Επέλεξα να μην σας γράψω για Ευρωλίγκα, μιας και υπάρχει μπόλικο υλικό, παντού. Ας μιλήσουμε για το μικρό της αδερφάκι, το Eurocup που οδεύει προς τη λήξη του. Οι 4 εναπομείνασες ομάδες πέρασαν των παθών τους τον τάραχο για να φτάσουν εκεί μιας και το σύστημα διεξαγωγής της διοργάνωσης είναι καθόλα βάρβαρο για όλους τους συμμετέχοντες, με υπερφορτωμένο πρόγραμμα και τις "μείξεις" να δημιουργούν πονοκεφάλους, αλλά δεν παύει να προσφέρει ποιοτικό θέαμα τα τελευταία χρόνια.
Γαλατασαράι, Γκραν Κανάρια, Στρασμπούρ και Τρέντο μάχονται από την ερχόμενη βδομάδα (29/3 ως 6/4) για μία θέση στον τελικό. Παρακάτω θα αναλύσουμε πώς φτάσαν μέχρι εδώ και ποιές είναι οι προοπτικές που έχουν. Επιτεύχθηκαν οι στόχοι; Υπήρξαν άραγε υπερβάσεις;
Γαλατασαράι:
Έχει απασχολήσει κοινό και Τύπο όσο λίγες ομάδες, αφενός με τον ατίθασο χαρακτήρα του Άταμαν, αφετέρου με τα σκαμπανεβάσματα και τους τραματισμούς που τη βασάνισαν (και συνεχίζουν) μέχρι τώρα.
Από την αρχή της σεζόν, φάνηκε να βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο για το Eurocup αλλά όχι αρκετά υψηλό για την Ευρωλίγκα. Ξεκίνησε με δυνατές νίκες στην κανονική σεζόν, σε έναν αξιοπρεπή όμιλο με Νίζνι, ΑΕΚ (προ της "κοιλιάς") και Χαποέλ. Το ταλέντο του ΜακΚόλουμ στη δημιουργία και το σκοράρισμα μαζί με τη δεξιότητα του Γκριν να αγωνίζεται τόσο άρτια με πλάτη κόντρα σε όλους, δημιούργησαν ένα ιδιαίτερο στυλ στην Τουρκική ομάδα που φάνηκε να αντέχει παρά τις... αναταράξεις. Σημαντική είναι και η παρουσία του Μίτσοφ, ενός πραγματικά πρωτοκλασάτου παίκτη για το γενικότερο επίπεδο της ομάδας. Μπορεί κι εκείνος να είχε τις "μέρες" του, δεν έπαψε βέβαια να είναι σημείο αναφοράς μαζί με τον Γκριν.
Παρόλα αυτά, είναι μία ομάδα με εμφανείς ελλείψεις. Στο Eurocup ίσως να μην είναι αισθητές (καθώς θέλοντας και μη υπερέχει), το βλέπουμε όμως έντονα στην Τουρκική λίγκα. Πολλές φορές μέσα στη σεζόν φάνηκε ο ΜακΚόλουμ να παίζει ουσιαστικά μόνος του, σκοράροντας π.χ. μέχρι και 30 πόντους στην εντός έδρας ήττα από την Νεπτούνας. Μετά την ιστορία με τον Ντόρσεϊ, η ομάδα έμεινε με έναν μόνο αυθεντικό σέντερ, τον Καντεκίν, ο οποίος έχει αγωνιστεί ελάχιστα και στην ουσία δεν υπολογίζεται κι ιδιαίτερα από τον Άταμαν. Αναγκαστικά, έχουν επιλεχθεί πιο χαμηλά συστήματα που άλλες φορές έδειξαν να αιφνιδιάζουν κι άλλες να μην αποδίδουν.
Το ευχάριστο για τους Τούρκους είναι αν μη τι άλλο η ομαδικότητα που έδειξαν στα παιχνίδια με την Μπάγερν. Μπορεί το πρώτο να χάθηκε και με σημαντική διαφορά, αλλά υπήρξε αφύπνιση και ξέσπασμα γυρνώντας από το -10 στο +13!
Γενικότερα, είναι μια ομάδα που πλησιάζει τους στόχους της φέτος, παίζοντας ναι μεν σε χαμηλότερο επίπεδο, με ένα μεγάλο φαβορί δε. Αντιμετωπίζει την Γκραν Κανάρια στους ημιτελικούς, μία ομάδα με υπολογίσιμους ψηλούς (Όμιτς, Ραμπασέδα, Μπαεθ).
Γκραν Κανάρια:
Η περσινή runner up της διοργάνωσης θέλει όχι μόνο να επαναλάβει την παρουσία της στους τελικούς, αλλά να πάρει αυτό που της στέρησε η Χίμκι. Και γιατί όχι άλλωστε; Μας απασχόλησε στις αρχές της σεζόν με το σοβαρό πρόβλημα υγείας του Κούριτς που ευτυχώς ξεπεράστηκε όπως και μας σόκαρε με "ιστορικές"... κατοστάρες μέσα στη σεζόν!
Με μπροστάρηδες τους Σάλιν και Όμιτς κατάφεραν να κάνουν εξαιρετικές εμφανίσεις στην κανονική σεζόν, σημειώνοντας 8 νίκες και μόλις 2 ήττες (η μία εκ των οποίων από την Άλμπα), φτάνοντας ως τους ημιτελικούς. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής κατάφεραν να κάνουν τα δύσκολα εύκολα. Αντιμετώπισαν ομάδες που ήρθαν από Ευρωλίγκα (Στράσμπουρ, Λιμόζ) με επιτυχία και πραγματικά δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις έτερες Ισπανικές ομάδες στην Ευρωλίγκα.
Ο Ρενέσες συνδυάζει στην ομάδα του "δεινόσαυρους" (Όλιβερ, Σαβάν) με νέα παιδιά και το αποτέλεσμα είναι η πληρότητα. Δεν είναι τυχαίο που ο περσινός προπονητής της χρονιάς για το Eurocup έχει εντοπίσει νέα ταλέντα και τους δείχνει υποστήριξη με αγωνιστικά λεπτά. Φυσικά, πρέπει να δώσουμε τα εύσημα και στον Νιούλεϊ που μπορεί να μην έδωσε ηχηρό παρόν στους προημιτελικούς με την Ζιελόνα Γκόρα, αποτελεί βέβαια πυλώνα των Ισπανών.
Γενικά χαίρεσαι να βλέπεις την Γκραν Κανάρια, ανεξαρτήτως τεχνικής, συστημάτων και όλων των άλλων όμορφων πραγμάτων που δεν μπορώ να αναλύσω εδώ. Κι αυτός είναι ένας λόγος που πρέπει να χαροποιεί κάθε μπασκετόφιλο να τη βλέπει.
Οι Ισπανοί έχουν μία παρόμοιου επιπέδου ομάδα με την Γαλατασαράι, ίσως με πιο σταθερή απόδοση. Λυσσάνε για το τρόπαιο και δεν θα έπρεπε κανείς να πάρει τα matchups με τους Τούρκους ελαφρά τη καρδία.
Στρασμπούρ:
2 παρατάσεις ήταν το "κλειδί" για να φτάσει στους ημιτελικούς η γαλλική Στρασμπούρ, μέσω του βάναυσου αθροιστικού συστήματος του Eurocup. Αλήθεια, μόνο σε μένα φαίνεται ότι καταστρέφει τη μαγεία του μπάσκετ αυτό το πράγμα; Αντιπαρέρχομαι το παράπονό μου και συνεχίζω.
Τι να πρωτοπεί κανείς για την ομάδα του Κολέ και για τον ίδιο ως προπονητή; Η Στρασμπούρ έκανε ένα μικρό πέρασμα από την Ευρωλίγκα χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, βέβαια μόνο και μόνο η παρουσία της εκεί ήταν σημαντική. Και βρέθηκε λοιπόν στο Eurocup, να αντιμετωπίζει και να εξουδετερώνει μεμονωμένα Γκραν Κανάρια, Χαποέλ και αισχάτως Νίζνι.
Διαφέρει αρκετά από τις δύο προηγούμενες ομάδες που αναφέραμε. Έχει μικρό ρόστερ, αμιγώς νεανικό (ο μεγαλύτερος είναι ο Κόλινς, 32) και είναι η επιτομή του "τι είχαμε τι χάσαμε"! Εξηγούμαι: μπήκε στην Ευρωλίγκα, πάλεψε κόντρα σε μεγάλες ομάδες κι απέκτησε εμπειρίες. Επετεύχθη ένας πολύ σημαντικός στόχος για την άνοδό της στην Ευρώπη. Τώρα, βρίσκεται στις 4 τελευταίες του Eurocup κι αντιμετωπίζει το "θαύμα" της διοργάνωσης, Τρέντο. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, όλα πάνε καλά για τους Γάλλους.
Ο Κόλινς μετά από πολλά ταξίδια βρήκε ομάδα στην οποία να λάμπει το ταλέντο του κι ο Κολέ έναν ηγέτη στο πρόσωπό του. Θα αποτελέσει σημείο αναφοράς εναντίον της Τρέντο και η ομάδα στηρίζεται πάνω του. Στο Στρασβούργο ο Μάρντι συνάντησε κι έναν άλλον πρώην "Πειραιώτη", τον Χάουαρντ ο οποίος ενώ δεν κατάφερε να παίξει στους προημιτελικούς, έχει βοηθήσει την ομάδα του ικανοποιητικά μέσα στη σεζόν.
Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, το μέλλον προμηνύεται λαμπρό για τους Γάλλους. Ο Κολέ έχει τσιμπήσει δύο ταλεντάκια που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να συνομιλήσω μαζι τους το περασμένο καλοκαίρι στο U18. Μιλάω φυσικά για τον Ντιλικίνα (που έχει παίξει crunch time στο Eurocup) και τον Μουσίντι. Δύο παιδιά που όχι μόνο δείχνουν τη διάθεση του προπονητή να επενδύσει σε νέους, αλλά και την επιθυμία του να παίξει μπάσκετ με... στυλ!
Τρέντο:
Ο Λίο Μπουσκάλια είχε γράψει κάποτε "πρέπει να παίρνουμε ρίσκα γιατί η μεγαλύτερη ζημιά στη ζωή είναι το να μην ρισκάρουμε τίποτα". Αυτό το τσιτάτο ίσως το γνωρίζει καλά πλέον ο... συνονόματός του Μαουρίτσιο Μπουσκάλια, προπονητής της Τρέντο. Αν δεν το πίστευε πως θα κατάφερνε η Τρέντο να διεκδικεί μια θέση στον τελικό άλλωστε;
Με την πρώτη ματιά στο ρόστερ της Ιταλικής ομάδας, δεν ξετρελάθηκα. Εντόπισα όμως ένα όνομα γνωστό στους Έλληνες μπασκετόφιλους, τον Τζούλιαν Ράιτ. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Αμερικανός σέντερ αποτέλεσε τη βάση της επίθεσης της Τρέντο σε όλα τα παιχνίδια, δείχνοντας έναν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα από αυτόν στον Παναθηναϊκό.
Η Τρέντο είχε την τύχη και την ατυχία να παίζει σε έναν σχετικά αδιάφορο όμιλο την κανονική περίοδο. Αυτό ναι μεν τις χάρισε νίκες και ηθικό, δεν την προετοίμασε δε για τα... δύσκολα! Ξαφνικά βρέθηκε να παίζει με Καρσίγιακα και Σαραγόσα. Κι εκεί που θα περίμενε κανείς να μην τα βγάλει πέρα, έβαλε μπροστά τους ψηλούς της να κάνουν την βρώμικη δουλειά.
Κι έφτασε η ώρα να αγωνιστεί με την Αρμάνι Μιλάνο, μία τόσο αψυχολόγητη ομάδα όσο κι ο καιρός των τελευταίων ημερών. Έτσι απλά, κατάφερε να κλέψει δύο μεγαλοπρεπείς νίκες! Φυσικά η σύσταση της Αρμάνι δεν υποσχόταν καλύτερα αποτελέσματα, αλλά δεν περίμενε κανείς δύο ήττες της με τα χέρια κάτω.
Προφανώς η Τρέντο δεν είναι η υπερομάδα που θα καταφέρει το ακατόρθωτο. Μπορεί όμως να χτυπήσει τις αδυναμίες των άλλων με μεγάλη μαεστρία. Οι ημιτελικοί με τη Στρασμπούρ πρόκειται να είναι σπαζοκεφαλιά, μιας και δεν μπορώ να καταλάβω καμία από τις δύο αρκετά καλά. Το ζευγάρι αυτό διαφέρει πολύ από το πρώτο, χωρίς να καθίσταται λιγότερο ενδιαφέρον.
Συνοψίζοντας:
Τις τελευταίες 2 σεζόν, το Eurocup καταφέρνει και προσφέρει ιδιαίτερα ελκυστικό θέαμα, έχοντας υπό την αιγίδα του ομάδες όλων των επιπέδων. Γεμίζει ευχάριστα την αρχή της μπασκετικής μας εβδομάδας και all in all πρέπει να συνεχίσει να υφίσταται σαν διοργάνωση. Το κακό είναι ότι η διάσπαση που θέλει να φέρει η FIBA στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ θα τραυματίσει το προϊόν, αλλά γι'αυτά ίσως μιλήσουμε σε άλλο ποστ.
