Παρόλα αυτά, ο χθεσινός αγώνας ήταν ειδικών συνθηκών. Μία περίεργη συγκυρία στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου, αντί να βάλει σφραγίδα στο αποτέλεσμα, το άφησε ανοιχτό σε κάθε ενδεχόμενο, δημιουργώντας ένα ξέφωτο πιθανοτήτων. Η Μονακό τις ζύγισε, πήρε την κατάλληλη ψυχολογία και μέσα σε λίγα λεπτά πέτυχε όσα τρίποντα δεν είχε πετύχει σε τρεις περιόδους, έβγαλε όσους αιφνιδιασμούς δεν είχε βγάλει ως τότε και ανέδειξε όσους πρωταγωνιστές έψαχνε με το τουφέκι. Ξαφνικά τα πάντα έμοιαζαν να γυρνούν υπέρ της, μαζί συνεπώς και οι αριθμοί. Όμως σαν να αποδόθηκε τελικά μπασκετική δικαιοσύνη, καθώς ο Ολυμπιακός ξαναβρήκε με κάποιο τρόπο την εξυπνάδα του και ζύγισε τις τελευταίες φάσεις στην εντέλεια, χωρίς βιασύνες. Φρόντισε απλώς να πάρει επαφές και να βγάλει άμυνες, όταν αμέσως προηγουμένως, τελώντας υπό την επήρρεια της μέθης που προκάλεσε η παραμονή του Μπέικον στο παρκέ, έκανε τη μία βιαστική πατάτα μετά την άλλη.
Δεν χωρούν βιασύνες απέναντι στη συγκεκριμένη αντίπαλο. Πολλές φορές οι αιφνιδιασμοί πρέπει να θυσιαστούν, ακόμη και αν η ευκαιρία για εύκολους πόντους είναι εκεί για να την πιάσεις. Ο Ολυμπιακός ίσως είχε καθαρίσει νωρίτερα, αν ο Κώστας Σλούκας δεν επιχειρούσε ένα ανούσιο σλάλομ στο κέντρο του γηπέδου στο +9 (έχασε τη μπάλα και έκανε αντιαθλητικό) ή αν ο Τάιλερ Ντόρσει δεν είχε φύγει κατά μέτωπο, λίγο πριν την ισοφάριση της Μονακό. Μέσα από ανάλογες φάσεις, το δεύτερο παιχνίδι στο ΣΕΦ ήρθε τούμπα, διότι πολύ συχνά το πρες των Μονεγάσκων παράγει "απάτη". Στόχος του είναι να μην εκδηλωθούν οι επιθέσεις όπως είναι σχεδιασμένες, όχι να αποτραπούν όλων των ειδών τα plays. Θέλει συνεπώς πολλή αυτοσυγκράτηση, την οποία ο Ολυμπιακός έχασε εκ νέου στο πριγκηπάτο για 5-6 εφιαλτικά λεπτά στην τέταρτη περίοδο. Απλώς, αυτή τη φορά δεν ήταν αρκετό το γεγονός να του στερήσει τη νίκη, διότι πιο πριν έκανε τα περισσότερα πράγματα σωστά, αντιμετωπίζοντας την δύσκολη συγκυρία όπως της άρμοζε.
Η επίθεση των ερυθρόλευκων, για παράδειγμα, στα τέλη της δεύτερης περιόδου και καθόλη τη διάρκεια της τρίτης, ήταν σχεδόν ιδανική. Σχεδιασμένα plays, ζευγάρωμα του Σλούκα με τον Ντόρσεϊ σε πολλά σημεία (κάτι για το οποίο δεν ήταν έτοιμη η αντίπαλος), τρίποντα από τις γωνίες. Ο point guard του Ολυμπιακού διέπρεψε σε σκορ και ρυθμό, στερώντας από τη Μονακό τη δυνατότητα να βρει γρήγορο σκορ. Εώς τώρα, ο Τόμας Γουόκαπ έχει σωστά κερδίσει τους περισσότερους επαίνους, παρόλα αυτά - και αν επιτρέπεται - η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων ακούει κατά τη γνώμη μου στο όνομα "Σλούκας".
Η ικανότητα του Σλούκα στη λήψη αποφάσεων σε διάρκεια, δεν συγκρίνεται με κανενός από τους 24 παίκτες που πατάνε παρκέ. Στο πρώτο παιχνίδι η είσοδος του σήμαινε το ξεμπλοκάρισμα της επίθεσης, χθες βράδυ η παρουσία του αποτέλεσε εγγύηση πως ο Ολυμπιακός θα μακρύνει τις επιθέσεις του και θα βγάλει τα σωστά plays μέσα από τη ροή του passing game, κάτι το οποίο η Μονακό πασχίζει διαρκώς να αποτρέπει. Μην θεωρητικολογούμε. Παρακάτω βλέπετε πώς εκτινάχθηκε η διαφορά στην τρίτη περίοδο, λίγο πριν το clusterfuck με τον Μπέικον.
Πρόκειται για την ίδια έναρξη (hand-off του Βεζένκοφ στον Σλούκα) και την ίδια συνέχεια (Φαλ στο σκριν, Παπανικολάου στην κορυφή), όμως το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Κοινός τόπος; Το decision making του Σλούκα και η διάρκεια της επίθεσης, προκειμένου να βγει το καλό σουτ. Είναι ένας από τους δύο καλύτερους τρόπους (ο άλλος είναι η άμυνα των γκαρντ) για να ξεχαρβαλωθεί ο ρυθμός της Μονακό και ίσως ο μοναδικός που είχε ο Ολυμπιακός στη διάθεση του εχθές από ένα σημείο και ύστερα, όταν πλέον ήταν φανερό πως ο Μακίσικ δεν είχε καμία δουλειά στο παιχνίδι και πως ο Γουόκαπ θα έπρεπε να κάνει σχεδόν τα πάντα στην περιφερειακή άμυνα.
Βεβαίως, οι ερυθρόλευκοι έκαναν και λάθη. Έχασαν τρεις φορές μεγάλες διαφορές εν ριπή οφθαλμού, επειδή παρασύρονταν από την καλή τους επίδοση στο οργανωμένο παιχνίδι. Επίσης, δεν πέρασαν τη μπάλα σχεδόν καθόλου στον Φαλ, όταν η Μονακό έκανε παγίδες μετά τα πικ εν ρολ. Τέλος, χρησιμοποίησαν τα φάουλ με συζητήσιμο τρόπο και σίγουρα όχι προς τον σκοπό της ανακοπής του ρυθμού. Τίποτε από αυτά όμως δεν μέτρησε στην οικονομία του αγώνα περισσότερο από τα καλά διαστήματα στην επίθεση και τον διαρκή εγκλωβισμό του Μάικ Τζέιμς. Αξίζουν εύσημα στον Μπαρτζώκα για το τελευταίο, διότι δεν φοβήθηκε να προστατέψει τον Γουόκαπ νωρίς στον αγώνα, προκειμένου να τον έχει φρέσκο και χωρίς πρόβλημα με φάουλ στην τελική ευθεία. Ο Λούντζης, που τον αντικατέστησε φαινομενικά χωρίς ιδιαίτερο λόγο στην πρώτη περίοδο, από αυτοφωράκιας προήχθη σε πολύτιμο μέλος του rotation. Πώς να ισχυριστούμε τώρα πως ο κόουτς κάνει αλλαγές με το χρονόμετρο; Το ανακατέμα των συνθέσεων από πλευράς του πάγκου σίγουρα καταλήγει με πρόσημο άκρως θετικό.
Το ωραίο τώρα είναι πως την Παρασκευή δεν θα υπάρχει κανένα άγχος. Δεν αναφέρομαι στην ομάδα, αναφέρομαι σε εμάς. Αν έχει ωραίο βράδυ και οι φίλοι μου έχουν όρεξη, ίσως βγάλουμε και την τηλεόραση στο μπαλκόνι, ίσως ψήσουμε και τίποτα, να μυρίσει άνοιξη (αχ...). Αν κερδίσει ο Ολυμπιακός όλα θα είναι τέλεια, αν χάσει θα έχουμε κάτι να περιμένουμε. Τώρα που το σκέφτομαι, εφόσον βάλει 15 πόντους ο Φαλ, μάλλον θα κερδίσει. Ιδού ένας χρησμός, καθώς έχει έρθει η ώρα του, θέλω να πιστεύω.
