(Ζητήσαμε τη γνώμη σας για την ονομασία της εβδομαδιαίας μας στήλης για την ευρωλίγκα και εσείς μας τη δώσατε. Η πρόταση του φίλου Βαγγέλη ήταν εξαιρετική. "Το μακρινό ριμπάουντ", προς τιμήν και του Βαγγέλη Ιωάννου, του τελευταίου ξεχωριστού σπίκερ που έχει απομείνει (χωρίς πλάκα). Ναι, έτσι θα ονομάζεται από εδώ και μπρος, και θα προσπαθεί να συνδυάζει την ανάλυση με το μέτριο χιούμορ, όπως και να στρέφει την προσοχή της κυρίως στους παίκτες.)

Μετά από την πρώτη 'εντός προγράμματος' αγωνιστική της ευρωλίγκα, η δεύτερη ήρθε να προσφέρει πολύ δυνατά παιχνίδια και τις πρώτες πολύ σημαντικές εκτός έδρας νίκες. Η Φενέρμπαχτσε, ο Ερυθρός Αστέρας και η Μιλάνο πέτυχαν αποτελέσματα πολύ σημαντικά, καθώς για την κάθε μία από αυτές τις ομάδες ο αντίπαλος είναι και άμεσος ανταγωνιστής σε ο,τι αφορά τους στόχους. Η νίκη της Ρεάλ επί της Μακάμπι δεν συνιστά προς το παρόν κάποιο τρομερό γεγονός, αντίθετα εκείνη της Ζαλγκίρις επί της Μπασκόνια αποτελεί το πρώτο γερό φετινό παράσημο του Σάρας, στα χέρια του οποίου ο Λέο Βέστερμαν έμοιαζε με το είδωλο του στον καθρέφτη. Για να δούμε αρχικά την βασική μας πεντάδα για την αγωνιστική .

Ενας μοντέρνος Ολυμπιακός εμφανίστηκε χθες βράδυ στο ΣΕΦ για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι και έκανε την Εφές φύλλο και φτερό, σχεδόν συνοπτικά και χωρίς να του κοστίσουν κάποια νεκρά διαστήματα. Οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν πραγματικά καλά, και αν θέλετε τη γνώμη μου σαφώς διαφορετικά από τις περυσινές άνετες νίκες τους στην ευρωλίγκα. Την σεζόν 15/16 η ομάδα του Σφαιρόπουλου είχε νικήσει εύκολα στο Φάληρο διάφορους αντιπάλους, όπως η Μπασκόνια, η Μπαρτσελόνα ή Ρεάλ Μαδρίτης. Εκείνες οι νίκες είχαν προέλθει από την εφαρμογή της κλασικής συνταγής (άμυνα, ενέργεια, transition, κεντρικό πικ εν ρολ) από μη κλασικά σχήματα. Η χθεσινή δεν ήταν τέτοια, ήταν κάτι άλλο.

Από σήμερα εγκαινιάζουμε στο BG τη στήλη "Το μακρινό ριμπάουντ", που θα έχει ως σκοπό να δίνει μία περίληψη της κάθε αγωνιστικής υπό ένα όσο το δυνατόν πρωτότυπο πρίσμα, έτσι ωστε να καλύπτονται και κάποια τακτικά ή αγωνιστικά σημεία των ομάδων, και κυρίως να αναδεικνύονται οι πρωταγωνιστές τους. Η επιλογή της "πεντάδας" μας την κάθε φορά, δεν έχει να κάνει τόσο με τους πέντε καλύτερους παίκτες, αλλά με τα πέντε πρόσωπα/πράγματα/τακτικες που σημάδεψαν την αγωνιστική. Επίσης, θα υπάρχει αναφορά στο καλύτερο παιχνίδι της εβδομάδας. Όσο γίνεται θα κάνουμε και λίγο πλάκα. Ιδανικά στη συγγραφή των κειμένων θα υπάρχει rotation , ώστε και εμείς να αντέξουμε την επίπονη αυτή σεζόν.

Τέσσερις (συν ένας) κοντρίμπιουτορζ του BG απαντάν σε τέσσερις ερωτήσεις γύρω από τη νέα ευρωλίγκα και προσπαθούν να λύσουν κάποια από τα μυστήρια του ξεκινήματος. Kαλώς ήρθατε στο πρώτο στρογγυλό τραπέζι της σεζόν 16/17.

Οι διακοπές τελείωσαν μαζί και οι στρατιωτικές υποχρεώσεις (όχι τόσο σύντομες όσο των Αντετοκούμπο, αλλά θα έλεγα εξίσου άνετες) και επιστρέφω κι εγώ σιγά σιγά σε μπασκετικούς ρυθμούς, στους ρυθμούς του πολυαγαπημένου μας και ανανεωμένου basketballguru.gr .

H Νταρουσάφακα έκανε την εμφάνισή της για πρώτη φορά στη διοργάνωση της Ευρωλίγκας τη σεζόν που μας πέρασε. Κατόρθωσε να περάσει από την πρώτη φάση χάρη στην ισοβαθμία με την Μακάμπι και αφού είχε μπορέσει να περάσει μέσα από τη Nokia Arena με μια νίκη που τράβηξε τα βλέμματα όλων μας¹ και τελικά αποκλείστηκε από τη συνέχεια της διοργάνωσης στη φάση του Top 16. 'Οταν στις 15 Μαΐου ο Μπερτομέου ανακοίνωσε ότι η τουρκική ομάδα θα πάρει την wild card για να συμμετάσχει στη φετινή διοργάνωση, κάνοντας τέσσερις τις ομάδες από την γείτονα χώρα, πολλοί δυσανασχέτησαν και οι φήμες έλεγαν για παρέμβαση της του ομίλου Dogus (ή της Turkish Airlines;) στη λήψη της απόφασης. Tέσσερις μήνες μετά και αφού πρώτα η ομάδα από την Τουρκία έκανε αίσθηση στην μπασκετική Ευρώπη με την πρόσληψη του David Blatt, πλέον φαντάζει ως μια από τις πιθανές εκπλήξεις της διοργάνωσης και προσωπικά περιμένω να τους δω να περνάνε στα Play Off.

Η Euroleague 2016/17 ξεκινά σε μερικές εβδομάδες και η στιγμή να αποδειχθεί στα παρκέ, αυτό που διαισθανόμαστε βλέποντας το νέο σύστημα διεξαγωγής της επί χάρτου, πλησιάζει. Με το αντίπαλο δέος του Champions League να δείχνει αποφασισμένο να απορροφήσει το μπασκετικό "μερίδιο" που θεωρεί ότι του αναλογεί, ο Τζόρντι και η παρέα του κατέληξαν στον τρόπο με τον οποίο πιστεύουν οτι θα αναβαθμίσουν το "προϊόν" τους: Μια αρένα και 16 μονομάχοι... all against all. Δεν ακούγεται άσχημο.

Η μεγαλύτερη έκπληξη της περσινής Euroleague -εξ ημισείας με το καμάρι της Βασκονίας- δεν υπάρχει πια, καθώς έχοντας χάσει σχεδόν ότι αξιόλογο υπήρχε στο ρόστερ της, άφησε τους φίλους της να παρακαλούν τον τελευταίο αποχωρήσαντα να μην κλείσει την πόρτα, μπας και έρθει κανείς να γεμίσει τις περσινές, σουρεάλ, κοκκινοπράσινες φανέλες της.

Η σεζόν 2014 -15 βρήκε στο ξεκίνημα της τον Μάρκους Σλότερ να κάθεται στην άκρη του πάγκου της Ρεάλ Μαδρίτης, και να βλέπει τις πλάτες μέχρι και του Μεΐρί. Στη θέση του σέντερ κυριαρχούσε η παρουσία δύο πολυσχιδών επιθετικά παικτών, του Γκουστάβο Αγιόν και του Γιάννη Μπουρούση. Η Ρεάλ πήγαινε μια χαρά, έπαιζε εντυπωσιακά, αλλά ήταν φανερό πως κάτι της έλειπε για να καταφέρει να πατήσει στην κορυφή μετά από δύο αποτυχημένες απόπειρες απέναντι σε Ολυμπιακό και Μακάμπι. Οι ερυθρόλευκοι είχαν επικρατήσει στον τελικό του 2013 με τους δύο γκαρντ της να πετάν φωτιές πίσω από τα σκριν και ένα χρόνο αργότερα οι Ισραηλινοί είχαν κάνει περίπου το ίδιο με τους Ράις και Χίκμαν. Κάπου στα μέσα της χρονιάς που οδήγησε επιτέλους τους Μαδριλένους στο θρόνο, ο Λάσο αποφάσισε επιτέλους να παραδεχτεί αυτό που τόσοι φώναζαν. Η ομάδα του δεν είχε πικ εν ρολ άμυνα, την ώρα που υπήρχε μόνο ένας παίκτης στο ρόστερ που να μπορούσε να την προσφέρει, είτε με αλλαγές είτε με όποιον άλλον τρόπο αγαπάτε. Αυτός ήταν ο Σλότερ.

Όπως γράφω και στο bio μου εδώ στο Guru, προτιμώ πλέον να βλέπω Ευρωπαϊκό μπάσκετ και να κοιμάμαι τα βράδια από το να βλέπω NBA. Τουλάχιστον αυτό ίσχυε μέχρι το φετινό καλοκαίρι και πριν γίνουν όσες κινήσεις έχουν γίνει μέχρι. Μεταξύ μας, πολύ θα ήθελα να δω Σέρχι, Ντιλέινι, Σατοράνσκι κι άλλους να αγωνίζονται εκεί.