Ακόμα, μέσω του παγκοσμίου κυπέλλου θα βγουν και κάποιες συμμετοχές για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι και αυτές θα είναι, πλην των διοργανωτών Γάλλων, οι δύο καλύτερες ομάδες από την Ευρώπη, την Αμερική, καθώς και η καλύτερη της Ασίας, Αφρικής και Ωκεανίας.

Η Ελλάδα λοιπόν, βρίσκεται στον τρίτο όμιλο, μαζί με την Ιορδανία, τη Νέα Ζηλανδία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εφόσον βρεθεί σε μία από τις δύο προνομιούχες θέσεις, ή πιο σωστά στη δεύτερη, θα διασταυρωθεί στην επόμενη φάση με τις ομάδες που θα προκριθούν από τον τέταρτο όμιλο, ο οποίος αποτελείται από το Μεξικό, την Αίγυπτο, το Μαυροβούνιο και τη Λιθουανία.

Μετά την αποτυχία της Εθνικής να βρεθεί στη ζώνη των μεταλλίων στο περσινό Ευρωμπάσκετ, η φετινή βερσιόν της αναμένεται να είναι αρκετά διαφορετική, κάτι που έχει άμεσο αντίκτυπο και στις προσδοκίες. Φυσικά είναι κάτι το αναμενόμενο, καθώς αρκετοί πρωτοκλασάτοι παίχτες θα απέχουν από το ραντεβού, με αποτέλεσμα να μοιάζει ένας δύσκολος γρίφος η κατάρτιση και η κατεύθυνση που θα δώσει ο κόουτς Ιτούδης στην προσεχή διοργάνωση.

Οι παίχτες που θα απουσιάσουν για διαφορετικούς λόγους είναι οι Σλούκας, Καλάθης και Ντόρσεϊ, οι οποίοι αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της περιφερειακής γραμμής στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2022, ενώ οι δύο πρώτοι για χρόνια ήταν το βασικό δίδυμο στη θέση του point guard. Ακόμα δεν είναι σίγουρη και η παρουσία του κορυφαίου Έλληνα παίχτη, Γιάννη Αντετοκούνμπο, παρότι βρίσκεται στις αρχικές κλήσεις του προπονητή. Αυτό διότι ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος για το εάν οι Bucks θα δώσουν το οκ για να βρεθεί στα γήπεδα των Φιλιππίνων, όπου θα αγωνιστεί η Ελλάδα, πόσο μάλλον ενάμιση μήνα προτού ξεκινήσει το πρωτάθλημα του ΝΒΑ, λόγω καταπόνησης και ορισμένων προβλημάτων τραυματισμού στο γόνατο. Το ερωτηματικό για τον superstar του παγκόσμιου μπάσκετ παραμένει και πιθανολογώ θα τραβήξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Είναι ένα ζήτημα που πρακτικά ακολουθεί κάθε χρόνο την Εθνική και ίσως ζημιώνει κατά κάποιον τρόπο και τις δύο πλευρές, χωρίς όμως να φταίει κάποια απαραίτητα. Είναι απόλυτα λογικό οι Bucks να θέλουν να προστατεύσουν τον πιο σημαντικό τους παίχτη, ο ίδιος ο παίχτης να θέλει να αγωνιστεί και το προπονητικό επιτελείο να τον περιμένει μέχρι τέλους, για να καταστρώσει τα σχέδιά του. Φυσικά αρκεί να μπορεί να συμμετάσχει στις προπονήσεις της Εθνικής ομάδας για να έχει και νόημα η προετοιμασία της. Πάντως, μιας και την ιστορία τη γράφουν πάντα οι παρόντες, ας δούμε συνοπτικά ποιοι 22 παίχτες βρίσκονται στην προεπιλογή της εθνικής.

Guards: Μωραΐτης, Λούντζης, Γουόκαπ, Φλιώνης, Λαρεντζάκης, Μποχωρίδης, Π. Καλαϊτζάκης, Τολιόπουλος

Forwards: Γ. Αντετοκούνμπο, Θ. Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Ρογκαβόπουλος, Χουγκάζ, Δ. Αγραβάνης, Μήτογλου, Μαντζούκας

Centers: Κ. Αντετοκούνμπο, Παπαγιάννης, Ζούγκρης, Χατζηδάκης, Τσαλμπούρης

Οι guards

Η βασικότερη έλλειψη, όπως παρατηρείται κιόλας από τις απουσίες, είναι αυτή στη θέση των περιφερειακών. Με τους Σλούκα, Καλάθη εκτός, που μπορούσαν να αγωνιστούν και μαζί στην πεντάδα, δεν υπάρχει άλλος point guard υψηλού επιπέδου, πλην του νατουραλιζέ Τόμας Γουόκαπ. Ο Τεξανός guard του Ολυμπιακού θα πάρει τη θέση του - επίσης νατουραλιζέ- Ντόρσεϊ και θα αποτελέσει δεδομένα τη βασική λύση στη θέση. Σαφώς και σε επίπεδο δημιουργίας είναι πιο κάτω από τους απόντες «άσσους», ενώ επουδενί δεν έχει το σουτ του Σλούκα, είναι όμως ένας point guard που σε επίπεδο Euroleague ανήκει στο τοπ επίπεδο, επηρεάζοντας τον ρυθμό ενός αγώνα από τον τρόπο που στήνει την επίθεση και φυσικά από την εξαιρετική άμυνα, η οποία ενδεχομένως προσφέρει στο προπονητικό επιτελείο τη δυνατότητα να διαφοροποιεί την προσέγγιση, ανάλογα με τον αντίπαλο.

Οι Λαρεντζάκης και Λούντζης λογικά θα βρίσκονται και αυτοί στο τελικό ρόστερ, έχοντας και την εμπειρία της προηγούμενης διοργάνωσης και της συνεργασίας με τον κόουτς. To πρόβλημα του σουτ παραμένει δισεπίλυτο και είναι κάτι που θα προκαλέσει ξανά συζητήσεις για την κατεύθυνση του αναπτυξιακού προγράμματος. Πλην του Λαρεντζάκη, που στη Euroleague σούταρε με 37,4%, αν και ολίγον streaky, ουδείς μπορεί να είναι μια σταθερή απειλή από την περιφέρεια.

Από κει και πέρα, μοιάζει άγνωστο ποιοι θα είναι οι συνοδοιπόροι στην περιφερειακή γραμμή. Η λογική λέει πως θα είναι πέντε οι καθαρά περιφερειακοί παίχτες, με έναν ακόμα καθαρό χειριστή να χρειάζεται. Ίσως ναι είναι ο Μποχωρίδης ή ο Φλιώνης (;),  εξαιτίας και της σταθερής αγωνιστικής παρουσίας του στην ΑΕΚ, ενώ ο Βασίλης Toλιόπουλος στον Άρη φέτος ήταν ο δεύτερος σκόρερ της ομάδας και πιθανόν από τους λίγους Έλληνες που έχουν μια πιο επιθετική λογική στο παιχνίδι τους και ίσως μπορέσει να προσφέρει κάτι διαφορετικό. Οι Μωραΐτης και Καλαιτζάκης μοιάζουν να είναι ένα βήμα πιο πίσω κατά την άποψή μου. Στην πραγματικότητα, αυτή η εθνική μου θυμίζει κάτι από αυτήν του 2009, όταν προπονητής ήταν ο Γιόνας Καζλάουσκας και στο τελικό ρόστερ είχε μόλις τέσσερις guards και πήγαινε αρκετά με ορισμένα big σχήματα. Σπανούλης, Ζήσης και Καλάθης βέβαια τότε...

Οι forwards

Eδώ τα πράγματα είναι αρκετά πιο ξεκάθαρα, αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ακολουθήσει κανονικά την Εθνική ομάδα. Δεν ξέρω αν θα παίζει τις μονές ή τις διπλές μέρες και αν θα μοιάζει με τον δακτύλιο στο κέντρο της Αθήνας, όπως αναφέρθηκε στον ελληνικό τύπο, το σίγουρο είναι πως θα παραμείνει το άλφα και το ωμέγα, όπως συμβαίνει άλλωστε με την παρουσία του όλα τα καλοκαίρια που αγωνίζεται με την ομάδα. Βέβαια η προϊστορία έδειξε, με πρόσφατο το παράδειγμα του Ευρωμπάσκετ, πως οι ομάδες που βασίζονται πάρα πολύ στον superstar, δεν έχουν ευτυχή κατάληξη.

Οι δύο Παπ θα βρίσκονται στη δωδεκάδα, με τον Παπανικολάου να προέρχεται από μία εξαιρετική σεζόν. Το σουτ του, η άμυνά του, αλλά και τα κοψίματα στη ρακέτα είναι απαραίτητα στοιχεία για την Εθνική. Ο Ρογκαβόπουλος, μετά την χρονιά ανόδου στην Τουρκία, όπου έδειξε πως μπορεί να είναι ένας σταθερός επιθετικός πόλος, όπως και τη μετακίνησή του στο απαιτητικό περιβάλλον των Βάσκων της Μπασκόνια, ίσως αποτελέσει μέλος της δωδεκάδας. Το ίδιο και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, ο οποίος παρότι αγωνίζεται στη χάση και στη φέξη στους Bucks, με την ενέργειά του μπορεί να δώσει λύσεις ερχόμενος από τον πάγκο, περισσότερο στο αμυντικό σκέλος. Ίσως δε, σε ορισμένα σχήματα με συγκεκριμένους αντιπάλους να μπορεί να βρεθεί και στη θέση του σέντερ.

Στην πραγματικότητα, νομίζω πως μόνο οι Παπανικολάου, Παπαπέτρου είναι σίγουροι για το παγκόσμιο κύπελλο. Εικάζω πως ο Μαντζούκας, μετά και το πανευρωπαϊκό των under20 και το χάλκινο μετάλλιο, θα πάρει περισσότερο τις εμπειρίες από την προετοιμασία και ο Χουγκάζ αποτελεί ένα έξτρα κορμί για τις προπονήσεις.  Ο δε Αγραβάνης, που έχει τη δυνατότητα να παίξει δύο θέσεις, ίσως είναι μια επιλογή που έχει υπόψη ο προπονητής, μιας και ήταν στην αποστολή του Ευρωμπάσκετ, ενώ ο Μήτογλου δεν μπορώ να σκεφτώ πώς θα πάρει τη θέση ενός έτοιμου παίχτη, μετά τη διετή τιμωρία του για χρήση απαγορευμένων ουσιών. Προσωπική μου άποψη είναι πως κάτι τέτοιο δεν θα ήταν και δίκαιο για τους υπόλοιπους παίχτες, των οποίων η αγωνιστική παρουσία τη σεζόν που πέρασε ήταν το εισιτήριό τους για την Εθνική.

Οι centers

Μετρημένα κουκιά. Ο Γιώργος Παπαγιάννης, νυν παίχτης του Ιτούδη στη Φενέρ, θα είναι σίγουρα στην αποστολή και ο βασικός σέντερ. Πέρυσι με τα προβλήματα τραυματισμού που αντιμετώπισε, δεν μπόρεσε να είναι 100% έτοιμος και ακόμα περισσότερο να «δέσει» δίπλα στον Γιάννη Αντετοκούνμπο στις θέσεις των ψηλών. Ίσως ενας ρόλος στην επίθεση α λα Brook Lopez να ήταν ιδανικός για την ταυτόχρονη παρουσία τους, χωρίς να κινούνται δηλαδή στους ίδιους χώρους στη ρακέτα. Το τρίποντο, επίσης, ήταν κάτι που δούλεψε αρκετά φέτος ο πρώην παίχτης του Παναθηναϊκού, καθώς στη Euroleague είχε 48,6% με λίγες βέβαια προσπάθειες ( 18/37 σουτ σε 33 αγώνες). Μιας και για να μάχεται στη ρακέτα δεν έχει τη δύναμη, το σουτ είναι που θα τον κάνει να αλλάξει επίπεδο. Ο τρίτος Αντετοκούνμπο της παρέας, ο Κώστας, προέρχεται από καθαρισμό στο γόνατο, επομένως και η δική του παρουσία κρίνεται αμφίβολη. Θα είναι ένα ζήτημα αν δεν αγωνιστεί, καθώς ουδείς εκ των Χατζηδάκη, Τσαλμπούρη, Ζούγρη έχει παραστάσεις από υψηλό επίπεδο, έστω και αν ο Κώστας δεν αγωνιζόταν ιδιαίτερα σε αυτό. H λογική λέει πως δύο θα είναι οι centers, με έναν forward να αναλαμβάνει ρόλο tweener.

Εν κατακλείδα, η φετινή Εθνική ομάδα μοιάζει να έχει τα περισσότερα ερωτηματικά σε σχέση με άλλες χρονιές, τόσο όσον αφορά τα πρόσωπα που θα βρεθούν στη δωδεκάδα, όσο και στην εικόνα και την κατεύθυνση που θα έχει στο παιχνίδι της. H άμυνα, η πίεση πάνω στη μπάλα και χέρια παντού, ώστε να κλείσουν διάδρομοι προς το καλάθι, όπως και οι πόντοι στο transition, λογικά θα συνθέτουν τη συνταγή. Πάνω σε αυτές τις σταθερές θα χτιστεί, με τον Γιάννη να είναι ο πολιορκητικός κριός και αυτός που θα πρέπει να σπάει τοίχους, μιας και δεν υπάρχουν σταθερές απειλές από μακριά για να ανοίγουν τους διαδρόμους.

Ο Γιάννης πρακτικά θα παίζει από το «1» έως το «5». Δεν μπορώ να γνωρίζω αν θα έχει και περισσότερο δημιουργικό/οργανωτικό ρόλο, όπως έκανε και με τους forwards ο Ιτούδης στην ΤΣΚΑ ή ακόμα και στη Φενέρ. Με τη λογική ότι αμυντικά θα βρίσκεται στην πίσω ζώνη, ώστε να λειτουργεί ως φόβητρο που θα κλείνει χώρους και διαδρόμους, το ζητούμενο είναι να μπορεί να τρέχει με το που κερδηθεί το αμυντικό ριμπάουντ. Φυσικά όλα αυτά θα αλλάξουν άρδην, εάν ο παίχτης των Bucks επιστρέψει στο Milwaukee.

Οι συνθήκες εξάλλου των διοργανώσεων εθνικών ομάδων διαφέρουν, τόσο όσον αφορά το καθαρά αγωνιστικό σκέλος, όσο και στην πνευματική προετοιμασία, με τους αγώνες να είναι κοντά ο ένας με τον άλλον. Η Εθνική αυτή τη φορά θα πρέπει να μπει στο τουρνουά χωρίς κάποιο «βάρος» στους ώμους των παιχτών και αγώνα με τον αγώνα να κάνει το καλύτερο δυνατόν, γιατί κακά τα ψέματα τα πράγματα αυτή τη φορά δεν μοιάζουν τόσο ευοίωνα. Τα υπόλοιπα, όταν ολοκληρωθεί η τελική επιλογή, που θα έχουμε πιο ξεκάθαρη εικόνα.