκίσεβιτς, δηλαδή συνολικά τον πιο αξιόπιστο ψηλό της φετινής ομάδας. Η παρουσία του σε ένα χαμηλό ποστ που έχει υποφέρει πολλά δεν είναι επιβλητική, αλλά είναι επιβεβλημένη. Δυστυχώς για τον Αρη, οι μονομαχίες στο ριμπάουντ δεν είναι το φόρτε του, ούτε το σκορ από χαμηλά. Παρόλα αυτά, δεν μπορεί να αγνοηθεί η ικανότητα του να εκτελεί από μακριά, όπως και η συνεισφορά του στο να καταστεί η ομάδα του μία εκ των τριών καλύτερων σε ποσοστό πίσω από τα 6,75. 43,6 % πίσω από την γραμμή είναι νούμερο εξαιρετικό. Ο Ντραγκίσεβιτς κρίνεται ως αντικαταστάτης, και τα έχει πάει καλά, αφού συν τοις άλλοις είναι και ικανός πασέρ.

Περυσινοί

Ντόμινικ Ουότερς . Στον Ουότερς καταλογίστηκαν πέρυσι κάποιες κακές αποφάσεις σε κρίσιμα σημεία κρίσιμων παιχνιδιών, όπως εκείνο με την Νεπτούνας , που άφησε ουσιαστικά τον Αρη εκτός της φάσης των 16 του Eurocup. Ο Δομίνικος δεν ήταν ο πλέι μέικερ που θα πάρει από το χέρι την ομάδα στα δύσκολα, όμως γενικά την κατηύθυνε πολύ καλά στην διάρκεια της σεζόν. Ήταν σταθερός από την αρχή μέχρι το τέλος και μοίραζε το παιχνίδι εξίσου ανάμεσα στην δική του εκτέλεση (48,8% τρίποντα) , στις πάσες στο πλάι και στην τροφοδότηση της ρακέτας. Eίχε 4,5 ασίστ ανά αγώνα και πιστώνεται και μία νίκη επί του ΠΑΟ στα πλέι οφ. Συνήθως το όνομα του αναφερόταν τρίτο , πίσω από εκείνα των Ουάιτ και Μακνίλ, αλλά η αλήθεια είναι πως η συνεισφορά του δεν ήταν υποδεέστερη των δύο "χρυσών" ανακαλύψεων του Πρίφτη. Ο Ουότερς ήταν ο πιο σταθερός ξένος της ομάδας που κατέπληξε.

Τζερελ Μακνίλ. Ο Τρινκιέρι είδε στον Μακνίλ τον παίκτη που θα λύσει το πρόβλημα της Μπάμπεργκ , όταν η επίθεση της εμφανίζεται κάποιες φορές στατική. Εχει την δυνατότητα να τρυπάει τις άμυνες με την ενέργεια και την εκρηκτικότητα του, και να δημιουργεί φάσεις μόνος του. Ο Αρης του έδωσε αυτή την δυνατότητα, μαζί με λίγο παραπάνω χώρο από το κανονικό για να κάνει τα δικά του. Τον χώρο αυτόν τον κέρδισε με το σπαθί του, λόγω της προσπάθειας του στο αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού, κάτι που Πρίφτης εκτιμάει πολύ. Η αλήθεια είναι όμως πως ο Μακνίλ ήταν περισσότερο αποτελεσματικός όταν έπαιζε αντίθετα στα close - out ή έπαιρνε την μπάλα σωστά πίσω από κάποιο σκριν. Όταν καλούταν να τρέξει μόνος του κάποιες επιθέσεις, η ελευθερία που απολάμβανε οδηγούσε σε ποικιλίες, οι οποίς συνέβαλαν και εκείνες στο να έχει η ομάδα του μια γενικά μέτρια επίθεση. Tα ποσοστά του δεν δικαιολογούσαν τον όγκο των προσπαθειών. Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις βέβαια, και συνολικά ο Αρης βγήκε σαφώς κερδισμένος από την παρουσία του.

Οκάρο Ουάιτ. Ο πολύτιμος Οκάρο έστρεψε δικαιολογημένα τα μάτια πολλών ομάδων επάνω του, καθώς αποτελεί έναν τύπο ψηλού που λατρεύεται ως θεότητα στο παγκόσμιο μπάσκετ. Κύριο του προσόν ήταν η ικανότητα να μαρκάρει οποιονδήποτε σε οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου, για αυτό και ο Πρίφτης τον χρησιμοποιούσε συχνά στην κορυφή μιας απλωμένης πρες άμυνας, όπως και σε άμυνες αλλαγών στην περίμετρο. Ο Ουάιτ έδενε το αμυντικό οικοδόμημα του Αρη με τρόπους που κανείς από τους φετινούς παίκτες δεν μπορεί να υποστηρίξει. Παράλληλα, στην επίθεση έπαζε έναν ρόλο stretch, όχι τόσο λόγω του μακρινού σουτ, όσο της ικανότητας του να δημιουργεί καταστάσεις με τρίπλα ή να τρέχει ακόμη και κάποια (λίγα) πικ. Επιθετικά τα χαρίσματα του δεν ήταν δυσεύρετα, αλλά ως συνολικό πακέτο αποτελούσε βάσει χρημάτων μια κάποια πολυτέλεια. Ο Σανικίτζε θα είχε καλύψει με άλλους τρόπους το έλειμμα, όμως αυτή την στιγμή το κενό είναι ολοφάνερο.

Nικητής και δυο κουβέντες για το σήμερα

Αν το δει κανείς ατομικά και στεγνά , οι δύο ομάδες έρχονται ισοπαλία. Όπως δεν υπάρχει στην μία παίκτης αντίστοιχος του Ουάιτ, έτσι δεν υπάρχει στην άλλη κάτι ανάλογο του Κάμινγκς. Σε ο,τι αφορά τους τρεις καλύτερους φετινούς ξένους, οι επιλογές είναι καλές και δεν υστερούν συνολικά απέναντι στους τρεις καλύτερους περυσινούς. Το πρόβλημα της φετινής ομάδας είναι πρώτον ο ... τέταρτος ξένος, καθώς ο Μπάκνερ αποδείχθηκε σαφώς κατώτερος του Χάγκινς, και δεύτερον η απόκτηση χημείας, η οποία ελέω τραυματισμού του Σανικίτζε πήγε πάρα πολύ πίσω.

Γενικώς, φαίνεται πως η φροντ λάιν του Αρη είναι για φέτος το βασικό πρόβλημα. Ο Κάμινγκς δεν βρήκε έναν αξιόπιστο παρτενέρ για να παίξει two man game, ενώ παράλληλα κανένας ψηλός δεν έχει συνεχόμενα αξιόπιστο ποστ παιχνίδι , ώστε η κυκλοφορία της μπάλας να φτάνει στην περιφέρεια και με άλλους τρόπους πλην των σκριν μακριά από την μπάλα. Οι άμυνες έχουν την πολυτέλεια να ρίχνουν κορμιά επάνω στον Κάμινγκς, ξέροντας ότι οι θυσίες τους μέσα στην ρακέτα θα πιάσουν τόπο. Αυτό έκαναν και χθες οι Σκαιλάινερς, οδηγώντας τον βασικό γκαρντ σε ένα σωρό λάθη και τον Αρη στην χειρότερη εμφάνιση της σεζόν. Ο Πρίφτης δοκίμασε να παίξει με τον Ντραγκίσεβιτς ως stretch five και να δώσει μπάλες στον Γιάνκοβιτς. Δεν πέτυχε, καθώς ο δεύτερος δεν φτάνει εύκολα κοντά στο καλάθι με τρίπλα. Επιπλέον, στην άμυνα ο Σέρβος κλήθηκε να καλύψει αποστάσεις τεράστιες, που δεν είναι για τα πόδια του.

Συνολικά, οι κίτρινοι έχουν καταφέρει να αυξήσουν την παραγωγή πόντων, όμως παραμένουν αντιμετωπίσιμοι από έμπειρα σύνολα, όταν πέρυσι έκαναν υπερβάσεις. Επίσης, καθώς η αυξημένη παραγωγή και τα καλύτερα ποσοστά στο τρίποντο δεν έχουν συνοδευτεί από την ανάλογη άμυνα, ο δείκτης ανταγωνιστικότητας έχει πέσει. Αρκεί να δει κανείς πώς οι περιφερειακοί της Φρανκφούρτης σκόραραν χθες τα τρίποντα τους και απέναντι σε ποιους παίκτες. Είναι επιτακτική πλέον η απόκτηση ενός (όσο το δυνατόν) two way παίκτη στη θέση 5. Η χρονιά δεν είναι χαμένη.