Προσωπικά, με αυτού του είδους τις επιθυμίες είχα ένα μικρό πρόβλημα, καθώς για τις ήττες του Ολυμπιακού στη ευρωλίγκα δεν έμοιαζε να ευθύνεται μία τέτοια έλλειψη, και ιδιαίτερα σε τρεις καθοριστικές. Χρειαζόταν δηλαδή ένα stretch four για να κερδίσει κανείς τη Ζαλγκίρις μέσα στο Κάουνας; Ή μήπως αυτό που ευθυνόταν για τα ελεύθερα σουτ του Ντάριους Μίλερ στο ΣΕΦ ή για τις βόμβες της Χίμκι από την περίμετρο ήταν η απουσία ενός τεσσαριού που σουτάρει τρίποντα; Μάλλον όχι. Αντίθετα, το πρόβλημα ήταν στην πρώτη περίπτωση πως η ομάδα απλώς δεν έπαιξε καλά, και στις άλλες δύο πως δεν έπαιξε καλή άμυνα. Επίσης, στις εύκολες ήττες σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη, οι ερυθρόλευκοι πρώτα απέτυχαν να σταματήσουν τον αντίπαλο, και ύστερα να σκοράρουν οι ίδιοι, και αυτό ισχύει ειδικά σε ο,τι αφορά τη Ρεάλ.

Οι τελικοί απέναντι στον ΠΑΟ βέβαια, στους οποίους παρουσιάστηκαν κατά κόρον σχήματα με τον Παπαπέτρου στη θέση 4, έδειξαν ότι ο Ολυμπιακός με ένα stretch four ίσως να έλυνε κάποια από τα αμυντικά του προβλήματα μέσω της επίθεσης. Το ίδιο έδειξε άλλωστε και μία νίκη με υψηλό σκορ (στην παράταση) στην Πόλη με αντίπαλο την Εφές στον πρώτο γύρο της ευρωλίγκα, εκεί που οι Πειραιώτες έφτασαν να παίζουν τον μικρό μέχρι και στη θέση 5.

Τι μας λες τώρα, θα μου πείτε. Όχι, να σας πω.

Σας λέω πως η χρονιά έδειξε πως ο Ολυμπιακός χρειαζόταν κυρίως καλύτερη άμυνα, αλλά πως επίσης θα ήταν καλό να είχε και μία καλύτερη επίθεση, η οποία ιδανικά δεν θα βασιζόταν στις επιδόσεις του Βασίλη Σπανούλη σε όλους τους τομείς στους οποίους διέπρεπε παλιότερα. Υπό αυτή την έννοια, και αν δεχτούμε πως πίσω από τον Πρίντεζη υπήρχε ένα κενό, η όποια προσθήκη που θεωρητικά έπρεπε να γίνει στη θέση, θα έπρεπε να καλύψει ισάξια τρύπες και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Αυτά μέσα στη χρονιά δεν είναι εύκολα, και στην τελική ο Παπαπέτρου δεν πήγε άσχημα στις αυξημένες του αρμοδιότητες.

Μείνετε λίγο μαζί μου, σόρι.

Η όλη παρεξήγηση γύρω από το θέμα του back up του Πρίντεζη είχε βασικά να κάνει με την ευρύτητα του όρου που ήδη χρησιμοποιήθηκε στις πρώτες παραγράφους τρεις-τέσσσερις φορές. Ως "Stretch four" θεωρούνται συνήθως οι φόργουορντ που σουτάρουν. Αυτό δεν είναι λάθος, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι και σωστό. Ενας παίκτης που μπορεί να "ξεχειλώσει" τις αποστάσεις και να συμβάλει σε μία καλύτερη επιθετική λειτουργία , δεν είναι απαραίτητα ένας ο οποίος είναι ακροβολισμένος στο τρίποντο και περιμένει να του έρθει η μπάλα για να σουτάρει. Αυτός είναι ο Φώτσης, ο Ερτσεγκ, ή για να το πάμε και στο ΝΒΑ, ο Τσάνινγκ Φράι στην νέα επίθεση του Κλίβελαντ. Το πρόβλημα με αυτού του τύπου τους παίκτες είναι πως αν η άμυνα αποφασίσει πως δεν θέλει να τους αφήσει ελεύθερους, τότε αν η μπάλα πάει στα χέρια τους η επίθεση σταματάει να κινείται. Κάτι αντίστοιχο ήταν στον Ολυμπιακό ο Πέτγουει, ο οποίος όταν δοκίμαζε να βάλει την μπάλα στο παρκέ γελούσαν μέχρι και όσοι δεν καταλαβαίνουν τους Μόντι Πάιθονς.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μιλάμε καθαρά για shooting fours, και από εκεί μέχρι το stretch four είναι μία τρίπλα, ένα drive, μία ασίστ και μία switch άμυνα απόσταση. Για κάποιους η διαδρομή αυτή δεν είναι τόσο μεγάλη, για άλλους μοιάζει με διαπλανητικό ταξίδι. Το smallball - το οποίο ο Ολυμπιακός έπαιξε σε πολλές περιπτώσεις στη σεζόν - απαιτεί από όσα τεσσάρια παίζουν πιο έξω από το καλάθι όχι απλά να σουτάρουν, αλλά και να κάνουν άλλα πράγματα που θα τα έκανε συνήθως κάποιος κοντύτερος. Και κυρίως, κακά τα ψέμματα, να παίζουν άμυνα και στην περίμετρο. Στα μάτια μου είχε πέσει πρόσφατα αυτό που ακολουθεί, προέρχεται από την περίοδο 2012-13 στο ΝΒΑ, και από τον Ζακ Χάρπερ του CBS. Δεν έχει σημασία που δεν είναι τόσο πρόσφατο, καθώς το θέμα της προσοχής είναι άλλο.

Σε αυτό το διάγραμμα απεικονίζονται "βαθμολογημένοι" όσοι παίκτες πήραν πολλά λεπτά στη θέση 4 την περίοδο εκείνη, σουτάροντας τουλάχιστον 100 τρίποντα. Τα κριτήρια είναι η ευστοχία και η καλή άμυνα, τα οποία συνδυασμένα στο μάξιμουμ τοποθετούν τους καλύτερους στην κάτω δεξιά γωνία του διαγράμματος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως όσοι βρίσκονται εκεί είναι όλοι (πλην ενός) small forwards που έχουν κατέβει μια θέση. Και τότε δεν υπήρχε καν Ντρέιμοντ Γκριν, ούτε είχε παίξει ο Κέβιν Ντουράντ δίπλα στον Ιμπάκα για να αλλάζει στα σκριν επάνω στον Κάρι.

Στα παραπάνω ίσως μπορεί να εντοπίσει κανείς τους λόγους για τους οποίους ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέλεξε να μεταφέρει τον Παπαπέτρου πιο κοντά στο καλάθι , αντί να ψάξει για "αντικαταστάτη" του Αγραβάνη. Στη θέση 3 υπήρχαν κάμποσοι, και ο μικρός έχει δυνατό κορμί, βάζει σωστά τη μπάλα κάτω, σουτάρει, και μπορεί να αμυνθεί σε κοντύτερους αντιπάλους. Η απόφαση είχε λογική, και ακολουθούσε τάσεις που παρατηρούνται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εκεί όπου οι καλύτεροι stretch forwards δεν είναι τεσσάρια που σουτάρουν, αλλά combo παίκτες που κάνουν διάφορα σε διαφορετικές θέσεις. Και κυρίως, παίζουν άμυνα.

Τα κριτήρια αυτά, φαίνεται να μετρούν αντίστοιχα και στην επιλογή Ουάιτ, άσχετα αν η μεταγραφή ολοκληρωθεί ή όχι. Φαίνεται πως ο προπονητής του Ολυμπιακού έχει αποφασίσει να πληρώσει το κενό πίσω από τον Πρίντεζη με κάποιον που θα συνδυάζει ένα σχετικά ευρύ επιθετικό ρεπερτόριο με πολύ καλή άμυνα, χωρίς να ενδιαφέρεται απαραίτητα να βρει τα ποσοστά των καλύτερων shooting four. Ο Ουάιτ , εξάλλου,  χρησιμοποιήθηκε από τον Πρίφτη ως πολιορκητικός κριός στην κορυφή της ζον πρες άμυνας μισού γηπέδου και τα πήγε περίφημα. Επίσης, σε αγώνες όπως οι ημιτελικοί με τον ΠΑΟ, τοποθετήθηκε για μικρά διαστήματα επάνω στον βασικό γκαρντ (Καλάθης) και διέπρεψε. Τέλος, είχε επιθετικές αρμοδιότητες που δεν θα αναλογούσαν ποτέ σε παίκτες όπως ο Αντιτς ή ο Πέτγουει, στήνοντας μέχρι και πικ εν ρολ με τον Χάγκινς αν η περίσταση το απαιτούσε.

Το θέμα είναι εάν ο παίκτης - ή όποιος έρθει- θα μπορέσει μέσα σε όλα αυτά να σουτάρει από απόσταση καλύτερα από ο,τι φέτος (28,1% στο Eurocup και 36% στην Α1). Εστω λίγο. Και αυτό διότι όσο να ναι η παρουσία ενός φόργουορντ που ανοίγει τις αποστάσεις, βοηθά (ως έχει αποδειχθεί) ταυτόχρονα και την αποτελεσματικότητα των σέντερ.  Και καλώς εχόντων των πραγμάτων, του χρόνου ο Ολυμπιακός θα έχει τον Γιανγκ υγιή και θα θέλει να παίξει κοντά στο καλάθι όσο το δυνατόν περισσότερο χωρίς να αντιμετωπίζει βοήθειες. Προς αυτή την κατεύθυνση , ένα back up του Πρίντεζη που θα κρατάει κοντά του τον προσωπικό του αντίπαλο θα βοηθήσει σίγουρα.

Όμως κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα, κακά τα ψέμματα, και έτσι όσο να ναι ο Σφαιρόπουλος θα πρέπει να διαλέξει, καθώς τα τεσσάρια που σουτάρουν έξοχα, κάνοντας παράλληλα και άλλες δουλειές, είναι δυσεύρετα μέχρι και στο ΝΒΑ. Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ένα άθρο του sportingnews, στον αλλο πλανήτη όλοι μιλάνε για stretch ψηλούς, ξεχνώντας πως δεν υπάρχουν τόσοι ώστε μία ομάδα να έχει και και από έναν. Ετσι, οι προπονητές αναγκάζονται είτε να κατεβάζουν τους small forward μία θέση (όπως ήδη είπαμε), είτε να ενθαρρύνουν το σουτ σε παίκτες που απλώς είναι πρόθυμοι να το πάρουν, όπως π.χ. ο Τζάρεντ Σάλιντζερ στους Σέλτικς. Αυτή η κατάσταση είναι που κάνει πολύτιμο και τον Ντρέιμοντ Γκριν, καθώς παρά το γεγονός ότι δεν έχει υψηλά ποσοστά πίσω από τη γραμμή, μπορεί να δράσει από μακρια με ένα σωρό άλλους τρόπους.

Με όλα αυτά, αντιλαμβάνεται κανείς πως ο Ολυμπιακός αναζητά στη θέση κυρίως ευελιξία. Είτε είναι ο Ουάιτ, είτε κάποιος άλλος, η χρονιά που τελείωσε και οι αμυντικές αδυναμίες που εκείνη κατέδειξε, δείχνουν πως οι ερυθρόλευκοι θέλουν ένα κανονικό stretch four, και όχι έναν power forward που απλά σουτάρει πολύ καλά απ'εξω. Και πάλι, η πρώτη ένδειξη είναι πως στο πλάνο του προπονητή , η άμυνα έρχεται πρώτη.