Ο αγώνας Ολυμπιακού-Μονακό το απόγευμα της Παρασκευής είχε ένα ξεκάθαρο φαβορί, όσο και αν οι δυο αναμετρήσεις της κανονικής περιόδου δεν μας το είχαν δείξει στο παρκέ. Και το φαβορί αυτό επικράτησε. Ο Ολυμπιακός, μετά την περυσινή του εμπειρία στον ημιτελικό με την Εφές , απέδειξε ότι διαθέτει εκείνα τα στοιχεία που χρειάζονται για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες τέτοιων αγώνων και κατάφερε να επικρατήσει της Μονακό σε μια πραγματική μάχη στο Κάουνας.

Δεύτερο ζευγάρι στη σειρά των previews για τα πλέι οφ της Ευρωλίγκα, αυτό ανάμεσα στη Μονακό και τη Μακάμπι. Οι δύο ομάδες αγωνίζονται με κοντινά στυλ, θα κονταροχτυπηθούν με ανάλογα όπλα, όμως έχουν και κάποιες ξεχωριστές αρετές, που θα επιχειρήσουν να ξεδιπλώσουν η μία σε βάρος της άλλης.

Με τον όρο «Υπ’αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος», ορίζουμε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για ένα κοινωνικό σύνολο. Τον άνθρωπο, οργανισμό ή τομέα που απειλεί να διαταράξει ανεπανόρθωτα τις ισορροπίες και την ασφάλεια της κοινωνίας και των μελών της. Αν μία όμαδα της φετινής Ευρωλίγκα αξίζει έναν τέτοιο τίτλο, δεν είναι άλλη από την Μονακό. 

Ο Ολυμπιακός, με σταθερότητα σε όλη την χρονιά και πιθανόν με το πιο θελκτικό μπάσκετ στην Ευρώπη, δείγμα της εξαιρετικής δουλειάς του κόουτς Μπαρτζώκα, επιστρέφει σε ένα Final Four μετά το 2017. Η σειρά που ολοκληρώθηκε χτες στο ΣΕΦ ίσως ήταν η σκληρότερη και καλύτερη των τελευταίων δέκα χρόνων στη διοργάνωση, μια πραγματικά καταπληκτική μονομαχία ανάμεσα στις δύο πιο φορμαρισμένες ομάδες της Ευρωλίγκα αυτή τη στιγμή. Κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο με πολύ όμορφο και σύγχρονο μπάσκετ, ένταση και πολύ σπουδαίες προσωπικότητες. Πολλοί πιστεύαμε ότι η σταχτοπούτα Μονακό θα ήταν δυσκολοκατάβλητος αντίπαλος, αλλά κανείς δεν περίμενε ότι θα ζορίσει σε τέτοιο βαθμό τον Ολυμπιακό και θα τον φτάσει στα όρια του. Βέβαια η ομάδα του Ομπράντοβιτς δικαιούται να αισθάνεται από τις αδικημένες της φετινής Euroleague, καθώς είχε ήδη τέσσερις νίκες με τις ρωσικές ομάδες και πιθανόν να βρισκόταν πιο ψηλά στην βαθμολογία.

Στο πρώτο match ball για το Βελιγράδι, ο Ολυμπιακός δεν τα κατάφερε, χάνοντας σε ένα πραγματικά πολύ έντονο παιχνίδι με έναν πόντο, με τον Σλούκα να αστοχεί σε buzzer beater. Σκληρή κατάσταση ομολογουμένως, αλλά αυτή είναι η ομορφιά του αθλήματος. Στο game 4 είδαμε ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια στην σειρά των play off, αν όχι το καλύτερο, με την κάθε ομάδα να προσπαθεί να επιβάλλει το στυλ της. Η μεν Μονακό να βασίζεται πολύ σε καταστάσεις transition και παιχνίδια απομόνωσης, όποτε της το επέτρεπαν οι συνθήκες και ο δε Ολυμπιακός σε καλή κυκλοφορία της μπάλας και μεγάλη ένταση στο αμυντικό του μισό.

Θεωρητικά, βλέποντας το φύλλο της στατιστικής του τρίτου παιχνιδιού μεταξύ Μονακό και Ολυμπιακού, η Μονακό έπρεπε να έχει το προβάδισμα με 2-1. Το σκορ πήγε ψηλά, τα δικά της λάθη ήταν λίγα (μόλις 8) και του αντιπάλου της περίπου διπλάσια (15). Όταν συμβαίνουν αυτά, συνήθως οι Γάλλοι κερδίζουν, πολλές φορές μάλιστα εύκολα.

Όλα τα σωστά πράγματα έκανε ο Ολυμπιακός απέναντι στη Μονακό, στον πρώτο μεταξύ τους αγώνα για τα πλέι οφ στην Ευρωλίγκα. Έχοντας απέναντι του μία επιθετική ομάδα που παίζει γρήγορα, συγκεντρώθηκε πρώτα και κύρια στο δικό του μεγάλο ατού: Την εξοντωτική άμυνα, ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Δεν βιάστηκε να τελειώσει φάσεις, παρά το γεγονός ότι βρέθηκε πίσω στο σκορ στην αρχή, απόρροια κάποιων κακών επιλογών των Ντόρσεϊ και Παπανικολάου. Και αργότερα, όταν πήρε κεφάλι, δεν ανέβασε τον ρυθμό για να τελειώσει τη Μονακό, αλλά επιτέθηκε μεθοδικά και σταθερά, διατηρώντας απλώς προβάδισμα ασφαλείας. Το παιχνίδι του ήταν μεστό και στοχευμένο, με ελάχιστο ρίσκο, όπως ακριβώς χρειάζεται σε τέτοιου είδους περιστάσεις.

Έξω από τα ονόματα, δεν υπάρχει τίποτε που να προμηνύει ότι Ολυμπιακός και Μονακό θα ξεμπερδέψουν γρήγορα ο ένας με την άλλην. Πρόκειται για τις δύο πιο φορμαρισμένες ομάδες της Ευρωλίγκα, με οκτώ νίκες στους δέκα τελευταίους αγώνες και επιπλέον με διάφορα κοινά χαρακτηριστικά: Πολύ αποτελεσματικές επιθέσεις, διάθεση να φθείρουν τους αντιπάλους με δυναμικό παιχνίδι, ξεκάθαρη και λειτουργική κατανομή ρόλων. Αν έπρεπε ντε και καλά να βγάλουμε μία άτυπη κατάταξη με τα πιο δουλεμένα σύνολα της οκτάδας, εκείνα που έχουν εντονότερη την σφραγίδα της χημείας, θα βρίσκονταν μαζί στην κορυφή, πάνω ακόμη και από την ατρόμητη Μπαρτσελόνα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Όταν αναμετρώνται τέτοιας φύσεως αντίπαλοι σε μία σειρά, το αναμενόμενο είναι πως σε κάθε στροφή της θα βρίσκουν τρόπους να αντιπαρέλθουν τις δυσκολίες, μέχρι την αναπόφευκτη τελική αναμέτρηση.

Η Μονακό έγινε προ ολίγων ημερών η πρώτη χρονικά ομάδα που φτάνει στη τελική φάση του EuroCup, για να την ακολουθήσει λίγο αργότερα η έτερη φιναλίστ και θριαμβεύτρια κόντρα στην Βίρτους, Ούνιξ. Οι Μονεγάσκοι ακόμη κι αν δε σηκώσουν την κούπα, θα παίξουν του χρόνου για πρώτη τους φορά στην Ευρωλίγκα, όμως ο δρόμος τους μέχρι να τα καταφέρουν, δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Πέρσι το φθινόπωρο, αν υπήρχαν power rankings για την διοργάνωση, θα την τοποθετούσαμε σε μια αξιοπρεπέστατη θέση, όχι όμως δίπλα στα φαβορί. Ας κάνουμε σήμερα μια αναδρομή στη φετινή πορεία των "κόκκινων" του Ζβέζνταν Μίτροβιτς, της οποίας το όνομα θα ακούμε πολύ συχνότερα του χρόνου.

Η πρόκριση για την ΑΕΚ στην φάση των 8 του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν και είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη. Η Μονακό είναι η καλύτερη αμυντική ομάδα μιας διοργάνωσης, η οποία παρά το γεγονός ότι είναι πολύ ανταγωνιστική, δεν σφύζει ακριβώς από επιθετικό ταλέντο. Οι Γάλλοι, υπό τις οδηγίες του Μίτροβιτς και με μπροστάρη τον πρώην πράσινο Ζακ Ράιτ, έχουν ένα σύνολο που πέφτει με μανία επάνω στην μπάλα, ανοίγει άφοβα το πλάτος του γηπέδου σε όλες τις ανασταλτικές κινήσεις του, και δεν διστάζει να παίξει στα όρια του αντιαθλητικού, εκμεταλλευόμενο την - διάχυτη στο βάθος του ρόστερ - αθλητικότητα. Η αντίπαλος του δικεφάλου έβγαλε αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά επάνω στο παρκέ του ΟΑΚΑ, κάνοντας την κυκλοφορία από πλευράς ΑΕΚ σχεδόν αδύνατη.