Οι κιτρινόμαυροι, που είναι και η ομάδα μου, πήρε μία δίκαιη νίκη, αφού με την εικόνα που έδειξε στο δεύτερο ημίχρονο την άξιζε 100%. Η ΑΕΚ νίκησε τον Παναθηναϊκό μετά από 9 χρόνια, ακόμα και αν τα έξι τελευταία παιχνίδια, την περυσινή και τη φετινή χρονιά, έχουν όλα κριθεί στο τέλος, αν εξαιρέσουμε το πρώτο ματς των πλέι οφ.
Το παιχνίδι είχε δύο πρόσωπα και πάνω σε αυτά τα δύο πρόσωπα θα σταθούμε για να πούμε δύο- τρία πραγματάκια.
Στο πρώτο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός διάβασε πολύ καλά το ψηλό σχήμα της ΑΕΚ και το εκμεταλλεύτηκε και στις δύο πλευρές του παρκέ. Οι τυπικά φιλοξενούμενοι έκλειναν προκλητικά μέσα στη ρακέτα δίνοντας βοήθειες στα ποσταρίσματα του Μαυροειδή και του Μαυροκεφαλίδη. Η ΑΕΚ δεν κυκλοφορούσε πολύ την μπάλα, αλλά το κυριότερο ήταν ότι ακόμα και αν ακουμπούσε την μπάλα στο ζωγραφιστό και η άμυνα έδινε βοήθειες, οι πάσες δεν ήταν καλές και τα σουτ ήταν λίγο έως πολύ της απελπισίας. Η ταυτόχρονη παρουσία των δύο ψηλών δεν βοήθησε και στο κομμάτι των αποστάσεων, αφού μέσα στη ρακέτα του Παναθηναϊκού υπήρχε μεγάλος συνωστισμός και δεν ήταν εύκολο να κυκλοφορήσει η μπάλα. Στην άλλη μεριά ο Σίγκλετον εκμεταλλεύτηκε τα αργά πόδια των Σάκοτα και Μαυροκεφαλίδη και δημιουργούσε πολλά προβλήματα με όλους τους τρόπους, σκοράροντας τόσο από κοντά όσο και από απόσταση.
Ο άνθρωπος που ουσιαστικά άλλαξε όλη τη λογική του αγώνα ήταν ο Μιλόσεβιτς, με ολίγον από Νιούλεϊ και Ελόνου. Με αυτούς η ΑΕΚ έγινε πολύ πιο σκληρή αμυντικά, γιατί και οι τρεις ξέρουν να βάζουν πολύ καλά χέρια και σώμα στην άμυνα. Ειδικά ο Βόσνιος μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο μεγαλύτερο χαμάλης του ελληνικού πρωταθλήματος. Μάρκαρε τον Σίγκλετον στο 4 και τον περιόρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό, μάζεψε ριμπάουντ, ενώ για μεγάλο διάστημα κυνήγησε και τον Ρίβερς, πίσω από όλα τα σκριν μακριά από την μπάλα και του δυσκόλεψε πάρα πολύ τις ματιές προς το καλάθι της ΑΕΚ.
Εκτός αυτού έκανε και σπουδαία δουλειά στην επίθεση, αφού ο Μανωλόπουλος ζήτησε να πάνε πολλές μπάλες σε αυτόν, ειδικά όταν στην θέση 3 είχε μις ματς, με όποιο αντίπαλο είχε απέναντί του. Ο Βόσνιος ουσιαστικά βγήκε ελάχιστα από την ώρα που πρωτοπάτησε παρκέ, λίγο πριν το τέλος της πρώτης περιόδου. Είχε 14 πόντους, 6 ριμπάουντ, αλλά και 4 τελικές πάσες.
Συνολικά η ΑΕΚ διάβασε καλύτερα το παιχνίδι, είχε καλές αποστάσεις ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο και ίσως υπερβολικό αλτρουισμό ανά διαστήματα. Παρόλα αυτά μοίρασε 20 ασίστ, την ώρα που οι «πράσινοι» είχαν μόλις 15, και δεν επηρεάστηκε από την μεγάλη αστοχία που είχε από την περιφέρεια. Η ΑΕΚ σούταρε με μόλις 20% από το τρίποντο (6/29) και η αλήθεια είναι ότι με τέτοιο ποσοστό δεν περίμενα ποτέ ότι μπορεί να κερδίσει το παιχνίδι.
Η νίκη αυτή όμως ήρθε με βάση την άμυνα στο δεύτερο ημίχρονο. Η ΑΕΚ δέχτηκε μόλις 26 πόντους σε αυτό το διάστημα και σχεδόν οι μισοί από αυτούς ήρθαν στη φάση με την τεχνική ποινή και το σερί 6-0 που έτρεξε ο Παναθηναϊκός, όταν η ΑΕΚ ξέφυγε με 6.(70-64)
Ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο ημίχρονο δεν είχε αρχή, μέση και τέλος. Η αλήθεια είναι ότι στο δεύτερο κομμάτι του αγώνα δεν κατάλαβα ποτέ τι ήθελε να παίξει και τι να στοχεύσει η ομάδα του Πασκουάλ. Αν η ΑΕΚ είχε βάλει κάποια απίστευτα εύκολα σουτ, μετά από επιθετικά ριμπάουντ ή κάποια σουτ από την περιφέρεια, λογικά θα είχε κερδίσει και ευκολότερα το ματς. Πάντως ο Παναθηναϊκός δεν πείθει, ενώ η εικόνα κάποιων παικτών δείχνει ότι το γυαλί έχει ραγίσει ανάμεσα σε αυτούς και την ομάδα. Ειδικά η εικόνα του Τζέιμς ήταν εικόνα ενός παίκτη που παίζει απλά γιατί πρέπει και όχι γιατί θέλει.
Οι δύο ομάδες έχουν να αντιμετωπίσουν τα ψυχολογικά τους. Ο Παναθηναϊκός όλη την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί μετά τα παιχνίδια με την Φενέρ και η ΑΕΚ την αδυναμία να πάρει κάποιες μεγάλες νίκες, κάτι που φάνηκε και από τον τρόπο που διαχειρίστηκε το ματς στο 70-64. Πάντως με τις δύο ομάδες να έχουν παίξει πέντε ντέρμπι στα τελευταία έξι ματς, νομίζω είναι η ιδανική ευκαιρία για την ΑΕΚ να ρίξει μία καλή ζαριά, μία εξάρες και να φτάσει την σειρά στο όριο της.
Ότι και να γίνει πάντως την Κυριακή στο ΟΑΚΑ είδαμε τη νίκη των χαμάληδων.
