Tα προηγμένα στατιστικά του Αντρεα Χριστοφόρου για το badbasket μας βοηθάνε πολύ. Θα τα χρησιμοποιήσουμε παρακάτω προκειμένου να δουμε αν ο Σφαιρόπουλος είναι τελείως άσχετος ή αν είναι απλώς άσχετος, κατά την κοινή παραδοχή πολλών φίλων του Ολυμπιακού.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Ολυμπιακός δεν παίζει καλά. Αν έπαιζε, δεν θα ήταν τελευταίος σε πόντους ανά 100 κατοχές , ούτε σε effective Field Goal Percentage, ένα στατιστικό που λαμβάνει υπόψη το ότι ένα τρίποντο δίνει περισσότερους πόντους από ένα δίποντο. Η κακή αυτή εικόνα, άλλωστε, είναι φανερό πως έχει την ρίζα της στο οικτρό ποσοστό στα τρίποντα, μόλις 26,6%. Καλύτερα δηλαδή να μην σουτάρεις. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός έχει την καλύτερη άμυνα στην διοργάνωση, όντας η μόνη ομάδα που δέχεται λιγότερους από 100 πόντους ανά 100 κατοχές.

Στο ζουμί. Ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλύτερος του Ολυμπιακού και κυριάρχησε πλήρως από την αρχή εώς το τέλος. Όσοι δεν τα είχαν βάψει τελείως μαύρα μετά την ήττα στην Βασκονία θα είχαν δει (αν μη τι άλλο) πως ένα πλάνο υπήρχε και υπάρχει και πως σε μεγάλο βαθμό η εφαρμογή του εξαρτάται από την εμπιστοσύνη στο ρόστερ και από την προσφορά όσων είναι στην άκρη του πάγκου. Χθες βράδυ φάνηκε από νωρίς , πολύ νωρίς, όταν ο Θανάσης Αντετοκούνμπο ξεκίνησε στην πεντάδα και τελικά έμεινε στο παρκέ για περίπου 16 λεπτά. Αλλά τόσα πήρε ο Βουγιούκας και άλλα 15 ο Γκάμπριελ, και αίφνης ο Πασκουάλ παρουσίασε ένα κανονικό rotation 10 παικτών, όπου όλοι προσέφεραν και από κάτι. Πχ ήταν μεγάλο στοίχημα το πώς θα τα πάει ο Γκάμπριελ επάνω στον Πρίντεζη ή αν ο Βουγιούκας δεν πάθει από τον Μακλίν ο,τι έπαθε στο ματς του κυπέλλου. Έφεραν και οι δύο εις πέρας τις αποστολές τους, ο Παναθηναϊκός είχε βάθος και δεν κοιτούσε ξανά στους ίδιους και τους ίδιους. Ο Καλάθης στο β΄ημίχρονο δεν ήταν πουθενά, τουλάχιστον στην επίθεση.

Ο 26χρονος Καλιφορνέζος guard/forward αποτελεί μία από τις καλύτερες κινήσεις που έχει κάνει η ομάδα του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια όσον αφορά στη στελέχωση των ξένων παιχτών. Θα μου πείτε βέβαια πως προτρέχω και βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα, αλλά τα πρώτα δείγματα κρίνονται ενθαρρυντικά. Παίχτης με συμμετοχή σε περισσότερους από 200 αγώνες στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, με ποιότητα ικανή να τον τοποθετήσει επάξια ανάμεσα στους κορυφαίους παίχτες στη θέση που αγωνίζεται στην Ευρωλίγκα. Ακόμη κι αν αρκετοί υποστηρίζουν πως η εμπειρία στο Ευρωπαικό μπάσκετ είναι εκ των ων ουκ άνευ, κατά τη γνώμη μου εάν ένας παίχτης είναι καλός και με ποιότητα, η έλλειψη εμπειρίας δε στέκεται εμπόδιο στο να αποδείξει την αξία του. Αυτό που χρειάζεται είναι πλάνο, σχέδιο και τρόπο να εκμεταλλευτείς τα προσόντα του ώστε να ενταχθεί ομαλά στην ομάδα. Στο κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσουμε να παραλληλίσουμε τον Τόμπσον του ΝΒΑ και αυτόν της Ευρώπης, με βάση τη μέχρι τώρα εικόνα του.

Ο τίτλος δεν τα λέει όλα, καθώς θα πούμε κι άλλα. Όμως όπως και να το πάρει κανείς, είναι ευτυχία για ένα σύνολο να διαθέτει έναν παίκτη σαν τον Γιώργο Πρίντεζη. Στο μπάσκετ βλέπετε, συχνά συμβαίνει το εξής. Όταν ένα παιχνίδι οδηγείται στην λεγόμενη crunch time (δηλαδή είναι ντέρμπι μέχρι το τέλος), τα playbook πηγαίνουν στην άκρη χάρην ασφαλέστερων επιλογών, οι οποίες δεν είναι ακριβώς "ασφαλέστερες". Είναι παρόλα αυτά αναπόφευκετες, καθώς οι παίκτες κουράζονται και η ομαδική σκέψη δυσκολεύει. Οπως δείχνουν ξεκάθαρα και στοιχεία από το ΝΒΑ, το παιχνίδι ένας εναντίον ενός επανέρχεται στις επιλογές των προπονητών στο τέλος των αγώνων, και ας μην είναι το πιο αποτελεσματικό στην συνολική διάρκεια τους.

(φωτογραφία απο τον ιστότοπο sport24.gr)

Οκ, αυτό θα είναι δύσκολο.

Ο Ολυμπιακός ήταν πέρυσι γαμώ τις ομάδες. Έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκα, χωρίς να παίζει ελκυστικά, αλλά παίζοντας άκρως αποτελεσματικά. Δεν ξέρω αν το θυμάστε, είχε αρχίσει την χρονιά αλλιώς, σε υψηλό τέμπο και σουτάροντας παραπάνω τρίποντα, τα οποία δεν πολυέμπαιναν. Αργότερα, και καθώς οι τραυματισμοί συσσωρεύονταν, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος γύρισε στην αγαπημένη του συνταγή, απολύτως θεμιτά. Η ομάδα έφτασε μέχρι το τέλος γιατί έπαιζε αμυνάρα και γιατί Σπανούλης και Πρίντεζης υποστήριξαν απόλυτα το επιθετικό πλάνο, που τους ήθελε σχεδόν αποκλειστικούς πρωταγωνιστές.

Η Λετονία βρίσκεται με άνεση στους "16" του Ευρωμπάσκετ, εξασφαλίζοντας ένα μάλλον ευνοϊκό - για την ίδια - σταύρωμα κόντρα στο Μαυροβούνιο. Ο Στρέλνιεκς, ως ένας από τους πλέον έμπειρους παίκτες αυτής της ομάδας και του τουρνουά γενικότερα, παίζοντας για 4η φορά σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, αποτελεί ένα άκρως σημαντικό γρανάζι για την ομάδα του, με εμφανίσεις που μεταφράζονται ως τροφή για σκέψη: ο παίκτης που βλέπουμε αυτήν την περίοδο, θα είναι ο ίδιος και στον Ολυμπιακό; Κι αν όχι, τι διαφορετικό θα πρέπει να περιμένουμε;

Αν συζητήσεις στο chat για ένα μπασκετικό θέμα με έναν φίλο, κράτα τα αυτιά σου ανοιχτά.
Αν το συζητήσεις και με έναν δεύτερο, κράτα σημειώσεις.
Αν το συζητήσεις και με έναν τρίτο, γράψε ένα άρθρο.

- Αρχαία κινέζικη παροιμία, που μόλις επινόησα.

Ελα, ο Μακλίν είναι καλός παίκτης. Κάτι τετοιες μυστήριες μέρες περισσότερο ενδιαφέρον μου προξενεί η κατεύθυνση που παίρνει μία ομάδα (εν προκειμένω ο Ολυμπιακός), παρά ο παίκτης αυτός καθεαυτός. Με βάση το πλαίσιο λοιπόν, ας δούμε μερικά πραγματάκια.

Μετά από μια χρονιά που παίρνει αρνητικό πρόσημο λόγω της αποτυχίας να κατακτήσει κάποιο τίτλο, ο Ολυμπιακός καλείται να σχεδιάσει προσεχτικά το ρόστερ της επόμενης περιόδου. Και για να συμβεί αυτό χρειάζεται να λύσει μια βασική «προβληματική» που υπάρχει τα τελευταία χρόνια στην ομάδα. Αυτή του κενού στο «4» πίσω από τον Πρίντεζη. Ο Ολυμπιακός αφενός λόγω της εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Δημήτρη Αγραβάνη, αφετέρου λόγω και της τακτικής του χαμηλού μπάτζετ που ακολουθούν οι Αγγελόπουλοι, έχει επιλέξει τα τελευταία χρόνια να μην κάνει κάποια κίνηση για τον δεύτερο power forward, που να είναι αντίστοιχη του επιπέδου και των προσδοκιών της ομάδας. Από τη φυγή του Pero Antic και μετά, επιχειρείται το κενό να καλύπτεται είτε από παίκτες χαμηλότερου επιπέδου (βλ. Petway) είτε από εσωτερικές αλλαγές (βλ. μετακίνηση Παπαπέτρου στο «4») είτε από τον Αγραβάνη, που παρά τα σημαντικά βήματα που έχει μετρήσει, έχει πάρα πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του. [1]. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η πραγματική εξάντληση του Πρίντεζη, ενός παίκτη που μετρά άπειρα χιλιόμετρα, που πλέον μετράει πολλούς (και κάποιους σοβαρούς) τραυματισμούς, παίζοντας 30λεπτα στα περισσότερα κρίσιμα ματς (26 λεπτά στην ευρωλιγκά και στα ελληνικά play off! ).

(Φωτογραφία από eurohoops.net)

Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά λένε ο Χ&Π Κατσιμίχας (Sorry Γιώργο). Τις τελευταίες μέρες πήρε κάποια σχετική έκταση το συμβάν με τους παίχτες του Παναθηναϊκού με το σύνθημα για το 99, που περιγράφει μια ιστορία, αναφερόμενο φυσικά στα ανδρικά και γυναικεία γεννητικά όργανα (πούτσες και τέτοια). Πέσαμε από τα σύννεφα, καθώς δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι οι μπασκετμπολίστες βρίζουν.