Από τις 27 Δεκεμβρίου του 2015, δηλαδή 14 ολόκληρους μήνες, είχε να ηττηθεί στην έδρα της - για την ACB - η πρωταθλήτρια Ισπανίας, όταν η Μπαρτσελόνα του Πασκουάλ την υποχρέωνε στην τελευταία της απώλεια. Η Γκραν Κανάρια εμφανίστηκε το βράδυ της Κυριακής με... άγριες διαθέσεις και χωρίς τάσεις ηττοπάθειας, κοίταξε στα μάτια την αντίπαλο της και τελικά διέκοψε ένα σερί 25 συνεχόμενων νικών των Μαδριλένων. Κι αυτό είναι κάτι που από μόνο του αρκεί για να αντιληφθούμε το μέγεθος αυτής της επιτυχίας. Η Γκραν Κανάρια δεν έκλεψε απλά μια νίκη στα... χασομέρια, στον απόηχο της μεσοβδόμαδης κατοστάρας της Ρεάλ επί της Νταρουσάφακα για την EuroLeague. Κέρδισε ελέγχοντας τον ρυθμό του αγώνα στην μεγαλύτερη διάρκεια του, βάζοντας 93 πόντους με 60% στα εντός πεδιάς κι έχοντας τρία περισσότερα ριμπάουντ και διπλάσιες (!) ασίστ. Ήταν (τηρουμένων των αναλογιών) επιβλητική.

Limit up

Η σπουδαία εμφάνιση του - man of the match - Κάιλ Κούριτς στην έδρα της ομάδας του Πάμπλο Λάσο δεν προήλθε ως μάννα εξ ουρανού. Αντίθετα, πρόκειται για την επιβεβαιώση πως ο Αμερικανός γκαρντ-φόργουορντ με ρίζες από την Σλοβακία, διανύει χρονιά εκτόξευσης. Ο 27χρονος, αιχμή του δόρατος της φετινής Γκράνκα, με 19 πόντους σε 27 λεπτά συμμετοχής (και 2 κερδισμένα φάουλ, 1 κλέψιμο & 1 ριμπάουντ) στο σπίτι των Los Blancos, πυροβόλησε πέντε φορές από την περιφέρεια, σε μια βραδιά όπου η άμυνα της Ρεάλ δεν κατάφερε να του υψώσει τείχος.

Ο Κούριτς ένιωσε ζεστός κι αν του δώσεις αυτό το δικαίωμα, θα σε... σκοτώσει. Πέραν τούτου, πρόκειται για "ξύπνιο" παίκτη με πολύ καλή αντίληψη στο γήπεδο, ο οποίος διέπεται από μια νοοτροπία νικητή, του είδους "μπαίνω μέσα, κάνω το παιχνίδι μου και δεν με νοιάζει ποιος είναι απέναντι μου". Τόσο απλά. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι ανυπάκουος και κάνει ότι του κατέβει στο κεφάλι. Ουδεμία σχέση, παραμένει πιστός στο γενικό πλάνο της ομάδας, συνεπής στις αμυντικές κατευθύνσεις και με διάθεση να κάνει παραπάνω πράγματα απ'αυτό που μπορεί.

Τρομερά αποτελεσματικός ως σουτέρ θέσης, καταγράφει 53% στα τρίποντα, προσφέροντας συνολικά σχεδόν 16 πόντους, 3 ριμπάουντ και 1 κλέψιμο ανά 24' στο EuroCup. Δεν είναι αυτός που στο 24αρι θα "φάει" τα 20 δεύτερα με την μπάλα στα δικά του χέρια, γνωρίζει πως δεν μπορεί να είναι δημιουργικός, αλλά παράλληλα ξέρει και πότε πρέπει να πασάρει. Πρόπερσι, όταν πιεζόταν από τον αντίπαλο αμυντικό, δυσκολευόταν στον χειρισμό, όμως πια είναι πολύ καλύτερος σ'αυτό το κομμάτι. Γενικώς, έχει βελτιώσει πολύ το ατομικό του πακέτο.

Θεωρητικά, θα μπορούσε και φέτος να σταθεί με αξιοπρέπεια σε μεσαίου βεληνεκούς ομάδα της EuroLeague. Ωστόσο, πιστεύω πως με βάση τα όσα βλέπουμε φέτος so far, οι δυνατότητες του σε συνδιασμό με το mentality που τον διακατέχει ίσως τον οδηγήσουν και ψηλότερα, στο ρόστερ μιας ομάδας όπως η Φενέρμπαχτσε παραδείγματος χάριν, σε περίπτωση που ο Μπογκντάνοβιτς περάσει τον Ατλαντικό (πολύ πιθανό). Γιατί όχι. Ακόμη και για την Μπασκόνια θα ήταν ενδιαφέρουσα προσθήκη, ως μια πιο "επιθετική" βερσιόν του (περσινού) Μπλάζιτς. Ή να "τρυπώσει" στο rebuilding που αναμένεται να γίνει στο ρόστερ της Μπαρτσελόνα. Στο ρεζουμέ, δε θα δυσκολευτεί να βρει συμβόλαιο πάντως.

Πηγή έμπνευσης

Τον Νοέμβριο του 2015, ο Κάιλ Κούριτς τέθηκε ξαφνικά νοκ-άουτ. Υπέφερε από έντονους πονοκεφάλους που δεν σταματούσαν κι έκανε άμεσα εξετάσεις για να δει τι συμβαίνει. Διαγνώστηκε πως έχει όγκο στον εγκέφαλο, ο οποίος απειλούσε τον μυελό των οστών. Με λίγα λόγια, δεν ήξερε αν θα ζήσει, όχι απλά αν θα πιάσει και πάλι την πορτοκαλί στα χέρια του. Εν τέλει, όλα πήγαν καλώς, αφού υποβλήθηκε σε τρεις απόλυτα επιτυχημένες εγχειρήσεις.

Στο μεσοδιάστημα, είχε χάσει αρκετό βάρος (ζύγιζε πια 15 κιλά λιγότερα) κι όπως είναι φυσικό η ψυχολογική φόρτιση από ένα τόσο σοβαρό συμβάν ήταν τεράστια. Ο Κούριτς, έχοντας την αμέριστη στήριξη της οικογένειας του, δεν τα παράτησε ποτέ και του πήρε μόλις πέντε μήνες για να επιστρέψει στην ενεργό δράση. Με τεχνητό πλέον μέτωπο (αφού αυτό είχε αφαιρεθεί από τους γιατρούς, εξαιτίας του υγρού που μαζεύτηκε στο κρανίο του), αλλά απόλυτα υγιής και... διψασμένος. «Δεν υπήρχε το "αν" στο μυαλό μου, αλλά το "πότε" θα παίξω μπάσκετ ξανά», δήλωσε. Το περασμένο καλοκαίρι, το πάλεψε για να βρει συμβόλαιο στο NBA, παίζοντας στο Summer League με τους Phoenix Suns. Μπορεί να μην τα κατάφερε, όμως απέδειξε πως το comeback του είναι ολοκληρωτικό. Εκεί που φαινόταν πως τα χάνει όλα, κατόρθωσε να τα κερδίσει από την αρχή, όντας θριαμβευτής σε μια μάχη για την ζωή του.

Ο τύπος βρέθηκε ξαφνικά χωρίς να 'χει πληρώσει εισιτήριο στην θέση του επιβάτη σε ένα τρένο που πήγαινε καρφωτό στην κόλαση, αλλά είχε το σθένος να πηδήξει απ' αυτό και να πέσει στο έδαφος με μόνο μερικές... γρατζουνιές. Σηκώθηκε και περπάτησε σα να μην πέρασε δευτερόλεπτο. Που να κολώσει αυτός ο άνθρωπος, με τέτοιο χαρακτήρα και δύναμη ψυχής; Σε ποιο πρωτάθλημα, σε ποιο γήπεδο; Πολύ απλά, πουθενά.

Ποιον μου θυμίζει...;

Είναι γεγονός πως το αγωνιστικό προφίλ του Κάιλ Κούριτς συγκεντρώνει οπτικά αρκετά στοιχεία που φέρνουν στη μνήμη το αντίστοιχο του Τζέισι Κάρολ. Αμφότεροι είναι πραγματικοί γκάνερ ("φοριέται" πολύ ο συγκεκριμένος όρος τελευταία) και στην καλή τους ημέρα μπορεί να αποδειχθούν καθοριστικοί για την τελική έκβαση ενός παιχνιδιού (όπως ο Κούριτς κόντρα στην Ρεάλ, καλή ώρα) ή να γίνουν game-changers σε στιγμές που η ομάδα το χρειάζεται (όπως ο Κάρολ στον προ διετίας τελικό του F4 της Μαδρίτης). Στηρίζουν πολύ το επιθετικό τους παιχνίδι στα περιφερειακά σουτ και αποτελούν κλασσικά παραδείγματα παικτών όπου τα εκτελεσμένα τρίποντα στην καριέρα τους είναι (πολύ) περισσότερα από τα δίποντα. Κι αυτό σαφώς κι έχει την (λογική) εξήγηση του, αφού και οι δύο διαθέτουν περίτεχνο μηχανισμό στην εκτέλεση και νιώθουν άνετα/παίζουν με μεγάλη αυτοπεποίθηση όταν σουτάρουν την μπάλα από μακριά, με οποιονδήποτε τρόπο.

Το ποσοστό ευστοχίας τους στα σουτ πίσω από το τόξο είναι παρεμφερές, αν υπολογίσουμε όλα τα χρόνια που παίζουν μπάσκετ, είτε ως ερασιτέχνες στο NC2A, είτε επαγγελματικά στην Ευρώπη (εγχώριες/ευρωπαϊκές διοργανώσεις). Ο Κούριτς σημειώνει 42.47% αρχής γενομένης από τη σεζόν 2008/09 στο Louisville, ενώ ο Κάρολ βρίσκεται στο 43.56% με αφετηρία το 2004/05 και την πρώτη του χρονιά στο Utah State. Η ειδοποιός διαφορά είναι πως ο αστέρας της Ρεάλ καταγράφει αυτό το σπουδαίο νούμερο, όντας παίκτης επιπέδου EuroLeague από το 2011, αγωνιζόμενος δηλαδή σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες από εκείνες του EuroCup ή της ισπανικής λίγκας. Η κλάση, η ποιότητα και ο δυναμισμός του χαρακτήρα του είναι στοιχεία δεδομένα και γι'αυτό εδραιώθηκε στο ρόστερ ενός τόσο απαιτητικού οργανισμού, με τον Κούριτς να παρουσιάζει κατά την γνώμη μου αντίστοιχο potential, αφού δουλεύει αδιάκοπα και σκληρά (καθρέφτης είναι το παρκέ), ξεπερνά ανυπέρβλητες δυσκολίες, βελτιώνεται διαρκώς και βρίσκει σταδιακά σταθερότητα.

Ο Κάρολ, ένας μπαρουτοκαπνισμένος παίκτης με τρία Final Four στην πλάτη του, που έχει γαλουχηθεί εδώ και μια εξαετία στο υψηλότερο ευρωπαϊκό λέβελ, έκανε το step up - από την Γκραν Κανάρια στην Ρεάλ Μαδρίτης δηλαδή - στην ηλικία των 28 ετών. Τόσο είναι σήμερα ο Κούριτς, με την μετακίνηση του σε ομάδα της EuroLeague το προσεχές καλοκαίρι να μοιάζει πιο πιθανή από ποτέ άλλοτε. Είναι απλά μια σύμπτωση, αλλά το timing γενικότερα φαντάζει ιδανικό για τον ίδιο, αφού βρίσκεται ίσως στην καλύτερη ηλικία (και με μπόλικες παραστάσεις) για το επόμενο βήμα. Ο μεν βρίσκεται κοντά στην δύση μιας επιτυχημένης καριέρας (τον Απρίλιο κλείνει τα 34), ενώ ο δε τώρα είναι έτοιμος να κάνει το πολυπόθητο άλμα, βαδίζοντας είναι η αλήθεια σε παρόμοια χνάρια.

Μια βιομηχανία παραγωγής (λευκών) σουτέρ

Η Γκραν Κανάρια τείνει κατά την διάρκεια των δέκα τελευταίων ετών να εξελιχθεί κυριολεκτικά σε μια βιομηχανία παραγωγής/εξαγωγής εξαιρετικά αξιόπιστων λευκών σουτέρ. Το ισπανικό κλαμπ έχει αναθρέψει ιδανικά κι άλλους παίκτες πλην των προαναφερθέντων, με τους Καρλ Ίνγκλις (2007-2009), Μάικ Μπράμος (2010-2012) και Ράιαν Τούλσον (2012-2013) ν'αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Άπαντες, κατεξοχήν παίκτες φτερών, έφτασαν ως την EuroLeague, άλλοι πέρασαν από 'κει με επιτυχία κι άλλοι με μικρότερη, αλλά αδιαμφισβήτητα κατάφεραν να φτιάξουν το όνομα τους και ν'αποκτήσουν την ιδιότητα του καλού σουτέρ ως μέλη του πρότζεκτ της ομάδας από τις Κανάριες νήσους, επιβιώνοντας έτσι στην αγορά, με αντοχή στον χρόνο.

Ακόμη κι αν δεν επιλέξουμε να περιοριστούμε στο "λευκός" και πάμε λίγο πιο πίσω χρονικά, θα δούμε πως το πρώτο ευρωπαϊκό κλαμπ για το οποίο έπαιξε ο Κένεντι Γουίνστον (ο άνθρωπος που το χιονισμένο απόγευμα της 17ης Φεβρουαρίου 2008 φόρτωσε με 7 τρίποντα το καλάθι του Ολυμπιακού στο Ειρήνης και Φιλίας, ως παίκτης του Παναθηναϊκού) ήταν η Γκραν Κανάρια, το 2005. Εντυπωσιακή παράδοση.

Αν και η φυσική ροή των πραγμάτων αναμένεται να φέρει την αποχώρηση του Κούριτς την θερινή περίοδο που έπεται, η Γκραν Κανάρια δεν έχει λόγο να ανησυχεί σε βαθμό που θα πεις πως θ'απελπιστεί. Σαφώς και θα είναι τεράστια απώλεια, αφού συν τοις άλλοις ενδέχεται να χάσει έναν παίκτη που λατρεύεται από τους φίλους της, αλλά ήδη "ψήνεται" η διάδοχη κατάσταση, με τον Φινλανδό διεθνή Σάσου Σάλιν να'ναι αυτός που διαφαίνεται πως μπορεί να επωμιστεί το βάρος. Απόφοιτος μια σχολής που πρόσφατα απέκτησε παράδοση στο να βγάζει σουτέρ-δολοφόνους.

Ο 25χρονος από το Ελσίνκι δεν είναι ιδιαίτερα πολυδιάστατος, όμως έχει περιθώρια βελτίωσης κι αυτή τη στιγμή είναι το #10 στο EuroCup με σχεδόν 47% στα τρίποντα (9 πόντους Μ.Ο.). Δεν αποτελεί "new kid on the block", κάθε άλλο. Έχει παίξει τρεις σεζόν στην EuroLeague ως παίκτης της Ολίμπια Λιουμπλιάνας, βέβαια τότε ήταν πολύ πιο νέος κι αρκετά διαφορετικός εν συγκρίσει με το παρόν.

ΥΓ. Ο Κούριτς πατά για πρώτη φορά την "Gran Canaria Arena", μετά την επιστροφή του από την κόλαση. Born to win...