Ο πρεσβύτερος (4.6π - 1.8α - 2.8ρ - 2.2λ - 5.4 PIR)

Εξαιρουμένης της εμφάνισης του κόντρα στην Malaga στην αρχή της χρονιάς, ο Brian Roberts στις πρώτες έξι αγωνιστικές της EuroLeague, θύμιζε… φάντασμα. Καλά - καλά, ούτε στα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος κατάφερνε να διακριθεί. Ήταν άστοχος, επιρρεπής στο λάθος, με κακές αποφάσεις στην οργάνωση του παιχνιδιού και σε γενικές γραμμές η εικόνα του ήταν νωχελική. Σε βαθμό τέτοιο, όπου μας ανάγκαζε να αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν αυτός ο παίκτης να πέρασε μια πενταετία της καριέρας του στο NBA. Δεν ενέπνεε σιγουριά στο κατέβασμα της μπάλας, δυσκολευόταν τρομερά στο να βρει συνεργασίες με τους συμπαίκτες του και γενικώς έμοιαζε παντελώς «εκτός κλίματος». Η απόδοση του ήταν σταθερά κάτω του μετρίου και δυσανάλογη των απαιτήσεων που θέτει ο σύλλογος. Το χειρότερο όλων, ήταν πως δεν παρουσίασε την παραμικρή έκλαμψη. Δεν έδειχνε πως με κάποιον τρόπο μπορεί να τουμπάρει την κατάσταση, αφού επί της ουσίας οι καλές του στιγμές ήταν κυριολεκτικά μηδενικές.

Ο 32χρονος γκαρντ ήταν αρνητικός πρωταγωνιστής στις back to back ήττες της ομάδας του από Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ και Barcelona στην Καταλονία, ενώ ακόμη και στον ημιτελικό κυπέλλου με τον Άρη, επιβεβαίωνε πανηγυρικά πως «έχουμε θέμα» με ακόμη μια άνοστη παρουσία. Εντάξει, ενδεχομένως να βρει κανείς ψάχνοντας ορισμένα ελαφρυντικά για την περίπτωση του. Όπως για παράδειγμα, κάποιους τραυματισμούς που έβγαλε κατά την διάρκεια της προετοιμασίας και του «έκοψαν» τη φορά, αφήνοντας τον πίσω σε σύγκριση με τους συμπαίκτες του που έπαιζαν συστηματικότερα στα φιλικά. Ή το γεγονός πως άρον άρον του ζητήθηκε να πάρει την μπαγκέτα, εξαιτίας και της απουσίας του Βασίλη Σπανούλη, και να δείξει με το «καλημέρα» την κλάση του, ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια είχε μάθει να λειτουργεί ως ρολίστας. Πολλά μπορούμε να υποθέσουμε, όμως στην πραγματικότητα η δική του αποκρουστική εικόνα σε συνάρτηση με ορισμένες κακές εμφανίσεις (και ήττες) του Ολυμπιακού, διόγκωσαν το πρόβλημα.

Η έκταση του οποίου, μοιραία έφτασε μέχρι και στα (ακραία και παρορμητικά) σενάρια περί αντικατάστασης του παίκτη. Σε επίπεδο φημών βέβαια, αλλά η αρνητικότητα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλη. Το ίδιο κι ο προβληματισμός αναφορικά με το πόσο θα αντέξει ο Ολυμπιακός με την περιφερειακή του γραμμή συνολικά σε τόσο μέτρια κατάσταση. Ο οργανισμός πάντως, τον στήριξε, με τον προπονητή να τον εμπιστεύεται διαρκώς παρά την κακή του φόρμα. Κάπου εδώ αξίζει να αναφέρουμε πως μέχρι και το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, ο Ρόμπερτς είχε μόλις 1 εύστοχο τρίποντο σε 10 προσπάθειες, 11 λάθη (έναντι 9 ασίστ) και μόλις 5 μονάδες ranking στις πέντε πρώτες του συμμετοχές στην EuroLeague. Απογοητευτικός απολογισμός, αν παράλληλα αναλογιστεί κανείς τον ετήσιο μισθό του παίκτη. Όλα αυτά, ώσπου να πάει ο «απογοητευμένος» Ολυμπιακός να παίξει με την πρωταθλήτρια Fenerbahce.

Ο νεότερος (15π - 2.3α - 3ρ - 1.3λ - 15 PIR)

Ο άλλοτε ηγέτης της Bamberg πάτησε το παρκέ της σχεδόν κατάμεστης Ülker Arena αποφασισμένος «μεταμορφωμένος». Από το πουθενά, ένας νέος Roberts (21π, 4ρ, 2α) εμφανίστηκε και αποδείχθηκε κομβικός σε μια σπουδαία «ερυθρόλευκη» νίκη. Με αυτοπεποίθηση, κρίσιμα τρίποντα, με δημιουργικές πινελιές και επίδειξη ηγετικών ικανοτήτων. Στο (εύκολο όπως αποδείχθηκε) ματς που ακολούθησε κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα στο Φάληρο, πήρε ρεπό, με τον κόουτς Σφαιρόπουλο να τον ξεκουράζει, χρησιμοποιώντας τον για μόλις 15 λεπτά. Η «συντήρηση» αυτή ήταν εν τέλει άκρως σημαντική, αφού λίγες μέρες αργότερα ο Roberts ήταν απόλυτα φρέσκος κι επανέλαβε παρόμοια εμφάνιση με εκείνη της Πόλης στην έδρα της Olimpia Milano. Μάλιστα, ήταν αυτός που έδινε μόνιμα σκορ στις πρώτες επιθέσεις του Ολυμπιακού, πετυχαίνοντας τους 7 πρώτους πόντους της ομάδας του, όντας ο απόλυτος πρωταγωνιστής σε ένα δυναμικό ξεκίνημα ενός παιχνιδιού που ήταν καθ' όλη την διάρκεια ντέρμπι.

Ο βετεράνος playmaker επιβεβαίωσε πως «είναι εδώ» με ακόμη μια γεμάτη και σοβαρή παρουσία (18π, 4ρ, 3α), δείχνοντας πως όχι μόνο δεν είναι… άσχετος, αλλά και ότι διαθέτει τρομερή ποιότητα, ικανή να «υπογράφει» σημαντικές εκτός έδρας νίκες, οι οποίες στην EuroLeague είναι πάντα πολύτιμες. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως το πρόβλημα που αντιμετώπισε τις προηγούμενες εβδομάδες είχε περισσότερο να κάνει με τον ψυχολογικό τομέα και την έλλειψη ρυθμού, παρά με το αν είναι καλός παίκτης ή όχι. Ο Roberts έχει παραστάσεις κι εμπειρία και μας υπενθυμίζει πως σοφό θα ήταν να είμαστε πιο υπομονετικοί με ορισμένους παίκτες. Το αν αποτελεί το ιδανικό fit για την περιφέρεια των Πειραιωτών είναι πρόωρο να το κρίνουμε και θα αξιολογηθεί σε βάθος χρόνου. Για να μην πλατειάζουμε, ο «νέος» Roberts είναι ένας παίκτης που έλειπε από τον Ολυμπιακό κι ακόμη κι αν δεν βάζει 20αρες σε κάθε παιχνίδι (δεν είναι αυτή η δουλειά του άλλωστε), θα τον βοηθήσει σημαντικά στην πορεία συνεισφέροντας σε αρκετούς τομείς.

Αντί επιλόγου, μια επισήμανση

Ο Ολυμπιακός αγκομαχούσε για αρκετά διαδοχικά παιχνίδια να βρει (εύκολο) σκορ και ταχύτητα, κάτι που σε σημαντικό βαθμό οφειλόταν στις «χαμηλές πτήσεις» των guard του. Χρονικά, ο Strelnieks ήταν ο πρώτος που βελτιώθηκε, πιάνοντας το… νόημα όσων πρέπει να κάνει (59% στα τρίποντα στα 4 τελευταία παιχνίδια) για να τον ακολουθήσει ο Roberts. Εσχάτως, ξεκίνησε κι ο Μάντζαρης να προσφέρει τους «προβλέπουμενους» (αν ευδοκιμεί ο όρος) πόντους του, με αποτέλεσμα να αρχίσει να διαφαίνεται μια αισθητή άνοδος στο backcourt του Ολυμπιακού. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που η επίθεση του επέστρεψε στην κανονικότητα μετά από ένα «άκαπνο» διάστημα που κόστισε όχι μόνο σε επίπεδο αρνητικών αποτελεσμάτων, αλλά κι εντυπώσεων που εστιάζονταν στην δουλειά του προπονητή.