Πάμε όμως να δούμε τι παρακολουθήσαμε χτες στο ΣΕΦ σε αυτό το do or die ματς.

Το πρώτο ημίχρονο είχε δύο σκέλη, σαν να βλέπαμε διαφορετικά παιχνίδια. Πρώτα νευρικότητα και αστοχία στα πρώτα λεπτά της συνάντησης, με υψηλό βαθμό συγκέντρωσης στο αμυντικό κομμάτι και κατόπι επιθετικός οίστρος από την Μονακό, με ιδανική κυκλοφορία της μπάλας. Από πλευράς Ολυμπιακού το one man show του ΜακΚίσικ κράτησε όρθιο το σύνολο σε αυτό το διάστημα, θυμίζοντας Τζος Πάουελ στο 2013 και τον 5^ο τελικό με την Εφές.

Στην πρώτη περίοδο η Μονακό οδήγησε τον Ολυμπιακό σε ένα στυλ παιχνιδιού τελείως έξω από τα νερά του. Οι παίχτες του Μπαρτζώκα δεν κυκλοφορούσαν την μπάλα καθόλου, εκδήλωναν επιθέσεις χωρίς κίνηση, με ένα απλό pick and roll, μονοδιάστατα και με αρκετά λάθη, απόρροια του άγχους τους.

Οι πρώτες προσαρμογές έγιναν στην άμυνα πάνω στον Μπέικον. Ο Παπανικολάου, που ανέλαβε πρώτος την σκυταλοδρομία, κολλούσε διαρκώς πάνω του, προσπαθώντας να τον οδηγήσει σε ντρίμπλα οπισθοχώρησης στο αδύνατο χέρι. Στην πρώτη ντρίμπλα ο Παπ έκανε επίθεση στην μπάλα και ο παίχτης από την αδύνατη πλευρά ήταν έτοιμος για double team, όταν ο Μπέικον προσπαθούσε να δημιουργήσει χώρο για τον εαυτό του. Η πολύ έντονη πίεση χάλασε το μυαλό του παιχταρά αυτού και τον έβγαλε από την ζώνη άνεσης του.

Η συνέχεια ήταν διαφορετική. Οι ομάδες άρχισαν να λύνονται και το ματς να μεταφέρεται αποκλειστικά στην επίθεση. Η Μονακό είχε ως πρωταγωνιστή τον Τζέιμς, που παρότι αρκετά άστοχος, πραγματοποίησε το καλύτερο του παιχνίδι στη σειρά. Αψεγάδιαστος οργανωτικά, δεν φοβήθηκε ούτε τις παγίδες, ούτε την πίεση που ασκεί ο αμυντικός του screener στα διαδοχικά hand off που έπαιρνε για να ξεμαρκαριστεί,  βρίσκοντας την μία ασίστ μετά την άλλη στην αδύνατη και δυνατή πλευρά.

Η pack line defense που χρησιμοποιεί ο Ολυμπιακός, είναι μια άμυνα που προστατεύει το ζωγραφιστό και τα drive. Ο Τζέιμς διάβασε άριστα κάθε εκατοστό που είχε διαθέσιμο για διείσδυση, κερδίζοντας πολλά φάουλ και βολές. Η κυριότερη απειλή για τη Μονακό από την άλλη, άκουγε στο όνομα Σακίλ ΜακΚίσικ. Σε μια δύσκολη στιγμή για την ομάδα, βγήκε μπροστά και κράτησε τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι, σουτάροντας με αυτοπεποίθηση. Παρότι η Μονακό και ο κυρίως ο Τζέιμς τον άφηναν να εκτελέσει από την περίμετρο, επιτέθηκε κάθετα, δημιουργώντας ρήγματα και φτάνοντας μέχρι το καλάθι, χρεώνοντας και με φάουλ τον Χολ. Game changer από τον πάγκο o Αμερικάνος, που έχει αποδεχθεί τον ρόλο του και έχει δικαιώσει τον Μπαρτζώκα για την επιλογή του πριν από δύο χρόνια.

??? @smck40 rhapsody ! #OlympiacosBC #WeAreOlympiacos #TogetherWeFight #EveryGameMatters #OLYASM pic.twitter.com/GR5b2wEmJI

— Olympiacos B.C. (@olympiacosbc) May 5, 2022

Το ημίχρονο έκλεισε στο +7 για την Μονακό, γεγονός απόλυτα ενθαρρυντικό για τους Πειραιώτες, με βάση την εικόνα του πρώτου μέρους. Με 7 λάθη ήδη, αρκετά χαμένα ριμπάουντ και τους Μονεγάσκους να σουτάρουν με πάνω από 50% στο τρίποντο, η αίσθηση ήταν στο "πάλι καλά".

Στο δεύτερο μέρος, εύλογα όλοι περιμέναμε μια αντίδραση, σταδιακή άνοδο της αμυντικής έντασης, όπως και λύσεις για καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας. Η εντολή λοιπόν, ήταν να ακουμπήσει περισσότερο την μπάλα ο Φαλ στο low post, για να φορτώσει με φάουλ τους αντιπάλους και να τους οδηγήσει σε double team (κάπως έτσι πήρε το 4^ο φάουλ του Λι), με σκοπό να βγει με καλύτερες προϋποθέσεις η μπάλα στην περιφέρεια.

Επιπλέον, ένας συγκλονιστικός Γουόκαπ έκανε την εμφάνιση του και έβαλε φωτιά στο γήπεδο με προσωπικό σερί 7-0 , πουγύρισε το παιχνίδι. Ακόμη και έτσι όμως, η Μονακό με τον Τζέιμς σε ρόλο οργανωτή έβρισκε διαρκώς λύσεις επιθετικά και μπήκαμε στην τελική ευθεία με το σκορ στο 66-70, ύστερα από ένα τρίποντο-προσευχή του καλύτερου παίκτη των Μονεγάσκων.

Στην τελευταία περίοδο, η πίεση στην άμυνα έπρεπε να αυξηθεί και επιτέλους να κάνει αισθητή την παρουσία του στο παιχνίδι ο ηγέτης του Ολυμπιακού. Όντως, λες και ήταν σε εμινάριο για το πώς αντιμετωπίζει μια άμυνα προσαρμοσμένη στο παιχνίδι του, ο Σλούκας έκανε την εμφάνιση που αρμόζει στην ποιότητα και τον χαρακτήρα του. Πέτυχε 13 πόντους στα 10 αυτά λεπτά, μοίρασε τρεις ασίστ στο ίδιο διάστημα, οδηγώντας τους ερυθρόλευκους στο Βελιγράδι.

Ο Σλούκας, αλλάζοντας συνεχώς τις γωνίες στα pick and roll, καθώς τον οδηγούσαν συνέχεια δεξιά, βρήκε την ευκαιρία να πάρει το 5^ο φάουλ του Λι, σε μια καθοριστική στιγμή της συνάντησης. Με μια push cross από τα αριστερά, πήρε απόσταση και τον κέρδισε έξυπνα, βγάζοντας εκτός τον κακό του δαίμονα. Όλες του οι αποφάσεις ήταν ολόσωστες και δικαιωματικά θα χαρεί το 9ο final four στην καριέρα του.

Ξέχωρα από τον αγώνα τώρα, ήθελα  να γράψω ένα σχόλιο για τους δύο πρωταγωνιστές της σειράς συνολικά από πλευράς Ολυμπικαού.

Πρώτα για αυτόν τον παικταρά, τον Τόμας Γουόκαπ. Από την αρχή της χρονιάς πίστευα ότι θα είναι ο παίχτης-κλειδί αυτής της ομάδας και στη συγκεκριμένη σειρά αγώνων απέδειξε το πόσο χρήσιμος είναι. Πραγματικός ογκόλιθος στην άμυνα, καθοδηγεί την ομάδα όποτε χρειάζεται στην επίθεση και πλέον σουτάρει με αυτοπεποίθηση. Σε μια δεκαετία που ο Ολυμπιακός έχει κάνει αρκετά λάθη σε θέματα ανανεώσεων, είναι καιρός να αλλάξει και να κλειδώσει για πάντα στο ΣΕΦ τον Αμερικάνο από τα βάθη του Πειραιά.

Ύστερα, αξίζει το "εδάφιο" του και ο κόουτς Μπι. Επέστρεψε για συναισθηματικούς και επαγγελματικούς λόγους στην ομάδα, που υποστηρίζει από μικρό παιδί. Κατάφερε να φτιάξει ένα σύνολο που χαίρεσαι να το βλέπεις, που παίζει ένα πανέμορφο μπάσκετ, ίσως το πιο όμορφο στην Ευρώπη, βασισμένο στις αποστάσεις και στην ταχύτητα. Έδωσε πνοή, υγεία και όραμα σε έναν ολόκληρο οργανισμό, κάνοντας τον κόσμο να αδημονεί να δει τα παιχνίδια της ομάδας. Σπουδαία δουλεία, σπουδαίος προπονητής.

Πλέον το Βελιγράδι προβάλει καθαρά για τους ερυθρόλευκους, που λογικά θα αγωνιστούν σε μια κατακόκκινη αρένα, που θα θυμίζει εντός έδρας παιχνίδι στο ΣΕΦ. Το 2015 και το 2017, ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε "εχθρικό" περιβάλλον και δεν τα κατάφερε στον τελικό. Τα χρόνια πέρασαν και ίσως ήρθε η ώρα να ζήσουμε ξανά κατι ξεχωριστό. Ο Ολυμπιακός δεν πάει ως αουτσάιντερ και απλά με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, όπως τόνισε χτες ο Πρίντεζης, αλλά πάει ως ισάξιος διεκδικητής του τροπαίου, ώστε το παραμύθι του Πριντ να τελειώσει με happy ending.