Φίλες και φίλοι, ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής Ευρώπης. Μία χρονιά που οι πράσινοι διαρκώς ξεπερνούσαν τους στόχους τους, σκαρφάλωσαν μέσα σε λίγους μήνες στην επιστροφή στα σημαντικά διπλά, μετά στην επάνοδο στα πλέι-οφ και τελικώς στο Φάιναλ 4 μετά από 12 άγονα χρόνια, για να ολοκληρώσουν μια ονειρική σεζόν, κατακτώντας για έβδομη φορά την Ευρωλίγκα

Προτού πιάσουμε στα αμιγώς αγωνιστικά. Ντάξει, τι άλλο να πούμε για το αστείο που λέγεται Ευρωλίγκα. Πρώτα συνωστίζεις στα γκισέ “αντιπάλους” φιλάθλους, οπαδούς όπως θέλετε πείτε το. Αφού προηγήθηκαν τα προχθεσινά με τον Αταμάν στο ξενοδοχείο. Προς έκπληξη κανενός πέφτουν φάπες, κι εκεί αποφασίζεις να πας στο εντελώς αντίθετο άκρο και να τιμωρήσεις τη λαοθάλασσα που περιμένει να μπει στο γήπεδο. Που έχει πληρώσει διόλου ευκαταφρόνητα ποσά για να παρευρεθεί στο κορυφαίο προϊόν σου, το οποίο υποβαθμίζεις στο μέγιστο βαθμό. Γελοία οργάνωση και διοργάνωση, αλλά θεωρώ αυτά θα τα διαβάσετε καλύτερα στο τράβελ μπλογκ του Γιώργου. Τέλος πάντων πάμε στη μεγάλη νίκη του Παναθηναϊκού.

Στον τοίχο του δωματίου μου κρέμονται καμμιά δεκαριά καδράκια σε φαινομενική αταξία. Εκείνο στα δεξιά περικλείει μία ασπρόμαυρη φωτογραφία από ένα βαγόνι του μετρό, στο οποίο οι επιβάτες στοιβάζονται, κοιτώντας προς την πλατφόρμα. Το βλέμμα τους συναντιέται με το δικό μου, που περιμένω τον επόμενο συρμό. Δίπλα τους, αριστερά και λίγο πιο κάτω, απεικονίζεται σε άλλο καδράκι ένα εγκαταλελειμένο οικοδόμημα, καλυμμένο με ευφάνταστα γκράφιτι. Πιο πέρα, ένα κολάζ απο μασκοφόρες καρικατούρες. Στην άλλη άκρη του τοίχου στέκει ένα κατακερματισμένο σκίτσο, που η αλλοπρόσαλη γεωμετρία του σχηματίζει μία πολύχρωμη ηλεκτρική κιθάρα. Και ανάμεσα σε όλα, κάπου στη μέση, ξεχωρίζει το κάδρο με το μανιφέστο του κυρίου Σουλτς.

Σε δηλώσεις ενόψει Φάιναλ Φορ, ο Σάρας είπε πως ο Παναθηναϊκός είναι μια τυπική ομάδα Αταμάν. Άκρως εξαρτημένη από τα γκαρντ της, με την συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων να ξεκινούν από εκεί. Mind games ή έμμεση παραδοχή της ταχύτατης εξέλιξης του Παναθηναϊκού φέτος; Μάλλον και τα δύο, ο Γιασικεβίτσιους έχει το λέγειν να τα χωρέσει όλα σε μια πρόταση. Είπε κάποιο ψέμα ο Σάρας όμως στα άνωθι; Σε καμία περίπτωση, ίσα-ίσα που η πρόκριση στον τελικό της Ευρωλίγκα συνήθως κρίνεται από τους καλύτερους παίκτες του παρκέ. Και ο Παναθηναϊκός φαίνεται να έχει τους τρεις από τους τέσσερις καλύτερους τέτοιους στο ζευγάρι.

Υπάρχουν μερικά πράγματα τα οποία υπολογίζουμε εμείς που γράφουμε και παρακολουθούμε φανατικά μπάσκετ, αλλά μάλλον οι ομάδες αφήνουν πλήρως στην άκρη όταν υπάρχει ένα κρίσιμο παιχνίδι όπως το Game 5. Δεν ξέρω αν υπάρχουν καν στο μυαλό τους, όχι την ώρα που πατάνε παρκέ, μα και τις ημέρες που προηγούνται και το άγχος κλιμακώνεται.

Δεν ξέρω από πού να πιάσω τα τρίτα παιχνίδια των ελληνικών ομάδων στην Ευρωλίγκα, ειλικρινά. Θα προσπαθήσω να τα δω με ψυχραιμία και δεν θα τα καταφέρω, διότι η διοργάνωση, για μία ακόμη φορά στη φάση των πλέι οφ, δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Πέρυσι ήταν η Παρτίζαν το θύμα, σε μία συγκυρία στην οποία είχαμε αναφερθεί εκτενώς. Φέτος, οι δύο ελληνικές ομάδες, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, χάρη κυρίως στις δομικές ανορθογραφίες ενός πρωταθλήματος, που προφανώς δεν παίρνει τίποτε στα σοβαρά, εκτός αν αυτό έχει να κάνει με εισροή χρημάτων από τις αραβικές χώρες.

Όλοι περιμένετε να διαβάσετε για Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, έτσι δεν είναι; Απόλυτα κατανοητό, κι εγώ το ίδιο για να σας είμαι απόλυτα ειλικρινής. Έλα όμως που παίζουν και τα άλλα παιδάκια, σε δύο σειρές που συμπεριλαμβάνουν μία Ισπανική μονομαχία ρυθμού (Ρεάλ-Μπασκόνια) και μία μάχη λεπτομερειών ανάμεσα σε Μονακό και Φενέρμπαχτσε, δύο δηλαδή εκ των καλύτερων συνόλων της διοργάνωσης. Αξίζει νομίζω να τις μελετήσουμε.

Γαμώτο, αυτό το Παλάου Μπλαουγκράνα δεν το ήθελα με τίποτα κι ας έχει η Μονακό την καλύτερη περιφερειακή άμυνα της Ευρωλίγκα. Το γήπεδο της Μπάρσα είναι ένα κλουβί παλαιού τύπου, με επιδαύρια (που λέει ο λόγος) ακουστική και ένα γεμάτο βιβλίο θριάμβων και προκρίσεων, στο οποίο προσθέτει διαρκώς σελίδες. Δεν φωνάζουν πολλοί εκεί μέσα, άντε χίλιοι, αλλά ακούγονται σαν δέκα χιλιάδες. Τα μουρμουρητά και οι γιούχες δε, όταν τα ματς βρίσκονται στον πόντο, μπορούν να σου τινάξουν τη συγκέντρωση στον άερα. Ως τουρίστας, είναι υπέροχο, ως φιλοξενούμενος αντίπαλος όμως, είναι προτιμότερο να διεκδικείς προκρίσεις σε άλλη αρένα. Γνώμη μου.

Μετά από την πενταετή απουσία του από τα πλέι-οφς της Ευρωλίγκα, ο Παναθηναϊκός επιστρέφει με κρότο θα λέγαμε στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης και στα μεγάλα ματς του Απρίλη. Η ως τώρα πορεία του ήταν μία από τις κορυφαίες στην ιστορία του συλλόγου σε επίπεδο κανονικής περιόδου, ειδικά αν σκεφτεί κανείς την κατάσταση πριν δώδεκα μήνες. Βρίσκεται τρία βήματα μακριά από την πολυπόθητη συμμετοχή σε Φάιναλ Φορ κι η ομάδα που του κλείνει με σθένος το δρόμο είναι όπως ξέρετε η Μακάμπι Τελ Αβίβ. Οι δύο ομάδες έχουν αρκετά κοινά στον τρόπο παιχνιδιού, αλλά και διαφορές που εν τέλει θα κρίνουν τη σειρά. Πάμε να πιάσουμε το ζευγάρι από την αρχή.

Η κανονική διάρκεια της Ευρωλίγκα τελείωσε, το πρώτο play-in τουρνουά επίσης και η ώρα για τα playoffs έφτασε. Ευκαιρία λοιπόν για μία λίστα α λα Ζακ Λόου, με ορισμένα πράγματα που άρεσαν ή δεν άρεσαν από τη φετινή διοργάνωση. Εντελώς αντικειμενικά με υποκειμενική άποψη.