Δεν θα δούμε σήμερα τι συνέβη επί μέρους στο κάθε ένα από τα τρία πρώτα ματς της σεζόν. Δεν έχει νόημα άλλωστε, αφού ήδη η ομάδα κοιτά τα παιχνίδια που έχει μπροστά της. Αντίθετα θα εστιάσουμε γενικότερα στα πρώτα δείγματα. Ο Άρης "γέννησε" αρκετά θέματα για συζήτηση μέσα σε μόλις έξι μέρες. Βλέπετε, έτσι θα είναι το καλεντάρι του φέτος. Έπαιξε την περασμένη Τετάρτη με την Γκραν Κανάρια στο Nick Galis Hall, την Κυριακή φιλοξένησε τον Ολυμπιακό και προχθές κοντραρίστηκε με την Λιετκαμπέλις στο Πανεβεζίς. Μηδέν εις το πηλίκο ως προς τα αποτελέσματα, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Ας ξεκίνησουμε από τα στραβά. Πριν ένα μήνα ο Άρης έχασε τον Μάνι Μπέιτς με season-ending τραυματισμό και δεν έχει καταφέρει ως τώρα να βρει τον αντικαταστάτη του (με το ελαφρυντικό πως η αγορά δεν είναι εύκολη υπόθεση τέλη Σεπτέμβρη). Το κενό ήδη φαίνεται (83-112 τα ριμπάουντ ως τώρα), όσο κι αν προσπαθούν 4άρα και 4,5άρια (Σλαφτσάκης και Σανόγκο) να το καλύψουν με φιλότιμο. Ο παίκτης-πυλώνας για την άμυνα του Άρη στην ρακέτα δεν υπάρχει, ενώ την ίδια στιγμή κι ο έτερος σέντερ του οικοδομήματος, Σίλβιο Ντε Σόουζα, δε φαίνεται να διακρίνεται για τα αμυντικά του προσόντα. Η απουσία του Μπέιτς στερεί από τον Άρη χαρακτηριστικά που του λείπουν στα μετόπισθεν, τη στιγμή που ο Καστρίτης στερείται και ένα "κορμί" στο ροτέισον του. Την ίδια στιγμή, ο Νίκος Περσίδης είναι στα πιτς κι ο έμπειρος τεχνικός χάνει κι έναν back-up φόργουορντ, με τις λύσεις του να περιορίζονται αισθητά, σε σχέση με το πως είχε στο μυαλό του το ρόστερ το καλοκαίρι.
Στο Πανεβεζίς ο Άρης είδε και τον Μπλούμπεργκς, το βασικό του τεσσάρι, να χτυπά κι ενώ τρεις μέρες πριν ο Λετονός σουτέρ είχε δείξει τα πρώτα καλά του στοιχεία, κυρίως σε ο,τι αφορά το περιφερειακό σουτ, στο ματς με τον Ολυμπιακό. Τούτη τη στιγμή δεν είναι βέβαιο το διάστημα της απουσίας του. Ατυχία; Σίγουρα. Από την άλλη, η ομάδα δεν μπορεί να μείνει έτσι. Είναι βέβαιο πως ο Άρης θα ενισχυθεί περαιτέρω, σε πρώτη φάση με σέντερ κι ενώ αναμένει την επιστροφή του Περσίδη στην δράση. Η συχνότητα των αγώνων είναι τέτοια που αυτοί που "μένουν πίσω" κι αγωνίζονται, επιβαρύνονται παραπάνω. Άρα, προκύπτει ένας συνδυασμός αναγκών που έχει να κάνει τόσο με το αριθμητικό ζήτημα, όσο και με εκείνο των χαρακτηριστικών που λείπουν αυτή τη στιγμή από την ομάδα.
Τώρα, συγχωρέστε με, αλλά το αν κάνει ο ένας ή ο άλλος δεν μπορώ προσωπικά να το κρίνω στο τρίτο μόλις παιχνίδι. Ο Άρης έκανε μια προβληματική προετοιμασία, με απόντες (Ντε Σόουζα, Μποχωρίδης στο Μουντμοπάσκετ), παίκτες που μπήκαν αργά (Γκάλινατ) και ουκ ολίγους τραυματίες (Μπέιτς, Φίλλιος, Κατσίβελης, Μποχωρίδης, Ντε Σόουζα, Περσίδης, Μπλούμπεργκς). Έδωσε φιλικά, στα οποία ο Μάρκους Καρ ήταν "φωτιά" με 18 πόντους μέσο όρο, αλλά στα επίσημα τον... ψάχνουμε. Συνεπώς, δεν είναι παράλογο αν αυτό το πρωταρχικό διάστημα της σεζόν θεωρηθεί ως μια "προέκταση" των φιλικών. Ο Άρης, αν και μπορούσε, δεν περίμενε να νικήσει Γκραν Κανάρια και Ολυμπιακό.
Κι εδώ ξεκινούν τα θετικά: Εμένα μου έδειξε ότι μπορούσε. Συμπτωματικά ή μη, και στα δύο ματς στο Παλέ ντε Σπορ, στην τέταρτη περίοδο η ομάδα έσβησε. Ως το 30', τα είχε πάει από καλά έως πολύ καλά. Ήταν κοντά στο σκορ και μέσα στην διεκδίκηση του ροζ φύλλου.
Αν τίθεται θέμα φυσικής κατάστασης και δυνάμεων, αυτό θα λυθεί εν καιρώ, με την αύξηση των αγώνων. Στο καθαρά αγωνιστικό, ο Άρης δεν είχε μια συγκεκριμένη μονάδα-σταθερά στο παιχνίδι του. Βασίστηκε στην πολυφωνία ως επί το πλείστον και στο να πάρει πολλά από πολλούς. Γι' αυτό και δεν υπάρχει ένα κοινό μοτίβο πρωταγωνιστών στα πρώτα του ματς. Ενδεικτικό ενός συνόλου που ακόμη ψάχνεται σε τομείς όπως ο τακτικός, εκείνος της ομοιογένειας, των αυτοματισμών και των ρόλων. Ίσως βέβαια αυτό να μην ίσχυε για Τολιόπουλο και Γκάλινατ. Ο Έλληνας διεθνής ήταν πολύ καλός επιθετικά με Ολυμπιακό και Λιετκαμπέλις, ενώ ο Αμερικανός σκόρερ ήταν σούπερ με την Γκραν Κανάρια και θετικός στο β' μέρος με τους Λιθουανούς. Τα δύο "δυάρια" του Άρη μπορούν να δώσουν πολλά στο σκορ, είναι αυτόφωτοι, αλλά σε μια μακρά σεζόν, το παν μάλλον είναι η διάρκεια.
Από 'κει και πέρα, συνεχίζοντας σε επίπεδο προσώπων, ο Ρόνι Χάρελ μοιάζει χρήσιμος και πολυδιάστατος παίκτης. Έχει εμπειρίες, είναι... χαμάλης και βάζει προσπάθεια στο παιχνίδι του. Ταιριάζει και με τις αμυντικές επιταγές του κόουτς, αλλά δυσκολεύεται λίγο στο... γκολ. Ο Άρης δεν τον πήρε για να γίνει παίκτης των 12 πόντων, αλλά των 7 και σίγουρα όχι των 0 που είχε στην Λιθουανία, με μόλις δύο εκτελέσεις σε 25 λεπτά. Από την άλλη, υπάρχει μια βιασύνη στις κρίσεις όλων για τον Καρ, τον μοναδικό εξ ορισμού rookie της ομάδας. Ο Καναδός είχε την ατυχία να βουτήξει στα πολύ βαθιά με το καλησπέρα στη σεζόν, με τρομερούς αμυντικούς όπως ο Αλμπισί κι ο Παπανικολάου (και Κάνααν ενίοτε) να τον μαρκάρουν ασφυκτικά και να τον έχουν για... πρωινό. Χωρίς υπερβολή! Ένα παιδί που καλείται να συνδυάσει σκορ και playmaking και προφανώς το φορτίο του 'χει πέσει λίγο βαρύ. Ο Καστρίτης το καλοκαίρι τον ήθελε πολύ και με υπομονή κατάφερε να αποσπάσει την υπογραφή του, αφού είχαν προηγηθεί συζητήσεις εβδομάδων. Θεωρώ δεδομένο πως θα τον περιμένει και θα τον στηρίξει. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου γι' αυτό.
Διότι δεν είναι υπερβολή να πούμε πως τρία ματς ο Καρ δεν έχει δώσει τίποτε. Μπερδεμένος δείχνει κι ο ίδιος κι η παρουσία του παραπάνω μπερδεύει και το υπόλοιπο σύνολο. Θεωρώ πως πρόκειται για αξιολόγη περίπτωση αθλητή με σημαντική προοπτική, που όμως η προσαρμογή μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικός παράγοντας, αφού όσο την διανύει, υπάρχει ο κίνδυνος να... καεί! Φερειπείν, κι ο Νότε πέρσι χρειαζόταν το χρόνο του κι υπήρχαν ματς που ήταν αρνητικός, αλλά είχε αρκετές εκλάμψεις και στο τέλος της βραδιάς αισθανόσουν πως είχε δώσει πράγματα. Στην περίπτωση του Καρ, ίσως είναι κι ο ψυχολογικός παράγοντας που τον βαραίνει, αφού στα λεπτά που έχει παίξει μέχρι στιγμής (51') δεν του βγαίνει και κάτι. Δεν έχει βάλει ένα τρίποντο, ενώ έχει μόλις 2 ασίστ και 9 λάθη. Χρειάζεται άμεσα ένα καλό ματς για να... ξεμπουκώσει και να αρχίσει να δείχνει. Διαφορετικά, ο Καστρίτης ίσως χρειαστεί να ψάξει κάποιο πιο έμπειρο κι έτοιμο παιδί. Τονίζω ξανά: Αν κι εφόσον ο Καρ συνεχίσει σε αυτό το μήκος κύματος για κάναν μήνα ακόμη - αυτά είναι ρευστά και με δύο καλές εμφανίσεις κανείς δεν θυμάται το "πριν". Μιλάμε για την νευραλγική θέση "1" ωστόσο, σε μια περίοδο μάλιστα που ούτε κι ο Κατσίβελης έχει μπει καλά στη σεζόν, με τον Θεσσαλονικιό άσο να μοιάζει κάπως... τρακαρισμένος. Ο Άρης συνδυαστικά λοιπόν βλέπει δύο παίκτες που έχει επενδύσει πάνω τους, στην πιο καίρια θέση της πεντάδας, να μην αποδίδουν όσο θα περίμενε - ακόμη τουλάχιστον.
Πλησιάζοντας προς το τέλος, νομίζω ότι η εικόνα του Ντε Σόουζα στην Λιθουανία με το νταμπλ-νταμπλ των 16 πόντων και των 11 ριμπάουντ, αλλά και τα 4 κλεψίματα είναι πιο κοντά στις πραγματικές του δυνατότητες σε σχέση με τα δύο πρώτα του ματς που ήταν εκτός κλίματος. Δεν με ανησυχεί σχεδόν καθόλου η περίπτωση του, γι' αυτό δεν θα σταθώ περαιτέρω (το ίδιο και για τον Λευτέρη Μποχωρίδη), κάτι που θα κάνω όμως για τον Διαμαντή Σλαφτσάκη. Ο 29χρονος πάουερ φόργουορντ είναι τιμιότατος, κάνει παραπάνω απ' το αναμενόμενο και δίνει ο,τι μπορεί. Θεωρώ ότι μάλλον αδικήθηκε πέρσι στον ΠΑΟΚ που έπαιζε κάτι τρίλεπτα. Σίγουρα θα δώσει πράγματα στον Άρη, απλώς στην παρούσα φάση το κυρίως θέμα έχει να κάνει περισσότερο με τους βασικούς, παρά με τα παιδιά που προορίζονται να έρχονται από πιο πίσω στην ιεραρχία του ρόστερ.
Το Σάββατο ο Άρης παίζει σημαντικό ματς -ειδικά μετά το 0/3- στην Πάτρα με τον Απόλλωνα (που νίκησε στην πρεμιέρα την Καρδίτσα με 72-71, χωρίς όμως να είναι καλύτερος της) και την άλλη Τετάρτη θα υποδεχθεί την Τουρκ Τέλεκομ. Όπως καταλαβαίνετε, σε μια εβδομάδα μπορεί να λέμε τελείως διαφορετικά πράγματα ή μπορεί κιόλας να 'χει πλακώσει μαυρίλα. Αλλά αυτή θα είναι η εφετινή σεζόν για τον Άρη. Θα υπάρχουν σκαμπανεβάσαμτα στη ψυχολογία της ομάδας και κατ επέκταση του κόσμου. Οι υποχρεώσεις είναι πολλές και δεν θα χρειαστεί -όπως πέρσι και πρόπερσι- να περιμένουμε ως τον Γενάρη (10 παιχνίδια) για να δούμε αν... κάνει ο Καρ. Το δείγμα θα είναι μεγάλο ακόμη και τον Νοέμβριο. Η σεζόν είναι fast-track, ιδίως ως το τέλος του 2023, διάστημα κατά το οποίο οι Κιτρινόμαυροι θα έχουν συμπληρώσει 24 επίσημα ματς, όταν ολόκληρη την περσινή σεζόν έπαιξαν 26 φορές σε 8 μήνες! Το κλαμπ τα τελευταία χρόνια είχε βγει από αυτήν την λογική κι είναι φυσικό πως για να... ξαναμάθει, θα χρειαστεί καιρός.
Τι να περιμένουμε, λοιπόν, από 'δω και στο εξής; Πρώτον, ένα... αποτέλεσμα! Ο Άρης χρειάζεται μια νίκη το επόμενο διάστημα για να πάρει τα πάνω του. Ξεκίνησε με δύσκολο πρόγραμμα, αλλά θα υπάρξουν ευκαιρίες για νίκες στη συνέχεια. Και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Δεύτερον, την ποσοτική εκ των έσω αύξηση του ρόστερ με την επιστροφή του Περσίδη και την σταδιακή επάνοδο του Φίλλιου, αλλά και την περιβόητη μεταγραφή σέντερ (που η λογική υπαγορεύει πως δεν θα αργήσει να πραγματοποιηθεί). Αυτές οι "προσθήκες" θα αυξήσουν κιόλας και τον ανταγωνισμό εντός της ομάδας, πράγμα που μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει. Τρίτον, μπορεί να προχωρήσαμε σήμερα σε μια πολύ λάιτ αξιολόγηση των πρώτων 120' της σεζόν, αλλά όσο περνάει ο καιρός αυτή θα εντείνεται. Κοινώς, σιγά-σιγά θα αρχίσουν όλοι οι παίκτες να κρίνονται παραπάνω. Τι να κάνουμε, τέτοια ομάδα είναι ο Άρης και σε ενδεχόμενο... 0-5 (ήττες κι από Απόλλωνα, Τουρκ) σίγουρα θα ενταθεί η μουρμούρα. Αλλά ας μην προτρέχουμε.
Και με αφορμή το παραπάνω, να κλείσουμε κάπως διαφορετικά: Δηλαδή ποιες είναι οι απαιτήσεις από τον φετινό Άρη; Ομάδα των 700 χιλιάδων είναι, με το χαμηλότερο μπάτζετ στο Eurocup. Αλλά κι ως προς τον εγχώριο ανταγωνισμό είναι πολύ πίσω σε σχέση με την ΑΕΚ των Κουζμίνσκας, Μακλεμορ και Πλάθα και το Περιστέρι των Ράγκλαντ και Σπανούλη. Αυτή η ομάδα έφτασε κοντά σε νίκες με Ολυμπιακό και Γκραν Κανάρια, όπου έπρεπε παίκτες όπως ο Κάνααν και ο Σλότερ να βάλουν 25 πόντους για να ανοίξει τελικά η ψαλίδα και να γίνει ορατή η διαφορά εμπειρίας και ποιότητας. Θέλω να πω πως ο Άρης του Καστρίτη είναι μια ομάδα που πάντα θα παλεύει. Αυτό γράφει το "ταμπελάκι" της και δεν είναι μια ομάδα που... κοροϊδεύει στο παρκέ. Δεν ξέρω πως θα καταλήξει η ευρωπαϊκή της συμμετοχή, αλλά εκτιμώ πως θα κάνει και νίκες, αλλά και θα είναι ανταγωνιστική κόντρα σε αντιπάλους με υψηλότερα μπάτζετ και πιο έμπειρα ρόστερ.
Άλλοτε θα φτάνει ως σύνολο κοντά στο στόχο, άλλοτε όχι. Προς ώρας, ας κάνει ο Καστρίτης μια προπόνηση με όλους τους παίκτες του -γιατί ακόμη δεν έχει συμβεί αυτό- και βλέπουμε πως θα πάει. Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι που έλεγε και μια ψυχή.
Αντί επιλόγου
Ακόμη κι η Λιετκαμπέλις, που μπορεί ως μέγεθος να μην λέει κάτι σε πολύ κόσμο, είναι μια ομάδα που παίζει αδιάκοπα στην Ευρώπη από το 2016, έξι σεζόν στο EuroCup και δύο στο BCL. Ένας οργανισμός που έχει μυηθεί στις "μεγάλες σεζόν" με 50+ αγώνες και στελεχώνεται από πολλούς βετεράνους αλλά και παίκτες που παίζουν χρόνια εκεί. Λιπκεβίτσιους, Όρελικ, Πόποβιτς, Μαλντούνας, Βαλίνσκας και φυσικά ο πρώην NBAer και διεθνής, Σιρβίντις που με 21 πόντους εξέθεσε την άμυνα του Άρη.
