Για το ελληνικό μπάσκετ, η ιστορία των φάιναλ φορ της δεκαετίας μας έχει χρώμα κυρίως ερυθρόλευκο. Στην εποχή της ταχύτητας, των πλούσιων μεγαθηρίων και των κλειστών συμβολαίων, ο Ολυμπιακός ανέπτυξε ένα μοντέλο με βάση το γηγενές υλικό και την εξέλιξη κάποιων ξένων της πίσω γραμμής. Δούλεψε πλήρως, χαρίζοντας στους Πειραιώτες δύο τρόπαια και άλλες δυο συμμετοχές σε τελική φάση μετά από αυτά. Εκτός από την διαχρονική ΤΣΣΚΑ, δύο νέες υπερδυνάμεις αναδείχτηκαν. Η "παλιά" Ρεάλ και η ζάμπλουτη Φενέρ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Δυο παλιότερα τέρατα, παρά το γεγονός ότ σημάδεψαν τα πρώτα τρόπαια της δεκαετίας, έχουν προς το παρόν πάει πίσω. Μπαρτσελόνα και Παναθηναϊκός θα επανέλθουν κάποια στιγμή , και η ρόδα θα συνεχίσει να γυρίζει.

Μετά τα πρώτα φάιναλ φορ (δείτε πρώτο μέρος) και την καθίζηση των σκορ, η Ζαλγκίρις ήρθε να φέρει την επανάσταση και μια στροφή προς το ποιοτικότερο. Αυτή σημαδεύτηκε τα επόμενα χρόνια από την παρουσία των μεγάλων γκαρντ της σύγχρονης εποχής. Παπαλουκάς, Σάρας, Διαμαντίδης, Ναβάρο, Σπανούλης άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμα τους στα ΄00s, ένα αποτύπωμα που είναι έντονο μέχρι και σήμερα. Τα φάιναλ φορ της ενηλικίωσης (μου) ακολουθούν.

Nα μαστε πάλι λοιπόν εδώ αγαπητοί φανζ, για να συζητήσουμε τέσσερα καυτά ερωτήματα γύρω από την ευρωλίγκα και το φετινό φάιναλ φορ, που αρχίζει αύριο. Αυτή την φορά είμαστε πέντε, και ιδού με τι αποφασίσαμε να καταπιαστούμε.

Καθώς πλησιάζει το φάιναλ φορ, είναι εποχή για τοπ. Μια πρώτη λίστα σήμερα, με τους πάικτες που έπαιξαν καλύτερα από ο,τι περιμέναμε στην ευρωλίγκα. Σε αυτήν δεν υπάρχει ο Λούκα Ντόντσιτς , ούτε ο Αντε Ζίζιτς. Οι δυο θαυμάσιοι μικροί θα παίξουν λίγο ακόμη στα μέρη μας και μετά θα πάνε εκεί που τους αξίζει. Ισως μάλιστα, αν τα σενάρια βγουν , να βρεθούν και συμπαίκτες στην Βοστώνη. Ο Κροάτης έχει ήδη επιλεγεί από τον Έιντζ. Δεν τους έβαλα για να μην έχει η λίστα σημαδεμένα χαρτιά, αλλά και διότι θα γίνουν παιχταράδες. Καμμία έκπληξη λοιπόν με τα όσα έκαναν φέτος. Πάμε να δούμε τους υπόλοιπους, σε μια εντελώς προσωπική αντίστροφη μέτρηση, και περιμένοντας και τις δικές σας επιλογές αν θέλετε να κάνουμε κουβέντα.

Σε πρόσφατη συνέντευξη που αναδημοσιεύτηκε στο Eurohoops, ο πρόεδρος της ΤΣΣΚΑ Αντρέι Βατούτιν μίλησε για τις προοπτικές της ευρωλίγκα με στυλ ... Μπερτομέου. Αναφέρθηκε στην αδιαμφισβήτητη (;) επιτυχία της διοργάνωσης και στις προκλήσεις που εκείνη αντιμετωπίζει στο μέλλον, μεταξύ των οποίων είναι η ανταγωνιστικότητα σε σχέση με το ΝΒΑ και η αύξηση του αριθμού των ομάδων. Ο κυνισμός στα λόγια του, αν δεν είναι άμεσα εμφανής, γίνεται εύκολα αντιληπτός κατόπιν μιας ελάχιστα βαθύτερης ανάγνωσης. "Το νέο σύστημα διεξαγωγής κι η απειλή απ’ τις ομάδες του ΝΒΑ επιβάλλουν κι αυξημένα έξοδα. Είναι απαραίτητη η αύξηση στα συμβόλαια των αστέρων για να ‘χουν λόγο να μείνουν στην Ευρώπη αντί να επιστρέψουν στις ΗΠΑ. Το βεβαρημένο πρόγραμμα μπορεί να λυθεί με τη χρήση τσάρτερ. Επομένως είμαι πεπεισμένος πως οι ομάδες που θα θέλουν να συμμετάσχουν στην Ευρωλίγκα δε θα κάνουν ουρά. Κατά τη γνώμη μου, από οικονομικής φερεγγυότητας, η διοργάνωση είναι έτοιμη να χωρέσει ακόμη δύο ρωσικές ομάδες, μία ισπανική και τη Μπάγερν Μονάχου”.

Μετά από παιχνίδια όπως το game 5 απέναντι στην Εφές , η διάθεση για ανάλυση δεν είναι μεγάλη, συνεπώς ελπίζω να μου συγχωρήσετε την σχετικά μικρή αναφορά στο ματς. Μία πρόκριση στο φάιναλ φορ περισσότερο καλεί για έναν απολογισμό, υπό την έννοια του ότι αποτελεί την σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ μιας καλής και μία αληθινά επιτυχημένης σεζόν. Ελπίζω πως δεν είναι πολλοί αυτοί που περιμένουν να κρίνουν τον Ολυμπιακό (ή τον ΠΑΟ) από το αν θα κερδίσει και τα δυο παιχνίδια της τελικής φάσης ή από τα αν θα επικρατήσει στους τελικούς του πρωταθλήματος-κωμωδια. Στην ουσία του , το χθεσινό παιχνίδι απέναντι στην πολύ καλή ομάδα του Περάσοβιτς αποτελεί την δικαίωση του καλοκαιρινού σχεδιασμού του προπονητή, ενός σχεδιασμού που υπέστη αναγκαστικές, και εξίσου, επιτυχημένες διαφοροποιήσεις στην διάρκεια της αγωνιστικής χρονιάς. Παρά μάλιστα την (σε πολλές φορές δίκαιη) κριτική, το τιμ των ερυθρόλευκων επέμεινε με μεγάλη προσηλωση στα όσα ήθελε να παρουσιάσει στο παρκέ, καταφέρνοντας εν πολλοίς να διαφοροποιηθεί από την περυσινή του εικόνα σε καίρια σημεία.

Φενέρ και ΤΣΣΚΑ είναι οι πρώτες ομάδες που προκρίθηκαν στο φάιναλ φορ. Αλλιώς το έκανε η πρώτη και αλλιώς η δεύτερη. H Ρεάλ θα είναι και εκείνη εκεί. Η σειρά της δεν έχει τελειώσει, αλλά είναι η καλύτερη ομάδα από τις δύο. Κανονικά η καλύτερη ομάδα θα έπρεπε να είναι και ο Ολυμπιακός, όμως η Εφές έχει βρει τα κουμπιά του και τον έχει αναγκάσει σε ένα μπάσκετ που παραπέμπει σε προηγούμενα χρόνια. Ολα αυτά, τα επισκιάζει το πούλμαν στην δική μας επικαιρότητα, αλλά αυτό δεν είναι ένα σημείωμα για το πούλμαν. Είναι το "μακρινό ριμπάουντ" και έχει τις αγωνιστικές κατηγορίες του.

Ενα γαμημένο side pick που οδηγούσε σε post up μετά από switch έκανε όλη την ζημιά στον Ολυμπιακό στο πιο κρίσιμο σημείο της δεύτερης αναμέτρησης με την Εφές. Ο Περάσοβιτς, έβγαζε τον Γκρέιντζερ μέσα από σκριν στο πλάι, ο Μπράουν σκρίναρε και κατόπιν έβαζε τον Σπανούλη στην πλάτη και διάβαζε την άμυνα. Το 65 - 58 του Ολυμπιακού έγινε με δύο τρίποντα και ένα δίποντο 65 - 66 και το παιχνίδι έγινε ντέρμπι. Όχι ότι δεν ήταν πιο πριν, απλώς οι ερυθρόλευκοι έδειχναν να είχαν βρει τον τρόπο να ξεφύγουν με την νίκη. Οι φάσεις αυτές όμως ήταν καθοριστικές, καθώς η άμυνα δεν μπόρεσε να τις διαβάσει σωστά. Πρώτα έστελνε βαθειές βοήθειες που άφηναν παίκτες ελεύθερους στο τρίποντο, και έπειτα άφησε τον Σπανούλη να παίξει μόνος, με αποτέλεσμα το κάρφωμα του Μπράουν. Γιατί άραγε δεν ακολουθήθηκε η τακτική του πρώτου αγώνα και ο Γκρέιντζερ δεν αφέθηκε να σουτάρει; Ακούγεται εύκολο, αλλά καμμιά φορά η επίθεση μπορεί να αναγκάσει στην αλλαγή, να κάνει force the switch που λένε.

Για να πάρει η Φενέρ το τρόπαιο αρκεί να κερδίσει τρία παιχνίδια στην έδρα της. Σκεπτόμενος κανείς την παραπάνω πρόταση ίσως βρίσκει από τώρα το φαβορί για την ευρωλίγκα, αν και για να πούμε την αλήθεια η έδρα δεν κερδίζει εύκολα καλύτερες ομάδες. Ο Παναθηναϊκός όμως τέτοια δεν είναι, συνεπώς οι ελπίδες των Τούρκων γίνονται ακόμη περισσότερες. Θυμάμαι μέχρι πριν από έναν μήνα η Φενέρ δεν φόβιζε κανέναν, άλλοι την ήθελαν και ως αντίπαλο. Περίεργο πράγμα. Πρόκειται για ομάδα του Ζοτς , που παίζει πλήρης σε σειρά πλέι οφ. Δεν μάθαμε τίποτε τόσο χρόνια; Ο βασικός αστερίσκος ήταν πως το rotation ήταν πολύ σφιχτό, κάτι που στην κανονική περίοδο έφερε όντως προβλήματα και ήττες. Ομως από την στιγμή που οι σκόπελοι αυτοί ξεπεράστηκαν, μην τρελαθούμε, είναι ο χειρότερος δυνατός αντίπαλος σε σειρά πλέι οφ για κάποιον που έχει πλεονέκτημα έδρας. Είναι η περυσινή φιναλίστ με τους ίδιους ακριβώς παίκτες. Τέλος πάντων, πάμε να δούμε τις κατηγορίες της περίληψής μας, για το πιο ενδιαφέρον βράδυ της σεζόν μέχρι τώρα.

Μετά το τέλος του πρώτου αγώνα και το αποκαρδιωτικό πρόσωπο που επέδειξε στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός, όλος ο κόσμος περίμενε με αγωνία τα διάφορα τρικ που θα είχε προετοιμάσει ο Πσκουάλ. Η κριτική που δέχθηκε μπορεί να χαρακτηριστεί σκληρή, αλλά μια ευκαιρία να αποδείξει ότι δίκαια συγκαταλέγεται στους κορυφαίους προπονητές της Ευρώπης ήταν και ο αγώνας αυτός. Οι πρώτες αλλαγές που είχαν ετοιμαστεί φάνηκαν πριν καν αρχίσει ο αγώνας, στο άκουσμα της πεντάδας. Σχήμα με Καλάθη-Παππά- Ρίβερς- Σίνγκλετον- Μπουρούση για να αντιμετωπιστούν καλύτερα τα μαρκαρίσματα. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά στη σεζόν που χρησιμοποιήθηκε αυτή η πεντάδα στο αρχικό σχήμα.