Κατά καιρούς ο Τρινκιέρι έχει αναδείξει παίκτες, που κατόπι αποτέλεσαν πυλώνες των επόμενων συνόλων τους. Η λίστα όλο και μεγαλώνει. Από τον Κάιλ Χάινς και τον Ντάνιελ Τάις, μέχρι τον Μπραντ Γουαναμέικερ, τον Νικολό Μέλι, τον Ρούμπιτ, τον Στρέλνιεκς και τον φετινό ακρογωνιαίο λίθο του Αστέρα, Κόρεϊ Γουόλντεν, ο Ιταλός εμποτίζει με την ομαδική σοφία του τα στελέχη των ομάδων του και κατόπι τα παραδίδει στους ανταγωνιστές των πάνω ορόφων, για να έχουν να πορεύονται. Οι παίκτες που εξελίσσονται στα χέρια του δεν γίνονται απλώς "καλύτεροι", αλλά προοδεύουν σε έναν βασικότατο τομέα: Στην κατανόηση του ομαδικού παιχνιδιού. Νέα του πουλέν; Από φέτος οι Βλάντιμιρ Λούτσιτς, Γουέιντ Μπάλντγουιν ΙV και Ζοάν Σίσκο, από τους περσινούς αντιπάλους της Παρτίζαν στην Αδριατική Λίγκα (Πρίμορσκα), που τώρα τον απολαμβάνουμε να βγάζει τα συκώτια των αντιπάλων του από την πίεση.
Όμως δεν είναι μόνο οι τρεις. Η φετινή Μπάγερν αποτελεί ένα οικοδόδημα βασισμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου σε underachievers, που μέχρι τώρα διαπραγματεύονται τις δυνατότητες τους υπό την καθοδήγηση του. Την ίδια περίοδο που ο Λούτσιτς επιχειρεί την εκτόξευση προς τη στρατόσφαιρα, ο Μπάλντγουιν το άλμα προς την αναγνώριση και ο Σίσκο το βήμα προς την συμπερίληψη, ο Nικ Γουέιλερ Μπαμπ μας συστήνεται ως off guard ρολίστας (αλλιώς έπαιζε στη Λούντβιχσμπουργκ) και ο Τζατζουάν Τζόνσον, μετά από χρόνια στην πρώτη γραμμή του Eurocup, εντάσσεται ως ένα απλό γρανάζι σε ένα ευρωλιγκάτο σύνολο, προκειμένου να βοηθήσει στην συνολική λειτουργία από ένα τελείως διαφορετικό πόστο. Προσθέστε σε αυτούς και τους απόκληρους Μάλκολμ Τόμας και Τζέιλεν Ρέινολντς, μαζί με τον μονίμως "αφανή" Πολ Ζίπσερ και voila! Ένα ακόμη κλασικό τρινκιερικό (sic) δημιούργημα ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, προτάσσοντας ως βασικές του αρχές την ισορροπία και τον διαμοιρασμό και ως νέο στοιχείο την ικανότητα του να κερδίζει.
Η ομαδικότητα και ο Λούτσιτς
Ας μείνουμε σε αυτό το τελευταίο λίγο παραπάνω, διότι έχει σημασία. Συνήθως, τα περισσότερα σύνολα στρέφονται στην crunch time στις ικανότητες των καλύτερων παικτών τους, τοποθετώντας τη μπάλα στα χέρια τους. Η Μπάγερν όμως, δεν διαθέτει κάποιον τρομερό εκτελεστή στο ένας εναντίον ενός, ο καλύτερος είναι ο ... Μπάλντγουιν. Ούτε έχει κάποιον που να τρελάνει την άμυνα με τρίπλες, να δημιουργήσει ρήγματα και να πασάρει. Ο καλύτερος είναι... πάλι ο Μπάλντγουιν και δεν υποτιμώ τον Τζέντοβιτς. Προκειμένου λοιπόν να ξεφύγει από δύσκολες καταστάσεις, θα πρέπει εκ της αρχής να κάνει κάτι, που για τις περισσότερες άλλες ομάδες δεν αποτελεί ελκυστική επιλογή: Να τρέξει κανονικά τα plays της, όχι μόνο σε μια-δυο κρίσιμες φάσεις (αυτό το κάνουν όλοι), αλλά σχεδόν σε όλες τις σημαντικότερες κατοχές, ψάχνοντας τα καλά σουτ. Να, όπως περίπου έγινε στα τελευταία τρία λεπτά του πρόσφατου αγώνα με τη Βαλένθια. Πρώτα staggered screens από διάταξη horns, μετά αποστάσεις-skip πάσα-κυκλοφορία, ύστερα pick n roll με ασίστ στην αδύνατη πλευρά (ο Τρινκιέρι αγαπά τις οριζόντιες πάσες μεγάλης διαδρομής).
Όλες είναι ενέργειες που οδηγούν σε ελεύθερα σουτ, από παίκτες που δεν χαρακτηριζονται ως παικταράδες ή τουλάχιστον δεν χαρακτηρίζονταν μέχρι πέρυσι (βλ. Λούτσιτς).
Δεν υπάρχει διαφορετικός δρόμος. Ο Τρινκιέρι τον είχε δοκιμάσει παλιότερα στην Μπάμπεργκ και έχανε ένα σωρό παιχνίδια στον πόντο. Τη σεζόν 2016-17 λόγου χάρη, οι έξι από τις οκτώ πρώτες ήττες της ομάδας του, που αργότερα την εκτροχίασαν, είχαν έρθει με διαφορά ίση ή μικρότερη των τεσσάρων πόντων, κυρίως ως συνέπεια των αλλοπρόσαλων επιλογών του Ντάριους Μίλερ. Το σύνολο είχε αντίστοιχα χαρακτηριστικά με το φετινό των Βαυαρών, όμως καθώς στο τέλος των αγώνων βρισκόταν συχνά στην ίδια ευθεία με αντιπάλους γεμάτους σταρ, λύγιζε υπό το βάρος της περίστασης και ανέθετε όλες τις ευθύνες στον έναν. Την επόμενη χρονιά το μοτίβο άλλαξε, αλλά το ρόστερ ήταν έτσι κι αλλιώς ψιλομέτριο και το ταβάνι συγκεκριμένο. Προλαβαίνοντας ίσα ίσα να αναγεννήσει τους Χάκετ και Ρούμπιτ, ο Τρινκιέρι απολύθηκε, ένα μήνα πριν από μία ιστορική συνέντευξη στο Basketball Guru, η οποία τελικά δεν έγινε ποτέ.
Στα δύο-τρία τυπικά μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει για το επικείμενο ραντεβού, ο (πρώτος, δεύτερος ή τρίτος) καλύτερος κόουτς της Ευρώπης πρόλαβε να μου στείλει και μία πρόταση για κρασί. Ανταπέδωσα και φυσικά έκτοτε δεν υπήρξε κάποια άλλη επικοινωνία, δεν είμαστε κολλητοί or something. Δεν σας κρύβω όμως, ότι περίμενα με αγωνία την επόμενη δουλειά που θα τον έφερνε στα μέρη μας, ώστε να προσπαθήσω εκ νέου να τον προσεγγίσω και να μιλήσουμε για το μπάσκετ, πιθανότατα για το κρασί και λιγότερο πιθανά για τον έρωτα. Μία τέτοια συζήτηση θα άρμοζε, διότι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το παιχνίδι ο Ιταλός σαγηνευτής χαρακτηρίζεται πρώτα απ'ολα από ισομέρεια (sic).
Kανένας στην Μπάγερν δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα από πλευράς πρωτοβουλιών ή αρμοδιοτήτων. Προφανώς κάποια μέλη έχουν επωμιστεί περισσότερες ευθύνες, ταυτόχρονα όμως δέκα παίκτες έχουν ίσα ή περισσότερα από 14 λεπτά συμμετοχής. Στη χρήση ξεχωρίζουν οι Μπάλντγουιν και Ρέινολντς, καθώς συγκροτούν τον pick n roll άξονα και ο δεύτερος είναι τέρας στα επιθετικά ριμπάουντ. Στην τριάδα των πρώτων σκόρερ συναντά κανείς τα δικά τους ονόματα, μαζί με εκείνο του εξαιρετικού Λούτσιτς. Εν ολίγοις, ένας γκαρντ, ένας πλάγιος και ένας σέντερ, δίκαια πράγματα. Στον πιο παραγωγικό εκ των τριών δε, Βλάντιμιρ Λούτσιτς, καταλήγει μόλις το 16,8% των προσπαθειών (usage rate).
Δεν είναι τρομερό; Πρόκειται για παίκτη που σκοράρει πάνω από 15 πόντους ανά ματς, κι όμως του αναλογούν σχετικά ελάχιστα. Ταυτόχρονα όμως, του αναλoγούν και τα καλύτερα. Το σύνολο φροντίζει να τον βγάζει σε θέση βολής υπό τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις και έπειτα δρέπει τους καρπούς των διάφορων δράσεων. Ο Λούτσιτς, είτε φαίνεται πιστευτό είτε όχι, έχει αυτή τη στιγμή ένα νούμερο ανεπανάληπτο στο eFG%, τουλάχιστον για παίκτη που σουτάρει μονίμως μακρύτερα από τα ένα-δύο μέτρα: 82,7%! Aν είναι ποτέ δυνατόν. Kι όμως είναι, αν ξέρεις πού ακριβώς να στοχεύσεις.
Λίγο αφότου έληξε το τελευταίο νικηφόρο παιχνίδι απέναντι στην Βαλένθια, ο Τρινκιέρι ρωτήθηκε για τον φετινό πρωταγωνιστή του, καθώς για μία ακόμη φορά φέτος (Μακάμπι, Φενέρ οι άλλες δύο), ένα παιχνίδι κρίθηκε από τα χέρια του Σέρβου.
- Θέλετε να μας πείτε κάτι για τον ΜVP, Βλάντιμιρ Λούτσιτς;
- Uhmmmm, nope.
Μετά είπε κι άλλα, όπως το ότι πολλοί παίκτες προσφέρουν εξίσου σημαντικά πράγματα και μπλα μπλα μπλα, αλλά μάλλον τα είπε για να καταναλωθεί κάπως ο τηλεοπτικός χρόνος, ίσως και από ευγένεια, ποιος ξέρει. Η ομάδα του έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμη και παρά το γεγονός ότι βρίσκεται στο 6-2, δεν τη συναντάμε ούτε στο τοπ-5 της επίθεσης, ούτε στο τοπ-5 της ευστοχίας. Την έχει σπρώξει πολύ περισσότερο η ανανέωση αμέτρητων κατοχών (35,2% Offensive Rebound Rate - πρώτη στην Ευρωλίγκα), όπως και το ότι το ομαδικό πνεύμα έχει περάσει στο αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού, που αποτελεί και το βασικό κριτήριο συμμετοχής στο rotation. Οι "Γερμανοί" σε αυτή την κατηγορία κατατάσσονται έστω έκτοι, παρουσιάζοντας καλή συμπεριφορά στις περιστροφές και ακόμη καλύτερη στην πίεση στη μπάλα και στο σπάσιμο των σκριν, ελέω της τριάδας Σίσκο, Μπαμπ και Μπάλντγουιν. Οι δύο πρώτοι ειδικά, ευθύνονται κυρίως για την δεύτερη θέση στη διοργάνωση σε ποσοστό κλεψιμάτων ανά κατοχή.
Οι ρόλοι στην άπειρη περιφέρεια
Μισό λεπτό όμως. Αν η Μπάγερν έρχεται πρώτη στα επιθετικά ριμπάουντ και δεύτερη στα κλεψίματα, τι λέει αυτό για την συνταγή της επιτυχίας του Αντρέα Τρινκιέρι; Γυρίζω πίσω στην καλύτερη δυνατή Μπάμπεργκ, εκείνη της περιόδου '16-'17 που αναφέρθηκε πριν, και βρίσκω ακριβώς τα αντίθετα. Ελάχιστες ανανεώσεις επιθέσεων, κλέψιμο ούτε για δείγμα, αλλά δεύτερη θέση στην σταθμισμένη ευστοχία και ένα φορτηγό από ασίστ, κάτι που δεν συμβαίνει φέτος. Μήπως πρόκειται για παραδοχή μίας κάποιας ανεπάρκειας στην προσέγγιση;
Μπα, απλώς φέτος ο Τρινκιέρι δουλεύει εκ νέου με διάφορους παίκτες-στοιχήματα, οι οποίοι έχουν περίσσευμα αθλητικών προσόντων, όμως υστερούν σε τακτική παιδεία. Το εγχείρημα παρουσιάζει δυσκολίες ασύγκριτες με εκείνες των ανταγωνιστών, καθώς κανένας δεν στελέχωσε φέτος με τέτοιο τρόπο ολόκληρη την περίμετρο, κουμπώνοντας μαζί τρεις σχετικά άπειρους περιφερειακούς, που προηγουμένως δεν είχαν συναντηθεί ούτε για έναν εσπρέσο. Τα ασφαλέστερα σημεία να ξεκινήσει κανείς μαζί τους είναι η εμφύσηση του κινήτρου μέσω του ρόλου και κατόπι η άμυνα, όπως συνέβη κάποτε με τον Κάιλ Χάινς.
Στην τελευταία από τις εκπομπές μας, λίγο πριν τις διακόψει χωρίς ορίζοντα ο βλαμμένος ιός, ο σέντερ της Μιλάνο είχε αναφερθεί στη συμβολή του Τρινκιέρι ως εξής: "Όταν πρωτοήρθα στην Ευρώπη, πρώτος μου προπονητής ήταν ο Τρινκιέρι, ο οποίος είχε την ιδέα να παίξω ως σέντερ. Εγώ σκεφτόμουν πως θα γινόμουν φόργουορντ, διότι αυτό ταίριαζε στο μέγεθος μου, αλλά εκείνος μου είπε ότι έχω όλα τα χαρακτηριστικά να γίνω σπουδαίος στη θέση 5. Ένα πράγμα που μου τόνισε, αρχικά εκείνος και ύστερα ο Ίβκοβιτς, ήταν να προσπαθήσω να γίνω εξαιρετικός στον ρόλο μου".
Κάτι ανάλογο συμβαίνει στην Μπάγερν. Ο Μπάλντγουιν προσαρμόζεται ως βασικός οργανωτής, ο Σίσκο ως αρχηγός της δεύτερης πεντάδας και ο Μπαμπ ως εξισσοροπιστής των κινήσεων των δύο συμπαικτών του. Οι τρεις τους παίρνουν πολλά λεπτά, ο καθένας στον ρόλο του, όμως πρέπει πρώτα από όλα να μάθουν να πνίγουν τον αντίπαλο. Αλλιώς, δύσκολα θα μεταφερθεί το πνεύμα διαμοιρασμού στην άλλη άκρη. Η αποτελεσματικότητα στην επίθεση την δεδομένη στιγμή αποτελεί δευτερεύοντα στόχο. Όπως όμως έδειξαν οι φάσεις της crunch time απέναντι στη Βαλένθια, το σύνολο διαθέτει το μυαλό να προτιμήσει τα καλά σουτ από τους ηρωισμούς και έτσι αν η διαδικασία της μοιρασιάς πετύχει, τότε η ομάδα θα μπορεί να προχωρήσει απερίσπαστη παραπέρα.
Η Μπάγερν βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο 6-2, έχει μία απλώς μέτρια επίθεση και μπαίνει σε μία διπλή αγωνιστική-βουνό. Αγωνίζεται εκτός έδρας με την Ανατολού Εφές και μεθαύριο υποδέχεται την φορμαρισμένη ΤΣΣΚΑ του Ιτούδη, ενός προπονητή του οποίου οι τελευταίες πρωταθλήτριες Ευρώπης έπαιζαν μεταξύ τους διαφορετικά, προσαρμόζοντας την τακτική τους στο έμψυχο υλικό. Είναι ένα στοιχείο που κάνει τους καλούς προπονητές να ξεχωρίζουν και αν μη τι άλλο ο Τρινκιέρι δείχνει να το διαθέτει. Το πιθανότερο είναι πως θα κάνει δύο κολλητές ήττες και θα πέσει στο 6-4, όπως εξίσου πιθανό είναι η Μπάγερν να μην συνεχίσει σε αυτούς τους ρυθμούς, καθώς οι αντίπαλοι θα συνέρχονται από τις πολλές απουσίες και θα ανεβαίνουν.
Δεν πρέπει παρόλα αυτά να ξεχνάμε πού βρίσκεται ο πήχης. Εφόσον ο τερματισμός βρει αυτό το σύνολο εντός οκτάδας, τότε μην ψάχνετε για το ποιος θα είναι φέτος ο καλύτερος προπονητής της ηπείρου. Ψάξτε για τον δεύτερο μέσα στη σκόνη.
* Η στατιστική βοήθεια από το Real Gm, μέχρι να βρει ρυθμούς ο Panagiotis S. Όλοι αποσυντονισμένοι είμαστε εδώ στο BG.
[A, μην το ξεχασω. Πολύ βολικό να γίνεται η συζήτηση γύρω από την πορεία του Πολυτεχνείου με όρους συνταγματικότητας ή με όρους υγειονομικής αξιολόγησης - λες δεν ήταν όλα τα καλέσματα για μάσκες και αποστάσεις. Υπό αυτούς τους όρους η αντιπαράθεση θα είναι αέναη. Τα δύσκολα ξεκινούν αν μιλήσουμε για πολιτική και δικαιώματα. Κάπως άβολο, έτσι δεν είναι; Ιδού και μερικά fake news από το Αθηναϊκό πρακτορείο ειδήσεων, στην απόλυτη ξεφτίλα.]
Αυτή είναι η απεικόνιση της είδησης. Όχι η δική σας. Ντροπή https://t.co/dDrfWqovXX pic.twitter.com/FesT4aJd4w
— noidea (@placitsa) November 17, 2020
