Σημαίνει αυτό πως στον ορίζοντα φαίνεται πεντακάθαρα ένα πέμπτο παιχνίδι; Όχι απαραίτητα. Απλώς, καλό θα ήταν να προετοιμαζόμαστε για σκληρές μάχες, οι οποίες δεν αποκλείεται να προσφέρουν και θέαμα, παρά την "κλειστή" φύση των συγκεκριμένων παιχνιδιών. Ο Ολυμπιακός και η Μονακό δεν πρόκειται επ ουδενί να κρατηθούν, αν βρουν τις ευκαιρίες να ξεδιπλώσουν τις επιθετικές αρετές τους. Οι μεν θα τρέξουν στο transition και θα σουτάρουν τρίποντα, οι δε θα επιχειρήσουν να πάνε σε plays που αφορούν τα πρώτα δευτερόλεπτα της επίθεσης. Άλλη συνταγή η μία, άλλη η άλλη, και οι δύο όμως απόλυτα αποτελεσματικές.

Μια ματιά στα νούμερα είναι αρκετή. Πρώτη επίθεση σε μέσο όρο εκείνη της Μονακό, τρίτη σε ποσοστά και πόντους ανά 100 κατοχές, τέταρτη σε effective field goal percentage (συνυπολογίζοντας δηλαδή και το είδος του σουτ). Τέταρτος σε ποσοστά ο Ολυμπιακός, τρίτος στο Εfg, τέταρτος σε πόντους ανά 100 κατοχές. Από όπου και να το πιάσεις, οι ομάδες που θα μπουν απόψε στο ΣΕΦ ξέρουν να βάζουν τη μπάλα στο καλάθι. Απλώς, διαφέρει ο τρόπος με τον οποίο το κάνουν.

Μοιρασμένη επίθεση

Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, μας ενδιαφέρει η Μονακό, καθώς εμπεριστατωμένη άποψη επάνω στο παιχνίδι του Ολυμπιακού έχουμε όλες και όλοι, αλίμονο. Πάμε λοιπόν να δούμε μερικά πραγματάκια κάπως αναλυτικότερα για την επίθεση των Μονεγάσκων, μήπως και ξεκλειδώσουμε μισό παράθυρο πρόκρισης για τον Μπαρτζώκα και τους παιχταράδες του θρύλου μας παίκτες του. Και σωστά να μην είναι τα παρακάτω, αν προκριθούν στο φάιναλ φορ οι ερυθρόλευκοι, δεν θα έχουν καμία σημασία.

Αρχικά, η Μονακό έχει ως ηγέτη της τον Μάικ Τζέιμς. Τα τελευταία χρόνια η συγκεκριμένη συνθήκη για οποιαδήποτε σύνολο της Ευρωλίγκα σήμαινε πως εκείνος θα είχε τη μερίδα του λέοντος στις επιθέσεις και πως για τα λεπτά που βρισκόταν στο παρκέ, τα πάντα θα κινούνταν γύρω του. Στους Μονεγάσκους δεν συμβαίνει. Ο Τζέιμς, ειδικά υπό τις οδηγίες του Ομπράντοβιτς, παίζει μεν σαν πρώτο βιολί, δεν μονοπωλεί τις ενέργειες δε. Έχοντας διατηρηθεί ο ίδιος πολύ ψηλά σε σκορ (σχεδον 16 πόντοι) και ασίστ (περίπου 6), εμφανίζει το χαμηλότερο ποσοστό χρήσης του από την εποχή που έπαιζε στη Μπασκόνια δίπλα στον Ντάριους Άνταμς - 28%. Ούτε στον ΠΑΟ, ούτε στη Μιλάνο, ούτε (ειδικά) στην ΤΣΣΚΑ παρουσιαζόταν τόσο διατεθειμένος να μοιράσει τη μπάλα ή - σωστότερα - να αφήσει άλλους παίκτες να παίρνουν την ευθύνη της επίθεσης. Στη Μονακό ανάλογες αρμοδιότητες έχει τόσο ο εξαιρετικός έκτος παίκτης, wing, Ντουέιν Μπέικον, όσο και ο αναγεννημένος Ντονάτας Μοτεγιούνας, ο οποίος παίρνει μεγάλες ευθύνες στην κορυφή της ρακέτας ως σέντερ στα ξεκινήματα των παιχνιδιών (δείτε στιγμιότυπα από τον πρόσφατο θρίαμβο στο Μιλάνο π.χ.).

Όσο περνάει από το χέρι του, ο Ομπράντοβιτς προσπαθεί τα σημεία έμφασης στην επίθεση να είναι τρία. Αν μάλιστα δίπλα στον Τζέιμς αγωνίζεται ο Βέστερμαν, κάτι που συμβαίνει συχνά, τότε ο Μάικ δεν θα ζορίσει καθόλου την κατοχή, περιοριζόμενος συχνά σε ρόλο off guard. Ιδού δύο απλές φάσεις: Tην πρώτη δεν θα είχα πρόβλημα να την βλέπω ξανά και ξανά. Την δεύτερη θα προτιμούσα να την αποφύγουμε.

Υψηλός ρυθμός χωρίς λάθη

Μέσα από τέτοια όμορφα πραγματάκια η Μονακό εμπλέκει όλους τους παίκτες της και βρίσκει ρυθμό. Εδώ ήταν οι "αναπληρωματικοί" Πάρις Λι, Μπέικον και Ντόντα Χολ, σε άλλες περιπτώσεις είναι άλλοι, αλλά η ουσία βρίσκεται στη γρήγορη εκτέλεση και στο σημείο εκκίνησης - τον κεντρικό άξονα ή λίγο πιο δίπλα. Αν αφεθεί να παίζει έτσι, τότε η Μονακό μπορεί να παρασύρει οποιονδήποτε αντίπαλο σε μεγάλα σερί, που κατά κανόνα συνοδεύονται και απο πολλά επιθετικά ριμπάουντ.

Μια σύντομη αναδρομή σε πρόσφατες νίκες της καταδεικνύει του λόγου το αληθές. Ο Ολυμπιακός διαλύθηκε στη δεύτερη περίοδο στο πριγκηπάτο, ομοίως η Εφές στο ίδιο ακριβώς χρονικό διάστημα, ενώ η Αρμάνι, από τα μέσα της τρίτης μέχρι τα μέσα της τέταρτης περιόδου στην αναμέτρηση στο Μιλάνο, είδε ένα δικό της ματς να έρχεται τούμπα. Κοινός παρονομαστής; Ο σταθερά αυξημένος ρυθμός ή αν προτιμάτε, το ακριβώς αντίθετο του "έχω τον Μάικ Τζέιμς και τριπλάρει, μέχρι να εκτελέσει ή να βρει μία πάσα".

Ακόμη πιο αξιοσημείωτο μάλιστα, είναι πως η Μονακό έχει το υψηλότερο pace στη διοργάνωση, χωρίς να παρασύρεται σε επιπολαιότητες. Τα λάθη της είναι τα λιγότερα στον θεσμό αναλογικά με τις κατοχές, διότι ξέρει ακριβώς τι να κάνει. Στη φαρέτρα της δεν υπάρχει τόσο ο αιφνιδιασμός, όσο φάσεις σαν τη δεύτερη του παραπάνω βίντεο, μαζί με pick n pops και early low post actions, που παράγουν τρίποντα (37,2%). Και φυσικά, υπάρχουν οι λόμπες για τον Χολ, που είναι ο καλύτερος finisher της Ευρωλίγκα και - όπως ίσως θα θυμάστε - δεν είχε κανένα πρόβλημα να πετάξει ξανά και ξανά πάνω από το κεφάλι του σαστισμένου Χασάν Μάρτιν.

Πιθανές συνταγές

Ας μην το πάμε βαθύτερα, νομίζω είναι φανερό: Εφόσον η Μονακό παράγει αποτελεσματικότατα πόντους γρήγορα, περνώντας από διάφορα μονοπάτια, τότε η πρόκληση του Ολυμπιακού είναι τα μονοπάτια αυτά να τα μειώσει, επαναφέροντας την ιστορία στην "φυσική" της θέση. Με άλλα λόγια, κάνοντας το παν, προκειμένου ο Τζέιμς να φαντασιωθεί ξανά πως είναι ο Χάρντεν της Ευρώπης. Τα καλά νέα; Το passing game των Μονεγάσκων, σε αντίθεση με εκείνο του Ολυμπιακού, είναι σχετικά πρωτόγονο αν η κατοχή μακρύνει, ενώ στην crunch time οι επιλογές έτσι κι αλλιώς μειώνονται. Τα ακόμη καλύτερα νέα; Ο Ολυμπιακός είναι μία από τις δύο-τρεις κορυφαίες αμυντικές ομάδες της Ευρωλίγκα.

Το σημείο εκκίνησης για τους ερυθρόλευκους, στην προσπάθεια τους να θρυμματίσουν την ευθέως ανάλογη σχέση ρυθμού και αποτελεσματικότητας των αντιπάλων τους, δεν μπορεί παρά να είναι άλλο από αυτό. Σε δηλώσεις του, ο Τόμας Γουόκαπ τόνισε το πόσο πιο σωματική οφείλει να γίνει η αναμέτρηση από πλευράς του θρύλου μας των Πειραιωτών και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να παρουσιαστούν αυτός και οι συμπαίκτες του "τέρατα", στα αρχικά σκριν που θα βρουν μπροστά τους. Τα πρώτα δευτερόλεπτα της οργάνωσης της άμυνας είναι κρίσιμα. Αν δεν τα καταφέρνουν να συντονιστούν μονίμως, υπάρχουν και τα φάουλ. Επίσης, μοιάζει προτιμότερο ένα τρίποντο μετά από τρίπλα (αν οι Μάρτιν και Φαλ παραμείνουν καρφωμένοι μέσα) από την ολοκλήρωση διάφορων γρήγορων δράσεων. Όσο λιγότεροι αντίπαλοι εμπλακούν στο play και όσο αργότερα, τόσο το καλύτερο.

Μία ακόμη επιλογή που φαίνεται εξίσου λογική, είναι η τροφοδότηση του Φαλ. Δεν έδειξε να έχει το παραμικρό πρόβλημα με τον Μοτεγιούνας προηγουμένως, δεν θα έχει ούτε με τον Χολ και αν έρθουν πόντοι από τόσο χαμηλά, αυτομάτως ο ρυθμός θα πέσει. Ακόμη, όσο περισσότερο στοχευθούν οι Τζέιμς και Μοτεγιούνας στα πικ και στις περιστροφές, τόσο το καλύτερο. Η Μονακό δεν έχει αντίστοιχα αυτοματοποιημένη άμυνα, ούτε πρόκειται ξαφνικά να αποκτήσει. Υπάρχουν μονάδες που δεν ακολουθούν καλά την ομαδική σκέψη (Μπέικον), υπάρχει και ένα εξ ορισμού μις ματς, ανάμεσα στον αργό Τόμας και στον Βεζένκοφ. Η επίθεση του Ολυμπιακού μπορεί να αναγνωρίσει τις τρύπες και να τις εκμεταλλευτεί, αρκεί να μη βιάζεται να τελειώσει φάσεις. Αν βγαίνουν καλά σουτ, ο στόχος της ημέρωσης (sic) της ορμής των Μονεγάσκων θα έρχεται εγγύτερα, αποτελεί νομοτέλεια. Σε ένα παιχνίδι που θα λήξει με σκορ 76-69, το πιθανότερο είναι πως οι ερυθρόλευκοι θα είναι το 76.

Μην παρεξηγηθώ, πάντως. Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι ο Ολυμπιακός, αν του παρουσιαστούν οι ευκαιρίες, δεν θα εκμεταλλευτεί το ανοιχτό γήπεδο. Ο αιφνιδιασμός είναι σαν δεύτερη φύση του. Απλώς, έχοντας απέναντι του μία ομάδα που κλέβει κάμποσες μπάλες και αναπνέει μέσα από το τέμπο, καλείται να διαχειριστεί τις αρετές του του με διαφορετικό τρόπο, από εκείνον που θα επέλεγε αν απέναντι του είχε π.χ. τη Μακάμπι, τη Μπάγερν ή την Μιλάνο.

Δεν θα είναι εύκολο. Ο Ομπράντοβιτς έχει μοιράσει ρόλους σωστά, σε ένα ρόστερ που έχει δομηθεί καλά από τον προκάτοχο του, με στοιχεία συμπληρωματικά εντός των θέσεων. Εντυπωσιακό, αν αναλογιστούμε πως πρόκειται για τελείως διαφορετικό σύνολο από εκείνο που κατέκτησε πέρυσι το Eurocup. Από την άλλη, το know-how δεν είναι καθόλου αμελητέο. Στο ρόστερ του Ολυμπιακού υπάρχουν παίκτες που έχουν φτάσει μέχρι το τέλος, υπάρχει προπονητής που έχει επισκεφτεί τα φάιναλ φορ και έχει ελιχθεί μέσα σε ανάλογες σειρές με επιτυχία και νομίζω πως η συνολική ικανότητα των ερυθρόλευκων στη λήψη αποφάσεων θα κάνει εν τέλει τη διαφορά.