Μετά την λήξη της σεζόν 2017-18, η Μονακό έφυγε από την αγκαλιά της FIBA, παρότι πρωταγωνίστρια στις διοργανώσεις της, επιλέγοντας να γίνει μέλος του EuroCup. Μακροπρόθεσμος στόχος του συλλόγου, ήταν το να παίξει φυσικά στην Ευρωλίγκα, διεκδικώντας τις πιθανότητες της μέσω μιας διοργάνωσης που της ήταν ουσιαστικά άγνωστη. Τρία χρόνια αργότερα, η Μονακό μπορεί να νιώσει το αίσθημα της δικαίωσης για την τολμηρή επιλογή που πήρε τότε. Κάτι αντίστοιχο, έκανε ένα χρόνο αργότερα κι η Βίρτους, χωρίς ωστόσο να έχει γευτεί το νέκταρ της συμμετοχής στην Ευρωλίγκα, παρότι είχε δημιουργήσει τις προδιαγραφές για να το πετύχει. Η Μονακό, όμως, τα κατάφερε, περισσότερο φέροντας την ταμπέλα του "μαύρου αλόγου", και του χρόνου θα τεθεί αντιμέτωπη με τους δικούς μας συλλόγους κι όχι μόνο, στο πρωτάθλημα των 34 αγωνιστικών. Πάμε να δούμε συνολικά την ιδιαίτερη διαδρομή της.
Χωρίς να εντυπωσιάσει στην Regular Season
Η Μονακό είχε πραγματοποιήσει πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα στο φετινό Eurocup το περασμένο φθινόπωρο, με 3/3 και πολύ καλές εμφανίσεις. Έθεσε τις βάσεις για την πρόκριση της κερδίζοντας στην πρεμιέρα την Ανδόρα εκτός έδρας (76-82) και συνέχισε με δύο μεγάλες σε έκταση νίκες στο "σπίτι" της, απέναντι σε Λιεκταμπέλις (82-57) και Άντβερπ (96-64). Στην δυναμική αυτή εκκίνηση ωστόσο μπήκε φρένο, όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει τις πιο ισχυρές ομάδες του ομίλου, Βίρτους και Λόκο Κουμπάν. Ηττήθηκε από τους Ιταλούς με 9 πόντους στη Segafredo Arena, ενώ απογοήτευσε κόντρα στους Ρώσους, χάνοντας με 16 πόντους στο Μονακό. Σε εκείνη τη φάση της σεζόν, οι δύο βασικοί ανταγωνιστές της στον όμιλο, έμοιαζαν να πατούν καλύτερα κι έδειξαν την ανωτερότητα τους στα μεταξύ τους ματς.
Η ομάδα του Ζβέζνταν Μίτροβιτς είδε αργότερα το πρόγραμμα της να ανακατεύεται με αναβολές και αλλαγές σε ημερομηνίες των αρχικά προγραμματισμένων αγώνων, όπως συνέβη φέτος σε πολλές ομάδες διαφόρων διοργανώσεων, ωστόσο παρότι έπαιξε μόλις ένα ματς μέσα στον Νοέμβριο, πανηγύρισε μια νίκη - κλειδί για την οικονομία του ομίλου στο Βέλγιο (67-75 την Άντβερπ), καταφέρνοντας παράλληλα να ανακτήσει ψυχολογία και να πάρει βαθμολογική ανάσα μετά τις διαδοχικές ήττες στα τέλη του Οκτώβρη. Δε σκότωσε κάποιο "θηρίο" στην Lotto Arena, όμως γλίτωσε το στραβοπάτημα σε μια μέτρια βραδιά της και ανέδειξε κάποιους νέους πρωταγωνιστές (έκαναν τα καλύτερα τους παιχνίδια, εκείνη την περίοδο, οι Αμπντουλαγέ Εντόι και Ζαλίλ Ο'Μπράιεν).
Έτσι, μπήκε στον Δεκέμβριο με ρεκόρ 4-2 και δύο απαιτητικά ματς στον ορίζοντα. Ούτε αυτή τη φορά οι Μονεγάσκοι όμως απέσπασαν κάποιο ροζ φύλλο από Βίρτους αρχικά (68-74) και Λόκο (76-72) μια εβδομάδα αργότερα, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να είναι προσεκτικοί στα παιχνίδια που χρωστούσαν. Δε θα κινδύνευαν με αποκλεισμό, όμως τόσο για λόγους πλασαρίσματος, όσο και για το πρεστίζ τους, έπρεπε να κάνουν ένα δυνατό κλείσιμο στο group. Και πράγματι, έτσι έγινε, με τους "κόκκινους" να περνάνε με εντυπωσιακό τρόπο από την έδρα της Λιετκαμπέλις λίγο πριν τα Χριστούγεννα (64-88) και στις 29 Δεκέμβρη να ολοκληρώνουν τις υποχρεώσεις τους με οριακή νίκη επί της Ανδόρα (66-64), τερματίζοντας στην 3η θέση με ρεκόρ 6-4. Απολύτως δίκαιη η θέση τους στην τελική κατάταξη, μιας κι όντως ήταν ανώτεροι από την 4η Ανδόρα, αλλά από την άλλη δεν κατάφεραν να προκαλέσουν απώλειες στις δύο πρωτοπόρους, Βίρτους και Λόκο. Η Μονακό είχε θετική εικόνα σε γενικές γραμμές στα 10 αυτά παιχνίδια, αλλά εκείνη την περίοδο δεν έδειχνε ικανή για κάτι πραγματικά μεγάλο. Πήρε αυτό που ήθελε, χωρίς να εντυπωσιάσει.
Δύο παίκτες της Μονακό αποδείχθηκαν ιδιαιτέρως κομβικοί το πρώτο τρίμηνο της χρονιάς κι αυτοί ήταν οι βετεράνοι Ντι Μποστ (14.9π, 41% τριπ, 4.4α, 9 αγ.) και Μάρκος Νάιτ (14.1π, 4ρ, 2.9α, 1.3κλ, 10 αγ.), καθώς αμφότεροι έδωσαν τρομερή δύναμη στην περιφερειακή γραμμή της ομάδας, προσφέροντας ποικιλοτρόπως στο παιχνίδι της. Καθοδηγούμενοι από την εμπειρία τους (32 ετών έκαστος) αποτέλεσαν τους co-MVPs στη συγκεκριμένη φάση, έχοντας μεγάλη βοήθεια κι από τον άλλοτε Ευρωλιγκάτο σέντερ, Ματίας Λεσόρ. Αξίζει να αναφέρουμε ότι η Μονακό πορεύθηκε σε 7 από τα 10 ματς του ομίλου, δίχως έναν βασικό παίκτη του σχεδιασμού της: τον Κάντιν Κάρινγκτον, ο οποίος είχε αποκτηθεί έπειτα από το "κόψιμο" του από το ρόστερ της Μπασκόνια, και άρχισε δυναμικά τη σεζόν, προσφέροντας αρκετά σε σκορ και δημιουργία, στο νικηφόρο ξεκίνημα της ομάδας. Όμως, στα μέσα Οκτωβρίου έπαθε ρήξη αχιλλείου και τέθηκε νοκ - άουτ για καιρό, με αποτέλεσμα οι Μονεγάσκοι να αναζητήσουν ενίσχυση στην περιφέρεια.
Η προσθήκη του Γκρέι κι η "εσωτερική μεταγραφή" Ο'Μπράιεν
Στο Top16, σε έναν αμιγώς "γαλλοισπανικό" όμιλο, η Μονακό εμφανίστηκε βελτιωμένη, πιο αποφασισμένη και θέλησε να καθαρίσει χωρίς μπελάδες την δουλειά. Είχε μάθει πια να ζει με την απώλεια του Κάρινγκτον, την οποία κάλυψε με εξαιρετικό τρόπο. Εν τέλει, δε δυσκολεύτηκε να προκριθεί με ρεκόρ 5-1, κερδίζοντας μέσα-έξω την ισπανική Μάλαγα και τη "συμπατριώτισσα" Ναντέρ. Μόνο η Μπανταλόνα (που προκρίθηκε ως 2η με 4-2) κατάφερε να της πάρει μια νίκη, η οποία δεν κόστισε τελικά στους Μονεγάσκους. Ακόμη και σε ενδεχόμενο ισοβαθμίας, η Μονακό είχε το πλεονέκτημα, αφού κέρδισε την Μπανταλόνα με 15 κι έχασε με 7. Εν ολίγοις, η Μονακό ήταν σαφώς ανώτερη από τις αντιπάλους της στους "16" και προκρίθηκε εύκολα, έχοντας ανεβάσει την δυναμική της κι αποδίδοντας πλέον ποιοτικότερο μπάσκετ. Για να συμβεί αυτό, έγιναν δύο πράγματα που αποδείχθηκαν καθοριστικά για να αλλάξουν τις ισορροπίες στην ομάδα:
α) το πρώτο ήταν η προσθήκη του Ρομπ Γκρέι, ενός 27χρονου σούτινγκ γκαρντ από την Μετροπολιτάν. Η Μονακό είχε υπογράψει τον Αμερικανό σκόρερ στα τέλη Οκτώβρη για να καλύψει το κενό του Κάρινγκτον, όμως ο παίκτης απέκτησε δικαίωμα συμμετοχής στο Top16. Στο ευρωπαϊκό ντεμπούτο του, εκτός έδρας με τη Ναντέρ, έβαλε 19 πόντους και μοίρασε 3 ασίστ σε λιγότερο από 19 λεπτά δράσης, δείχνοντας με το "καλημέρα" το πόσο επιδραστικός θα ήταν από 'δω και στο εξής στο σύνολο, ιδίως επιθετικά. Ο Γκρέι έκλεισε τα 6 ματς του Top16 με μέσο όρο 18.5 πόντων με 63% στο τρίποντο, 2 ασίστ, 1.8 ριμπάουντ και 16.3 PIR. Η Μονακό είχε βρει τον νέο επιθετικό της ηγέτη, μια μονάδα που στο επίπεδο του Eurocup μπορούσε να πληγώνει κατ' επανάληψη τις αντίπαλες άμυνες, με μπόλικο σκορ και εξαιρετικά ποσοστά ευστοχίας. Ο Γκρέι γενικότερα αποτελεί "euroleague material" και λογικά του χρόνου θα τον δούμε στο κορυφαίο επίπεδο.
β) το δεύτερο ήταν η μεταμόρφωση του Τζαλίλ Ο'Μπράιεν προς το καλύτερο. Ο 29χρονος φόργουορντ των 8.1 πόντων με 31% στο τρίποντο και του γενικά κάπως νωθρού ξεκινήματος στην RS, ανέβασε κατακόρυφα την απόδοση του στο Top16, εκτοξεύοντας τα νούμερα του και την ισχύ του στο ροτέισον, παρότι πλέον ερχόταν αποκλειστικά από τον πάγκο. Έγινε ο ιδανικός έκτος παίκτης, θυμίζοντας τα περσινά υψηλά του στάνταρ που έμοιαζε να είχε χάσει. Στον ίδιο χρόνο συμμετοχής σε σχέση με τα 10 πρώτα ματς, πλησίον των 25 λεπτών, ο έμπειρος Αμερικανός έδινε πλέον 12 πόντους με 43% τρίποντο συν 2.5 ριμπάαουντ. Ήταν καθοριστικός σε τρεις από τις πεντε νίκες της ομάδας, αποτελώντας κι αυτός με τη σειρά του ένα καλό στήριγμα για τους Νάιτ και Μποστ, που ήδη είχαν ξεχωρίσει από την πρώτη φάση, σηκώνοντας μεγάλο φορτίο, και συνέχισαν να αποδίδουν σε εξίσου υψηλό τέμπο.
Η περιπέτεια του Top16 έκλεισε με την Μονακό να εμφανίζει ένα ιδιαίτερα αποφασιστικό πρόσωπο και να κάνει δυναμικό μπάσιμο στα νοκ - άουτ, έχοντας ανεβάσει εμφανώς το στάτους τους συγκριτικά με την RS και το ζευγάρωμα με την Μπουντούτσνοστ στους "8" δεν ήταν ικανό να την... τρομάξει, ενώ ταυτόχρονα θα μπορούσε μέσω αυτής της σειράς να κεφαλαιοποιήσει την ανοδική της πορεία, θέτοντας υποψηφιότητα ακόμη και για να συμπεριληφθεί ανάμεσα στους κορυφαίους διεκδικητές του φετινού τροπαίου.
Έδειξε χαρακτήρα και ξεπέρασε το αρχικό σοκ
Οι άλλοτε Ευρωλιγκάτοι Μαυροβούνιοι αποδείχθηκαν σκληρό καρύδι και ξεκίνησαν την προημιτελική σειρά με break στο Μονακό, σε μια αναμέτρηση όπου οι γηπεδούχοι άφησαν τη νίκη να... ξεγλιστρήσει από τα χέρια τους. 40 δευτερόλεπτα πριν το φινάλε η Μονακό ηταν στο +3, για να βρεθεί εν τέλει με την πλάτη στο τοίχο στη σειρά, από νικητήριο σουτ του Τζάστιν Κομπς. Το αποτέλεσμα ήταν κάπως απρόσμενο, η συνθήκη που ήθελε την Μονακό ως φαβορί δεν λειτούργησε θετικά για την ομάδα, η οποία κλήθηκε να ξεπεράσει μέσα σε τρεις μέρες το σοκ της ήττας και να πάει να δώσει έναν πρόωρο τελικό στην - προ COVID ιδιαίτερα ζεστή - Ποντγκόριτσα, όπου θα επιβίωνε μόνο με νίκη.
Εκεί είδαμε για πρώτη φορά φέτος σε τέτοιο βαθμό τους "κόκκινους" να δείχνουν χαρακτήρα στο παρκέ, να είναι ανθεκτικοί στην πίεση και να στέλνουν τη σειρά σε τρίτο αγώνα, έπειτα από μια σπουδαία αμυντικά εμφάνιση που... έκοψε τα φτερά της Μπούντου. Η ομάδα από την LNB βραχυκύκλωσε το σύνολο του Ντέγιαν Μιλόγεβιτς καθώς δέχθηκε μόλις 64 πόντους, περιορίζοντας σε χαμηλά στάνταρ τα ποσοστά της αντιπάλου (37% διπ, 23% τριπ), και στην καθοριστική περίοδο κράτησε τους οικοδεσπότες στους 13. Οι Μονεγάσκοι πήραν ξανά τη τύχη της σειρά στα δικά τους χέρια κι αυτή τη φορά ήξεραν τι πρέπει να κάνουν για να διαφυλάξουν το "Louis II", ήταν πιο προσεκτικοί, πιο... διαβασμένοι.
Παρότι το καθοριστικό Game 3 ήταν ντέρμπι καθ' όλη την διάρκεια του, η Μονακό πρόσεξε τις... λεπτομέρειες, ήταν στη σούμα της αναμέτρησης ελαφρώς καλύτερη κι έκλεισε πιο αποτελεσματικά το παιχνίδι, σε σχέση με το G1. Δύο εύστοχες βολές του ψύχραιμου Ο'Μπράιεν στα 8 δευτερόλεπτα έγραψαν το 90-87, ενώ λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα ο ίδιος παίκτης είχε πετύχει ένα σημαντικό δίποντο για το +4. Η Μπούντου προσπάθησε ξανά να κλέψει το ματς, όμως αυτή τη φορά οι "κόκκινοι" δεν επανέλαβαν το ίδιο λάθος, έβγαλαν την κρίσιμη άμυνα στο φινάλε κι έτσι έκλεισαν μια θέση στην τελική τετράδα. Η Μονακό ζορίστηκε, η Μπουντούτσνοστ της... έβγαλε το λάδι (σε κείμενο πριν μερικούς μήνες είχαμε αναφέρει πως θα είναι πολύ ανταγωνιστική φέτος), αλλά στο τέλος της ημέρας κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν πέρασε άξια. Η έμπειρια των παικτών της ήταν ένας παράγοντας που έκανε την διαφορά, καθώς όταν η διαχείριση καταστάσεων έγινε δύσκολη, οι παίκτες της ήταν σοβαροί κι έκαναν το πρέπον.
Sweep - θρίλερ στα ημιτελικά
Αντίπαλος στη φάση των ημιτελικών ήταν η Γκραν Κανάρια, δηλαδή ακόμη ένας αντίπαλος με παρελθόν στην Ευρωλίγκα, με την ισπανική ομάδα να προέρχεται από πρόκριση επί της Μετροπολιτάν στη φάση των "8", χωρίς πάντως να τρομάξει κόσμο με το 2-0 που πέτυχε. Η συγκεκριμένη μονομαχία θα ήταν αμφίρροπη, οι διαφορές δυναμικής των ομάδων δεν ήταν μεγάλες, ενδεχομένως να έλεγε κανείς πως κι εδώ ίσως να χρειαζόταν ένα Game 3, όμως η Μονακό βρέθηκε σε καλύτερη κατάσταση και καθάρισε την μπουγάδα στο μίνιμουμ των αγώνων.
Συν τοις άλλοις, φέτος η Μονακό είχε εξαιρετικά αποτελέσματα απέναντι σε Ισπανούς. Πήγε τρεις φορές στην Ιβηρική για να αντιμετωπίσει ομάδες της ACB, επομένως δεν είχε λόγους να φοβηθεί την Γκραν Κανάρια. Σε έξι αγώνες κόντρα σε Ανδόρα, Μπανταλόνα και Μάλαγα, οι παίκτες του Μίτροβιτς πέτυχαν πέντε νίκες κι έδειξαν να παίρνουν τον... αέρα των ισπανικών ομάδων.
Στο πρώτο ματς το 82-77 έφερε την υπογραφή του Γκρέι ο οποίος με επιθετικό κρεσέντο (25π, 8/11 σουτ, 4/4 βολές, 3ρ, 1α) προκάλεσε σοβαρές ζημιές στην αντίπαλη άμυνα, ενώ παίκτης κλειδί ήταν για άλλη μια φορά ο Λεσόρ. Ο έμπειρος ψηλός ήταν άστοχος στην επίθεση (12π, 4/13 σουτ, 4/6 βολές), ωστόσο ήταν στιβαρός στα μετόπισθεν, προσέφερε αμυντική ασφάλεια, με 8 ριμπάουντ και 5 τάπες. Ουσιαστικά το παιχνίδι απέκτησε ουσιαστικό ενδιαφέρον στο δεύτερο ημίχρονο, αφού με την λήξη του πρώτου, η διαφορά των 18 πόντων της Μονακό (26-5 επιμέρους στην 2η περίοδο) δεν άφηνε σοβαρά περιθώρια στην Γκράνκα. Όμως οι φιλοξενούμενοι έβγαλαν αντίδραση και μείωσαν σε μονοψήφιο, το πάλεψαν όσο μπορούσαν, αλλά δεν έκαναν ολοκληρωτικό comeback.
Η Μονακό συντήρησε μικρές, αλλά αδιάκοπες διαφορές κι έτσι πήγε στο G2 των Κανάριων Νήσων με το 1-0 στις αποσκευές της. Η ρεβάνς είχε αρκετά κοινά με το προηγούμενο ματς, με την Γκράνκα, παρά την δυνατή εκκίνηση, να επαναλαμβάνει ξανά μια κάκιστη εμφάνιση στο δεύτερο δεκάλεπτο (9-24 σκορ περιόδου) η οποία διαμόρφωσε την εικόνα του αγώνα. Αναγκάστηκε ξανά να κυνηγά στο σκορ, με την Μονακό να κάνει και πάλι ένα παιχνίδι διαχείρισης, με σκοπό να αντέξει στις ισπανικές αντεπιθέσεις. Οι γηπεδούχοι με κύριο όπλο τους την άμυνα, αλλά και το μεγαλύτερο ροτέισον και τον παράγοντα του ότι μπορούσαν να πάρουν πολλά από πολλούς, είχαν τις στιγμές τους, απείλησαν τους φιλόδοξους φιναλίστ, εν τέλει τους ισοφάρισαν με τρεις βολες του Αλμπισί, τρία δευτερόλεπτα πριν το φινάλε, αλλά και πάλι κάτι τους έλειπε. Τι ήταν αυτό; Η εκτελεστική κλάση του Γκρέι, ο οποίος σαν άλλος Λιν Γκριρ στη Μόσχα, με μπάζερ μπίτερ έγραψε το 74-76 κι έστειλε την Μονακό στους τελικούς και την Ευρωλίγκα της νέας σεζόν.
Και τώρα οι τελικοί (...και Γαλλία)
Στις 27 Απριλίου η Μονακό θα υποδεχθεί στο "Louis II" την Ούνιξ Καζάν του Δημήτρη Πρίφτη, για τον πρώτο τελικό της διοργάνωσης. Αμφότερες οι φιναλίστ είναι ήδη κερδισμένες, αφού ο μεγάλος στόχος έχει ήδη επιτευχθεί: η συμμετοχή στην Ευρωλίγκα της σεζόν 21-22. Μάλιστα η Μονακό θα βρεθεί στην EL για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η γαλλική ομάδα θα ψάξει ταυτόχρονα στη συγκεκριμένη σειρά το πρώτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο. Σε αντίθεση με την ποδοσφαιρική Μονακό των 8 πρωταθλημάτων, 5 κυπέλλων και 4 σούπερ καπ Γαλλίας, το μπασκετικό τμήμα δεν είναι εξίσου μεγάλο μέγεθος. Μετρά όλους κι όλους τρεις διαδοχικούς, πολύ πρόσφατους, τίτλους του εγχώριου League Cup (2016, 2017, 2018) και πέραν τούτων, ουδέν. Ευρωπαϊκά, η Μονακό είχε αγωνιστεί στον τελικό του BCL το 2018, αλλά ηττήθηκε στο ΟΑΚΑ από την ΑΕΚ, ενώ την αμέσως προηγούμενη χρονιά, είχε συμμετάσχει στο Final Four της Τενερίφης, κατακτώντας την 3η θέση.
Η Μονακό έχει "μεγαλώσει" απότομα τα τελευταία χρόνια στον γαλλικό χάρτη, μια ομάδα που παλαιότερα δεν είχε την ίδια δυναμική στο μπάσκετ, περνώντας αρκετές σεζόν σε μικρότερες κατηγορίες. Κάτι αντίστοιχο με τη μπασκετική Μπάγερν, που έχει επίσης ένα παρόμοιο υπόβαθρο. Έγινε σοβαρή προσπάθεια τα τελευταία χρόνια κι η Μονακό επέστρεψε το 2015 στην Pro A, μετά από 28 χρόνια στην... αφάνεια. Υπήρξε φιλόδοξο πλάνο για να αναδειχθεί ένα από τα μεγάλα brand names του γαλλικού αθλητισμού και παρότι δεν έλειψαν οι αποτυχίες (χαμένοι τελικοί πρωταθλήματος 2018, 2019), το εγχείρημα συνέχισε να βαδίζει σε σωστό δρόμο, κοιτώντας μπροστά. Τώρα, η Μονακό δε φαίνεται να είναι το φαβορί κόντρα στην Ούνιξ, όμως όπως έχουμε δει φέτος, είναι μια καλή ομάδα που έχει κι αυτή τις πιθανότητες της. Ούτως ή άλλως, η πορεία της ως εδώ μετά από 21 αγώνες στο θεσμό, κρίνεται ήδη ως άκρως επιτυχημένη. Η ενδεχόμενη κατάκτηση του τροπαίου, θα είναι απλά το... κερασάκι στην τούρτα, σε μια δύσκολη σεζόν που ακόμη κι αν έληγε αύριο, κανείς δεν θα είχε παράπονο για την εν γένει πορεία της ομάδας στην Ευρώπη.
Αξίζει να αναφέρουμε, πως στο γαλλικό πρωτάθλημα που είναι βέβαια μια... άλλη ιστορία, η Μονακό είναι αυτή τη στιγμή δεύτερη στην κατάταξη, με 15 νίκες σε 17 αγώνες. Η λογική υπαγορεύει πως θα το διεκδικήσει κι αυτό με αξιώσεις, παρότι στο εν λόγω πρωτάθλημα δε χωρούν προγνωστικά, είναι αρκετά απρόβλεπτο κι οι εκπλήξεις πολλές. Μιλάμε άλλωστε για μια λίγκη με 5 διαφορετικούς πρωταθλητές από το 2013 μέχρι το 2019 και 30 (!) διαφορετικούς από το 1920, δηλαδή από καταβολής του! Μέχρι τα playoffs όμως, έχουμε δρόμο μπροστά μας.
Πόσοι απ' τους φετινούς παίκτες της θα είναι του χρόνου στην Ευρωλίγκα;
Αρκετοί, σίγουρα. Είτε ως παίκτες της Μονακό, επιστρέφοντας του χρόνου στην ομάδα, είτε σε άλλα κλαμπ της λίγκας. Ήδη το όνομα του Λεσόρ ακούγεται για διάφορες ομάδες σε φιλολογικό επίπεδο, κάτι που ισχύει και για τον Γκρέι. Συγκεντρώνουν ενδιαφέρον κι η Μονακό δεν θα είναι εύκολο να τους διατηρήσει. Επομένως θα λέγαμε πως αυτοί οι δύο έχουν ήδη εξασφαλισμένη συμμετοχή. Από 'κει και πέρα, ο Μποστ είναι ένας παίκτης με εμπειρία από την διοργάνωση και σίγουρα θα μπορούσε να επιστρέψει στο συγκεκριμένο επίπεδο. Το βέβαιο είναι επίσης πως κάποιοι από τους αξιόπιστους γηγενείς του ροτέισον, όπως για παράδειγμα ο Εντόι, φυσιολογικά θα ακολουθήσουν την ομάδα και του χρόνου.
Πάντως, καλό θα ήταν να αφήσουμε για την ώρα τις εικασίες αναφορικά με την δυναμική που θα έχει η Μονακό του χρόνου. Μην ξεχνάμε πως αργεί αυτή η στιγμή κι η αγορά συνεχώς μεταβάλλεται. Επίσης, προ διετίας, η Βιλερμπάν φαινόταν να έχει στρωμένο ρόστερ, προτού εισέλθει στην Ευρωλίγκα, αλλά τελικά προχώρησε σε αρκετές αλλαγές μέσα στο καλοκαίρι. Δεν αποκλείεται να συμβεί κάτι παρόμοιο με τους "κόκκινους", αφού η ενίσχυση προκειμένου να μην είναι... σάκος του μποξ του χρόνου, είναι σχεδόν επιβεβλημένη.
Στατιστικά, ατομικά κι ομαδικά, από την ευρωπαϊκή της πορεία
Τέσσερις παίκτες είχαν το "απόλυτο" σε συμμετοχές, δίχως να χάσουν ματς:
-Μάρκος Νάιτ 21/21 (20 ως starter) με 26:31'
-Ματίας Λεσόρ 21/21 (15 ως starter) με 24:01'
-Αμπντουλαγέ Εντόι 21/21 (7 ως starter) με 21:25'
-Ζαλίλ Ο'Μπράιεν 21/21 (7 ως starter) με 26:33'
...ενώ εξαιρετικά συνεπείς με "20αρι" συμμετοχών είχαν οι:
-Ντι Μποστ 20/21 (19 ως starter) με 28:35'
-Βίλφριντ Γιαγκετέ 20/21 (6 ως starter) με 14:33'
Τέσσερις παίκτες ήταν "διψήφιοι" στο σκοράρισμα:
-Ρομπ Γκρέι με 17.1 πόντους (48% διπ, 51% τριπ, 86% βολές)
-Ντι Μποστ με 13.7 πόντους (52% διπ, 35% τριπ, 78% βολές)
-Μάρκος Νάιτ με 13.4 πόντους (54% διπ, 26% τριπ, 84% βολές)
-Ματίας Λεσόρ με 12.5 πόντους (59% διπ, 66% βολές)
Οι τρεις κορυφαίοι σε Μ.Ο. ασίστ ήταν:
-Ντι Μποστ με 4.4 (1.8 λάθη)
-Μάρκος Νάτι με 2.8 (1.8 λάθη)
-Αμπντουλαγέ Εντόι με 1.5 (1.1 λάθη)
Οι τρεις με τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα ήταν:
-Ντι Μποστ με 51 (35%)
-Ρομπ Γκρέι με 26 (51%)
-Ζαλίλ Ο'Μπράιεν με 19 (40%)
Οι τρεις κορυφαίοι βάση του Μ.Ο. PIR ήταν:
-Ματίας Λεσόρ με 17.7
-Ρομπ Γκρέι με 14.4
-Μάρκος Νάιτ με 13.9
Ομαδικά facts
-Το μεγαλύτερο σερί νικών της ομάδας ήταν οι τέσσερις κι επιτεύχθηκαν στα νοκ - άουτ (QF G2 & G3, SF G1 & G2)
-Στα 21 παιχνίδια η Μονακό σκόραρε 82.5 πόντους με 33.% στο τρίποντο (9η καλύτερη επίθεση)
-Δεχόταν 75.4 (3η καλύτερη άμυνα), όσους ακριβώς δέχεται και στο γαλλικό πρωτάθλημα
-Έχουν χρησιμοποιηθεί από τον Μίτροβιτς 16 διαφορετικοί παίκτες στην διοργάνωση
-Οι τρεις απο αυτούς έχουν αποχωρήσει (Ρέμπιτς-Ναντέρ, Ουίλις-Μπρέσια, Σάουντερς-Φορτιτούντο)
-Οι τρεις από αυτούς ενισχύουν και την ομάδα των U21 (Σισοκό, Ρατόν, Ντεμαϊ)
-Οι Φολ-Φαγέ και Μπράντεν Φρέιζερ δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην Ευρώπη (αποκτήθηκαν τέλη Φλεβάρη)
-Η Μονακό είναι μόλις η 2η ομάδα από την Γαλλία που φτάνει σε τελικούς Eurocup (πρώτη η Στρασμπούρ το 2016)
