Η πρώτη πεντάδα

1.  Το καλύτερο playmaking μέχρι στιγμής στη διοργάνωση ήρθε από τον Ισραηλινό, ο οποίος ενορχήστωσε μία πολύ γρήγορη επίθεση στο transition με ιδανικό τρόπο, λειτουργώντας παράλληλα και ως εκτελεστής για όσες μπάλες περίσσευαν από τον -επίσης πολύ καλό - Ουίμς. Ο Οχαγιόν εκμεταλλεύτηκε την προσοχή στον συμπαίκτη του, που έπαιζε συχνά ως point forward, και συνόδευσε τις έξι ασίστ μαζί με 19 πόντους, τρομερά ποσοστά και έλεγχο του γρήγορου ρυθμού. Η απόδοση του έφερε στην επιφάνεια και αιώνια ερωτήματα όπως το "ρε λες να παίζει η Μακάμπι καλύτερα χωρίς τον Γκάουντλοκ;". Η "ομάδα του Λαού"  έκανε το καλύτερο φετινό της παιχνίδι βασιζόμενη σε έναν καθαρό πλέι μέικερ και στην άμεση πάσα από την μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη, χωρίς πολλά πολλά. Πάντα θα είναι δύσκολο να χωράν σε μία πεντάδα δύο κυρίαρχοι σκόρερ που θέλουν τη μπάλα στα χέρια , όμως από την άλλη η λύση δεν μπορεί να είναι να κάθεται στον πάγκο μονίμως ο ένας. Ο Οχαγιόν πάντως, λεπτά σαν τα χθεσινά δύσκολα θα ξαναβρεί.

2. Είναι η δεύτερη φορά σε 7 αγωνιστηκές, που ο Γάλλος playmaker μπαίνει στην καλύτερη μας πεντάδα και αυτό από μόνο του είναι αξιοσημείωτο. Η Ζαλγκίρις κέρδισε την ομάδα του Αταμάν και ένας από τους λόγους ήταν ο Λίο Βέστερμαν, ο οποίος τελείωσε την αναμέτρηση με 16 πόντους, 7 ριμπάουντ, 6 ασίστ, φτάνοντας το τελικό του ranking στο 25. Με την καθοδήγηση του Γιασικεβίτσιους, ο Γάλλος αρχίζει να θυμίζει τον παίκτη που πολλοί περίμεναν ότι θα γίνει, όταν το 2012 έπαιζε στην Παρτίζαν. Πλέον στα 24, είναι ο βασικός playmaker σε μια ιστορική ομάδα της Ευρώπης και εκτός από την ικανότητά του στην πάσα που πάντα ξεχώριζε, φέτος τον βλέπουμε να σκοράρει με μεγαλύτερη συχνότητα, έχοντας 12.4 πόντους ανά παιχνίδι στη φετινή διοργάνωση. Αν βελτιώσει λίγο ακόμα το τρίποντο ώστε να είναι πάνω από 30%, τότε σύντομα θα καταλήξει σε κάποια από της παραδοσιακές δυνάμεις της Ευρώπης.

3. Στο πρώτο ημίχρονο της αναμέτρησης στη Nokia Arena, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς φώναζε ασταμάτητα προς τους παίκτες του. Κάθε προσπάθεια τους, είτε ήταν επιτυχημένη είτε όχι, συνοδευόταν και από υπέροχα καντηλάκια, ικανά να στολίσουν ολόκληρο χριστογεννιάτικο δέντρο. Ο μεγάλος master mind προσπαθεί μάταια να αφυπνίσει τους παίκτες του, οι οποίοι χάνουν τους αντιπάλους στην άμυνα και πουλάν τη μπάλα με χαζά λάθη στην επίθεση (18 προχτές). Βέβαια, και αν δεν είναι αμαρτία να το πούμε , ίσως και εκείνος πρέπει να κοιτάξει λίγο στον καθρέφτη. Η Φενέρ δείχνει να βασίζεται σε λίγους και να τους ζητάει πολλά. Η επίθεση της σε στιγμές παραείναι περίπλοκη, με τα set plays να κυριαρχούν , και τους παίκτες να στερούνται ατομικής πρωτοβουλίας. Η απλότητα δείχνει ως το μεγαλύτερο ζητούμενο τη δεδομένη χρονική στιγμή. Από τη στιγμή που οι αντίπαλοι έχουν επί τρεις συναπτές φορές να αδρανοποιήσουν τα αμυντικά υπερόπλα των Βέσελι - Ούντο, η τουρκική ομάδα δεν βρίσκει λύσεις μέσα από την επιθετική δομή. Ισως η δομή χρειάζεται να πάει λίγο στα τσακίδια. Δύσκολα πάντως θα συνεχίζει να παίζει τόσο άσχημα η περυσινή φιναλίστ.

4. Η Αρμάνι Μιλάνο τρέχει ασταμάτητα και τρέχει ωραία. Τα είπαμε λίγο και στην προηγούμενη περίληψη. Ο Ρέπεσα στηρίζεται όλο και περισσότερο στον Αμπάς και στον τρομερό Σάντερς, πηγαίνει τον δεύτερο στη θέση 4 , και έτσι αυξάνει κατακόρυφα τον δείκτη ενέργειας και την hustle διάθεση. Το πιο αξιοσημείωτο όμως είναι οτι η Μιλάνο απλώνεται πολύ σωστά κατά την μεταφορά της μπάλας στην επίθεση, και παίρνει αληθινά καλά σουτ. 41% ποσοστό στα τρίποντα αποτελεί εξαιρετική επίδοση, η οποία προέρχεται κυρίως από την εκμετάλλευση των αιφνιδιασμών. Ετσι , μέχρι και ο Τζεντίλε είναι πολύ ωφέλιμος.

via GIPHY

Αξιοσημείωτη είναι η ανταπόκριση του Ραντούλιτσα σε αυτό το είδος παιχνιδιού. Οι Μιλανέζοι είναι μέχρι αυτή τη στιγμή η έκπληξη της διοργάνωσης, όχι μόνο από άποψη αποτελεσμάτων , αλλά επειδή παρουσιάζουν ωραίο μπάσκετ και μία απολύτως ξεκάθαρη κατευθυνση στο παιχνίδι τους. Well done Ρέπεσα!

5. Το σκηνικό ήταν στημένο ιδανικά. Η ΤΣΣΚΑ έχει κατορθώσει να γυρίσει από το -16 που έχανε στις αρχές του 4ου δεκαλέπτου, έχει φτάσει στον έναν πόντο (84-83) και οι παίκτες του Blatt φαίνεται να τα έχουν χαμένα με 1:27 να απομένει στο χρονόμετρο. Σαν σε αρχαία τραγωδία, η Νταρουσάφακα που έφτασε στην "ύβρη" να απειλήσει με ήττα την πρωταθλήτρια ήταν έτοιμη να υποστεί την τίση της. Όμως αυτή τη φορά ο "από μηχανής θεός" δεν ήταν κάποιος παίκτης της ΤΣΣΚΑ, αλλά ο Ουίλ Κλάιμπερν, ο οποίος, με περίσσεια θέληση¹, έγραψε 10 μονάδες στο σύστημα ranking, στα τελευταία 87". Κερδισμένο φάουλ και 2 εύστοχες βολές (3 μονάδες), αμυντικό rebound και τρίποντο (4 μονάδες) και άλλα 2 αμυντικά ριμπάουντ μαζί με ένα κλέψιμο στο φιναλε, συνιστούν τα επμέρους στοιχεία αυτής της τρομερής επίδοσης!

Ολυμπιακός - Μπαρτσελόνα (Aπό τον Giorgos P.)

Τα είπαμε πολύ όμορφα με τον κολλητό μου χθες στο ΣΕΦ κατά τη διάρκεια του αγώνα. Το ένα από τα παιδιά μου είχε εμετούς αυτές τις μέρες, ενώ και το δικό του έμεινε άυπνο την προηγούμενη νύχτα. Για εμάς τους νέους μπαμπάδες κάτι τέτοια ισοδυναμούν με μικρή καταστροφή. Την επόμενη μέρα είμαστε κομμάτια από την κούραση. Σε μία κοινωνικά υπεύθυνη στιγμή αναλαμπής, θα έπρεπε κανονικά να πάρουμε την απόφαση να μην οδηγάμε, πόσο μάλλον να τρέχουμε σε γήπεδα που οι παίκτες έχουν βαλθεί να σε νανουρίσουν. Η κουβέντα ευτυχώς μας κράτησε ξύπνιους, διότι τα όσα γίνονταν στο παρκέ θα ήταν πολύ δύσκολο να το κάνουν. Ολυμπιακός και Μπαρτσελόνα έδωσαν μάλλον τον πιο νερόβραστο αγώνα της διοργάνωσης μέχρι στιγμής, με την αλληλουχία των γεγονότων να έχει κυρίως ως εξής. Αστοχο σουτ, αμυντικό ριμπάουντ, τούβλο, αμυντικό ριμπάουντ, άστοχο σουτ. Προσέξτε: σε παιχνίδι όπου και οι δύο αντίπαλοι σούταραν εντός πεδιάς στα Τζουμέρκα (37% οι ερυθρόλευκοι, 33% η Μπαρτσα), κερδήθηκαν μόλις 15 επιθετικά ριμπάουντ στο σύνολο. Οι δύο προπονητές ήταν πιθανώς αποφασισμένοι να προστατέψουν τις άμυνες τους, κάτι το οποίο κατάφερε καλύτερα ο Ολυμπιακός.

Η Μπαρτσελόνα έτσι κι αλλιώς φέτος βασίζεται κυρίως στην ανασταλτική λειτουργία. Δεν έχει αγωνιστεί ποτέ ούτε κατά 70% πλήρης, και έτσι είναι λογικό ο κόουτς Μπι να στοχεύει στο να αυτοματοποιήσει αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού. Για μία ακόμη φορά στα τελευταία ματς, ο Τζόι Ντόρσει πήρε περισσότερο χρόνο στη θέση 5 από τον Τόμιτς, κάτι που είναι λογικό όσο ο αμυντικός πικ εν ρολ άξονας περιλαμβάνει για 37 ολόκληρα λεπτά τον Ράις, και όσο η μία εκ των δύο διαθέσιμων λύσεων στη θέση 4 είναι ο Βεζένκοφ. Ο Ελληνας προπονητής, βάση συνθηκών, τα έχει πάει περίφημα στο να δημιουργήσει μία σταθερά. Στην επίθεση βέβαια, και όσο δεν υπάρχουν οι απειλές των Ναβάρο και Ντόλμαν, τα πάντα περνούν από τον κοντόσωμο Αμερικάνο. Είναι καλός παίκτης ο Ράις, αλλά δεν έχει την πληρότητα ενός Σπανούλη ή ενός Ντιλέινι. Αν απέναντι του βρεθεί κάποιος σαν τον χθεσινό Μάντζαρη, τότε ελλείψει και άλλων λύσεων η μπάλα κολλάει στα χέρια του και η κυκλοφορία της Μπαρτσελόνα παύει να υφίσταται. Με τον Κοπόνεν δεν μοιράζονται ακόμη όσο χρειάζεται τις κατοχές. Αυτά σιγά σιγά θα στρώσουν.

Ο Ολυμπιακός για πρώτη φορά φέτος κράτησε αντίπαλο τόσο χαμηλά, κάτι που κυρίως οφείλεται σε δύο παράγοντες: πρώτον, στην μέτρια επιθετική λειτουργία των μπλαουγκράνα και δεύτερον στην καλή προσωπική άμυνα της περιφέρειας του. Ο Σπανούλης π.χ. έπαιξε χθες καταπληκτικά επάνω στον Κοπόνεν, το ίδιο και οι Γκριν - Χάκετ για όσο αγωνίστηκαν. Μεγάλο πράγμα η αμυντική προσήλωση γενικώς. Το ερώτημα που θα πρέπει να απασχολεί από εδώ και πέρα είναι αν ο Ολυμπιακός μπορεί να συνδυάσει αποτελεσματικές επιδόσεις και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Βασικά, μπορεί, το έδειξε με τη Μιλάνο και την Εφές. Απλά λείπει ακόμη η σταθερότητα, και ένας λόγος για αυτό είναι πως ο προπονητής επιζητά - εν μέσω δυσκολιών είναι η αλήθεια - την αλληλουχία σχημάτων που θα την φέρουν. Χθες για πρώτη φορά ξεκίνησε ο Λοτζέσκι στην βασική πεντάδα. Αυτό δεν κόστισε αμυντικά, καθώς η Μπαρτσελόνα ελάχιστα τον σημάδεψε με τον Περπέρογλου. Από την άλλη, έγινε φανερή μια δυσκολία, την οποία μάλλον ήδη την είχε στο μυαλό του ο Σφαιρόπουλος όταν αποφάσζε να χρησιμοποιεί ως βασικό τον Παπανικολάου. Η συνύπαρξη Σπανούλη - Πρίντεζη και Λότζο στην ίδια πεντάδα, αφήνει μοιραία τη μερίδα του λέοντος των κατοχών στους δύο πρώτους.

Γενικά πάντως, ο προπονητής των ερυθρόλευκων έκανε τη μετάβαση από την πρώτη στην δεύτερη πεντάδα πιο ομαλή, ίσως έχοντας στον νου του όσα συνέβησαν στην Πόλη. Βέβαια τότε δεν έφταιγε το λογικό rotation, αλλά το ξερό μας το κεφάλι.

Σαν τελευταία σημείωση, λίγο από Μπαρτζώκα. Αξίζει να προσέξει κανείς πόσο μελετημενα αμύνθηκαν στα post-up του Πρίντεζη οι παίκτες της Μπαρτσελόνα, προεξέχοντος του Χολμς. Του έδιναν μόνο τη base line στο πίβοτ και επεδίωκαν κυρίως να πηγαίνει στα χουκ με το δεξί. Scouting!

 Ρεάλ Μαδρίτης - Παναθηναϊκός (από τον Leon T.)

Και επειδή μπορεί σε κάποιους από εσάς να έλειψαν, ορίστε τι μας λένε οι 4 παράγοντες του Dean Oliver για το παιχνίδι.

Το 12/20 τρίποντα που είχε ο Παναθηναϊκός, είναι εξωπραγματικό ποσοστό για παιχνίδι εκτός έδρας και παράλληλα ο κύριος λόγος που υπερίσχυσε της Μαδρίτης στην κατηγορία της ευστοχίας. Όσο αφορά δε τα ριμπάουντ, η ομάδα του Xavi Pascual άγγιξε το τέλειο. Μόνο τρία επιθετικά πήραν οι Ισπανοί, έναντι των οκτώ που πήρε ο Παναθηναϊκός, τα οποία έχουν ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα, καθότι η μεγαλύτερη ευστοχία των παικτών του οδήγησε σε λιγότερες διεκδικήσιμες κατοχές στη ρακέτα της Ρεάλ Μαδρίτης. 

Από την άλλη, οι Ισπανοί είχαν λιγότερα λάθη (κάτι που εξισορρόπησε τις παραπάνω επιθέσεις που έκανε ο Παναθηναϊκός λόγω των επιθετικών ριμπαόυντ) και ήταν οριακά καλύτεροι στις βολές. Βλέποντας τα παραπάνω, ο Παναθηναϊκός έλεγξε τους δύο παράγοντες που έχουν την μεγαλύτερη βαρύτητα. Αν σταθμίσουμε τους παραπάνω παράγοντες σύμφωνα με τους συντελεστές που προτείνει ο Dean Oliver (σειρά Factor) και υπολογίσουμε ότι το πλεονέκτημα της έδρας δίνει δύο πόντους επιπλέον στους Ισπανούς (σειρά HCA) η Ρεάλ θα έπρεπε να χάσει με τρεις πόντους την αναμέτρηση (2,74 για την ακρίβεια). 

Για ακόμη μια φορά, η στατιστική ανάλυση πέφτει έξω και ο κύριος λόγος είναι ότι σε ένα κλειστό παιχνίδι, δύο φάσεις στο τέλος του αγώνα μπορούν να καθορίσουν την έκβασή του. Πριν φτάσουμε όμως σε αυτές τις δύο φάσεις, είδαμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα, μερικά από τα οποία θα δούμε παρακάτω:

• Ο Γιουλ έδειξε ακόμα μια φορά ότι στην μέρα του είναι ένα από τα πέντε καλύτερα guard της Ευρώπης (DeColo, Teodosic, Σπανούλης και ένας της επιθυμίας σας οι υπόλοιποι). Στο ξεκίνημα του τρίτου δεκαλέπτου βάζει τους πρώτους δέκα πόντους της Ρεάλ και προς το τέλος τα σουτ που βάζει πάνω σε άμυνα είναι καταπληκτικά!
• Ο Σίγκλετον κάνει ακόμα μια καλή εμφάνιση τόσο στο 5 όσο και στο 4 και πλέον είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός έχει κερδίσει έναν υπερπολύτιμο παίκτη.
• Ο Μπουρούσης που συνήθως παίζει πολύ καλά όταν έχει κίνητρο, το έκανε ακόμα μια φορά και όσο αφορά το τακτικό κομμάτι, με χαροποιεί το γεγονός ότι όταν ποστάρει με την μπάλα βλέπουμε στην αδύνατη πλευρά να γίνονται σκριν για τους σουτερ. Από μία τέτοια συνεργασία ο Φελντέιν έβαλε το τρίποντο της ισοφάρισης (84-84) λίγο πριν το τέλος της αναμέτρησης
• Ο Ράντολφ εξελίσσεται σε παίκτη κλειδί για την ομάδα του Λάσο, λόγω της ικανότητάς του στην άμυνα να κάνει αλλαγές. Επίσης στην επίθεση, είναι ο μόνος ψηλός της ομάδας που μπορεί να απειλήσει στο 1 on 1 τόσο με πλάτη, όσο και με πρόσωπο στο καλάθι
• Όταν Καλάθης είναι εύστοχος, είναι πραγματικά πολύ δύσκολος να αντιμετωπιστεί αφού ανοίγουν οι χώροι για τις διεισδύσεις του και παράλληλα έχει την ικανότητα να πασάρει, ακόμα και όταν βρίσκεται ανάμεσα σε αρκετούς αντιπάλους.
• Ο τραυματσμός του Γκιστ, ανάλογα της σοβαρότητάς του, μπορεί να βάλει τον Παναθηναϊκό σε δυσκολίες τις επόμενες αγωνιστικές.

Μετά από όλα αυτά φτάσαμε στο τελευταίο λεπτό με το σκορ ισόπαλο και εκεί συνέβησαν οι δύο φάσεις στις οποίες αναφερθήκαμε νωρίτερα. Αν και θα κάνουμε τους προφήτες με χρονοκαθυστέρηση², δεν γίνεται κύριε Πασκουάλ στο τέλος του αγώνα να βάζεις τον Φελντέιν να παίξει pick and roll με τον Σίγκλετον. Ο Καλάθης είναι αυτός που θα πρέπει να την οργανώσει την επίθεση, που έχει εννιά ασίστ μέχρι εκείνο το σημείο και ελέγχει απόλυτα τον ρυθμό του παιχνιδιού. Ο Φελντέιν θα έπρεπε να είναι κάπου στην αδύναμη πλευρά να περιμένει την πάσα που θα τον κάνει ήρωα, αποσχολώντας παράλληλα έναν αμυντικό από το να δώσει βοήθεια στον κεντρικό διάδρομο. Όσο για τη δεύτερη φάση δείτε παρακάτω...

Και κάτι ακόμα:

Μπορεί να έχει χλευαστεί όσο λίγοι από τους και καλά ψαγμένους μπασκετικούς, όμως εμείς εδώ τον αγαπάμε και τον τιμάμε³. Μετά το βελούδινο σφυρί, τον Αη Γιώργη τον Πρίντεζη, το πεταχτάρι και όλες τις άλλες στιγμές ευχαρίστησης που έχει προσφέρει απλόχερα, ο νονός της στήλης που διαβάζετε μας βάζει τα μπασκετικά γυαλιά σε όσους τον αμφισβητήσαμε⁴. Επιτέλους μετά από περίπου 35.223 αγώνες μπάσκετ που είδαμε αρθροιστικά όλοι οι συντελεστες (contributors), είδαμε έναν που κρίθηκε στο μακρινό rebound. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, στην διστακτικότητα που επέδειξε ο Φελντέιν να πάρει το μακρινό ριμπάουντ, περιμένοντας ότι η μπάλα θα βγει εκτός αγωνιστικού χώρου δίνοντας έτσι την δυνατότητα στον προπονητή του να σχεδιάσει την τελευταία επίθεση. Έλα όμως που λογάριαζε χωρίς τον Κάρολ, o οποίος με ένα σάλτο πρόλαβε να πετάξει την μπάλα στα πόδια του άμοιρου Δομινικανού και να δώσει την κατοχή στην ομάδα του, σφραγίζοντας (σχεδόν) τη νίκη. Μεγάλε Βαγγέλη Ιωάννου είσαι ένας πραγματικός προφήτης και όχι γιαλαντζί με χρονοκαθυστέρηση.

Σημειώσεις:

1. Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι ;)
2. Ο προφήτης ο οποίος προβλέπει ένα γεγονός λίγο μετά την τέλεση του, λόγω μιας σπάνιας ασθένειας που καθυστερεί το μήνυμα του γεγονότος να φτάσει στον εγκέφαλό του έγκαιρα, ώστε να είναι ένας επαγγελματίας προφήτης. Προσοχή μην τον μπερδέψετε με τον Σταλεγάκια (επιστ. Προλέξας ο μνημονικός, λατ. Cariolis cariolis). 
3. Βασικά ο Γιώργος, εγώ όχι και τόσο.
4. Βασικά σε μένα, Γιώργος ποτέ δεν τον αμφισβήτησε.