Το βράδυ της Τετάρτης παίχτηκε στη νεότευκτη Segafredo Arena το τελευταίο καθοριστικό ματς του φετινού EuroCup, υπό την έννοια πως η τελική φάση έχει αποκτήσει πλέον διαδικαστικό χαρακτήρα, αφού αμφότεροι οι φιναλίστ έχουν ήδη κερδίσει το πολυπόθητο εισιτήριο για την EuroLeague. Μια εκ των Μονακό ή Ούνιξ θα πάρει (και) το τρόπαιο της διοργάνωσης, όμως ουσιαστικά κι οι δύο είναι κερδισμένες, πριν καν γίνει το τζάμπολ. Η κατάκτηση της πρώτης θέσης, απλώς θα πασπαλίσει με μια δόση πρεστίζ την ούτως ή άλλως εξασφαλισμένη «άνοδο». Οι Μονεγάσκοι έχουν κλείσει εδώ και μέρες το... μάτι στην Ευρωλίγκα, μετά το sweep κόντρα στην Γκραν Κανάρια, κι αυτό που περιμέναμε να μάθουμε ήταν αν θα επιβεβαιώσει η Βίρτους την ταμπέλα του φαβορί ή αν η Ούνιξ του Δημήτρη Πρίφτη θα έφερνε τούμπα τα προγνωστικά, «ξεγυμνώνοντας» τις (υπαρκτές, αλλά κρυμμένες) αδυναμίες της επίδοξης πρωταθλήτριας.
Με τη σειρά στο 1-1, το ματς της Ιταλίας ήταν εξ’ ορισμού do-or-die. Χωρίς αύριο, 40 απαιτητικά λεπτά για ένα μεγάλο διακύβευμα. Οι Ρώσοι, σε ένα πραγματικό ντέρμπι, με κλειστό σκορ ως προς τις διαφορές του, εντόπισαν τα τρωτά σημεία των Ιταλών, ήταν καλά διαβασμένοι κι αποφασισμένοι να τελειώσουν την δουλειά, την οποία είχαν ξεκινήσει πέντε μέρες πριν στο Καζάν. Οι συγκεκριμένες ομάδες είναι οι πιο ποιοτικές της διοργάνωσης κι ίσως οι πλέον άξιες για να πάνε τελικό σαν ζευγάρι, όμως οι διασταυρώσεις έφεραν τελικά τη μια πάνω στην άλλη στα ημιτελικά. Η Βίρτους είχε το - ισχνό φέτος, λόγω των αδειών κερκίδων - πλεονέκτημα της έδρας, αλλά αυτό δεν αρκούσε φυσικά για να της δώσει κάποια ώθηση. Στο ημίχρονο οι παίκτες του Τζόρτζεβιτς ήταν μπροστά με ένα καλάθι, σε μια ισορροπημένη μάχη, όμως στην επανάληψη, η πλάστιγγα έγερνε δειλά δειλά προς τους Ρώσους.
Ιδίως στην τρίτη περίοδο φάνηκε αυτό, με την Ούνιξ να ανεβάζει τα επίπεδα της αυτοπεποίθησης της, να δείχνει πως το πιστεύει πολύ, ενώ από την άλλη είδαμε κάμψη από την Βίρτους με κακή διαχείριση της κατάστασης. Το ματς άρχισε να της ξεγλιστρά κι οι αντιδράσεις της δεν ήταν καλές. Στο κρίσιμο δεκάλεπτο δε, θα λέγαμε ακριβώς πως οι άμυνες αντί να σφίξουν, χαλάρωσαν και ξεδιπλώθηκε στο γήπεδο η επιθετική ποιότητα των ομάδων. Το σκορ της περιόδου ήταν 33-34 με την παραγωγή πόντων να ανεβαίνει κατακόρυφα, με την διαφορά πως η Ούνιξ δεν έμοιαζε ικανή να χάσει το μομέντουμ που απέκτησε λίγο νωρίτερα. Είχε καλές στιγμές η Βίρτους, όμως σχεδόν πάντα υπήρχε μια ηχηρή απάντηση από την Ούνιξ. Η ιταλική άμυνα εκτέθηκε σε αρκετές περιπτώσεις, παρότι «μπροστά» τα πράγματα πήγαιναν καλά. Η σιγουριά των «πράσινων» ήταν έκδηλη, οι γηπεδούχοι κυνηγούσαν διαρκώς χωρίς να εγκαταλείψουν, όμως εν τέλει ήταν απλά το θήραμα, με το υψηλό τέμπο να ευνοεί όπως φάνηκε την ρωσική ομάδα που πραγματοποίησε...
Το τέλειο επιθετικό παιχνίδι
Η Ούνιξ στον επιθετικό τομέα ήταν αψεγάδιαστη, έγραψε σπουδαία νούμερα, ξεπέρασε τον εαυτό της. Μια ομάδα των 82-83 πόντων συνήθως, πέτυχε 107, στο κρισιμότερο ματς της σεζόν και μάλιστα εκτός έδρας. Είχε αξιόπιστο σουτ από την περίμετρο με 48% στο τρίποντο, 57% στο δίποντο και 92% από την γραμμή των βολών, μάζεψε 10 επιθετικά ριμπάουντ, είχε 21 ασίστ για μόλις 9 λάθη. Η τριάδα των Μπράουν (20π, 7/10 διπ), Οκάρο (22π, 7/12 σουτ) και Σμιθ (24π, 8/16 σουτ) ήταν «καυτή», συνδυάστηκε για 66 πόντους με ποσοστό ευστοχίας κοντά στο 60% και τιμωρούσε κάθε λάθος στην «βελούδινη» άμυνα της Βίρτους. Ειδικά οι δύο πρώτοι, σκόραραν υπερβολικά, σε περιορισμένο «πακέτο» εκτελεσμένων προσπαθειών.
Η ραψωδία της Ούνιξ στηρίχθηκε στην πολύ καλή δημιουργία (όλοι οι γκαρντ συνέβαλλαν σε αυτό με μπροστάρη τον Θίοντορ των 7 ασίστ σε 16 λεπτά κι από κοντά τον Σμιθ), στη ψυχραιμία των παικτών της εκτελεστικά και στην εκμετάλλευση της αμυντικής αδυναμίας του αντιπάλου. Φυσικά, είδαμε και παίκτες με μεγάλη... ρέντα, όπως ο Γουόλτερς (17π) ,ο οποιος φέτος είχε μόλις δυο διψήφια ματς όλη τη σεζόν και 7 πόντους Μ.Ο. Ο Κέιναν που σούταρε άθλια στα προημιτελικά με την Λόκο (7/41 σουτ) και στο προηγούμενο ματς της Segafredo Arena τα είχε... σπάσει (2/14 σουτ), δεν έκανε πολύ υψηλή πτήση, όμως έβαλε το καθοριστικό τρίποντο στο φινάλε, κλειδώνοντας την πρόκριση κι επιβεβαιώνοντας την μεγάλη του κλάση, ως ένας παίκτης με καριέρα έξι ετών στο ΝΒΑ.
Με αυτό το απίθανο σουτ του Αιζάια Κανάν η Ούνιξ Καζάν απέκλεισε την Βίρτους Μπολόνια, κλείδωσε την πρόκριση στον τελικό του Eurocup κι έκλεισε το εισιτήριο για την Ευρωλίγκα της επόμενης χρονιάς. Τριποντάρα όμως, ο άτιμος ε; pic.twitter.com/VMWB4bhlqt
— Bballguru (@wiseballgurus) April 14, 2021
Για μια τέλεια επιθετική βραδιά, σίγουρα θες και τη τύχη με το μέρος σου, κι η Ούνιξ, δεν την βρήκε απέναντι της. Η απουσία του Μόργκαν, που τραυματίστηκε στο πρώτο μέρος και βγήκε από την εξίσωση, καλύφθηκε όμως εύκολα από το υπόλοιπο ρόστερ. Η Ούνιξ έχασε την δύναμη πυρός της στην ρακέτα (10.7π με 57% δίποντο φέτος ο Μόργκαν) κι αυτό υπό άλλες συνθήκες θα ήταν σοβαρό πλήγμα, όμως όχι χθες. Το αρχικό σοκ ξεπεράστηκε κι η ομάδα συνέχισε να κάνει το παιχνίδι της σχεδόν ανεπηρέαστη, κοιτώντας πώς θα μοιρασει σε άλλες μονάδες της, τους χαμένους πόντους του βασικού της ψηλού.
Το πήρε η καλύτερη ομάδα
Μπορεί η Βίρτους να ήταν το φαβορί της διοργάνωσης κατά πολλούς, όμως δεν ήταν η καλύτερη ομάδα, όπως αποδείχθηκε. Η Ούνιξ είναι μια ομάδα που έχει τον ίδιο προπονητή από το 2017 και ένα γκρουπ παικτών που συνυπάρχουν αρκετό καιρό. Ο ηγέτης Τζαμάρ Σμιθ είναι όλα αυτά τα χρόνια στο Καζάν και παρότι είναι 34 ετών, κάθε χρόνο εμφανίζεται καλύτερος και παίζει σαν να είναι 5-6 χρόνια νεότερος. Ο Θίοντορ έχει κι αυτός παρελθόν στην ομάδα, ενώ μπορεί κάποιοι όπως ο Καϊμακόγλου, ο Αντίποφ, ο Ουζίνσκι ή ο Κολεσνίκοφ να μην παίζουν πολύ, όμως είναι σημαντικοί εντός της ομάδας, βοηθούν στην λειτουργία της, ενισχύουν την ομοιογένεια, δίνουν βάθος, συστατικά δηλαδή που θεωρούμε δευτερευούσης σημασίας στις ομάδες, αλλά τελικά παίζουν κι αυτά τον ρόλο τους.
Το καλοκαίρι ο Πρίφτης και οι συνεργάτες του έκαναν εξαιρετικές και στοχευμένες επιλογές ξένων για την κάλυψη των βασικών θέσεων, δημιουργώντας μια κατά 70% αμερικανική ομάδα. Οι Χόλαντ, Κέιναν, Μπράουν, Οκάρο και Γουόλτερς, άπαντες μπαρουτοκαπνισμένοι και δοκιμασμένοι παίκτες 29-30 ετών, κουμπώσαν ιδανικά στη μηχανή. Η Ούνιξ πέτυχε πρωτοφανές ποσοστό ευστοχίας στις καλοκαιρινές μεταγραφές, μιας κι όλοι οι προαναφερθέντες έχουν λίγο-πολύ μερίδιο σε αυτή τη μεγάλη επιτυχία. Κατανόησαν τους ρόλους τους, η ομάδα ρόλαρε με τον καιρό και έβγαλε στο παρκέ την ποιότητα της. Ένα καλά δουλεμένο σύνολο από την Έλληνα τεχνικό, το οποίο αποδίδει καλό μπάσκετ κι έχει συνέπεια στο παιχνίδι του. Μπορεί να έκανε ήττες και να μην είχε την δυναμική της Βίρτους στην πρώτη φάση, όμως βελτιώθηκε κι η εικόνα της έγινε πιο πειστική.
Το βράδυ της Τετάρτης η Ούνιξ έκανε αγωνιστικά ένα από τα πιο άρτια φετινά της παιχνίδια - μάλλον η καλύτερη εμφάνιση της σεζόν - κι ήταν προσηλωμένη στο στόχο, συγκεντρωμένη, σοβαρή κι αποτελεσματική. Έβγαλε υπομονή στο παρκέ, απέδειξε πως ήταν σωστά προετοιμασμένη και πως το ήθελε περισσότερο. Οι παίκτες είχαν την κατάλληλη νοοτροπία κι αντιμετώπισαν εξαιρετικά το πιο κρίσιμο παιχνίδι που έδωσαν μέχρι σήμερα. Γενικά ο Πρίφτης κι οι παίκτες του παίρνουν πολύ καλό βαθμό στο κλείσιμο των αναμετρήσεων, αφού δεν ήταν η πρώτη φορά φέτος που κατάφεραν να προστατεύσουν επιτυχώς το προβάδισμα τους.
Σε έναν πρόωρο τελικό, λοιπόν, όπως ήταν το χθεσινό παιχνίδι, η Ούνιξ προβιβάστηκε απολύτως δίκαια στην Ευρωλίγκα, πρόσεξε τις... λεπτομέρειες, που στην τελική αυτές κάνουν την διαφορά. Η επιστροφή του κλαμπ στο κορυφαίο επίπεδο για πρώτη φορά μετά από τη σεζόν 2016-17 είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της ομάδας τα τελευταία χρόνια και φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Δημήτρη Πρίφτη, τον οποίο ο οργανισμός στήριξε και εμπιστεύτηκε παρά τις λιγότερο καλές πορείες - συγκριτικά με τη φετινή - των προηγούμενων ετών. Ο Πρίφτης είναι μια χαρά στο Καζάν, σε έναν ανταγωνιστικό σύλλογο που του παρέχει ασφάλεια, σεβαστό μπάτζετ, παίζει σε δυνατό πρωτάθλημα και του χρόνου θα έχει την ευκαιρία του στην Ευρωλίγκα. Ο έμπειρος κόουτς είχε κι άλλες σοβαρές δουλειές στην καριέρα του, όμως η φετινή είναι η πιο επιτυχημένη, αυτή που «ακούστηκε» περισσότερο κι ίσως αποτελέσει την απαρχή της καταξίωσης του στο κορυφαίο επίπεδο.
Απέτυχε το project της Βίρτους
Στο τέλος της ημέρας, αυτή που έχει να σκεφτεί και να αναθεωρήσει πολλά, είναι η Βίρτους. Στην ιταλική ομάδα είχε γίνει μια πολύ σοβαρή οικονομική επένδυση τα τελευταία δυο χρόνια (δηλαδή μετά την επάνοδο της στη Serie A το 2017 και την κατάκτηση του BCL το 2018), η οποία αποσκοπούσε στην άμεση επιστροφή στα σαλόνια της EuroLeague. Οι “Vu Nere” έψησαν τον Μπελινέλι πριν μερικούς μήνες, προσφέροντας του συμβόλαιο με ετήσιες απολαβές κοντά στα δυο εκατομμύρια ευρώ, ενώ λίγο λιγότερα «καθαρίζει» ο Μίλος Τεόντοσιτς. Αρκετοί ακόμη παίκτες της Βίρτους είναι καλοπληρωμένοι, τη στιγμή που κι ο Σάσα Τζόρτζεβιτς έχει ένα σεβαστό συμβόλαιο με το σύλλογο, σίγουρα μεγαλύτερο από ένα αντίστοιχο που θα προσέφερε η ομάδα σε έναν Ιταλό προπονητή από την εγχώρια λίγκα, όπως ήταν στο πρόσφατο παρελθόν οι Στέφανο Σακριπάντι και Αλεσάντρο Ραμάλι. Λεφτά βγήκαν μπόλικα απ’ το πορτοφόλι, το θέμα είναι αν αυτά κατανεμήθηκαν τελικά με σωστό τρόπο.
Ίσως αυτή η βιασύνη οδήγησε σε αρκετά λάθη στελέχωσης και γενικότερης δόμησης του project, τα οποία ήταν κρυμμένα κάτω από το χαλί τις τελευταίες δύο σεζόν, αλλά κατά περιόδους πάντα εμφανίζονταν και σκορπούσαν προβληματισμό. Η Βίρτους θύμιζε περισσότερο ομάδα μιας χρήσης, παρά μια ομάδα με προοπτική. Εάν τα κατάφερνε, τα περισσότερα στελέχη του ρόστερ της, αφού θα είχαν κάνει την... δουλειά, το πιθανότερο είναι πως θα αποχωρούσαν και στη θέση τους η ιταλική ομάδα θα προσπαθούσε να βάλει παίκτες πιο συμβατούς (...εμπορικούς) με το στάτους της Ευρωλίγκα. Ο Γουίμς, ο Γκαμπλ, ο Χάντερ κι ο Άνταμς, είναι καλοί παίκτες, αλλά όχι ικανοί να κάνουν την διαφορά, ούτε έχουν την λάμψη των Μίλος-Μπέλι. Η πλειοψηφία του ρόστερ αποδείχθηκε καλή και αποτελεσματική στα εύκολα, δηλαδή στο 18-0 της Βίρτους μέχρι τα ημιτελικά, όμως στα πραγματικά δύσκολα, όπου ενισχύθηκε το στοιχείο του «πρέπει» κι ο αντίπαλος ήταν ισάξιος, λύγισε.
Γενικά η Βίρτους προσπάθησε με μια γρήγορη συνταγή, με πολλούς δοκιμασμένους παίκτες στο EuroCup, κάποιους σταρ συν μερικούς γηγενείς δεύτερης ταχύτητας, να επανέλθει στον αφρό, χωρίς να μπει στην διαδικασία να δημιουργήσει. Πρέπει από ‘δω και πέρα να προσέξει περισσότερο τον Ιταλό παίκτη, να αξιολογήσει καλύτερα τον βασικό ξένο και να λειτουργήσει περισσότερο ως μια πραγματικά δεμένη ομάδα. Επέλεξε ως τώρα να πηδήξει δύο-δύο σκαλοπάτια αντί να κινηθεί πιο μεθοδικά, αγνοώντας πολλές φορές την λογική. Δεν είναι εύκολο μια ομάδα που μόλις πριν τέσσερα χρόνια ήταν στην δεύτερη κατηγορία, να πάει τόσο γρήγορα στο τοπ επίπεδο. Η Βίρτους οφείλει, πέρα από χρήματα, να δαπανήσει χρόνο, να μην είναι φειδωλή στην υπομονή, να εκπονήσει ένα πιο μακροπρόθεσμο πλάνο και να ανακτήσει σταδιακά την αίγλη της. Ακόμη κι αν βρεθεί του χρόνου στην EL μέσω κάποιας wild card φερειπείν, έχει πολλά να κρατήσει στο σημειωματάριο της από τη φετινή σεζόν, για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη στο μέλλον. Ένα από αυτά, ήταν κι η προσέγγιση της στα ημιτελικά, όπου φάνηκε στο παρκέ να την διακρίνει ένα αίσθημα ανωτερότητας. Δεν είναι παράλογο, για μια ομάδα που έχει πάει... τρένο όλη τη σεζόν, χωρίς να έχει ηττηθεί από κανέναν.
Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι, είναι λογικό μια ομάδα που και πέρσι ήταν τεράστιο φαβορί, να νιώθει αδικημένη με την εξέλιξη λόγω COVID και με τη μη ολοκλήρωση της διοργάνωσης, και να επιλέγει φέτος να... σπριντάρει για να καλύψει το χαμένο έδαφος. Στην πραγματικότητα, δεν χάθηκε ο κόσμος για τους Ιταλούς, οι οποίοι φέτος δεν έθελξαν με την απόδοση τους, παίζοντας συνήθως άναρχα, με το ένστικτο να κυριαρχεί, και σχεδόν πάντα... τόσο - όσο, ίσα ίσα για να έρθει το ροζ φύλλο. Μια μάλλον μέτρια - προς καλή - ομάδα (ως σύνολο) με καλές μονάδες όσον αφορά το ατομικό ταλέντο. Όχι κάτι huge. Έχουν μπει ξανά σε ροή ως οργανισμός όμως, επομένως η επιστροφή τους δεν αργεί. Δεν ήρθε πέρσι, δεν ήρθε φέτος, ίσως έρθει του χρόνου. Το θέμα είναι ότι... γυροφέρνει και κάποια στιγμή θα δικαιωθεί.
