Μοναχο, 1999.
Στη σαλα των VIP τοτε θυμαμαι, ημασταν ολοι κεφατοι. Η Ελενη Κόκκαλη επαιρνε το απεριτίφ της με σημαινοντες ολυμπιακούς φιλάθλους, ο Βασιλακόπουλος ηταν στα ντουζένια του και χαριεντιζότανε με διαφορους και γενικώς υπηρχε μια ωραια ατ(ι)μοσφαιρα. Εκεινες τις στιγμές, ελαχιστα φανταζόμασταν πως το θεαμα που σε λιγο θα παρακολουθούσαμε θα αλλαζε το μπασκετ οπως το ξεραμε τότε.
Σε λιγη ώρα ειχε ήδη πατήσει στην Ολιμπια χαλε μια ομαδα σίφουνας, η οποία παίζοντας εντυπωσιακά σάρωσε τα παντα στο περασμά της και κατέδειξε τον τρόπο με τον οποιο οι εποχες Λιμόζ θα περνουσαν για παντα στο παρελθον. Πιεση στην αμυνα, πλουραλισμός στην επιθεση, άμεσα σουτ μετα απο σκριν, εμπιστοσύνη σε ολοκληρη την ομαδα και βαθυ rotation. Στον τελικο με την Κιντερ, 9 παιχτες της Ζαλγκιρις επαιξαν απο 10 λεπτα και πανω, ενω μονο ενας πανω απο 30 (ο υπερηχητικος κοντος Ταιους Εντνι). Επισης 5 παιχτες ειχαν διψήφιο αριθμό ποντων χωρις κανεις να φτάσει τους 20.
Το μπασκετ του μελλοντος εμφανιστηκε για πρωτη φορα στο Μοναχο, και παιζεται καπως έτσι εως και σήμερα. Πριν το φαιναλ φορ ο "πολυς" Ντειβιντ Στερν δηλωνε πως "εσεις οι Ευρωπαιοι καταστρεφετε το μπασκετ", μετα μαλλον θα καταπιε τη γλωσσα του. Η Ζαλγκιρις του Καζλάουσκας επαιξε με στυλ και γοητεια, ισοπεδώνοντας δυο ομαδες γεμάτες αστερια, των Ολυμπιακο των Ιβκοβιτς, Κόμαζετς, Γκολντγουάιρ, Τάρλατς και την μεγαλη Κιντερ του Μεσινα που πηγαινε τρενο για το δευτερο συνεχομενο. Ειχα διαβάσει πριν λίγα χρονια, δεν θυμάμαι πού, μια συνεντευξη του Στομπεργκας σχετικα με εκεινες τις ημερες. Σε ενα σημειο περιγραφει πως οι δηλωσεις του Ιβκοβιτς πριν απο τους αγωνες λειτουργησαν ως κινητρο για τους Λιθουανούς και ειδικα για τον πρώτο σκορερ τους Αντονι Μποουι.
Για την ιστορια, οι οπαδοι που κατεβασε τοτε η Φορτιτουντο ηταν παιδια απο τα λιγα, μπροστα τους οι δικοι μας χουλιγκανοι ητανε αρνακια. Επισης για την ιστορία, το διαιτητικό σπρώξιμο που εφαγε η Κιντερ στον τελικο, εγω προσωπικά δεν το εχω δει ποτε και ας φωναζουν οι Γιαννακοπουλοι ακομα για το σκάνδαλο του Βερολινου (που και εκει υπηρξαν διαφορα).
Θεσσαλονίκη, 2000.
Ο Μποντιρόγκα ηταν ο σουπερ σταρ, ο Ρέμπρατσα ο καλύτερος παιχτης της διοργάνωσης, ομως το big drama του ελληνικού φαιναλ φορ αποτέλεσε ο Οντεντ Κατας, ο Ισραηλινός γεννημα θρεμμα της Μακαμπί, που σκότωσε με πολυ κρισιμους πόντους την πρώην ομαδα του στον τελικό. Αμέσως μετα τη λήξη του αγωνα, σύσσωμη η Ισραηλινή εξεδρα τον αποθέωσε, ενω ο ιδιος ξεσπασε σε λυγμούς. Το μεγαλείο του αθλητισμού (αααχχχ...). Ο Κατας στον τελικο ειχε 17 ποντους, οντας δεύτερος σκόρερ του ΠΑΟ στον πιο ευκολο απο τους Ευρωπαϊκους τιτλους που κατέκτησαν οι πράσινοι. Αποτελεσματα εδω.
Γενικά, ενα φαιναλ φορ χωρις μεγαλο σασπένς, που ομως σηματοδότησε την αρχή της εποχης Ομπραντοβιτς στον ΠΑΟ, μια εποχη που συνεχίστηκε για πολλά πολλά χρόνια. Ο Ζοτς παντως θα επρεπε να περιμενει αλλα δυο προτου στιγματισει οριστικα και οσο κανενας αλλος την εκβαση μιας τελικής φάσης.
Μπολόνια, 2002
Το συμβολο-εικόνα ειναι o Ομπράντοβιτς. «Ποτέ άλλοτε προπονητής δεν έκανε τόσες κινήσεις αλχημείας και τέτοια κόλπα για να κατακτήσει ένα τρόπαιο, χωρίς μαλιστα πολλές φορές η ομάδα του να είναι το φαβορί». Μετα τον τελικο ο συμπαθης Μεσίνα εμεινε να αναρωτιεται απο που του ηρθε ο εξαιρετικός Παπαδόπουλος. Δειτε εδω τα στατιστικα του τελικου
Το φάιναλ φορ της Μπολόνια δεν ηταν παρα ο μεγαλύτερος προσωπικός θρίαμβος του Ομπράντοβιτς, οσο και αν ο Μποντιρόγκα εκανε φοβερές εμφανισεις και ο Κουτλουαι με τον Λαζαρο τον τελικο της ζωής τους. Τα smallball σχήματα και οι ισοϋψείς πεντάδες έδιναν και έπαιρναν. Να θυμισω πως ο ΠΑΟ οχι μονο δεν ηταν φαβορί, αλλα αντίθετα μπήκε στην τελικη τετράδα απο το παράθυρο, λογω μιας απρόσμενης ηττας του Ολυμπιακο'υ στο τοπ-16 απο την Ολ'ιμπια στο ΣΕΦ. Οι ερυθρόλευκοι ειχαν τα εισητηρια στο χερι και το TV Magic τα τηλεοπτικά δικαιώματα, μεταδίδοντας τελικά τον ανεπανάληπτο θρίαμβο των πρασίνων σε μια ομολογουμένως εξαιρετικη περιγραφη του Γιαννη Φιλερη . Στον ίδιο ομιλο του τοπ-16 ηταν και η ΑΕΚ!
Στον ημιτελικό η Μακαμπι δεν αντισταθηκε στον βετεράνο Μιντλεντον και στον μεγα Μποντιρόγκα σε ενα πολύ ομορφο παιχνιδι. Στα τρομερά αφιερώματα του Σκουντή για το gazzetta βρίσκουμε και το εξής: Πριν απο τον αγωνα ο Ομπραντοβιτς για να εμψυχωσει τον Λαζο του ειπε «Αγοράκι μου όλοι ήρθαν εδώ για να δουνε τον Γκρίφιθ και τον Χαφμαν. Μπες μέσα και δείξ’ τους τα αρχ.... σου!».
Βαρκελώνη 2003.
Αυτο που αξιζει να θυμομαστε φυσικά ειναι ολη η ομάδα της Μπαρτσελόνα, το πρωτο καταλανικό συνολο που κατάφερε επιτέλους να σηκ'ωσει το πολυπόθητο τροπαιο. Δεν ήταν λιγα 7 φαιναλ φορ και 5 χαμένοι τελικοι κυριε Αίτο μου. Το γιατι τα καταφεραν οι γηπεδούχοι ειναι περίπου αυταπόδεικτο εάν κοιταξει κανεις τη φωτογραφία. Πέραν του καλού κοουτς Πεσιτς, στο παρκέ αγωνιζοταν ενας μοναδικος συνδυασμός αστερων.
Μποντιρογκα, Ναβαρο και Σαρας μαζι δεν ειναι και λιγο, κι ας ήταν ο Χουάν ολίγον κομπάρσον. Ο Ντεκι πηρε μαζι του τον τιτλο του MVP, ομως ο καλύτερος παιχτης του φαιναλ φορ ηταν μάλλον ο υπερτιμημένος γενικά Γκρεγκορ Φούτσκα, ο οποιος έβγαλε εκπληκτικές εμφανισεις και στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ του Ιβκοβιτς και του πρωτάρη Παπαλουκά, και στον τελικο με την Μπενετόν του Μεσινα. Τα boxscore των δυο αγωνων θα τα βρειτε εδω. Στη φωτογραφια θα παρατηρησετε βεβαιως βεβαιως και τον περιβόητο Αντερσον Βαρεχαο, ο οποιος τοτε ειχε δεύτερο ρόλο στα νιατα του. Επιαξε δίπλα στον Λεμπρόν και τον Στεφ Κάρι, αφού πρώτα έγινε μισητός από το ελληνικό μπασκετικό έθνος. Για την ιστορια, αρχηγος της καταλανικης ομαδας στο πρωτο τροπαιο της ιστοριας ηταν ο .... μαδριλενος Ροντριγκο Ντε Λα Φουεντε.
Tελ Αβίβ, 2004
Σχετικα βαρετό φάιναλ φορ, αφού η Μακάμπι εκανε (σχεδον) περιπατο. Την δυσκόλεψε μονο η ΤΣΣΚΑ για ενα ημιχρονο στον ημιτελικό, με μπροσταρηδες τους Μαρκους Μπράουν και Χολντεν, ομως η Μακαμπι ε'ιχε τοτε την γνωστη τετραδα όνειρο που αφησε ιστορια. Αντονι Παρκερ, Σάρας, Βουισιτς και ο θαυμαστός Ματσέο Μπαστόν εκαναν θραυση κατακτωντας το τροπαιο με διαφορά ρεκορ απέναντι στην αμοιρη Σκιπερ Μπολονια, 118-74. Από τους τέσσερις, ο καλύτερος ηταν ο μέγας Αντονι Παρκερ, ο οποίος κατέχει μέχρι και σήμερα μερικα απο τα πιο εντυπωσιακα ρεκόρ της Ευρωλιγκα. Απο αυτο το φάιναλ φορ μας μενει μαλλον αυτος τελικα, όπως και το ότι η "γκερσονική" έκδοση των Ισραηλινών έφτασε το μπάσκετ της γρηγορης εκτέλεσης στα άκρα. Ο Βούιτσιτς παραήταν προοδευτικός για την εποχή.
Θα τελειωνα εδω, αν δεν υπηρχε η ιστορια με το τρίποντο του Ντερικ Σαρπ στον τελευταιο αγωνα της Μακάμπι στο τοπ-16. Η "ομαδα του λαου" ήθελε μονο νικη στο γηπεδο της στο τελευταιο παιχνιδι με αντιπαλο τη
Ζαλγκιρις του Σαμπονις και εχανε με 3 ποντους 2" πριν το τελος του αγωνα με την επαναφορα κατω απο την αλλη μπασκετα. Το τι ακολούθησε νομιζω είναι γνωστο σε όλους. Στην παράταση η Ζαλγκιρις του εκπληκτικου Σαμπόνις κατερρευσε. Για την ιστορια, καλυτερη ομαδα της υπολοιπης σεζον τοτε ηταν μαλλον η ΤΣΣΚΑ, αλλά αυτό εχουν οι γαμημένες οι στιγμές σε αυτό το άθλημα.
Μόσχα, 2005.
Αρχιζω ξανά με Σκουντή, γιατί αξίζει. "Δεν παίξαμε με τον δικό μου τρόπο, δεν έδωσα εγώ τέτοιες οδηγίες. Για το τι συνέβη, ρωτήστε τον Σάρας". Η δήλωση του Πινι Γκερσον μετά τον τελικό τα λεει ολα σχετικά με το ποιος ηταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής και το αφεντικο στην εξαιρετική Μακαμπλι της διετιας 04-05. Στο φάιναλ φορ της Μόσχας ο Γιασικεβίτσιους έγραψε την προσωπικη ραψώδια του, που όμως δεν ηταν κατώτερη εκεινης του συμπαικτη του Ματσεο Μπαστόν. Για αυτό και βαζω και τους δυο μαζί στη χαρακτηριστικη φωτό αυτης της διοργανωσης.
Η Ελλαδα εκπροσωπηθηκε ξανα με τον ΠΑΟ, που ομως δεν αντεξε την πιεση των Ισραηλινων στον ημιτελικο, στην πρωτη χρονια του Διαμαντιδη στην ομαδα. Στον τελικο τους Ισραηλινούς περιμενε η καλυτερη Ταού ολων των εποχών. Διαβαστε ονοματα: Σκολα, Πριχιονι, Σπλίτερ, Μασιγιαουσκας και για κερασακι ο Καλντερόν. Οι Βασκοι είχαν προηγουμενως αποκλείσει τη γηπεδουχο ΤΣΣΚΑ, που ειχε παει στο φαιναλ φορ με ρεκορ 22-1!!!. Ομως η καλυτερη ομαδα ηταν συνολικά η Μακαμπι, που ηρθε αήττητη απο το τοπ-16 και έπειτα και ειχε την βασική της τετράδα σε εκπληκτικα κεφια. Για την ιστορια, ενας απο τους πρωταγωνιστες της Μακαμπι στον τελικο ηταν ο Νεστορας Κομματος με 13π. και 3/3 τριποντα. Ξεπερασε ακομη και τον Αντονι Παρκερ, ο οποιος προηγουμένως στη σεζόν ειχε σπάσει τα κοντερ στο σύστημα αξιολογησης.
Πράγα, 2006.
Η ΤΣΣΚΑ ανεβαίνει στην κορυφή μετα απο 35 χρονια, με νέο προπονητή (Μεσινα), μια μεγάλη απώλεια στην μέση της σεζον (Αντερσεν) και με πρωταγωνιστή εναν δικό μας, τον κακην κακως εκδιωχθέντα απο τον Ολυμπιακο, Θοδωρή Παπαλουκα. Ποτέ άλλοτε μεχρι τότε δεν ειχε Ελληνας παίκτης τοσο μεγάλη επιρροή σε ενα φάιναλ φορ και στην κατακτηση του τροπαίου. Ο MVP της Πράγας είχε στον ημιτελικό με την Μπάρτσα 19 πόντους. (7/9 διπ.) 2 ασ. 4 κλεψ. και στον τελικό με την Μακαμπι 18 με 7 ασιστ, κουμαντάροντας μαεστρικά το παιχνίδι της ομαδας του, σε σημεία που οι Ισραηλινοι εδειχναν ικανοι να κανουν το three-peat. Σαρας ομως δεν υπηρχε πια και η υπόλοιπη τριαδα σκεφτόταν ηδη τους επομενους προορισμους. Απο την αλλη, η ΤΣΣΚΑ ηταν πολύ πιο ωριμη μετα το στραπατσο της Μοσχας και δεν άφησε την ευκαιρία να παει χαμενη, σε ενα τελικο για πολυ γερα νευρα.
Σε αυτο το φάιναλ φορ δεν παιχτηκε σπουδαιο μπασκετ, μιας και οι ημιτελικοι κρίθηκαν πολύ νωρις. Ισως ολα να ηταν καλυτερα εαν ο ΠΑΟ δεν ειχε αυτοκτονησει στη φαση των 8, χάνοντας στο γηπεδο του απο την Ταου, ή αν ο Ολυμπιακος είχε ολοκληρωσει ενα διαγραφομενο θαύμα στον τριτο προημιτελικο του Τελ Αβιβ. Για την ιστορια, μετα το τελος του τελικού ο Γκερσον δηλωσε με στομφο πως εγκαταλείπει την προπονητική. Δυστυχως για τους φίλους του Ολυμπιακου, δε μας έκανε την χαρη.
Αθήνα, 2007.
Ο ΠΑΟ επιστρεφει στον ευρωπαικό θρονο σε ενα κατάμεστο ΟΑΚΑ και μετά απο έναν εκ των καλύτερων τελικών της διοργανωσης. Ο παίχτης που σημάδεψε περισσοτερο απο όλους τη διοργάνωση ηταν μαλλον ο Σισκάουσκας, ομως η ευρωλιίγκα εδωσε τον τιτλο του MVP στον επισης πολυ καλο Διαμαντίδη. Προφανώς εκτιμησε και το γεγονος οτι στον ημιτελικό εκμηδένισε πληρως τον πρώτο σκορερ της ευρωλιγκα Ιγκορ Ρακόσεβιτς, βαζοντας ετσι τις βασεις για μια ευύκολη Παναθηναϊκη νίκη απεναντι στην Ταου με 67-53.
Αν ρωτήσετε εμενα πάντως, αυτο που μου μένει ειναι η συγκλονιστική μονομαχια των δυο κορυφαιων συγχρονων Ελληνων μπασκετμπολιστών στον τελικό. Ο Διαμαντίδης ηγήθηκε του ΠΑΟ στα πιο κρίσιμα σημεια του συναρπαστικού 93-91 απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Απο την αλλη, ο Παπαλουκάς ξεπέρασε ακομη και αυτες τις εμφανισεις της Πράγας και κόντεψε να κερδίσει τον τελικό μόνος του. Επειδή όμως σχεδόν ποτέ ο ενας δεν υπερισχύει του ολου, ο ΠΑΟ κέρδισε δικαια, βασιζομενος και σε αλλες πολυτιμες μοναδες. Σισκαουσκας, Μπατίστ, Χατζηβράττας, Τομάσεβιτς, Βούγιανιτς, πρόσφεραν τα μεγιστα και οι πράσινοι στεφθηκαν πρωταθλητές μπροστά στα ματια του Νίκου Γκαλη και του Στόγιαν Βρανκοβιτς.
Για την ιστορια, προπονητης της Ταου εκεινη τη χρονια ηταν ο Μποζινταρ Μαλκοβιτς. Αραγε πως να ενιωσε όταν η ομάδα του κατάφερε να βάλει μονο 53 πόντους απεναντι στην αμυνα-τανάλια του Ομπράντοβιτς;τ
Για την ιστορια, προπονητης της Ταου εκεινη τη χρονια ηταν ο Μποζινταρ Μαλκοβιτς. Αραγε πως να ενιωσε όταν η ομάδα του κατάφερε να βάλει μονο 53 πόντους απεναντι στην αμυνα-τανάλια του Ομπράντοβιτς;τ
Mαδρίτη, 2008.
Mαδρίτη 2008. Από τα φάιναλ φορ που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Τουλάχιστον εμάς τους Ελληνες, που είδαμε τον ΠΑΟ να ακολουθεί το pattern κατάκτησης - τοπ 16, και τον Ολυμπιακό να αποκλείεται από το θηρίο ΤΣΣΚΑ με 2-1, με τη νίκη να έρχεται μέσα στη Μόσχα. Ο τελικός ήταν νερόβραστος, με τους Ρώσους παίζοντας το μπάσκετ Μεσίνα μέχρι κεραίας να επικρατούν εύκολα της ανανεωμένης πλέον Μακάμπι, η οποία είχε ως καλύτερο παίχτη τον Τέρενς Μόρις. Οι Ρώσοι όμως είχαν Παπαλουκά, Σισκάουσκας (MVP της σεζόν), Λάνγκντον, Σμόντιτς, Αντερσεν, ενώ στην άκρη του παγκου έφερναν τις πετσετες ο Ζήσης με τον Χριάπα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Αυτό που μάλλον μένει περισσότερο ήταν οι συναρπαστικοί ημιτελικοί. Η φωτογραφία είναι από την μονομαχία Σπλίτερ - Αντερσεν στο παιχνίδι που η Ταου έβγαλε τα συκώτια της ΤΣΣΚΑ, μόνο και μόνο για να ηττηθεί πανηγυρικά σε τέταρτο στη σειρά φάιναλ φορ. Το ίδιο underachiever και η Σιένα των Μακιντάιρ, Σατο, η οποία παρόλο που προηγήθηκε με 18 πόντους στα μέσα της δεύτερης περιόδου, έχασε εν τελει με 7 απο τη Μακάμπι, σε παιχνίδι που σούταρε 45(!) τρίποντα - 14 ο Μακιντάιρ. Για την ιστορία, αυτή ήταν η τελευταία χρονιά των Βούισιτς και Παπαλουκά στις ομάδες που δόξασαν και δοξάστηκαν. Η επόμενη τους βρήκε μαζί στον Πειραιά, με τον Ολυμπιακό να τους βρίσκει πια σε παρακμή (ειδικά τον πρώτο).
Bερολίνο, 2009.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από (ίσως) το πιο συναρπαστικό φάιναλ φορ της ιστορίας, το οποίο εκτός από αξέχαστα παιχνίδια είχε και μεγάλη δόση ίντριγκας. Τελικά, ξεχώρισα τη φάση που έκανε τις καρδιές όλων να σταματήσουν, η οποία εμφανίζεται και ως "εξώφυλλο". Το τρίποντο του Σισκάουσκας με τη λήξη του τελικού πάνω από τα χερια του Νίκολας. Το δευτερόλεπτο που ακολούθησε βρήκε τον ΠΑΟ πεντάστερο και την ΤΣΣΚΑ ξαπλωμένη στο πάτωμα. Για να φτάσει βέβαια εκεί το παιχνίδι έγιναν "περιεργα πράγματα" (Ζοτς) και η ΤΣΣΚΑ ανέτρεψε διαφορά 20 πόντων στο ημίχρονο. Το μπάσκετ των πρασίνων σε αυτό το διάστημα ήταν πάντως ολοκληρωτικό και τίποτα δεν προιδέαζε για το γκραν γκινιόλ φινάλε. Οπως τίποτε δεν προιδεαζε και τον Δημοσθένη Καρμοίρη για αυτό που θα πάθαινε από τον Ομπραντοβιτς στον αέρα του ΣΚΑΙ αμέσως μετά τον τελικό
http://www.youtube.com/
Οι ημιτελικοί ήταν εξίσου συναρπαστικοί, με τον ελληνικό να κλέβει την παράσταση και να ολοκληρώνεται με το άστοχο σουτ του Μπουρούση στην εκπνοή και με τις περίφημες post-game "10 μέρες" του ίδιου παίχτη προς τους φιλάθλους του ΠΑΟ. Πως τα φέρνει... Προηγουμένως, ο Ολυμπιακός είχε καταφέρει με μπροστάρη τον Παπαλουκά και με αλάνθαστο τον Γκριρ να φτάσει σε απόσταση βολής από τους μετέπειτα πρωταθλητές, οι οποίοι στα κρίσμα σημεία κρεμάστηκαν στις πλάτες του εκπληκτικού Σάρας. Ισως ο καλύτερος ημιτελικός ever.
Οι ημιτελικοί ήταν εξίσου συναρπαστικοί, με τον ελληνικό να κλέβει την παράσταση και να ολοκληρώνεται με το άστοχο σουτ του Μπουρούση στην εκπνοή και με τις περίφημες post-game "10 μέρες" του ίδιου παίχτη προς τους φιλάθλους του ΠΑΟ. Πως τα φέρνει... Προηγουμένως, ο Ολυμπιακός είχε καταφέρει με μπροστάρη τον Παπαλουκά και με αλάνθαστο τον Γκριρ να φτάσει σε απόσταση βολής από τους μετέπειτα πρωταθλητές, οι οποίοι στα κρίσμα σημεία κρεμάστηκαν στις πλάτες του εκπληκτικού Σάρας. Ισως ο καλύτερος ημιτελικός ever.
To άλλο ματς στιγματίστηκε από ένα αλησμόνητο one-man-show του Ραμούνας Σισκάσουκας. Για όσους δεν το θυμούνται, σε παιχνίδι που κρίθηκε στο τελευταίο πενάλετο, ο Σισκα εβαλε 18 πόντους στην δ΄περίοδο και πήρε το ματσάκι μόνος του, σε μια υψηλού επιπέδου παράσταση και από τις δύο ομάδες (η άλλη ηταν η Μπάρτσα του Ναβάρο κ του Ιλιάσοβα). Στο Βερολίνο εμφανίστηκαν γενικά οι τέσσερις καλύτερες ομάδες της σεζόν. Ο Σπανούλης ήταν ο MVP, όμως ο Φώτσης και ο Σάρας ήταν εξίσου καθοριστικοί και οι απόψεις δίιστανται. Για την ιστορία, η κόντρα μεταξύ Γιαννακόπουλων και Ευρωλίγκα που άρχισε (
;) τοτε, κρατά μέχρι και σήμερα.
;) τοτε, κρατά μέχρι και σήμερα. 
