Σε έναν ιδιαίτερο αγώνα do or die όπως αυτός για την Μονακό, ο Ολυμπιακός μπήκε απόλυτα συγκεντρωμένος και με ένα μόλις λάθος στο πρώτο ημίχρονο ήλεγξε τον ρυθμό. Αυτό ήταν το κλειδί, μαζί με τις 11 ασίστ. Ο Γουόκαπ σε πρώτο πλάνο και ο Σλούκας σε δεύτερο ήταν εκπληκτικοί και το σύνολο του Μπαρτζώκα συνολικά απολαυστικό επιθετικά. Τα deflections με προεξέχοντα τον Παπανικολάου και τον Βεζένκοφ ήταν φωτιά και μαζί με το ανελέητο σημάδι στα αργά πόδια του Μοτεγιούνας, όταν βρισκόταν στο παρκέ, έδειχναν το πόσο μυαλωμένοι ήταν οι παίχτες του Ολυμπιακού στο πρώτο μέρος.
Μοναδικό μελανό σημείο ήταν οι άστοχες βολές και η παρουσία του Ντόρσει, που σε ένα ακόμη παιχνίδι ήταν απών, με βεβιασμένες επιλογές επιθετικά και με αργές επιστροφές στην άμυνα. Έδειχνε εκνευρισμένος και εκτός κλίματος. Η σειρά που πραγματοποιεί δεν είναι η καλύτερη και προσπαθεί να μπει στο παιχνίδι με λάθος τρόπο αγωνιστικά και πνευματικά.
Η Μονακό για ακόμη μια φορά επέλεξε να απλώσει την άμυνα της σε όλο το γήπεδο, με σκοπό να πιέσει τους χειριστές της μπάλας και να ανοίξει τον ρυθμό, έχοντας ως μπροστάρη τον Πάρις Λι να πιέζει ασφυκτικά στα 4/4 του γηπέδου και να προσπαθεί να οδηγήσει τον αντίπαλο σε βιαστικές επιλογές. Ο Ομπράντοβιτς, γνωρίζοντας ότι ο Ολυμπιακός είναι ίσως η καλύτερη ομάδα σε κυκλοφορία της μπάλας αν βρει χώρους και πως μεταφέρει τη μπάλα πολύ γρήγορα από δυνατή σε αδύνατη πλευρά, έχει δώσει εντολή για πίεση στις εισαγωγικές πάσες και στα hand off μέχρι την σέντρα, στα όρια του φάουλ. Θέλει να καταστρέψει, να χαλάσει την ροή της επίθεσης και να την βγάλει από το πλάνο της. Μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση πως σε όλη την σειρά ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται πολύ στις πάσεςμ ακόμη και μετά από sideline ή baseline. Ένας από τους λόγους είναι ότι στα plays του Ολυμπιακού, οι αθλητικοί παίχτες της Μονακό μπορούν να ακολουθήσουν την ταχύτητα στα ξεμαρκαρίσματα των staggered δράσεων (δύο διαδοχικοί παίχτες δίνουν screen μακριά από την μπάλα) ή των veer (ένα screen στην μπάλα ακολουθείται έπειτα από ένα off ball screen) και προλαβαίνουν να βάλουν σωστά τα χέρια τους στην μπάλα, με αποτέλεσμα να καθυστερεί συχνά η εκδήλωση επίθεσης.
Στο δεύτερο ημίχρονο οι απώλειες του Γουόκαπ και του Φαλ με 3ο φάουλ άλλαξαν το μομέντουμ του αγώνα. Ο Ολυμπιακός άρχισε να βιάζεται και να κρατάει υπερβολικά την μπάλα, σε ένα άνευ λόγου και αιτίας hero ball. Ζαν Σαρλ και Ντόρσει ήταν εκτός κλίματος και δεν είναι τυχαίο ότι με αυτούς στο παρκέ, οι Πειραιώτες είχαν -16 και -9 αντίστοιχα στο (+/-). Με την επιστροφή των απόντων στο παρκέ ο Ολυμπιακός βρήκε καλύτερες επιλογές και ειδικά το πώς επιτέθηκε μετά το 70-61 ήταν απολαυστικό. Μέσα από skip πάσες και kick out επιθέσεις άνοιξαν περισσότερο οι γραμμές και βρέθηκαν διάδρομοι για διεισδύσεις. Οι Μονεγάσκοι αναγκάστηκαν να βγουν πιο ψηλά στα close out - χαρακτηριστικό το κάρφωμα του Παπανικολάου.
Από την άλλη μεριά, ο Μπέικον απέδειξε πως είναι ένας εκπληκτικός παίχτης, με τρομερό step up όλη την χρονιά. Ένας παίχτης που δεν γνωρίζεις ποιο είναι το αδύνατο σημείο του. Από τους ελάχιστους αθλητές που θυμάμαι να είναι το ίδιο αποτελεσματικοί σε pull up σουτ μετά από δεξιά και αριστερή ντρίμπλα. Ο Ομπράντοβιτς χρησιμοποιεί πολλές φορές ένα κεντρικό pick and roll μεταξύ των κοντών για να πάρει την αλλαγή και να βρεθεί στο κέντρο για παιχνίδι απομόνωσης, play που προτιμούν οι προπονητές του ΝΒΑ για αθλητές επιπέδου Ντουράντ, Τζέιμς, Τζορτζ.
Το παιχνίδι έφτασε στην κόψη του ξυραφιού και ο Σλούκας ανέλαβε την επίθεση. Δυστυχώς δεν σκόραρε αυτήν την φορά και δεν κατάφερε να οδηγήσει από την Παρασκευή τους Πειραιώτες στο Βελιγράδι. Η σκέψη για λόμπα στον Φαλ ήταν απόλυτα σωστή αν και δεν υπήρχαν ενδεχομένως οι κατάλληλες αποστάσεις, ίσως ένα backdoor κόψιμο του Γουόκαπ να άδειαζε τις 45 μοίρες και να έδινε και επιλογή τον Βεζένκοφ. Βέβαια τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Η σειρά επιστρέφει στο ΣΕΦ και όλα δείχνουν ότι θα δούμε ακόμη ένα απολαυστικό ματς. Το ματς της 4ετιας, με όλο τον κόσμο να αδημονεί για την Τετάρτη. Πιστεύω ακράδαντα πως θα είναι πολύ σκληρό παιχνίδι με μεγάλη ένταση και χαμηλό σχετικά σκορ. Θα υπάρχει άγχος και από τις δύο πλευρές, όσο και αν οι άνθρωποι της Μονακό δεν το διατυμπανίζουν. Να δώσω το χρησμό μου και εγώ λοιπόν, Ντόρσει +16 πόντους το βράδυ της Τετάρτης, τελικό σκορ 74-64 και πανηγυρισμοί από όλους για την πρόκριση.
