10. Μάικ Τσίρμπες

Όταν το καλοκαίρι μετακόμιζε στο Τελ Αβίβ ο Γερμανός σέντερ παρέα με τον Κουίνσι Μίλερ, πολλοί πιστεύαμε ότι η Μακάμπι έκανε μια έξυπνη διπλή κίνηση, η οποία θα μετέτρεπε σε δικά της όπλα ένα μεγάλο κομμάτι της δύναμης πυρός του περσινού πολύ ανταγωνιστικού Ερυθρού Αστέρα. Και οι δύο απογοήτευσαν, κι αν ο Αμερικανός έμεινε εκτός όλη τη χρονιά λόγω τραυματισμού, οι λόγοι της αποτυχίας του Τσίρμπες στη Μακάμπι ήταν καθαρά αγωνιστικοί. Ο δυναμικός σέντερ δεν κατάφερε σε καμία περίπτωση να αποκτήσει στο Ισραήλ έναν ρόλο ανάλογης βαρύτητας με αυτόν που είχε στο Βελιγράδι, και παρότι τα στατιστικά του σε κάποιες περιπτώσεις ήταν ακόμα και καλύτερα από την περασμένη σεζόν (fg%, ft%), τελείωσε τη σεζόν ως δανεικός στο Μόναχο. Καμία σχέση η φοβισμένη φετινή εικόνα του, με τον περσινο σέντερ... «μασίστα». Λιγότερα ριμπάουντ, κλεψίματα, ασίστ, κοψίματα και γενικώς μειωμένη επίδραση στο παιχνίδι. Φυσικά μεγάλο ρόλο έπαιξε η ακραία ανομοιογένεια που παρουσίασε φέτος η «ομάδα του λαού».

9. Σόνι Γουίμς

Όταν η Μακάμπι υπέγραφε τον Αμερικανό σούπερ σταρ της Ευρωλίγκα, έβλεπε στο πρόσωπό του έναν παίκτη που μπορεί να την πάρει από το χέρι και να την οδηγήσει σε ένα φάιναλ φορ. Αντ’ αυτού, ο Γουίμς εμφάνισε τα χαμηλότερα νούμερα στην έως τώρα καριέρα του, σημειώνοντας αρνητικό ρεκόρ στον μέσο όρο πόντων του στη διοργάνωση, με μόλις 11.6. Το 58.5 fg% που είχε φέτος, παρότι είναι το υψηλότερο του στην Ευρωλίγκα, δεν αρκεί για να δικαιώσει τις προσδοκίες που είχαμε όλοι από αυτόν.

8. Βίκτορ Κλαβέρ

Το καλοκαιρινό σίριαλ του Παναθηναϊκού, το οποίο τελικά δεν είχε θετική κατάληξη για την ομάδα της Αθήνας. Ο Κλαβέρ προτίμησε την παλινόστηση για χάρη της Μπαρτσελόνα και θα λέγαμε ότι η εξέλιξη της χρονιάς δεν δικαίωσε ούτε τον ίδιο, ούτε την ομάδα του. Λαμβάνοντας ωστόσο υπόψην τι συνέβη φέτος στον Παναθηναϊκό από τα πλει οφς της διοργάνωσης και μετά, δεν θα το πούμε. Αυτό δε σημαίνει ωστόσο ότι ο Κλαβέρ έκανε μια καλή σεζόν, αντιθέτως. Χειρότερος σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες φέτος σε σχέση με πέρσι, σε δυο σεζόν όπου μάλιστα είχε τον ίδιο προπονητή, συνεπώς κι ένα ελαφρυντικό λιγότερο. Μα, 6π. μ.ο βρε αγάπη μου;

7. Αλεσάντρο Τζεντίλε

Άλλο ένα... Παναθηναϊκό σίριαλ. Ο παίκτης που αποτέλεσε τη μεγάλη ελπίδα μιας ολόκληρης μπασκετικής γενιάς για την Ιταλία, έφευγε από το «τοξικό» περιβάλλον του Μιλάνο στα 24 του για να αναστήσει την καριέρα του στον Παναθηναϊκό. Σκεπτόμενοι αυτή την φράση εκ των υστέρων, δηλαδή τώρα, φαντάζει από μόνη της γεμάτη αντιφάσεις. Όταν ο Τζεντίλε ερχόταν στον ΠΑΟ ωστόσο, έμοιαζε με μία κίνηση win – win. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε Lose – lose καθώς οι «πράσινοι» ανακάτεψαν την κατανομή των ρόλων τους εις βάθος για χάρη του Ιταλού, έχασαν πολύτιμο χρόνο σε αυτό το κομμάτι, ενώ το τέλος της σεζόν βρήκε τον ίδιο στη Χάποελ του Ισραήλ. Οποιαδήποτε αναφορά σε στατιστικά, κρίνεται περιττή.

6. Νικ Καλάθης

Ο από πάνω κύριος, τον χαρακτήρισε φεύγοντας ως «αδερφό», «καλύτερο συμπαίκτη» που είχε ποτέ, ή κάτι τέτοιο τέλοσπάντων. Και πράγματι ο Νικ για ένα μέρος της σεζόν δικαιολογούσε τα αγωνιστικά κομπλιμέντα και το τεράστιο συμβόλαιό του, όντας όχι μόνο ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του, αλλά κι όλης της διοργάνωσης στη θέση του. Κάπου εκεί, επήλθε το ολικό μπλακ άουτ. Η φρικώδης αδυναμία του στο σουτ έφερε απανωτά under στην αντιμετώπισή του και διάφορα αμυντικά συστήματα που προσέφεραν στους αντιπάλους τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν πέντε παίκτες, για να μαρκάρουν τέσσερις. Βασική αιτία κατά την άποψή μου της φετινής πορείας του Παναθηναϊκού, τόσο στις καλές, όσο και στις κακές στροφές της σεζόν. Σε όλη τη σεζόν είχε 24% στα τρίποντα, στο 50% στις βολές (παναγία μου σώσε άνθρωπέ μου), ενώ δεν μπήκε ποτέ στο γήπεδο στη σειρά με την Φενέρ, κατά την προσφιλή του συνήθεια να εξαφανίζεται στα μεγάλα ματς.

5. Πάτρικ Γιανγκ

Ολημερίς τον χτίζουνε, τη νύχτα τον γκρεμίζουν. Δύο χρόνια τώρα Γιανγκ ακούμε και Γιανγκ δεν βλέπουμε. Δεν τον έχω δει πολύ πριν τον Ολυμπιακό, δυσκολεύομαι όμως να πιστέψω ότι ήταν όντως τόσο καλός παίκτης. Πράγματι εντυπωσιακά τα μούσκουλα, αλλά ακόμα πιο εντυπωσιακό ότι ολη την χρονιά φαίνεται πιο αδύναμος από κάθε ματς-απ του. Οι προσδοκίες ήταν τεράστιες όταν δύο καλοκαίρια πριν υπέγραφε στον Ολυμπιακό, μέχρι και για τον «Χάουαρντ της Ευρώπης» είχαμε διαβάσει. Ωπ, για στάσου, αυτός ο χαρακτηρισμός ίσως και να μην ήταν τόσο αποτυχημένος τελικά. Ο Ολυμπιακός τον έχει στηρίξει πολύ μετά τον ομολογουμένως σοβαρό τραυματισμό, αλλά ο ίδιος δεν έχει δείξει απολύτως τίποτα.

4. Ταϊρίς Ράις

Ο κοντοστούπης πόιντ γκαρντ της Μπαρτσελόνα ποτέ δεν ήταν αυτό που λέμε «εγγύηση επιτυχίας». Έχοντας όμως στο βιογραφικό του ένα βραβείο mvp σε φάιναλ φορ, εκ των πραγμάτων ακολουθείται από αρκετά υψηλές προσδοκίες. Τέτοιες θα είχαν και για φέτος οι άνθρωποι που τον επέλεξαν ως βασικό «άσο» για την Μπάρτσα, με τα γνωστά καταστροφικά όπως αποδείχθηκαν αποτελέσματα. Η εικόνα της ομάδας ήταν τραγική σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, ο Μπαρτζώκας συχνά – πυκνά ήθελε να του πετάξει τον Όλεσον στο κεφάλι και ο Ταϊρίς (λογικά) δε θα συνεχίσει στη Βαρκελώνη για δεύτερη χρονιά.

3. Αντρέα Μπαρνιάνι

Το καλοκαίρι η Μπασκόνια έψαχνε τρόπο να γεμίσει τα παπούτσια του κορυφαίου πέρσι Γιάννη Μπουρούση, που μετακόμισε στην Αθήνα και αποφάσισε να φέρει πίσω στην Ευρώπη τον Ιταλό σέντερ. Η απόκτησή του από τους Βάσκους προκάλεσε έκπληξη και διθυραμβικά σχόλια, αλλά τα ριμπάουντ του Ιταλού τη φετινή χρονιά, ήταν λιγότερα από τους τραυματισμούς του. Του τελευταίους τρεις περίπου μήνες βρίσκεται ουσιαστικά εκτός πλάνων, και η ομάδα του ψάχνει τρόπο να λύσει από φέτος το συμβόλαιό του, που λήγει το καλοκαίρι του ’18. Ισως η απογοήτευση της χρονιάς. Φέτος είχε 8.8 πόντους και λιγότερα από 2 ριμπάουντ μ.ο.

2. Τζέιμς Άντερσον

Η προηγούμενη σεζόν του στην Ευρωλίγκα, ήταν με τη φανέλα της Ζαλγκίρις το 2014-15 και ήταν φανταστική. Ο Άντερσον είχε 14.5π, 5.1 ριμπ και 2.5 ασ. Μεσολάβησε η επιστροφή του για μια σεζόν στο NBA για λογαριασμό του Σακραμέντο και από φέτος επέστρεψε στην Ευρώπη μετά βαΐων και κλάδων για τη Νταρουσάφακα. Η προσθήκη του το καλοκαίρι θεωρήθηκε κίνηση πολύ υψηλής ποιότητας, ωστόσο ο Άντερσον δεν κατάφερε να αποκτήσει ηγετικό ρόλο στη Νταρού τελειώνοντας με 9.2π και 3.5 ριμπ. Δεδομένα περίμεναν πολλά περισσότερα από εκείνον στην Νταρουσάφακα.

And the winner is...

1. Άντονι Μπένετ

Ο άνθρωπος ήταν νο 1 στο ντραφτ του 2013. Ήρθε στην Ευρώπη τον Ιανουάριο αφού πέρασε και δεν ακούμπησε από Κλίβελαντ, Μινεσότα και Τορόντο και παίζει περίπου 6’ ανά αγώνα στη Φενέρ, προσφέροντας 1.3π, 1ριμπ και τίποτα άλλο. Δεν ξέρω αν θα έχει την υπομονή και την εμπιστοσύνη τόσο ο ίδιος όσο και ο Ζοτς να συνεχίσουν το πρότζεκτ Μπένετ – Φενέρ, ούτε τι μπορεί να βγεί από αυτό σε βάθος χρόνου, όμως για φέτος ο Καναδός παίρνει το βραβείο της απογοήτευσης της χρονιάς, χωρίς αντίπαλο.