Αναλογιζόμενοι μία αθλητική επιτυχία του παρελθόντος, συνήθως αναρωτιόμαστε πόσο αφύσικα γρήγορα πέρασε ο χρόνος από τότε. Με την περιπτωσάρα της Μακάμπι όμως μάλλον συμβαίνει το αντίθετο, καθώς μάλλον δεν είμαι ο μόνος στον οποίο το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ, για παράδειγμα, φαντάζει χρονικά τοποθετημένο εγγύτερα στο σήμερα από την τελευταία κατάκτηση ευρωλίγκα της εκπροσώπου του Ισραήλ στη διοργάνωση. Στην πραγματικότητα το δεύτερο γεγονός συντελέσθηκε το 2016, 22 ολόκληρα χρόνια μετά από το πρώτο. Για όλο αυτό το μπέρδεμα ωστόσο, θα προτιμήσω να αποδώσω ευθύνες στην "ομάδα του λαού", παρά στον εαυτό μου, καθώς οι Ισραηλινοί έχουν πλησιάσει τον μπασκετικό "πάτο" τα τελευταία τέσσερα χρόνια, χώνοντας τις ημέρες της δόξας τους βαθύτερα στο χρονοντούλαπο, απ' όσο πραγματικά τους αξίζουν. Έχοντας να μπουν στα πλέι οφς τεσσερα χρόνια, ο στόχος θα πρέπει να τεθεί σε πρώτη φάση στην επάνοδο στην κορυφαία οκτάδα της διοργάνωσης. Οι "απειλές" για δύο διαφορετικά ρόστερ, ένα για το πρωτάθλημα - ένα για την Ευρωλίγκα, έμειναν στα χαρτιά και η πυξίδα που καθοδηγεί τον σχεδιασμό της ομάδας, συνεχίζει να δείχνει επίμονα προς τις ΗΠΑ. Η Μακάμπι έχει στελεχώσει ένα δυνατό ρόστερ, βάζοντας δυο - τρεις εντυπωσιακές προσθήκες. Πάμε να ρίξουμε μια ματιά.

Στην φωτογραφία, εκπρόσωποι των παικτών του πρωταθλήματος Ισραήλ, με κάρτες προαναγγελίας της απεργίας

Ένας νόμος, τρεις απεργίες, και το μπάσκετ μιας χώρας που εδώ και μια δεκαετία και βάλε προσπαθεί να ορθοποδήσει πάνω σε νέες βάσεις προκειμένου να επιστρέψει στο προσκήνιο, αφού με εξαίρεση τον από κάθε άποψη ανέλπιστο θρίαμβο της Μακάμπι το 2014 δεν έχει να επιδείξει την παραμικρή επιτυχία από το 2006 και μετά. Ο λόγος για το πρωτάθλημα και κατ’ επέκταση το μπάσκετ στο Ισραήλ, που από τη σεζόν 2005-6 και μετά προσπαθεί να μπει σε διαφορετικές βάσεις, αλλά που όλα στο τέλος της ημέρας τριγυρίζουν και καταλήγουν στον ίδιο παρανομαστή. Την πάλαι ποτέ κραταιά «ομάδα του λαού» Μακάμπι Τελ Αβίβ.

Δεν πάνε πολλές μέρες από τη στιγμή που η φετινή ευρωπαϊκή περιπέτεια της Μακάμπι έλαβε τέλος, για άλλη μια σεζόν με άδοξο τρόπο. Παράλληλα, λίγες είναι και οι μέρες από όταν ανακοίνωσε επίσημα πως από τη νέα αγωνιστική περίοδο θα πορευθεί με δύο διαφορετικά ρόστερ, ένα για την EuroLeague κι ένα για το πρωτάθλημα του Ισραήλ. Μπορεί στην Ελλάδα η συγκεκριμένη είδηση να πέρασε κάπως στα… ψιλά, ελέω και της εορταστικής περιόδου, όμως στην πραγματικότητα ήταν μια μίνι βόμβα για το ευρωπαϊκό μπάσκετ που σηκώνει αρκετή συζήτηση αναφορικά (και) με το μέλλον του γενικότερα. Μαζέψαμε τις πρώτες σκέψεις και τα δεδομένα της υπόθεσης και τα σερβίρουμε μαζί με διαπιστώσεις και… ερωτήματα.

Ο τίτλος δεν τα λέει όλα, καθώς θα πούμε κι άλλα. Όμως όπως και να το πάρει κανείς, είναι ευτυχία για ένα σύνολο να διαθέτει έναν παίκτη σαν τον Γιώργο Πρίντεζη. Στο μπάσκετ βλέπετε, συχνά συμβαίνει το εξής. Όταν ένα παιχνίδι οδηγείται στην λεγόμενη crunch time (δηλαδή είναι ντέρμπι μέχρι το τέλος), τα playbook πηγαίνουν στην άκρη χάρην ασφαλέστερων επιλογών, οι οποίες δεν είναι ακριβώς "ασφαλέστερες". Είναι παρόλα αυτά αναπόφευκετες, καθώς οι παίκτες κουράζονται και η ομαδική σκέψη δυσκολεύει. Οπως δείχνουν ξεκάθαρα και στοιχεία από το ΝΒΑ, το παιχνίδι ένας εναντίον ενός επανέρχεται στις επιλογές των προπονητών στο τέλος των αγώνων, και ας μην είναι το πιο αποτελεσματικό στην συνολική διάρκεια τους.

Έχουν περάσει μόλις τέσσερα χρόνια από το φάιναλ φορ του Μιλάνο, στο οποίο η Μακάμπι κατέκτησε εμφατικά το έκτο τρόπαιο της ιστορίας της, κι όμως οι παλινωδίες των τελευταίων ετών κάνουν τις περασμένες δόξες να μοιάζουν πιο μακρινές απ' ότι είναι στην πραγματικότητα. Οι επιλογές της φετινής σεζόν μοιάζουν να απέχουν παρασάγγας από την περσινή φιλοσοφία στελέχωσης της ομάδας. Το προηγούμενο μοντέλο στηρίχθηκε στο δόγμα "κάτι να γυαλίζει", που πρώτος εισήγαγε ο Βασίλης Καζούλης, και απέτυχε παταγωδώς, πήρε φωτιά στον διάδρομο απογείωσης και συνετρίβη πριν καν απογειωθεί. Πολλοί καλοί παίκτες αλλά και σουπερ σταρζ εκδιώχθηκαν κακήν κακώς (Μίλερ, Τσίρμπες, Γκάουντλοκ, Γουίμς) στο πλαίσιο της προσπάθειας να ξαναθυμίσει η Μακάμπι ομάδα υψηλών αξιώσεων και όχι ένα ασύνδετο ρόστερ ταλαντούχων, μα αταίριαστων μεταξύ τους παικτών. Η ιδέα πάντως της εισόδου στην αρένα της Euroleague από πιο low profile εκκίνηση δεν είναι απαραίτητα κακή και το απαιτητικό κοινό της ομάδας αναμένεται να δείξει υπομονή. Όχι ότι έχει και άλλη επιλογή!

Με την ευρωλίγκα να έχει φτάσει περίπου στο 1/3 της κανονικής διάρκειας , και με τον Ολυμπιακό να έχει κάνει δύο ήττες από εκείνες που "δεν είναι στο πρόγραμμα"΄, ίσως έχει φτάσει η στιγμή για ένα κομμάτι που θα καταγράφει λίγο αναλυτικότερα κάποιες αδυναμίες. Ίσως, δηλαδή, ήρθε η ώρα για μια κάποια κριτική, η οποία αφορά τόσο την ήττα από τη Μακάμπι , όσο και κάποια γενικότερα ζητήματα γύρω από το παιχνίδι της ομάδας, το οποίο - να επαναλάβουμε - έχει σαφώς προσθέσει φέτος νέα στοιχεία. Αυτά τα έχουμε ήδη απαριθμήσει, συνεπώς ας προχωρήσουμε απ'ευθείας στο κυρίως θέμα.

Πριν ξεκινήσετε την ανάγνωση του κειμένου, επεξεργαστείτε στο μυαλό σας το εξής ερώτημα: πώς μπορεί άραγε να αισθάνεται ένας κόουτς όταν η ομάδα του μετατρέπει το 2-4 σε 4-4, δίχως να αγωνίζεται ο - θεωρητικά - πιο ταλαντούχος παίκτης του ρόστερ του; Χαρούμενος ή... προβληματισμένος;

Το ‘’θηρίο’’ του ισραηλίτικου μπάσκετ παίρνει θέση στην γραμμή εκκίνησης της σεζόν 2016-17, πληγωμένο από την περσινή σεζόν, η οποία αποτέλεσε την χειρότερη της σύγχρονης ιστορίας του. Μετά από 22 χρόνια συνεχούς παρουσίας τουλάχιστον ως το τοπ-16 της Euroleague, η Μακάμπι βίωσε την σκληρή -για τις απαιτήσεις που την συνοδεύουν- πραγματικότητα του αποκλεισμού με ρεκόρ 4-6 από τη διοργάνωση από τον Δεκέμβρη, με την ευρωπαϊκή της συνέχεια να την βρίσκει στο πολύ λιγότερο λαμπερό Eurocup.

O Bαγγέλης Στελλάκης (@stellevan) είναι editor in chief στο eurobasketball24.com , και ανταποκριτής του eurobasket.com

"Το παρελθόν είναι δάσκαλος του παρόντος, οδηγός του μέλλοντος."

Τι έχει συμβεί στην φετινή Μακάμπι Τελ Αβίβ; Καταγράφοντας ορισμένα δεδομένα, θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι πήγε λάθος, τι πρέπει να αλλάξει και γενικώς τι να περιμένουμε το καλοκαίρι. Ένα τεράστιο κεφάλαιο του ευρωπαϊκού μπάσκετ που νομίζω πως όλοι θέλουν να το δουν ξανά να ανεβαίνει - ώστε να υπάρχει ακόμη μεγαλύτερος ανταγωνισμός στην ανανεωμένη Ευρωλίγκα της επόμενης περιόδου. Το παρελθόν της ομάδας και τα επιτεύγματα των προηγούμενων ετών θα πρέπει να αποτελέσουν την "πυξίδα" για την... επιστροφή σε μια πιο ορθολογική κατεύθυνση.