Ο πέμπτος και τελευταίος τελικός των δύο «αιωνίων» έλαβε χώρα χθες το βράδυ στο Ο.Α.Κ.Α., με τον Παναθηναικό να κερδίζει το τίτλο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Όπως αναμενόταν και οι δύο ομάδες εδειξαν άγχος, νεύρα και ελάχιστες καινοτομίες μέσα στο παιχνίδι, γεγονός βέβαια που δεν μας ξάφνιασε, καθώς επρόκειτο για ένα ματς που έκρινε όλη τη σεζόν. Και από τους δυο αντιπάλους βγήκαν μπροστα αρκετοί παίκτες , με τον Ολυμπιακό να μοιάζει εντελώς εκτός ρυθμού στο δεύτερο μέρος, παρότι πήγε στα αποδυτήρια με τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου με μικρό προβάδισμα. Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά το τι παρακολουθήσαμε.

Να λοιπόν που και την φετινή χρονιά η σειρά των τελικών θα οδηγηθεί σε πέμπτο και τελευταίο παιχνίδι. Η αντίδραση που περιμέναμε όλοι από την πλευρά του Ολυμπιακού ήρθε την κατάλληλη στιγμή, με πολύ ουσιαστικό μπάσκετ και αλλαγή στον τρόπο σκέψης. Οι ερυθρόλευκοι εμφανίστηκαν συγκεντρωμένοι, αποφασιστικοί, με μεγάλη επιθετικότητα στο παιχνίδι τους, απόρροια του do or die χαρακτήρα του αγώνα, σε αντίθεση με τους πράσινους, οι οποίοι έδειξαν υποτονικοί στο μεγαλύτερο διάστημα. Η αίσθηση ήταν πως ‘’έλα μωρέ και να χάσω δεν πειράζει, υπάρχει και το game 5 στην έδρα μας’’.  Την Κυριακή λοιπόν στο ΟΑΚΑ οι ομάδες θα λύσουν τις διαφορές τους και είναι σίγουρο ότι ο χαμένος της συνάντησης θα βρεθεί αντιμέτωπος με πολλές αλλαγές το καλοκαίρι. Όχι ότι θα γλιτώσει από αυτές απαραίτητα και ο νικητής. Ιδιαίτερη εντύπωση πάντως, προκάλεσε χθες η άσχημη εικόνα στις εξέδρες του ΣΕΦ, με τον κόσμο να απουσιάζει για ακόμη ένα τελικό, συνεχίζοντας τη μίνι παράδοση που έχει δημιουργηθεί σε αυτή τη σειρά, με κανένα γήπεδο να μην είναι sold out, γεγονός σπάνιο για ντέρμπι αιωνίων Ο κόσμος είναι μάλλον κουρασμένος, ή αν θέλετε ξενερωμένος με ό,τι συμβαίνει το τελευταίο διάστημα.

Στη σκιά της απώλειας του μεγάλου παράγοντα του Παναθηναϊκού, Παύλου Γιαννακόπουλου, ενός ανθρώπου που προσέφερε και έδωσε πολλά στον ελληνικό αθλητισμό, διεξήχθη το τρίτο παιχνίδι της σειράς. Ο Παναθηναϊκός επικράτησε πολύ εύκολα των ερυθρολεύκων με 73-58, φτάνοντας μια νίκη μακριά από την κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος. Σε ένα κάκιστο ποιοτικά ματς, οι γηπεδούχοι ήταν αποφασιστικοί, εμφανώς ανώτεροι των φιλοξενούμενων στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα και παρότι δεν έθελξαν με την απόδοση τους, η νίκη ήρθε απροβλημάτιστα, σε ένα φορτισμένο συγκινησιακά ΟΑΚΑ. Από την άλλη πλευρά, ο Ολυμπιακός με εξαίρεση ένα πεντάλεπτο στη δεύτερη περίοδο και ένα ακόμη στην τέταρτη, δεν μπόρεσε να φανεί ανταγωνιστικός, με την απόδοση των περισσότερων παιχτών να είναι τραγική. Η σειρά βέβαια δεν έχει κριθεί, αλλά με την αγωνιστική εικόνα που δείχνουν  οι δύο αιώνιοι στο παρκέ, οι πιθανότητες για ανατροπή της κατάστασης είναι λίγες. Η αντίδραση της ομάδας του Πειραιά είναι κάτι που αναμένεται με ενδιαφέρον την Πέμπτη, με στόχο τη νίκη που θα την κρατήσει ζωντανή.

Οι πραγματικοί τελικοί του μπάσκετ, όχι αυτό το αίσχος του ΝΒΑ, ξεκίνησαν με break του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ. Οι ερυθρόλευκοι, στο πρώτο μπρα ντε φερ των δύο ομάδων παρουσιάστηκαν απόλυτα έτοιμοι, με τους πράσινους αντιθέτως να είναι κατώτεροι του αναμενομένου. Αφήνοντας έξω από το κάδρο όλα τα άσχημα γεγονότα που συνέβησαν την εβδομάδα που μας πέρασε, είχα μεγάλη απορία πώς οι δύο προπονητές θα προσέγγιζαν τον αγώνα και πώς οι παίχτες θα παρέμεναν πνευματικά συγκεντρωμένοι. Πώς θα διαχειριζόταν ο Παναθηναϊκός την αύρα, την ετοιμότητα , την ορμή που έδειχνε το τελευταίο διάστημα  σε συνδυασμό με τις φωνές για σκούπα που ακουγόντουσαν στα social media; Πώς ο Ολυμπιακός την κούραση βασικών παιχτών, την κακή κατάσταση του Πρίντεζη, την μέτρια εικόνα στο παρολίγον  κάζο από το Προμηθέα στο ΣΕΦ και γενικά τα σύννεφα που υπάρχουν στον οργανισμό μετά τον αποκλεισμό από τη Ζάλγκιρις;

Οι φετινοί τελικοί είναι κακοί στο αγωνιστικό τους κομμάτι, αλλά η πραγματική παθογένεια βρίσκεται στο εξωαγωνιστικό πλαίσιο που τους περιβάλλει. Μία αρρωστίλα που ζέχνει από την κορυφή ως τα νύχια, στην οποία όλοι εμείς που αγαπάμε το μπάσκετ αναγκαζόμαστε είτε από ρομαντισμό, είτε από κάποιου τύπου διαστροφή, να βουτάμε, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Ζητώ την κατανόησή σας εκ των προτέρων, καθώς ότι θα διαβάσετε αποτελεί περισσότερο ένα προσωπικό σημείωμα, παρά οτιδήποτε πιο ενδιαφέρον, οπότε σας προτρέπω να συνεχίσετε την ανάγνωση, μόνο εάν δεν έχετε τίποτα πολύ καλύτερο να κάνετε.

Είναι απλό τι έγινε. Οι δύο προπονητές στάθηκαν (αντιστεκόμενοι στην γενική μπόχα) κυρίως στο σημείο όπου το 48 - 58 έγινε 54 - 58. Το ίδιο και ο Ρίβερς, ο οποίος απάντησε μπασκετιώς υπέροχα σε ερώτηση που του τέθηκε. Αν εκείνοι δίνουν έμφαση εκει, προσωπικά δεν έχω λόγο να διαφωνήσω. Δύο κακές άμυνες του ΠΑΟ (μία άσχημη στην εκτέλεση και άλλη μία στην τακτική) έβαλαν τον Ολυμπιακό ξανά στο παιχνίδι και σηματοδότησαν την αλλαγή σκηνικού, καθώς έδωσαν στους ερυθρόλευκους σκορ όπως δεν το έβρισκαν μέχρι τότε. Με τρίποντο.

Mε τη σειρά στο 1-0 για τους πρωταθλητές Ελλάδος μετά από ένα κακό ποιοτικά πρώτο παιχνίδι, ο κόσμος περίμενε με αγωνία τη συνέχεια των αγώνων και τα διάφορα τρικ που θα ετοίμαζαν οι προπονητές. Από τη μια πλευρά οι πράσινοι είχαν να διαχειριστουν το άγχος, την πίεση της κερκίδας και τις φήμες για διάφορα νυχτοπερπατήματα των παιχτών μες στη βδομάδα, και από την άλλη οι ερυθρόλευκοι την κούραση και το ψυχολογικό άδειασμα μετά την εβδομάδα που διανύσαμε, όπως και την απρόσμενη έλλειψη του Βασίλη Σπανούλη.

Πόνεσαν τα μάτια μας με την μπασκετάρα που είδαμε στον πρώτο τελικό μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Τα περί σασπένς δεν χρυσώσουν τον χάπι. Οι δύο αντίπαλοι είχαν πλάνο στην άμυνα, χωρίς να έχουν ιδιαίτερα υπολογίσει με ποιους τρόπους θα τα βάλουν με το πλάνο του αντιπάλου. Πολύ φοβάμαι, έτσι όπως είδα τακτικές και αποδόσεις, ότι αυτό το θέαμα θα συνεχιστεί στην σειρά, εκτός αν οι παίκτες διακριθούν κάμποσο στο ένας εναντίον ενός απέναντι σε μις ματς ή τον αρχικό προσωπικό αντίπαλο.