Αντιγόνη Ζαχάρη - @AntigoniZchr
Ένα μεγάλο κεφάλαιο του Ελληνικού μπάσκετ έκλεισε προχθες, γεμάτο αναμνήσεις.
Θα προσπαθήσω να μη γίνω πολύ μελό όσο σας εξιστορώ τα παρακάτω.
Εμείς οι γεννηθέντες στα middle 90s έχουμε χάσει πολλές σημαντικές μπασκετικές στιγμές. Πολλούς κορυφαίους παίκτες. Ας είναι καλά το YouTube που μας προσφέρει άπλετα μαθήματα ιστορίας. Νιώθω μια λύπη που δεν μπορώ να πω ότι έζησα τις χρυσές εποχές του μπάσκετ στην Ελλάδα, να ταυτόχρονα και μια νοσταλγία.
Η... μοίρα με δικαίωσε όμως.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, άρχισε να αναπτύσσεται μια νέα φουρνιά παικτών που έμελε να οδηγήσουν την Ελλάδα ψηλά. Μέσα σ'αυτή τη φουρνιά υπήρξε και υπάρχει (μεταξύ πολλών άλλων σπουδαίων) ο Δημήτρης Διαμαντιδης. Ένας παίκτης ταπεινός, εργατικός. Ποτέ του δεν το έπαιξε σταρ, ποτέ του δεν ψωνίστηκε. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι από τις πράες δυνάμεις του μπάσκετ. Είναι αυτός που μισείς να λατρεύεις και λατρεύεις να μισείς, γιατί απλά είναι εκνευριστικά καλός σ'αυτό που κάνει.
Λίγοι αθλητές γεννιούνται με το χάρισμα του καθοδηγητή.
Σ'ευχαριστώ Δημήτρη για όσους κατεύθυνες προς τη βελτίωση.
Για όσους έκανες "μάγκες".
Σ'ευχαριστώ που αποτελείς διαφήμιση του Ελληνικού μπάσκετ σε όλη την υφήλιο. Είσαι σπουδαίος συναγωνιστής και αντίπαλος. Και είδωλο πολλών αθλητών. Ακόμα και οι αδυναμίες (άνθρωπος είσαι γαρ), σε διαμόρφωσαν έτσι ώστε να είσαι μια προσωπικότητα εντός παρκέ που δεν περνά απαρατήρητη. Ναι, τις προσπερνώ.
Σ'ευχαριστώ που μου έμαθες τι σημαίνει μπασκετικό iq. Κάθε παιχνίδι σου και μια αφορμή για μελέτη.
Κι ενώ θα μπορούσες να φύγεις από μια χώρα που οι οπαδοί βρίζουν ο,τι έχεις και δεν έχεις, σ'ευχαριστώ που έμεινες εδώ να παλέψεις. Λίγοι είναι οι αφοσιωμένοι, γι'αυτό εξάλλου γίνονται αρχηγοί. Γι'αυτό αγαπήθηκες και αγαπιέσαι από τους φίλους της ομάδας σου. Βλέποντας το τελευταίο σου παιχνίδι, σε καμάρωσα όσο ποτέ.
Όταν κλείνει ένα κεφάλαιο, μόνο τότε καταλαβαίνεις τι έχει γίνει. Σ'ευχαριστώ που πίεσες τον εαυτό σου, τον υπερεβεις και έμεινες άλλη μια σεζόν. Δυστυχώς όμως πλέον το μπάσκετ αλλάζει. Κι όταν φύγει κι ο έτερος ήρωας της γενιάς μου από την ενεργό δράση τι θα γίνει; Ποιον θα μάθουμε να αγαπάμε, να βριζουμε, να ισοπεδώνουμε και να αγαπάμε από την αρχή; Εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ. Σ'ευχαριστώ που σημάδεψες τη γενιά μου, αλλά όχι και για τις προσδοκίες που μου έχτισες.
Giorgos P. @b_ballguru
Το 2011, ο Παναθηναικός μπήκε στα πλέι οφ απέναντι στη Μπαρτσελόνα με μειονέκτημα έδρας, όντας οτιδήποτε άλλο εκτός από φαβορί. Ο Ομπράντοβιτς είχε όμως διαβάσει στην εντέλεια τον αντίπαλο του, βλέποντας πως παρά την πληρότητα, δύο από τους γκαρντ του Πασκουάλ δεν σούταραν και πολύ καλά από μακριά. Σε αυτή την έκδοση των Καταλανών, η αναχαίτιση του Χουάν Κάρλος Ναβάρο θα εξισορροπούσε πιθανότατα και τις αρχικές διαφορές.
Ο Ζοτς εφάρμοσε τότε την περίφημη πια box and one , με τον Καλάθη να κυνηγάει σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου τον Ισπανό γκαρντ, και τους υπόλοιπους να ελέγχουν κυρίως (αν και όχι μόνο) χώρους. Το αποτέλεσμα ήταν ο Ναβάρο να σουτάρει στους τέσσερις αγώνες πολύ καλά, αλλά να σουτάρει πραγματικά λίγο. Στα δύο τελευταία παιχνίδια στο ΟΑΚΑ έβαλε μόλις ένα τρίποντο.
Η τακτική αυτή όμως, έκρυβε επίσης και μία άλλη ευεργεσία. Η αύξηση των λεπτών (από 15 στη σεζόν σε 25 στη σειρά) του Καλάθη, απάλλαξε τον Δημήτρη Διαμαντίδη από κάποια καθήκοντα και του ανάθεσε άλλα. Ο 3D βγήκε μπροστά στην επίθεση, και για μία και μοναδική φορά στην καριέρα του, ανέλαβε να οδηγήσει για σειρά αγώνων τη γραμμή πυρός της ομάδας του. 18 πόντοι με 42.9% στα τρίποντα, 4,8 ασίστ και και 7,8 (!) κερδισμένα φάουλ ανά παιχνίδι ήταν ένας απολογισμός που κατάστρεψε όλα τα αμυντικά σχέδια του Πασκουάλ, τα οποία ήταν δομημένα γύρω από άλλου τύπου απειλές.
Ο Διαμαντίδης ήταν ο δεύτερος λόγος που ο Παναθηναικός πήγε εκείνη τη χρονιά στο final four και κατέκτησε τελικά το τρόπαιο. Στο final four ήταν ο MVP, αλλά στη σειρά με την Μπαρτσελόνα έδειξε περισσότερο από κάθε άλλη φορά ποιος πραγματικά είναι: ένας παίκτης που στην υπηρεσία του συνόλου μπορεί να μεταμορφωθεί σε ο,τι εκείνο του ζητήσει. Πολλοί λένε πως με την επιθετική του παρουσία ίσως κάπου αδίκησε τον ίδιο τον εαυτό όλα αυτά τα χρόνια. Η αλήθεια είναι πως μαζί του το τριφύλλι κατέκτησε τρεις φορές την ευρωλίγκα και έγινε δυναστεία.
Τα τέσσερα αυτά παιχνίδια θα τα θυμάμαι για μια ζωή γιατί μεταξύ άλλων περιείχαν για μένα μια αποκάλυψη: υπάρχουν μερικοί παίκτες, μετρημένοι στα δάχτυλα ενός χεριού, που βλέπουν τον εαυτό τους , όχι απλά κάτω από την ομάδα, αλλά κάτω από το ίδιο το άθλημα. Ισως για αυτό, στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ ο Διαμαντίδης είναι μοναδικός.
Bill Nessis @VNessis
Αν η ζωή ήταν σινεμά, σίγουρα το φινάλε θα ήταν διαφορετικό. Στο σινεμά ο Διαμαντίδης θα έπαιρνε αυτόν τον τίτλο σπίτι του με εκείνο το μεγάλο σουτ του 2ου τελικού. Αλλά δυστυχώς (ή μήπως ευτυχώς) η ζωή δεν είναι σενάριο ταινίας. Η καριέρα του 3D δεν τελείωσε με ακόμη έναν τίτλο, αλλά ολοκληρώθηκε με έναν τροπο μοναδικό. Με τον ίδιο να δίνει για μια ακόμη φορά ό,τι έχει και δεν έχει, αλλά στο τέλος να μην μπορεί να αποτρέψει αυτό που έμοιαζε γραφτό να γίνει... Κι όμως: σε μια στιγμή που ο αιώνιος αντίπαλος κατακτά το πρωτάθλημα με τρόπο βγαλμένο από τα πιο τρελά του όνειρα, αυτό που ακολουθεί είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που αφήνει πίσω του μετά απ’ όλα αυτά τα χρονια ο μεγάλος αρχηγός. Ένα πλήθος αποσβολωμένο γι αυτό που μόλις έχει συμβεί μπροστά στα μάτια του, να βρίσκει την δύναμη να σηκωθεί για να τον αποθεώσει και να του εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για όλα όσα προσέφερε.
Ο Διαμαντίδης μέσα στο παρκέ μας έδειξε πολλές φορές πως μπορεί κάποιος να επιδράσει στο παιχνίδι χωρίς καν να πετυχαίνει καλάθι: με ένα ριμπάουντ, μια ασίστ, μια άμυνα ακόμη και με τον τροπο που βάζει τα χέρια του. Αλλά αυτό που μας κέρδισε στον Δημήτρη ήταν η συμπεριφορά του εκτός των 4 γραμμών, καθώς σε έκανε να καταλάβεις για ποιο λόγο έφτασε τόσο ψηλά: με απλότητα, αλτρουισμό, χαμηλούς τόνους και σκληρή δουλειά.
ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ θα λέμε στα παιδιά μας πως σε είδαμε από κοντά στο απόγειο της δόξας σου... (Βαθιά υπόκλιση)
