Στο σημερινό κείμενο, δεν θα σταθούμε σε αυτές, πλην μιας. Είναι αναμφίβολα η ουσιαστικότερη, ικανή να υπερκαλύψει όλες τις άλλες. Η ουσία του αθλήματος είναι απλή: η μπάλα πρέπει να πέφτει στο δίχτυ. Δεν μετρά ο τρόπος, αν είναι από κοντά ή μακριά. Αν έγινε στην αρχή ή στο buzzer μιας επίθεσης 24 δευτερολέπτων. Ούτε πιστώνεται επιπλέον στο ταμπλό του σκορ ο μόχθος που προηγήθηκε για να επιτευχθεί μια προσπάθεια. Άλλωστε, απλά... προσπαθώντας, κανείς δεν κέρδισε. Η συγκεκριμένη οπτική, μπορεί να ακούγεται αρκετά ψυχρή, αλλά συμβαδίζει απόλυτα με την πραγματικότητα. Αν κάποιος έχει την ικανότητα να ρίχνει την πορτοκαλί στο καλάθι, έχει μέλλον στο άθλημα κι είναι απαραίτητος σε μια ομάδα. Η συχνότητα ενισχύει την τύχη μιας καριέρας, ενώ θα έλεγα πως ισχύει το ίδιο κι αντίστροφα. Την ώρα που ο κόσμος έχει μπουχτίσει από ορολογία και ξένους όρους, προσπαθώντας να κατανοήσει τι στο καλό είναι αυτό το ICE στο pnr ή η box and one άμυνα που χρησιμοποιεί ανά διαστήματα ο Πασκουάλ, εμφανίζονται ορισμένοι παίκτες που κάνουν ένα καλάθι να μοιάζει τόσο απλό όσο το να γεμίσεις ένα ποτήρι με νερό. Και τότε, όλα τα παραπάνω, πάνε απλά περίπατο.
Στη σειρά των ισπανικών ημιτελικών μεταξύ Βαλένθια και Μπασκόνια, υπήρχε εκατέρωθεν άφθονη ποιότητα στο παρκέ. Δύο ομάδες επίπεδου Ευρωλίγκα - άσχετα αν η πρώτη δεν βρέθηκε φέτος σε αυτή - προσέφεραν τέσσερις γεμάτες βραδιές στο κοινό, με αναμετρήσεις που διεξήχθησαν υπό ιδανικές συνθήκες από πλευράς ατμόσφαιρας. Το 3-1 μαρτυρά πως το σύνολο του Ράφα Μαρτίνεθ ήταν καλύτερο και κυρίως πιο έτοιμο, σε αντίθεση με το αντίστοιχο του Αλόνσο που κάπου - κάπου έμοιαζε να στερεύει από ιδέες. Οι Βάσκοι έκαναν μόλις μια πραγματικά καλή εμφάνιση (στο Game 2, όπου κέρδισαν με 90-70) και γενικότερα τους έλειψε η σταθερότητα προκειμένου να βάλουν από κάτω μια ομάδα άρτια δομημένη, με αρχές και ευδιάκριτους ρόλους, η οποία μάλιστα διανύει και εξαιρετική περίοδο φόρμας. Η Βαλένθια πέρασε δίκαια στους τελικούς κι ανέδειξε πολλούς πρωταγωνιστές, εκθειάζοντας με την απόδοση της την ομαδική δουλειά και το ισορροπημένο μπάσκετ, αλλά σημαντικό ρόλο για να προκριθεί διαδραμάτισε η παρουσία ενός παίκτη. Εκείνου που ξέρει να βάζει την μπάλα στο καλάθι, καλύτερα από κάθε άλλον στην ομάδα: του Σαν Εμετέριο.
Ο 33χρονος δεν είναι ο απόλυτος ηγέτης της Βαλένθια (ή σταρ, πείτε το όπως θέλετε), ούτε καν ο καλύτερος παίκτης που διαθέτει στο ρόστερ της. Είναι όμως εκείνος με το μεγαλύτερη επιθετική ικανότητα, εκ των τελευταίων αγνών Ευρωπαίων σκόρερ. Δεν βγαίνουν πια πολλοί από το σινάφι του. Ακούω πολλούς να λένε (αναφερόμενοι σε ορισμένους παίκτες αυτού του στυλ) πως "σκοράρει, αλλά δεν δίνει ασίστ/παίρνει ριμπάουντ/κλέβει". Είναι άκρως θεμιτό ένας παίκτης να είναι πολυδιάστατος. Πιο ορθά, είναι απαραίτητο προκειμένου να στεριώσει σε μια λίγκα πολλών απαιτήσεων, μα πάνω απ' όλα, ας μη χάνουμε τον στόχο. Θέλοντας να το αναλύσω λίγο πιο διεξοδικά, θα σας θυμίσω τον Βίκτορ Σάδα, ένα γκαρντ - πολυεργαλείο, που έκανε ένα κάρο δουλειές μέσα στο παρκέ, αλλά του έλειπε το ταλέντο στην επίθεση. Ως εκ τούτου, χάθηκε σε σχετικά μικρή ηλικία από το προσκήνιο κι ο χρόνος συμμετοχής του σπάνια ξεπερνούσε τα 15 λεπτά. Ναι, βέβαια, πίεζε ασφυκτικά τον αντίπαλο, υπήρξε πρεσβευτής του όρου low-mistaker, ήταν παίκτης του προπονητή, αλλά με ποσοστά καριέρας 21% και 68% αντίστοιχα σε τρίποντα και βολές, το πράγμα χλώμιαζε επικίνδυνα.
Ανέκαθεν πίστευα πως οι προικισμένοι επιθετικά παίκτες θα βρίσκουν συμβόλαια με ευκολία, ακόμη κι αν υστερούν σε πολλά άλλα, γιατί όπως και να το κάνουμε, "πουλάνε". Όχι επειδή είναι ωραίοι στο μάτι με έναν περίτεχνο μηχανισμό στο σουτ, για παράδειγμα, αλλά διότι πραγματικά είναι περισσότερο χρήσιμοι απ' ότι φανταζόμαστε. Στο κάτω κάτω της γραφής, ένας από τους πιο σπουδαίους παίκτες που ανέδειξε η γηραιά ήπειρος, είναι ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Ποτέ του δεν υπήρξε ένας καλός αθλητής που τρέχει, πηδάει ψηλά, έχει γερό σώμα ή είναι μεγάλος φαν της προπόνησης. Αμυντικά έχανε εμφανώς και δημιουργικά ήταν - σε σύγκριση με άλλους αντίστοιχου βεληνεκούς - μέτριος. Πάνω στα μειονεκτήματα του όμως έπεφτε καμουφλάζ από την αστείρευτη ικανότητα του να σκοράρει όπως θέλει, όποτε θέλει - στις καλές του μέρες. Μέσω αυτής της one of a kind κλάσης του (μόνο στην μια πλευρά του παρκέ), έφτασε να θεωρείται τοτέμ της Μπαρτσελόνα, να είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Ευρωλίγκα και να συμπληρώνει αισίως 20 σεζόν ως επαγγελματίας. Αυτό ως παράδειγμα κι όχι για να θυμηθούμε ποιος είναι ο JCN. Όλοι μας ξέρουμε.
Για να το μαζέψω κάπως, τι τόσο φοβερό έκανε ο άλλοτε διεθνής Σαν Εμετέριο και προσωπικά μ' ενθουσίασε, κάνοντας με να θέλω να αφιερώσω ένα κομμάτι σε αυτόν; Δείτε (κι επίσης, εστιάστε στο Game 4, που έκρινε τελικά τη σειρά, και θα παρατηρήσετε πως δεν έχασε σουτ)
Η επιρροή του στο παιχνίδι της Βαλένθια ήταν καταλυτική. Πρόκειται για τον άνθρωπο που ανάβει την επιθετική σπίθα, όχι απλά επειδή εκτελεί με συνέπεια και σταθερά με υψηλά ποσοστά, αλλά και γιατί παίρνει άριστα όσον αφορά το shot selection. Οι επιλογές του χαρακτηρίζονται απόλυτα από ωριμότητα και σκέψη. Στις τρεις νίκες της ομάδας του, μέτρησε 19.3 πόντους, αλλά το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι πως κατέγραψε ένα τόσο υψηλό νούμερο, παίρνοντας μόλις 9.3 προσπάθειες ανά παιχνίδι. Για τα δεδομένα του και για την "ρέντα" που είχε στη σειρά, ο αριθμός αυτός είναι μικρός. Όπως και να 'χει, θα διεκδικήσει - έστω κι αν οι νυχτερίδες είναι το απόλυτο αουτσαϊντερ - το δεύτερο πρωτάθλημα της καριέρας του, επιστρέφοντας σε τελικούς της ACB για πρώτη φορά μετά τη σεζόν 2009/10. Αυτό, σε συνδυασμό με την επιστροφή της ομάδας του στην Ευρωλίγκα, είναι η ανταμοιβή μιας πραγματικά πολύ γεμάτης χρονιάς.
Ο Σαν Εμετέριο δεν βρίσκεται στην Ευρωλίγκα εδώ και μια διετία, αυτό όμως δεν σημαίνει πως ξαφνικά ξόφλησε μπασκετικά και πάει, τον ξεγράφουμε. Γενικά, θα τον χαρακτήριζα ως έναν από τους πιο υποτιμημένους παίκτες της γενιάς του, αλλά επίσης θα έλεγα πως πρόκειται για μια πολύ ιδιαίτερη πάστα παίκτη, η οποία - κακά τα ψέματα - αποτελεί για το ευρωπαϊκό μπάσκετ είδος προς εξαφάνιση. Ατόφιοι σκόρερ δεν βγαίνουν πια τόσο συχνά, επομένως το ισπανικό πρωτάθλημα είναι... τυχερό που έχει στις τάξεις του έναν απ' αυτούς.
ΥΓ. Περί Κρις Μπαμπ: Ο Παναθηναϊκός διαθέτει ήδη έναν παίκτη με παρόμοια χαρακτηριστικά μ' εκείνα του Μπαμπ κι αυτός είναι ο Ρίβερς. Στον Ολυμπιακό θα κούμπωνε πιο εύκολα, σε ρόλο αντί-Λοτζέσκι. Μιλάμε για έναν δυνατό - στη σωματοδομή - παίκτη που μπορεί άνετα να καλύψει τις θέσεις 2-3, είναι αξιόπιστος αμυντικός και έχει πολύ καλό σουτ. Οι διεισδύσεις είναι κομμάτι του παιχνιδιού του κι αν και τον είχα δει σε κάποια παιχνίδια του EuroCup να προσφέρει δημιουργικά σε pnr καταστάσεις, δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε να κατέβει στον άσσο. Σε γενικές γραμμές, η σεζόν που έκανε φέτος στην Γερμανία είναι ικανή να τον στείλει στην Ευρωλίγκα. Κρατήστε τ' όνομα του.
ΥΓ2. Το Λαύριο υπέγραψε τον Ντόρον Λαμπ, έναν παίκτη που πριν από μια πενταετία είχε μπει στο draft του NBA (42o pick από τους Μπακς), προερχόμενος από το Κεντάκι με σχετικά καλές προδιαγραφές, κι έμεινε για δύο σεζόν στην κορυφαία λίγκα του πλανήτη. Η μετέπειτα πορεία του μόνο καλή δεν ήταν, αφού άλλαζε συχνά ομάδες σε Αμερική κι Ευρώπη και δεν στέριωσε πουθενά, αλλά παρ' όλα αυτά μέσω της Α1 μπορεί να ανεβάσει και πάλι τις μετοχές του. Άλλωστε, δεν τον έχουν πάρει τα χρόνια, είναι ακόμη 25 ετών. Πολύ σημαντική προσθήκη για το Λαύριο.
ΥΓ3. Αν ήμουν GM στην ΑΕΚ, θα έκανα εισήγηση για την επιστροφή του Ελόνου, όχι σώνει και καλά επειδή έκανε τρομερό φίνις στη σεζόν όντας ο MVP στη σειρά με τον Άρη, αλλά επειδή πρόκειται για μια value for money επιλογή. Οι κιτρινόμαυροι την τελευταία τριετία άλλαξαν πάρα πολλούς σέντερ, αλλά κανείς πλην του Νιγηριανού και του Μπονσού δεν ταίριαξαν στην ομάδα. Ο Ελόνου τα κατάφερε, έδειξε πως για συγκεκριμένες δουλειές είναι ταμάμ και πως θα άξιζε μια νέα ευκαιρία. Όχι απαραίτητα ως βασικό 5αρι, αλλά σαν μια καλή εναλλακτική ενός starter από το πάνω ράφι.
