Φάιναλ Φορ χωρίς Ισπανούς (Alex Mitsiou)

Το δικό μου hot take είναι κάμποσο γενικό, αλλά αν φτάσουμε να το δούμε θα είναι η πρώτη φορά από το 2004 που συμβαίνει αυτό, στο θρυλικό Final 4 του Τελ Αβίβ. Βλέπετε, τότε ήταν κι η τελευταία φορά που δεν συμμετείχε Ισπανική ομάδα στην τελική τετράδα που διεκδίκησε το τρόπαιο της Ευρωλίγκα. Τρελό έτσι;

Ίσως όχι τόσο, αν σκεφτεί κανείς ότι εδώ και πολλά χρόνια οι Ισπανοί εκπροσωπούνται από τρεις ή τέσσερις ομάδες σε κάθε σεζόν, όπως και το επίπεδο στο οποίο βρίσκονται και η Liga Endesa και η εθνική τους. Παρά το ότι τα τελευταία χρόνια η Ισπανική παρουσία περιορίζεται στο δίπολο Ρεάλ/Μπαρτσελόνα, υπήρξαν χρονιές στο δεύτερο μισό των 00s που η Ταού Κεράμικα κουβάλησε. Ακόμα κι η Ουνικάχα Μάλαγα έγραψε συμμετοχή σε τελική φάση στο F4 της Αθήνας αν θυμάστε. Επομένως το να ανεμίζει Ισπανική σημαία στην οροφή του γηπέδου του F4 ήταν δεδομένο. Άρα γιατί να αλλάξει αυτό;

Κοιτάξτε, αν και φέτος έχουν ξανά τέσσερις ομάδες στη διοργάνωση, ουσιαστικές ελπίδες για το τρόπαιο έχει μόνο μία. Αρχίζοντας από κάτω προς τα πάνω, η Βαλένθια είναι αντικειμενικά και ξεκάθαρα ο πιο αδύναμος κρίκος της ισπανικής σύνθεσης, ξέχωρα το γεγονός ότι πέρυσι έπαιξε καλό μπάσκετ ανά διαστήματα και βρέθηκε για λίγο στην οκτάδα. Με την ανακατανομή ταλέντου που έγινε φέτος, η μάχη για τα play-in είναι το ζητούμενο της, που ακόμα κι αυτό φαντάζει δύσκολο. Ανεβαίνοντας λίγο, η Μπασκόνια έχει να βρεθεί σε Final 4 από το 2016, το κυριότερο θέμα της είναι όμως ότι έχει ανοίξει η ψαλίδα της από την κορυφή. Συν τοις άλλοις, λόγω οικονομικής διαφοράς δυναμικότητας, έχει μπει εδώ και χρόνια στη λογική να ψάχνει λαβράκια στην αγορά, κάτι που καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία, αλλά αποτυγχάνει να τους πληρώσει στην δεύτερη ή τρίτη χρονιά.

Η Μπαρτσελόνα υπέστη τη ριζικότερη των αλλαγών φέτος το καλοκαίρι. Ο Σάρας έβλεπε τα μαντήλια στις εξέδρες και τελικά το κούνησε ο ίδιος, αν και αρχικά φαινόταν ότι μπορεί να μείνει. Για τον Γκριμάου τα γράψαμε, είναι ένα τεράστιο στοίχημα πολύ χαμηλού ρίσκου. Αν και τα χρήματα δεν παίζουν μπάσκετ, η μείωση του μπάτζετ και η έλλειψη συνοχής στην αρχή της σεζόν μπορεί να στοιχίσουν στη Μπάρσα, που θεωρώ ότι μετά το Γενάρη θα παίξει πολύ ωραίο μπάσκετ όμως. Σημασία έχει να στηριχθεί το πρότζεκτ, γιατί έχει κάποιους πολύ καλούς νεαρούς Ισπανούς στους οποίους μπορεί να βασιστεί μελλοντικά, βλέπε Γουίλι, Πάρρα, Μπριθουέλα.

Και πάμε στη Ρεάλ. Που πέρυσι αντί να διαλυθεί με την αποπομπή του Λάσο πήγε και τα σήκωσε όλα. Φέτος έκανε ένα σχετικό ξεσκαρτάρισμα στο ρόστερ, πήρε και τον Καμπάτσο για να ηγηθεί της περιφέρειας, και μαζί με τον Ολυμπιακό είναι ίσως οι ομάδες με τη μεγαλύτερη ομοιογένεια σε σχέση με πέρυσι. Παρόλα αυτά εγώ έχω κυκλώσει τρία σημεία. Πρώτον, η απουσία του Ντεκ για εύλογο χρονικό διάστημα την αφήνει σχεδόν γυμνή στο 4. Τα πειράματα του Ματέο με τους πιτσιρικάδες δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε βάθος σεζόν κι ο Γιαμπουσέλε περισσότερο ξύλο παίζει παρά μπάσκετ. Το δεύτερο είναι το κατά πόσο θα συνεχίσει έτσι ο Έντι Ταβάρες. Γιατί κακά τα ψέματα είναι ο καλύτερος παίκτης της “Βασίλισσας”, αλλά παίζει στα κόκκινα εδώ και αρκετά χρόνια. Μην ξεχνάμε ότι φέτος έπαιξε και στο Μουντομπάσκετ, τι διάολο με φωτοβολταϊκό λειτουργεί; Τέλος, τέσσερα από τα ενεργά μέλη του ρόστερ είναι πλέον άνω των 35 ετών (Γιουλ, Ρούντι, Σέρχι, Κοζέρ), μιλάμε για το ⅓ του ρόστερ. Πέρυσι στο νήμα καλύφθηκε αυτή η αδυναμία, φέτος όμως;

Ποιος Παναθηναϊκός; (Giorgos B.)

Oκ, ο μεσότιτλος είναι παραπλανητικός, ο Παναθηναϊκός διαθέτει πλούσιο ρόστερ και έναν καταξιωμένο προπονητή, συστατικά που εγγυώνται βελτίωση, πιθανότατα μεγάλη. Και πάλι όμως, πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν οι πράσινοι, στην πρώτη ουσιαστικά σεζόν αναδόμησης; Νομίζω ότι το ταβάνι τους είναι πολύ συγκεκριμένο και δεν τοποθετείται πάνω από την έβδομη θέση. Ο λόγος είναι πως παρά την αναβάθμιση, ο προπονητής δεν μπορεί να έχει στα χέρια του όσα όπλα θελήσει από τόσο νωρίς. Θα πρέπει να περάσουν αναγνωριστικοί μήνες και να γίνουν προσαρμογές, είτε μέσα στο καταχείμωνο, είτε το επόμενο καλοκαίρι, προκειμένου ο Αταμάν να μπορεί να υποστηρίξει ότι "έχω στα χέρια μου ακριβώς αυτό που θέλω να έχω". Στο μεταξύ, ομάδες που βρίσκονται πολλά βήματα μπροστά στον τομέα της χημείας, όπως ο Ολυμπιακός, η Ρεάλ, η Μακάμπι, η Μονακό και η Φενέρ (μάνι μάνι πέντε), θα έχουν την ευκαιρία να αποσπαστούν από εκείνες που χτίζονται.

Ξέχωρα από αυτό, ο σχεδιασμός του Παναθηναϊκού έχει χτυπητά κενά, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Στη θέση 5 δεν υπάρχει ψηλός να ματσάρει τα θηρία του ανταγωνισμού. Η δύναμη πυρός από τις θέσεις των φόργουορντ είναι επίσης συζητήσιμη. Ο Χουάντσο δεν αρκεί. Τέλος, προβληματίζουν σίγουρα οι αμυντικές ικανότητες της περιφερειακής γραμμής. Το τριφύλλι, όσο εντυπωσιακά ονόματα διαθέτει σε πάγκο και παρκέ, άλλο τόσο χωλαίνει σε καίρια ζητούμενα του παιχνιδιού. Πρόοδος ναι, εκτόξευση όχι. Ένα ακόμη take, ο Αταμάν θα τα σπάσει με έναν εκ των Σλούκα, Χουάντσο, Βιλντόζα. Ο Κλάιμπερν τα έχει ζήσει αυτά και ξέρει. 

Προπονητές στην έξοδο (Δημήτρης Βούρδας)

Πέρασαν πολλές σκέψεις από το κεφάλι μου για το καλύτερο hot take. Κάποια ήταν πολύ ήπια (Κεμπα και Τζαμπάρι δεν θα κάνουν τίποτα), κάποια αλλά ήταν μάλλον υπερβολικά (από τα περσινά πλέι-οφ στα φετινά θα βρεθούν μόνο τρεις ομάδες) και κάποια ήταν απλά αποτέλεσμα μεγάλης υποκειμενικότητας (η Μπαρτσελόνα θα πατώσει, δεν θα μπει καν πλέι-οφ). Όλα αυτά απορρίφθηκαν, προσπαθούσα να βρω κάτι που είναι εξίσου στην κλίμακα του ρεαλιστικού, αλλά και της έκπληξης.

Η αλήθεια είναι ότι είναι εύκολο να βρεις τις φαινομενικά πιο αδύναμες ομάδες της Ευρωλίγκα (Βιλερμπάν, Άλμπα, Βαλένθια) και τις πιο δυνατές (Ρεάλ, Μονακό, Ολυμπιακός), αλλά οι υπόλοιπες δώδεκα είναι πάνω κάτω στην ίδια μοίρα. Είτε είχαν ριζικές αλλαγές το περασμένο καλοκαίρι, είτε ο δείκτης ποιότητας τους είναι περιορισμένος. Δηλαδή σιγά το hot take να πεις ότι θα προκριθεί στα πλέι-οφ η Μπάγερν ή θα αποκλειστεί η Φενέρ.
Οπότε θα πάω σε κάτι διαφορετικό, θα στραφώ στους προπονητές και θα πω ότι, εκτός του Σκαριόλο που τον έφαγε το μαύρο χώμα πριν καν ξεκινήσει η σεζόν, τουλάχιστον άλλοι τρεις προπονητές θα φύγουν από τον πάγκο της ομάδας τους πριν το έμπα του 2024.

Είπαμε τα αποτελέσματα εκεί στη μέση της βαθμολογίας θα είναι χαοτικά και δυο-τρία λάθος αποτελέσματα θα φέρουν πανικό, κάτι που οι ευρωπαϊκές ομάδες δεν θέλουν καθόλου. Για να πάω πιο προσωπικά, πιστεύω ότι υπό αρκετά έντονη πίεση είναι πιθανό να βρεθούν οι Ιβάνοβιτς, Κάτας, Πενιαρόγια, Πάρκερ, Τσαν, Γκριμάου και δυστυχώς Αταμάν. Λοιπόν, τρεις από αυτούς δεν θα είναι στον πάγκο των ομάδων τους στο ξεκίνημα του δεύτερου γύρου.

Μπολόνια για οκτάδα (Δημήτρης Χ)

Έχω πέσει στην παγίδα της Βίρτους Μπολόνια, πιστεύω ότι θα πάει καλά. Πολύ καλύτερα από το αναμενόμενο. ‘’Πλέι-οφς’’ για το χοτ τέικ. Είναι ικανή για 6αδα; Όχι, δεν μπορώ να είμαι τόσο αισιόδοξος, σε βαθμό υπερβολής δηλαδή. Όμως τα περισσότερα rankings την έχουν για πολύ χαμηλά στη διοργάνωση, πιθανότητα γιατί δύο εβδομάδες πριν την έναρξη της σεζόν απέλυσε τον Σέρτζιο Σκαριόλο. Εγώ νομίζω ότι θα περιφέρεται στις θέσεις γύρω από την οκτάδα, και αν βρει την ευκαιρία με τη φετινή διαδικασία του πλέι-ιν, θα τρυπώσει και στα πλέι-οφς.

Μακριά από τη λίγο πιο συντηρητική, ‘’κατενάτσιο’’ προσέγγιση του Σκαριόλο, η Βίρτους αποφάσισε να στηρίξει την πορεία και τη δουλειά του Λούκα Μπάνκι, ο οποίος έχει σαν τελευταίο δείγμα το υπέροχο σύνολο της Λετονίας. Μαζί του, double down που λένε, για μία νέα μπασκετική προσέγγιση και ως πρώτος βοηθός του Μπάνκι, στην Μπολόνια έρχεται ο Λάσι Τουόβι, γνωστότερος σε όλους για το πρότζεκτ που τρέχει με την Εθνική Φινλανδίας, μετά από ένα πέρασμα από τον πάγκο των Utah Jazz, επίσης ως assistant.

Οι δύο τους, ο Τουόβι ως φιλοσοφία αλλά και ο Μπάνκι, που αντιλαμβάνεται τις νέες τάσεις, μπορούν να παρουσιάσουν ένα μπάσκετ με αρκετή κίνηση μακριά από την μπάλα, γρήγορες αποφάσεις, πολλά off-ball κοψίματα, αλλά και περιφερειακό σουτ - αυτό το τελευταίο, ας το κρατήσουμε ως σημείωση. Η Μπολόνια δεν έχει το ιδανικό σύνολο για κάτι τέτοιο, έχει όμως ένα ρόστερ γεμάτο από παίκτες Ευρωλιγκάτους, που γρήγορα μπορούν να μπουν μέσα στο καινούργιο ρεπερτόριο -σα μουσικοί μίας μεγάλης Φιλαρμονικής ρε παιδί μου, αλλάζει ο μαέστρος, εκείνοι όμως ξέρουν. Και ταυτόχρονα, δεν έχουν το μεγάλο ‘’εγώ’’ να προβάλλουν απέναντι στις ανάγκες του συνόλου. Χάκετ στις αποφάσεις, αλλά και Παγιόλα, ο Λούντμπεργκ τελικά έμεινε για να δέσει τα σχήματα στην περιφέρεια, Τζέιλιν Σμιθ προερχόμενος από το γκάζι της Άλμπα, αλλά και Μπελινέλι, μάστορας στο μπάσκετ δημοκρατίας και πολλών εκτελέσεων μακριά από την μπάλα. Ντόμπριτς ως ασφαλιστική δικλείδα στα φτερά, ένας παίκτης τρομερά υποτιμημένος, Κορντινιέ, που ελπίζουμε να σουτάρει με το 40+ % από τις ημέρες στη Ναντέρ, και μία γραμμή ψηλών με τους Σενγκέλια, Πολονάρα, Μίκι, Κάκοκ και Ντάνστον. Δυνατά κορμιά, αλλά και ικανότητα της εύκολης πάσας, εκείνης που συνεχίζει τη ροή.

Πάντα τσιμπάω με την Μπολόνια, το ομολογώ, μέχρι να μου καταστρέψουν τα όνειρα στις πρώτες αγωνιστικές. Θα ρισκάρω, παρ’ ότι ακούω να χτυπάνε τα καμπανάκια της ηλικίας και του μέτριου τριπόντου σε όλους τους εκτελεστές του ρόστερ. Γιατί καλή η κίνηση και καλή η προσαρμοστικότητα των έμπειρων, αλλά άμα δε στέλνεις τα σουτ μέσα, οι άμυνες της Ευρωλίγκα σε καταπίνουν.

Τα λέμε όταν η Μπολόνια βγει 8η, ή 18η.

Οι ΝΒΑερς είναι φούσκες (Pete Seizis)

Η απόκτηση των Kemba Walker, Jabari Parker ήταν εκ των σημαντικότερων κινήσεων στη φετινή Euroleague, λόγω του πρότερου «ΝΒΑικού βίου» τους. Ο πρώτος, ένας τετράκις all star, με σπουδαία καριέρα και τεράστια συμβόλαια, που προστέθηκε στην ήδη πλήρη περιφερειακή γραμμή των Μονεγάσκων. Ο δεύτερος, ένα πάλαι ποτέ σπουδαίο ταλέντο, που θεωρητικά θα ήταν είτε ένας franchise παίχτης για τους Milwaukee Bucks, είτε θα γινόταν, μετά με τον δευτεροετή τότε Αντετοκούνμπο, ο δεύτερος καλύτερος παίκτης . Η Μπαρτσελόνα λοιπόν τον απέκτησε ως αντικαταστάτη του Mirotic.

Το hot take μου είναι πως δεν θα μακροημερεύσουν στο υψηλότερο επίπεδο στην Ευρώπη και αν όχι και οι δύο, ένας εξ αυτών σίγουρα. Ο βασικός λόγος που το πιστεύω είναι τα σοβαρά προβλήματα τραυματισμών που αντιμετώπισαν στο πρόσφατο παρελθόν τους και δεν τους επέτρεψαν να αγωνίζονται έως τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τον Kemba Walker σαν κάποιος να τον «καταράστηκε» από τη στιγμή που έφυγε από τη Σάρλοτ και ξεκίνησαν οι σοβαροί τραυματισμοί. Προβλήματα στα γόνατα, μεταξύ άλλων, για έναν τρομερό point guard, με αποτέλεσμα την απουσία από πολλούς αγώνες των Celtics και Knicks, σε βαθμό τέτοιο που την περασμένη σεζόν αγωνίστηκε σε μόλις οκτώ αγώνες με τους Mavericks, πριν τον αποδεσμεύσουν τον Γενάρη του ’23. Το ζητούμενο λοιπόν είναι εάν θα αντέξει το κορμί του την καταπόνηση στο γαλλικό πρωτάθλημα και στην Euroleague. Εικάζω θα έχει ειδική διαχείριση. Δευτερευόντως, εφόσον είναι υγιής, θα έχει το κίνητρο και θα είναι σε κατάσταση που να θυμίσει κάτι από τον παίχτη που ήταν;

Όσον αφορά τον Jabari Parker, τα προβλήματα του άρχισαν από πολύ νωρίς, από την πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ το 2014. Ρήξη αχίλλειου τένοντα μετά από 25 αγώνες. Ξανά ο ίδιος τραυματισμός την τρίτη του σεζόν. H συνέχεια αναμενόμενη και γνωστή. Έφυγε από τους Bucks, τα προβλήματα συνεχίστηκαν, με αποτέλεσμα από τη σεζόν 2020/21 και έπειτα να έχει παίξει 25 παιχνίδια, στα χασομέρια, ενώ πέρυσι δεν έπαιξε πουθενά. Σε συνδυασμό με την αλλεργική αντίδραση του οργανισμού του σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την αμυντική προσπάθεια, τα ερωτήματα μοιάζουν εύλογα. Πώς θα μπορέσει λοιπόν να σταθεί στο υψηλότερο ευρωπαϊκό επίπεδο, σε ένα κλαμπ με μεγάλες απαιτήσεις;

Κανααν και Γκραντ σε σούπερ σεζόν (Ευάγγελος Στελλάκης)

Οι Ολυμπιακοί θα αναθεωρήσουν τη γνώμη τους για τον Κάνααν και στο τέλος θα πουν "α, αυτός δεν είχε μόνο τρίποντο τελικά" κι οι Παναθηναϊκοί θα αναγκαστούν να παραδεχθούν ότι "μάλλον βιαζόμασταν να κρίνουμε τον Γκραντ". Ο πρώτος -φάνηκε και στον τελικό του Super Cup- πως δεν θα είναι αρκετό φέτος αν μείνει μόνο στα περιφερειακά σουτ, πρέπει να κάνει κι άλλα επιθετικά για να είναι "βασικός" κι όχι παίκτης των 15,' όπως πέρσι. Υπάρχει εμπιστοσύνη πως μπορεί να κάνει και τις μπούκες του και τα τζορντανικά τελειώματα, αφού τα έκανε σε όλη του την καριέρα (Γαλατά, Ούνικς, ΝΒΑ) πλην της περσινής χρονιάς. Οκ, άλλες οι απαιτήσεις του Ολυμπιακού που σίγουρα δεν είναι ομάδα για πειράματα και μεγάλα ρίσκα, αλλά αφενός πια είναι αναγκαίο μετά τις φυγές Σλούκα, Βεζένκοβ να βγουν πιο μπροστά οι περσινοί, αφετέρου του skillset το 'χει.

Ο Γκραντ, από την άλλη, είχε ένα άχρωμο πέρασμα από την Αρμάνι, πρόπερσι. Ε, και; Δεν είναι Euroleague παίκτης; Για μένα είναι. Εντάξει, σαφέστατα όχι για... Καλάθης, αλλά ρόλο back-up θα μπορούσε να έχει σχεδόν σε όλες τις ομάδες. Αδικαιολόγητη η καλοκαιρινή γκρίνια στο άκουσμα της προσθήκης του, αν και νομίζω πως όσο περνά ο καιρός αυτή θα εξαφανίζεται (αν αυτό δεν έχει συμβεί ήδη μετά τις τόσο θετικές εμφανίσεις του στα φιλικά). Πολύ έμπειρος γκαρντ, με μέγεθος και σοβαρές παραστάσεις πίσω του. Τίμιος αμυντικός (το 'χει ανάγκη η περιφέρεια του τριφυλλιού), καλός χειριστής κι ενίοτε θα υπάρξουν βραδιές που θα δώσει και πολλά στο σκορ. Το σημαντικό όμως είναι το πρώτο: να ανταποκριθεί αμυντικά. Είναι απ' τους λίγους στο ρόστερ που μπορεί να το κάνει τόσο καλά κι επειδή οι άμυνες πολλές φορές πανηγυρίζονται δεόντως από την εξέδρα, εκτιμώ πως αργά ή γρήγορα το κοινό θα τον αγαπήσει.

Σε άλλα, λιγότερα σημαντικά νέα, τον Κέμπα Γουόκερ δεν τον βλέπω να βγάζει τη σεζόν στη Μονακό, ενώ η Βίρτους θεωρώ πως θα είναι απογοητευτική, Δημήτρη Χρυσικέ. Αντίθετα, η Βιλερμπάν δεν θα βγει τελευταία όπως πολλοί θεωρούν. Τέλος, ο Γιοχάνες Τίμαν, σαν έτοιμος από καιρό, πάει για σεζόν καριέρας και θα κάνει τους φίλους της Άλμπα να ξεχάσουν γρήγορα τον Λουκ Σίκμα. Βοηθά το γεγονός πως στο "4" της Άλμπα δε διαφαίνεται μεγάλος ανταγωνισμός, εκτός κι αν ο 27χρονος rookie (!) Τζάστιν Μπιν... ξέρει κάτι που δεν ξέρουμε.