1. H επιστροφή του κόσμου στα γήπεδα

Νομίζω πως η πιο ευχάριστη εικόνα στους αγώνες της Euroleague δεν είναι άλλη από την επιστροφή των φιλάθλων στα γήπεδα, έστω και με τους περιορισμούς που υπάρχουν σε κάθε χώρα όσον αφορά την πληρότητα. Μετά την περσινή εικόνα των άδειων αθλητικών χώρων, με τα κενά καθίσματα σε όλα τα στάδια που περισσότερο θύμιζαν τελικό ελληνικού κυπέλλου -μπάσκετ, ποδόσφαιρο μικρή σημασία έχει- παρά αγώνα Euroleague, τα τραγούδια των φιλάθλων, οι ιαχές του κόσμου και οι πανηγυρισμοί σε κάθε καλάθι ή αμυντική προσπάθεια είναι μία ευχάριστη νότα στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Πόσο μάλλον όταν η ομάδα κερδίζει με καλάθι στο τέλος και ο κόσμος «εκρήγνυται» σαν ηφαίστειο που ξυπνά από χαρά, όπως συνέβη στο πρόσφατο ματς του Φαλήρου του Ολυμπιακού με τη Φενέρ.

2. Oι γαλλικές ομάδες

Η παρουσία των Βιλερμπάν και Μονακό είναι η ευχάριστη νότα στη διοργάνωση. Οι Λυωνέζοι τέτοια περίοδο πέρυσι είχαν ρεκόρ 2-5, δείχνοντας εξαρχής ότι θα αποτελέσουν έναν «κομπάρσο», ενώ τώρα τα πράγματα έχουν αντιστραφεί πλήρως, καθώς οι πέντε νίκες και οι δύο ήττες που έχουν -και περισσότερο η εικόνα στο παρκέ- δείχνουν πως η ομάδα των Πάρκερ είναι ικανή να κυνηγήσει μέχρι τέλους μία θέση στην προνομιούχα οκτάδα. H επίθεση της είναι εξαιρετική, με τους Chris Jones, Elie Okobo να αποτελούν τα πρώτα βιολιά, με τον δεύτερο ειδικά να έχει εξελιχθεί σε λόγο να βλέπει κάποιος τους αγώνες τους. Σύμφωνα με τα στατιστικά του basketball.realgm διαθέτουν την έκτη καλύτερη επίθεση με 112,3 πόντους ανά 100 κατοχές, ενώ παρότι αρέσκονται σε αρκετό iso παιχνίδι (όπως δείχνει και ο δείκτης ast% που αφορά το ποσοστό των καλαθιών που προέρχονται από δημιουργία συμπαιχτών – η τελευταία ομάδα στη διοργάνωση με μόλις 42,9%) είναι τρομερά αποτελεσματικοί, καθώς έχουν την υψηλότερη σταθμισμένη ευστοχία με 57,6%. Πώς να μη συμβαίνει άλλωστε αυτό, όταν ο Okobo μπορεί να κάνει τα πάντα στο παρκέ και να σκοράρει με κάθε δυνατό τρόπο;

Από την άλλη η Μονακό, η σταχτοπούτα της φετινής Euroleague, αποτελεί μία ομάδα που διένυσε όλα τα απαραίτητα βήματα για να βρεθεί στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Αρκεί να θυμίσω ότι τη σεζόν 2017/18 έχασε από την ΑΕΚ στον τελικό του FIBA Champions League στην Αθήνα. Έκτοτε, μετέβη στο Eurocup, το οποίο εν τέλει κατέκτησε την περασμένη σεζόν, αφότου πρώτα είχε πετύχει τον πρωταρχικό στόχο, της εισόδου δηλαδή στον μεγάλο τελικό, που σήμαινε αυτόματα και το πολυπόθητο εισιτήριο για την Euroleague. Σταθερά με τον ίδιο προπονητή από τότε, θετικό ρεκόρ 4-3, με καλή αμυντική παρουσία και προσπάθεια σε κάθε ματς να πάει σε πολλές κατοχές. Ο συνδυασμός έμπειρων παικτών από τη διοργάνωση, όπως οι James, Westermann, Thomas, η επιστροφή στην Ευρώπη του Motiejunas και ορισμένοι rookies όπως οι Lee, Hall είναι ένα ενδιαφέρον μείγμα που καθιστά διασκεδαστική διαδικασία την παρακολούθηση αγώνων των Μονεγάσκων. Η νίκη δε εναντίον της ΤΣΣΚΑ την έκτη αγωνιστική, με επιστροφή από το -22, είναι το highlight έως τώρα. Eπειδή δεν έχουν εγγυημένο συμβόλαιο όπως οι έτεροι Γάλλοι, θα κυνηγήσουν την όγδοη θέση για να μπορέσουν να επιστρέψουν στην Ευρωλίγκα την επόμενη σεζόν. Η απόκτηση άλλωστε του εξαιρετικού wing Dwayne Bacon (των 11 πόντων μέσο όρο πέρυσι στους Magic) είναι κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση.

Αμφότερες ομάδες έχουν επενδύσει αρκετά στην αθλητικότητα, στην ικανότητα παικτών να μπορούν να είναι αποτελεσματικοί στο ένας εναντίον ενός και αυτό μέχρι στιγμής αποδίδει, με την Βιλερμπάν ειδικά να μοιάζει αρκετά πλήρης.

3. Η «πτώση» της Εφές

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Εφές Αναντολού, είχε ξεκινήσει μέτρια και την περασμένη αγωνιστική σεζόν, αλλά στην πορεία ανέκαμψε και έφτασε εμφατικά στην κατάκτηση του τροπαίου. Φέτος η αρχή δεν είναι μέτρια, αλλά κακή. Όχι πως αυτό μπορεί να την «εκτρέψει» από τον στόχο του φάιναλ φορ και της διεκδίκησης του τίτλου ξανά, αλλά σίγουρα ο προβληματισμός είναι έντονος σε εμάς τους εξωτερικούς παρατηρητές. Νίκες επί της ουραγού Ζάλγκιρις και επί της Ούνικς, εύκολες ήττες από Ρεάλ και Παναθηναϊκό, ενώ από ΤΣΣΚΑ, Ασβέλ και Αρμάνι έχασε οριακά στο τέλος. Η άμυνα είναι δεν είναι καλή, για την ακρίβεια η έκτη χειρότερη σύμφωνα με το realgm με παθητικό τους 112,3 πόντους/100 κατοχές -αν και πέρυσι ήταν οριακά καλύτερη, με μόλις έναν πόντο λιγότερο στις αντίστοιχες κατοχές, ενώ η επίθεση είναι το μεγάλο πρόβλημα και αυτή που στερεί από την Εφές τη δυναμική της. Σκοράρουν περί τους 12 πόντους λιγότερους/100 κατοχές, κάτι που οφείλεται σε διάφορους λόγους. Ένας από αυτούς ίσως είναι η μη επαρκής προετοιμασία, λόγω της απουσίας αρκετών παικτών την καλοκαιρινή περίοδο με τις εθνικές ομάδες, με αποτέλεσμα να χρειαστεί λίγο χρόνο να πάρει «μπροστά η μηχανή». Ίσως είναι και ο κορεσμός αυτής της φουρνιάς, που επί τρία συναπτά έτη βρίσκεται στο τοπ επίπεδο. Υπενθυμίζω, χαμένος τελικός το 2019, χαμένη σεζόν-λόγω covid- το 2020 και τροπαιούχος το 2021. Αναμένεται με ενδιαφέρον η συνέχεια, η οποία πάντως δε γίνεται να μην είναι καλύτερη.

4. O James Nunnally είναι ξανά εδώ

Όπως είχα σημειώσει σε ένα μακρινό ριμπάουντ, η εικόνα που παρουσιάζει ο James Nunnally με τη Mακάμπι είναι τόσο καλή, που με κάνει να απορώ αν είναι ο ίδιος παίχτης που βλέπαμε τη σεζόν 2019/20 στη Φενέρ, όπου είχε ένα σύντομο πέρασμα πριν συνεχίσει την καριέρα του στην Κίνα. Μέχρι στιγμής είναι ο παικταράς που είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν, ένας εξαιρετικός wing που μπορεί να είναι το ίδιο καταλυτικός για την ομάδα του, τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Διόλου τυχαία και η αγωνιστική άνοδος των Ισραηλιτών στα ματς που ο Αμερικανός ήταν εξαιρετικός. Πλην των δύο πρώτων αγώνων, που είχε μονοψήφιο αριθμό πόντων,  στα επόμενα πέντε ματς δεν έπεσε κάτω από τους 15. Ρεκόρ μέχρι στιγμής αποτελούν οι 25 πόντοι εναντίον της Βιλερμπάν στη Γαλλία. Έχει μέσους όρους 14,7 πόντους, 3,9 ριμπάουντ και 2,7 ασίστ και αποτελεί έναν δεύτερο πόλο σκορ/δημιουργίας για την ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου, μετά τον Scottie Wilbekin. Θα στήσει πικ, θα εκμεταλλευτεί την ικανότητά του στο χαμηλό ποστ απέναντι σε πιο κοντούς ή αδύναμους αντιπάλους και θα σουτάρει άνετα μετά από ντρίπλα ή στατικά.

Ένα πλήρες πακέτο για wing/forward. Η φετινή βερσιόν της Μακάμπι είναι πιο σκληρή από την περσινή έκδοση βιτάμ και ο Nunnally μοιάζει να ταιριάζει «γάντι».

5. Ο υπέροχος Donta Hall

Μιας και πιάσαμε τους παίκτες και την ευχάριστη εικόνα των γαλλικών ομάδων έως τώρα, δεν γίνεται να μην αναφερθώ στον Αμερικανό σέντερ της Μονακό, τον Donta Hall. Ίσως ο επόμενος σέντερ που θα καλοπληρωθεί από μία ομάδα στη διοργάνωση. Για τον παίχτη είχε αναφερθεί ο Δημήτρης Βούρδας στο ριμπάουντ της διπλής 6ης – 7ης αγωνιστικής. Αντιγράφω λοιπόν από το κείμενo : ‘’Μετά από μία περιοδεία σε 3-4 ομάδες του ΝΒΑ ως αναπληρωματικός και σε άλλες 2-3 της G League ως περίπου βασικός, ο Ντόντα Χολ βρήκε το δρόμο του προς την Ευρωλίγκα με την ομάδα της Μονακό και μέχρι στιγμής είναι ένα από τα πρόσωπα της διοργάνωσης. Συνδυάζοντας ύψος (2,09) και μοναδικά αθλητικά στοιχεία, ο Χολ παίρνει τα περισσότερα ριμπάουντ ανά 40 λεπτά, είναι δεύτερος σε τάπες και ποσοστά ευστοχίας, λίγο πίσω από τον θεόρατο Έντι Ταβάρες κι αποτελεί ήδη την αποκάλυψη της φετινής σεζόν.‘’ 10,3 πόντοι, 6 ριμπάουντ, 1,4 τάπες για τον 24χρονο σέντερ που μόνο undersized δεν μπορεί να θεωρηθεί. Έρχεται από τον πάγκο για να ξεκουράσει τον Μοtiejunas, παρότι θα τον δούμε για ορισμένα λεπτά να παίζει μαζί του ως δίδυμο στη frontline. Εντυπωσιακός στα τελειώματά του...

... και εξαιρετικός ως rim protector, ως ο αμυντικός που θα έρθει βοήθεια από την αδύνατη πλευρά, με καλό timing στο άλμα και αίσθηση του χώρου που αμύνεται.

6. Οι Μayo και Faried

Από τους παίκτες που έχουν αποκτηθεί έως τώρα στην Euroleague, αυτοί με το πιο «βαρύ» όνομα είναι το δίδυμο που αγωνίζεται στη Ρωσία, ο OJ Mayo της Ούνικς και ο Kenneth Faried της ΤΣΣΚΑ. Μπορεί να προτρέχω και να βιάζομαι να τους κρίνω, καθώς αμφότεροι έχουν αγωνιστεί σε μόλις τρία παιχνίδια, αλλά η εικόνα τους στο χρονικό διάστημα που βρέθηκαν στο παρκέ αναλογεί και στον αντίστοιχο χρόνο που τους έδωσαν οι προπονητές τους. Οκτώ λεπτά περίπου μέσος όρος συμμετοχής για τον guard της Ούνικς και ένα λεπτό λιγότερο ο αντίστοιχος χρόνος για τον forward/center της ΤΣΣΚΑ. Για τον δεύτερο και τους προβληματισμούς που υπήρξαν με την απόκτησή του είχαμε αναφερθεί σε παλαιότερο κείμενο στον ιστότοπο. Πήγε στη Μόσχα με δίμηνο συμβόλαιο -δικλείδα ασφαλείας θα πω εγώ- για να αναπληρώσει τα κενά που έχουν δημιουργηθεί στη γραμμή των ψηλών. Μεγάλο όνομα, αλλά όταν επί της ουσίας έχει να αγωνιστεί δύο χρόνια σοβαρά, δεν ξέρω κατά πόσο αυτό το δίμηνο θα είναι ικανός χρόνος για να παρουσιαστεί όπως θέλει ο προπονητής. Αν δεν, μικρό το κακό, θα έχουμε να λέμε πως είδαμε λίγο τον «Manimal» στην Ευρώπη, έστω και για 8 λεπτά. Ο έτερος Αμερικανός με το έντονο παρελθόν στο ΝΒΑ (573 ματς εκεί με 13,8 πόντους μέσο όρο σε κανονική περίοδο και 10,1 στα playoffs και επί της ουσίας ένα δια βίου αποκλεισμό από το ΝΒΑ, μετά την παραβίαση κανόνων που αφορούσαν τη χρήση απαγορευμένων ουσιών) επίσης δεν έχει δείξει κάτι στα ματς εναντίον των Εφές, Μπασκόνια και Ρεάλ, πέρα από έξι συνολικά πόντους. Από τα δέκα λεπτά στην πρώτη του εμφάνιση, στα οχτώ και στα πέντε αντίστοιχα στα επόμενα. Θα μπορέσει να δείξει κάτι αξιόλογο, έστω ψήγματα του σπουδαίου ταλέντου του ή απλά θα είναι και αυτός μία αναφορά σε εκείνους που πέρασαν και δεν ακούμπησαν ;

7. Οι τραυματισμοί της ΤΣΣΚΑ

Άλλη μία χρονιά που η ΤΣΣΚΑ χτυπιέται από σοβαρούς τραυματισμούς και χάνει σημαντικά κομμάτια του ρόστερ της για αρκετό διάστημα. Μετά τον Milutinov που ξαναχτύπησε, εντός μόλις δύο λεπτών στο πρώτο ματς της σεζόν εναντίον της Αρμάνι -θυμίζω ότι πέρυσι έχασε το φάιναλ φορ λόγω τραυματισμού- ήρθε η σειρά του Shengelia να βρεθεί στα “πιτς”, ενώ είχε ξεκινήσει τη σεζόν «δαιμονισμένα», αφού στα τρία παιχνίδια που πρόλαβε να αγωνιστεί είχε 21 πόντους με 57% δίποντα, 44,4% τρίποντα και 6 ριμπάουντ. Τουλάχιστον, το ευτυχές γεγονός και για τους δύο, αλλά και για τον οργανισμό, είναι πως θα επανέλθουν πριν τελειώσει ο πρώτος γύρος και θα έχουν χρόνο να ξαναβρούν ρυθμό. Βέβαια η περίπτωση του Σέρβου σέντερ ίσως προκαλεί προβληματισμό στους ιθύνοντες, καθώς η ευπάθεια που έχει παρουσιάσει στο διάστημα που βρίσκεται στη Μόσχα είναι κάτι που σίγουρα δεν περίμεναν όταν τον υπέγραφαν ως ελεύθερο από τον Ολυμπιακό. Δυστυχώς, δεν έχουμε δει ακόμα σε πλήρη δράση το πλάνο του προπονητή των Ρώσων και τα τρομερά ντουέτα που μπορούν να σχηματίσουν στη frontline. Φανταστείτε δίδυμο Φόιγκτμαν, Μιλουτίνοφ στο «4-5», όπου και οι δύο είναι πάνω από 2,10 μέτρα.

8. Ο Darrun Hilliard

Νομίζω πως μία από τις μεταγραφές που μπορούν να χαρακτηριστούν ως «κλέψιμο» είναι αυτή του Darrun Hilliard στο Μόναχο, υπό τις οδηγίες του Andrea Trinchieri. O Αμερικανός wing, μετά την αναγνωριστική σεζόν στη Βιτόρια και τη διετία στη Μόσχα, έχει ξεκινήσει με το «πόδι στο γκάζι» έως τώρα. Παίκτης που μοιάζει να ταιριάζει υπέροχα στο σύνολο του Ιταλού προπονητή, με τη «δημιουργική ελευθερία» που δίνει στους αθλητές, προσφέρει μέχρι στιγμής 16,9 πόντους, με 40,4% τρίποντο σε 7,4 προσπάθειες ανά παιχνίδι, 3,6 ριμπάουντ και 2 ασίστ. Ο Trinchieri του έχει εμπιστευτεί αρκετά τη μπάλα στα χέρια του -έχει το υψηλότερο usage με 29,6%, παίρνει εκείνος αρκετές αποφάσεις μέσα στο παιχνίδι και το πάλαι ποτέ #38 του draft του 2015 (από τους Pistons) μοιάζει ικανός να ηγηθεί της επίθεσης των Βαυαρών. Θα παίξει με τη μπάλα στα χέρια, είναι εξαιρετικός στο να σουτάρει μετά από ντρίμπλα, ενώ το ίδιο ικανοποιητικά λειτουργεί ως σποτ σουτέρ ή ως off-ball στα διάφορα plays του κόουτς. Μαζί με τους Walden, Lucic μπορούν να παρουσιάσουν μία εξαιρετική περιφερειακή γραμμή και στις δύο πλευρές του παρκέ.

9. O Daryl Macon

Αυτό που έχει φανεί ως τώρα για τον Παναθηναϊκό είναι πως ο προπονητής της ομάδας, Δημήτρης Πρίφτης, θέλει να παρουσιάσει ένα σύνολο που θα πηγαίνει τους αγώνες σε πολλές κατοχές και σε αρκετό ατομικό παιχνίδι. Το πρώτο πάντως το έχει καταφέρει, καθώς σύμφωνα με το realgm, είναι η ομάδα με το υψηλότερο pace μέχρι και την έβδομη αγωνιστική (70,7) μαζί με τη Μονακό. Από την ελληνική ομάδα είναι εμφανές πάντως πως λείπει ένας ικανός δημιουργός, που θα μπορεί να καθορίζει τον ρυθμό σε σετ παιχνίδι και να παίρνει τις σωστές αποφάσεις στη ροή της επίθεσης, με το δεύτερο χαμηλότερο δείκτη %assist percentage. Αυτό που σίγουρα δε λείπει είναι το ατομικό ταλέντο στον περιφερειακό «έκπληξη» των πρασίνων, τον Daryl Macon. Έκπληξη, όχι γιατί δεν είχε φανεί η τρομερή επαφή του με το καλάθι με τη φανέλα της ΑΕΚ την περσινή χρονιά, αλλά γιατί δεν έχει υπάρξει «περίοδος προσαρμογής» στην Euroleague. Πρώτος σκόρερ του Παναθηναϊκού με 17,7 πόντους και τρίτος στη διοργάνωση τη στιγμή που γράφεται το κείμενο. Μπορεί αμυντικά να είναι ευάλωτος, σε μία περιφερειακή γραμμή βέβαια που της λείπει το μέγεθος, επιθετικά όμως έχει ένα εξαιρετικό πακέτο. Το ματς εναντίον της Εφές με τα εννέα τρίποντα ήταν η εποποιία του. Ξεκάθαρη περίπτωση πως ταλέντο υπάρχει και σε μικρότερο επίπεδο, που με την κατάλληλη διαχείριση μπορεί να σταθεί επαρκώς στο υψηλότερο.

10. Tα challenges

Από φέτος έχουμε τον νέο κανονισμό που challenge, στα πρότυπα-περίπου δηλαδή- του ΝΒΑ. Ο προπονητής έχει δικαίωμα λοιπόν για ένα challenge σε απόφαση των διαιτητών σε συγκεκριμένες αποφάσεις των διαιτητών, όπως αν ένα καλάθι είναι δίποντο ή τρίποντο (κάτι που έκαναν βέβαια από μόνοι τους οι διαιτητές), για τον χρόνο και διάφορα άλλα, ενώ ενδιαφέρον έχει πως μόνο στα τελευταία δύο λεπτά μπορεί να ζητήσει ο προπονητής να ελέγξουν αν έχει γίνει παράβαση goaltending ή αν ο αμυνόμενος πατάει το αμυντικό ημικύκλιο σε κάποιο φάουλ που έχει δοθεί. Όχι όμως, αν ένα φάουλ ήταν ή δεν ήταν. Κρίμα, γιατί εδώ θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον η γκρίνια από προπονητές και φιλάθλους. Εκτός βέβαια αν υπάρξει περίπτωση physical altercations, δηλαδή οκ, είναι λίγο αστείο αυτό.

Σημείωση: Tα στατιστικά είναι από το επίσημο σάιτ της Euroleague και το basketball.realgm.com