Ο τίτλος δεν τα λέει όλα, καθώς θα πούμε κι άλλα. Όμως όπως και να το πάρει κανείς, είναι ευτυχία για ένα σύνολο να διαθέτει έναν παίκτη σαν τον Γιώργο Πρίντεζη. Στο μπάσκετ βλέπετε, συχνά συμβαίνει το εξής. Όταν ένα παιχνίδι οδηγείται στην λεγόμενη crunch time (δηλαδή είναι ντέρμπι μέχρι το τέλος), τα playbook πηγαίνουν στην άκρη χάρην ασφαλέστερων επιλογών, οι οποίες δεν είναι ακριβώς "ασφαλέστερες". Είναι παρόλα αυτά αναπόφευκετες, καθώς οι παίκτες κουράζονται και η ομαδική σκέψη δυσκολεύει. Οπως δείχνουν ξεκάθαρα και στοιχεία από το ΝΒΑ, το παιχνίδι ένας εναντίον ενός επανέρχεται στις επιλογές των προπονητών στο τέλος των αγώνων, και ας μην είναι το πιο αποτελεσματικό στην συνολική διάρκεια τους.

Γεια σας και χαρά σας! Η δεύτερη αγωνιστική της Ευρωλίγκα ολοκληρώθηκε επιτέλους και το κείμενο που διαβάζετε είναι η πιο γαμάτη ανασκόπησή της που θα βρείτε. Μία κάπως διαδικαστική, θα λέγαμε, αγωνιστική, καθώς πάνω κάτω συνέβησαν απλά τα αναμενόμενα, δηλαδή νίκησαν αυτοί που όλοι ξέραμε ότι θα νικήσουν. Εξαίρεση αποτελεί ίσως η Μπαρτσελόνα, για την οποία ωστόσο κανείς δε μπορεί να είναι ακόμα ακριβώς σίγουρος. Πάμε να δούμε μαζί, τι αποφάσισα μόνος μου ότι είναι άξιο λόγου από την αγωνιστική που ολοκληρώθηκε το βράδυ της Παρασκευής.

Ο Παναθηναϊκός έπαιξε καλα απέναντι στην Μπάμπεργκ και σκόραρε πολύ , 93 πόντους. Αν κοιτάξει κανείς το φύλλο της στατιστικής (ή το γουεμπσάιτ τέλος πάντων) βγάζει σχεδόν αυτόματα την αλήθεια της νίκης, ακόμη και αν είναι μεταδομιστής, μη χέσω. Οι δυο αντίπαλοι είχαν ακριβώς τα ίδια ριμπάουντ, λάθη και ασίστ , ενώ κέρδισαν περίπου τα ίδια φάουλ. Οι πράσινοι επικράτησαν γιατί πιο πολλές επαφές κατέληξαν σε βολές, αλλά κυρίως διότι ήταν πιο εύστοχοι, εκτοξεύοντας τα ποσοστά τους στον ουρανό (60% στα δίποντα και 56,3% στα τρίποντα). Υποθέτω η ευστοχία είναι καλό νέο, όμως τα καλάθια που προήλθαν από ασίστ ήταν κάτω από 50%, και έτσι αναρωτιέται κανείς μήπως η χθεσινή εικόνα ήταν κάτι σαν ... υποθετική. Μήπως τελικά είδαμε τι θα γινόταν αν τα δύο πλέι μέικερ (λατρευω το ουδέτερο άρθρο εδώ) ήταν εύστοχα από απόσταση σε συνέχεια;

Το καλοκαίρι αυτό, όπως και το προηγούμενο, σημαδεύτηκε από την κλασική πλέον ‘’τάση φυγής’’ που παρουσιάζουν οι Ευρωπαίοι καλαθοσφαιριστές από την Ευρωλίγκα για χάριν του NBA αλλά και της… Κίνας, η οποία δεν δελεάζει μονάχα ‘’βετεράνους’’, αλλά και παίκτες που βρίσκονται στο πικ της απόδοσης τους (βλ. Τζάκσον). Στο ΝΒΑ, με την όλο και μεγαλύτερη αύξηση του salary cup, οι μισθοί είναι έτσι κι αλλιώς πολλαπλά καλύτεροι από αυτούς της Ευρωλίγκα. Συνεπώς δεν είναι εύκολο για κάποιον να απαρνηθεί το NBA και να παραμείνει στη ‘’γηραιά ήπειρο’’. Ήδη από πέρσι πολλοί και ταλαντούχοι Ευρωπαίοι, κι όχι μόνο, έχουν φύγει προς Αμερική, όπως οι Αμπρίνες, Μπερτάνς και Κουζμίνσκας, ενώ φέτος ακολούθησαν οι Μπογκντάνοβιτς και Τεόντοσιτς.

Καλώς σας ξαναβρίσκουμε λοιπόν. Η στήλη - φετίχ του ελληνικού διαδικτύου , "το μακρινό ριμπάουντ", είναι και πάλι εδώ, επιχειρώντας κάθε αγωνιστική της Ευρωλίγκα να συμπυκνώσει τα σημαντικότερα μπασκετικά γεγονότα και να δώσει μία νότα φρεσκάδας, μέσω αμφιλεγόμενου (αν μη τι άλλο) χιούμορ.

Η νέα σεζόν ξεκίνησε με μία vintage αισθητική, καθώς ο Ολυμπιακός βρέθηκε να μην έχει τεσσάρι πίσω από τον Πρίντεζη και το twitter να έχει πάρει φωτιά. Κατι που επίσης έχουμε δει παλιότερα είναι μια ομάδα του Ομπράντοβιτς να ξεκινάει νωχελικά , αφήνοντας την αίσθηση πως όλα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου, σατανικού σχεδίου. Η Mάλαγα πάντως έκανε μια νίκη που θα την κουβαλά ως κληρονομιά στην συνέχεια, την ώρα που σχεδόν κανένα αποτέλεσμα δεν χαρακτηρίζεται ακριβώς αξιομνημόνευτο. Ο κατήφορος της Βαρκελώνης, εξάλλου, είναι επίσης μια κάποια συνήθεια. Πάμε να δούμε τις κατηγορίες της πρώτης περίληψης της χρονιάς.

Μετά από δυο χρόνια στο Eurocup, η Βαλένθια επιστρέφει στα σαλόνια της Ευρωλίγκας, όπου την τελευταία φορά που βρέθηκε η αλήθεια είναι ότι δεν έθελξε με την παρουσία της¹. Πλέον ως πρωταθλήτρια Ισπανίας και φιναλίστ του Eurocup, επανέρχεται με άλλον αέρα στο πρωτάθλημα και με διάθεση να πρωταγωνιστήσει.

Τα τελευταία χρόνια, μια από τις ομάδες της Ευρωλίγκας που περιμένω πάντα με αγωνία να παρακολουθήσω είναι η Μπασκόνια. Τρέφω μια συμπάθεια για τους Βάσκους, η οποία ξεκίνησε από το Final 4 της Πράγας, όταν και ήταν οι πιο κεφάτοι φίλαθλοι, μία συμπάθεια που «απογειώθηκε» μετά την επίσκεψη μου στη Βιτόρια. Στα καθαρά μπασκετικά, κάθε χρόνο η ομάδα τους θυμίζει το γεφύρι της Άρτας, αφού ο βασικός κορμός των παικτών συνήθως φεύγει για άλλες πολιτείες και ο Josean Querejeta ενεργοποιεί το δίκτυό του για να του βρει νέα ταλέντα.

Πέρυσι τέτοια εποχή, μιλούσαμε για τα δύο χρόνια χωρίς τίτλους της Barça που ήταν πολλά για το μέγεθος της, για την νέα εποχή που ερχόταν με Μπαρτζώκα και De la Fuentes και πως τα πράγματα πλέον θα άρχιζαν να βελτιώνονται. Τελικά 12 μήνες μετά, τα χρόνια χωρίς τίτλο έγιναν 3 σερί, οι Μπαρτζώκας και De la Fuentes αποτελούν ήδη παρελθόν και όσοι θαρραλέοι πήγαμε συστηματικά στο γήπεδο, είδαμε την χειρότερη Barça των τελευταίων χρόνων.

Παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον την περυσινή χρονιά του Γιώργου Μπαρτζώκα στην Μπαρτσελόνα, καθώς εκείνος είναι ένας από τους αγαπημένους μου προπονητές. Εχει μία απλότητα στο παιχνίδι που σχεδιάζει, η οποία θυμίζει Ιβκοβιτς, υπό την έννοια ότι η τακτική του αναδεικνύει τα χαρακτηριστικά των παικτών. Αυτό έκανε πάντα και ο Ντούντα, όσο τον θυμάμαι και σε παλιότερες δουλειές του, το κύριο χαρακτηριστικό των οποίων ήταν ότι θαύμαζες τους παίκτες ελεύθερους. Οποιος θυμάται πως ανοιγόταν στο γήπεδο ο Πανιώνιος, πώς έλαμπε ο Φώτσης στην Ντινάμο ή πώς η μαγική τετράδα του ΠΑΟΚ (Μπάρλοου, Μπάνε, Κόρφας, Κλιφ) κατέστρεφε τους αντιπάλους της , σίγουρα μπορεί να αντιληφθεί την ουσία του ζητήματος. Δουλεμένες θέσεις και αποστάσεις στο ακέραιο, και κατόπιν ελάχιστη προπονητική παρέμβαση, κυρίως στους τομείς της ψυχολογικής ώθησης ή του ελέγχου του ρυθμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ο Μπαρτζώκας διαδέχτηκε απόλυτα επιτυχημένα τον Ντούντα στον Ολυμπιακό, αφαιρώντας κάπως ταχύτητα και προσθέτοντας έξτρα περιφερειακό παιχνίδι. Στην βάση της φιλοσοφίας τους βρίσκονται οι παίχτες, για αυτό και η στελέχωση μετράει, και μετράει πολύ.

Σημείωμα editor: Oι εκροές ταλέντου από την Ευρωλίγκα προς άλλα πρωταθλήματα είναι το φετινό καλοκαίρι περισσότερες από ποτέ. Ακόμη και εύρωστες οικονομικά ομάδες δυσκολεύονται να κρατήσουν είτε τους σταρ, είτε άλλα βασικά κομμάτια του περυσινού τους σχεδιασμού, ενώ άλλες βλέπουν μεταγραφικούς στόχους να χάνονται για χάρην ομάδων του ΝΒΑ ή της Κίνας. Καθώς ολοένα και περισσότεροι πρωτοκλασάτοι παίκτες διαλέγουν άλλους προορισμούς, το ευρωπαϊκό συλλογικό μπάσκετ ενδέχεται να βρεθεί απέναντι σε σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον του. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Καθώς η γνώση μας (ως ερασιτεχνών "γραφιάδων" του αθλήματος) πιθανώς να μην επαρκεί να εξηγήσει αίτια και προκλήσεις, είπα να απευθυνθώ σε κάποιους ανθρώπους του δημοσιογραφικού χώρου, των οποίων την δουλειά και - κυρίως - την προσέγγιση στα πράγματα εκτιμούμε ως ομάδα.