Η Τουρκ Τέλεκομ από την Άγκυρα, περσινή φιναλίστ του EuroCup, είναι μια ομάδα με μπόλικο ταλέντο συσσωρευμένο στους ξένους της (Γουάλας, Άνταμς, Πάλμερ, Μακντάφι, Ένοχ), πολλαπλάσιο μπάτζετ του Άρη και φυσικά αρκετή παραπάνω εμπειρία στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Ο Τζέιλεν Άνταμς κι ο Στίβεν Ένοχ είναι παίκτες Ευρωλίγκας (πέρσι ήταν σε Μακάμπι και Μπασκόνια αντίστοιχα), ενώ ο Ταϊρόν Γουάλας έχει στο βιογραφικό του 3,5 σεζόν στο ΝΒΑ. Ο Μακντάφι παίζει για 5η σεζόν στην Γηραιά Ήπειρο κι ο Πάλμερ για 3η, έχοντας πέρσι εκπληκτική εικόνα στο EuroCup με την Μπουργκ. Η αντίπαλος του Άρη ήταν ομολογουμένως ένα πολύ υψηλό εμπόδιο, αλλά υπήρχαν και δύο καλοί οιωνοί.
Ο πρώτος έχει να κάνει με το ότι ο Άρης πέτυχε τη συγκεκριμένη ομάδα (και μάλιστα στην έδρα του) πολύ νωρίς στη σεζόν. Η Τουρκ έχει αλλάξει αρκετά από πέρσι, ενώ έχει και νέο προπονητή με άλλη φιλοσοφία, τον Νέναντ Τσάνακ, γνωστό από το πέρασμα του από τον Μακεδονικό ως παίκτης στα mid 00s. Η τουρκική ομάδα δεν βρίσκεται ακόμη στα επίπεδα ετοιμότητας που θα ήθελε, συνεπώς για τους Κιτρινόμαυρους ήταν θετικό πως την βρήκαν τώρα μπροστά τους κι όχι σε 1,5-2 μήνες. Επίσης, η Τουρκ δεν έχει μεγάλο ροτέισον, ως απόροια του χαμηλού βάθους του πάγκου της. Πίσω από την πεντάδα των ξένων της υπάρχουν ουσιαστικά μόνον οι Ουλουμπάι και Σαϊμπίρ κι ενίοτε ο 36χρονος Γιαγκμούρ. Οι Τούρκοι έσπρωξαν όλο το χρήμα στους πέντε ποιοτικότατους Αμερικανούς τους, όμως στερούνται εναλλακτικών λύσεων και πλάνων. Το γεγονός αυτό ισορρόπησε τις απουσίες του Άρη που λίγη ώρα πριν το τζάμπολ έμαθε πως δεν θα έχει ούτε τον Λευτέρη Μποχωρίδη στη σύνθεση του, μετά τον Ρόμπερτς Μπλούμπεργκς, αλλά και τον νεοαφιχθέντα Κρις Μπράνκστον, που ήταν ανέφικτο να μπει να παίξει.
Για ακόμη ένα βράδυ, οι Θεσσαλονικείς τα έδωσαν όλα στα μετόπισθεν. Κι ήξεραν πως πιέζοντας στα κόκκινα και... παίζοντας με τη ψυχολογία των αντιπάλων τους, θα έχουν τύχη στο ματς. Η άμυνα του Άρη ανάγκασε τον Άνταμς σε 3/11 σουτ, τον Πάλμερ σε 3/10 και τον ΜακΝτάφι σε 3/9, υποχρεώνοντας παράλληλα σε 5 λάθη τον Γουάλας και 4 τον Σαϊμπίρ. Η μέτρια ως κακή εικόνα πρωτοκλασσάτων παικτών της Τουρκ προήλθε γιατί ο Άρης ήταν σκληρός σχεδόν σε όλο το ματς, ανθεκτικός στο φινάλε και "επιθετικός" όπως συνηθίζει, ιδίως μέσα στο Παλέ. Οι ψηλοί έδωσαν μεγάλες μάχες (Σανόγκο, Σλαφτσάκης, Σόουζα) στα καλάθια, τη στιγμή που η περιφερειακή άμυνα έκανε ίσως για πρώτη φορά φέτος τόσο καλή δουλειά για πολλή ώρα. Με Καρ, Κατσίβελη και Χάρελ στην πρώτη γραμμή.
Οι παίκτες του Καστρίτη δεν έπαιξαν τόσο ελκυστικό μπάσκετ, αλλά έβγαλαν ενέργεια και θέληση κι εν τέλει η... βρωμοδουλειά (20 φάουλ, 5 κλεψίματα, 3 τάπες) φάνηκε πολύτιμη σε ένα ματς λεπτομερειών. Αντιθέτως, ο Βασίλης Τολιόπουλος ήταν από εκείνους που έδωσαν χρώμα και ομορφιά στο παιχνίδι του Άρη. Ο διεθνής σκόρερ είχε μια πολυάσχολη βραδιά στην επίθεση, παίζοντας περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ενώ έπρεπε να καλύψει με το σκορ του και την αστάθεια του Γκάλινατ. Ο Αμερικανός ξεκίνησε καλά, αλλά σίγησε αργότερα, με τον Τολιόπουλο να αναλαμβάνει δράση. Σε 29 λεπτά φόρτωσε με 22 πόντους την άμυνα της Τουρκ, αποτελώντας διαρκή απειλή πίσω από τα 6,75μ. με 4/11 τρίποντα. Δε φοβήθηκε να πάρει ευθύνες κι αντιλήφθηκε πως είχε έρθει η ώρα του, σε ένα παιχνίδι όπου ο Άρης ούτε πολλούς ψηλούς διέθετε, αλλά κι οι υπόλοιποι γκαρντ/φόργουορντ δεν ήταν τόσο ζεστοί (Γκάλινατ, Κατσίβελης, Χάρελ, Περσίδης).
Γενικά αμφιταλαντεύομαι για το αν είναι πρόβλημα του Άρη ή όχι το ότι ο Τολιόπουλος αποδίδει σαν ξένος και μάλιστα ως ο καλύτερος του ξένος. Κλίνω όμως περισσότερο στο ότι ο άλλοτε παίκτης του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού διανύει την καλύτερη φάση της καριέρας του, απολαμβάνοντας την εμπιστοσύνη του Καστρίτη. Ενώ κι ο τρόπος παιχνιδιού του που ξεχειλίζει θράσος και αυτοπεποίθηση τον κάνει να διαφέρει στο μάτι. Το πιθανότερο σενάριο είναι πως στην παρούσα φάση ο Τολιόπουλος είναι απλά ο πιο κατ εξοχήν Έλληνας σκόρερ, από την άποψη πως πιάνει τη μπάλα και πρώτος του στόχος είναι να την βάλει στο καλάθι, αφήνοντας λίγο στην άκρη όρους όπως "σκεπτόμενο μπάσκετ" κτλ. Δεδομένα έχει βελτιωθεί κατά την παρουσία του στον Άρη, αρχής γενομένης από πέρσι, και ευχής έργον θα ήταν να συνεχίσει έτσι. Και για την ομάδα του, αλλά φυσικά και για την δική του καριέρα, σε συλλόγους κι εθνική.
Ο Τολιόπουλος, πάντως, είχε και συμπαράσταση. Ο Μάρκους Καρ έδειξε πρόσφατα στην Πάτρα σημάδια ζωής και στο ευρωπαϊκό ματς επιβεβαίωσε την ανοδική του πορεία. Τελείωσε με 13 πόντους, αλλά πάλι με μηδέν ασίστ. Έβαλε όμως ορισμένα πολύ υψηλής δυσκολίας δίποντα, ενώ πέτυχε και το πρώτο του τρίποντο για φέτος. Στα "συν" επίσης ότι σε 23 λεπτά είχε μόλις ένα λάθος, τη στιγμή που κι αμυντικά βοηθάει με την πίεση. Η γνώμη μου για τον Καναδό είναι γνωστή και καταγεγραμένη: υπομονή και βλέπουμε σε λίγο καιρό. Κανένας rookie δεν μπορεί να κριθεί από μόλις τρία ματς με αντιπάλους όπως ο Ολυμπιακός κι η Γκραν Κανάρια. Για την ώρα ας μείνουμε στο ότι τελευταία όχι απλά δεν είναι επιζήμιος, αλλά αντιθέτως δίνει πράγματα στην επίθεση. Από 'δω και στο εξής μένει να γίνει πραγματικά επιδραστικός στην καθοδήγηση της πεντάδας και την δημιουργία. Το κατέχει; Δεν ξέρουμε - τουλάχιστον σε ο,τι αφορά αυτό το επίπεδο, γιατί στο κολέγιο το έκανε.
Κατά τα λοιπά, ο Ντε Σόουζα δεν τα πήγε άσχημα (5π., 5ριμπ., 2κλ., 2/3 διπ.), αλλά η αλήθεια είναι ότι η μπάλα δεν έφτασε πολλές φορές στα χέρια του για να φανεί περισσότερο, ενώ ο Χάρελ, παρά τις συγκλονιστικές του άμυνες, ήταν και πάλι διστακτικός στην επίθεση και... κόλλησε στους 3 πόντους, που δε συνάδουν με αυτό που περιμένει ο Άρης από τον θεωρητικά πιο "παιγμένο" -πλην ρολίστα- ξένο του. Όσο για τον Σανόγκο, τι να λέμε, ο άνθρωπος τα έδωσε όλα, αλλά θα ήταν πολύ επιφανειακό να σταθούμε απλά στα "ψυχάρα" και "σκύλος" κτλ. Ο Ιβοριανός αφενός εκμεταλλεύτηκε -όπως και στην Πάτρα- την απουσία του Μπλούμπεργκς κι άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά, αφετέρου πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση παίκτη που η δεύτερη σεζόν του θα είναι νομοτελιακά καλύτερη από την πρώτη. Σαφώς πιο άνετος επιθετικά, έκανε μια καρφωματάρα, έβαλε δύο τρίποντα και μέσα σε όλα είχε κια... τρεις ασίστ!
Ο Καστρίτης θέλει τέτοιους παίκτες στις ομάδες του κι ο Σανόγκο δείχνει συστηματικά φέτος πως του ανταποδίδει την εμπιστοσύνη με δουλειά και βελτίωση. Ξεκάθαρα δεν βρίσκεται στο περσινό του στάτους, όπου θεωρούταν ένα κορμί που απλά μπορεί να "δίνει ξύλο" στην άμυνα. Αυτή τη στιγμή με 8,7 πόντους, 57% στο δίποντο, 6,3 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 1,7 κερδισμένα φάουλ και 1 κλέψιμο κατά μέσο όρο ανά 24' (11,3 PIR), είναι από τα καλύτερα τεσσάρια σε αυτόν τον πρώτο μήνα της διοργάνωσης. Νομίζω πως τον βοηθά και ψυχολογικά το γεγονός πως αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος τον αγαπά και τον στηρίζει, έχοντας βιώσει κι όλη την περσινή χρονιά με τα 10 sold-outs στο Παλέ και την δίψα για να επιστρέψει ο σύλλογος στα κύπελλα Ευρώπης.
Κλείνοντας, ο Άρης όχι μόνο ανέβασε την ψυχολογία του με τη νίκη επί της Τουρκ, αλλά μένει ζεστός και βαθμολογικά στον όμιλο του. Ενδεχόμενο 0-3 θα σκορπούσε απογοήτευση, αλλά τώρα υπάρχει μια καλή ευκαιρία για το πρώτο του διπλό και γενικώς μια... άλλη συζήτηση σχετικά με την ευρωπαϊκή του συμμετοχή. Ακολουθεί το ματς στην Πολωνία με την Σλασκ (25/10), η οποία είναι μάλλον η λιγότερη δυνατή ομάδα του ομίλου (με τα όσα έχουμε δει ως τώρα). Ο Άρης κόντραρε στα ίσια την Λιετκαμπέλις που είναι πολύ καλύτερη ομάδα, επομένως, γιατί όχι να μη φύγει με ένα ροζ φύλλο από την έδρα της Σλασκ; Δεν θα είναι εύκολο ωστόσο. Στο μεταξύ, ο Άρης παίζει εντός με την Καρδίτσα για το πρωτάθλημα. Πολύ καλό ότι δεν χρειάζεται να μετακινηθεί, βολική κι η μέρα κι ώρα διεξαγωγής του αγώνα (βράδυ Κυριακής) για την αποφόρτιση της ομάδας μετά από ένα πολύ απαιτητικό 40λεπτο με τους Τούρκους. Ευκαιρία για να πάρουν μια-δυό ανάσες παιδιά που έχουν φορτωθεί ήδη με μεγάλο χρόνο δράσης και φυσικά αναμένεται το ντεμπούτο του Μπάνκστον. Στο τέλος του μήνα δε, ο Άρης θα υποδεχθεί την ΑΕΚ. Τρία ματς μπροστά του, λοιπόν, με διαφορετικές ιδιαιτερότητες το καθένα, όλα εφικτά, αλλά κι όλα... ανοιχτά!
