Ο Σπανούλης έκρινε τρίτο κατά σειρά τελικό. Νίκησε πάλι το χρονόμετρο σχεδόν μία εβδομάδα πριν στο ΟΑΚΑ, πήρε επάνω του την ανατροπή του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ, και στην τελευταία του φετινή εμφάνιση έκανε λίγο από τα πάντα. Εδωσε ρυθμό στην ομάδα του στην αρχή του αγώνα, την οργάνωσε εκ νέου ιδανικά στις αρχές τις τρίτης περιόδου, της έδωσε τη βαθειά ανάσα στο 60-55 και ενώ ο ΠΑΟ είχε το μομέντουμ, και τέλος υπέγραψε τον θρίαμβο της στην δεύτερη παράταση, όντας προηγουμένως ο μοναδικός της παίκτης που εμφανίστηκε αξιόπιστος από τη γραμμή των βολών.
Τακτικά επίσης, εμφανίστηκε πανέτοιμος, κι ας μην κατάφερε πάλι να τελειώσει πολλές φάσεις απέναντι στον Γκιστ. Σε ένα σωρό άλλες όμως, διάβασε στην εντέλεια τους χώρους που άφηνε η άμυνα και εκτέλεσε πίσω από σκριν, γύρισε γρήγορα τη μπάλα στις διπλές καλύψεις , και τέλος "διάλεξε" τους γκαρντ που ήθελε να παίξει στα πόδια. Ο Σπανούλης σκόραρε πάνω από τα χέρια του Καλάθη, του Διαμαντίδη, του Παππά, πήγε επάνω στον Παππαγιάννη και γενικώς έβγαλε ένα παιχνίδι τεράστιας πίεσης με ως επί το πλείστον σωστές αποφάσεις, θυμίζοντας για ποιους λόγους θεωρούνταν για 2-3 χρόνια ο κορυφαίος παίκτης που αγωνιζόταν στα ευρωπαικά γήπεδα.
Ηταν ωραίο να το βλέπει κανείς, και δεν το λέω αυτό επειδή είμαι Ολυμπιακός. Το λέω γιατί είναι ωραίο ένα πρωτάθλημα να τελειώνει αισιόδοξα, με τα πεπραγμένα των παικτών στην πρώτη γραμμή. Ο Διαμαντίδης άλλωστε ήταν μάλλον ο κορυφαίος της ομάδας του , στην τελευταία του παράσταση μπροστά στο κοινό του. Ήταν βασικά απολαυστικός. Το τρίποντο και η ασίστ στον Καλάθη όταν το γήπεδο φώναζε το όνομα του ήταν το κάτι άλλο. Απλά ατύχησε να είναι εκείνος που θα μαρκάρει τον Σπανούλη στην τελευταία φάση, η οποία ευτυχώς (και έτσι ελπίζω) θα μνημονεύεται κυρίως για τον πρωταγωνιστή της. Σε ο,τι αφορά τις μνήμες από τον 3D , υπάρχουν ένα σωρό άλλες να ανακαλέσει κάποιος πολύ πριν από αυτή.
Οι ερυθρόλευκοι κατέκτησαν τελικά δίκαια ένα πρωτάθλημα απέναντι σε έναν περίπου ισάξιο αντίπαλο διότι πρώτα πρώτα είχαν πολύ περισσότερες λύσεις και βρήκαν πρωταγωνιστές από την άκρη του πάγκου τους. Κακά τα ψέμματα, ο τίτλος ξεγελά, ένας παίκτης μόνος του δεν παίρνει τίτλο σε κανένα ομαδικό σπορ. Χρειάζεται και τη βοήθεια του "Αγραβάνη", στην οποία ο Πεδουλάκης δεν μπορούσε , ή αν θέλετε δεν ήθελε, να υπολογίζει. Η switch άμυνα του μικρού στον Καλάθη, στέρησε τελικά από τον ΠΑΟ τον βασικό του κουμανταδόρο για το πιο κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού. Ο Χέινς ήταν κάπου παρκαρισμένος στον πάγκο, κρύος και χωρίς την παραμικρή παράσταση αυτών των τελικών. Στο αντίπαλο στρατόπεδο, οι απουσίες των Λοτζέσκι και Πρίντεζη από τον τελευταίο τελικό φάνηκαν μόνο σε σημεία που η switch all τακτική καλούσε για ποστ παιχνίδι ή για άμεσο σουτ πίσω από ένα σκριν μακριά από τη μπάλα.
Επίσης, στη ζυγαριά μέτρησε η τακτική ευελιξία που επέδειξε από το δικό του πόστο ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Μέσα στη σεζόν, ο Ολυμπιακός είχε σε πολλές περιπτώσεις φανεί δέσμιος των αμυντικών προσεγγίσεων που δουλεύτηκαν με περισσότερη λεπτομέρεια, δίνοντας πολλά σουτ σε αντιπάλους που σουτάρουν καλά (Μπάμπεργκ, Χίμκι, Μπαρτσελόνα). Σε αυτούς τους τελικούς, οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν περίπου τα πάντα. Hedge out, under στον Καλάθη, αλλαγές όπου εμπλεκόταν ο Γκιστ ή στα πλαινά πικ, "πάγωμα" των σκριν με τον Χάκετ, ακόμη και τοποθέτηση του Σπανούλη στον Χαραλαμπόπουλο. Ο προπονητής τους δέχτηκε δίκαια κριτική για τα πεπραγμένα του, όμως στο φινάλε της σεζόν κέρδισε τις εντυπώσεις, και (ασχετα τι πιστεύει ο καθένας μας) μαζί το δικαίωμα να αποδείξει πως στην επόμενη σεζόν μπορεί να ελιχθεί τακτικά και να διορθώσει και εκείνος τα όποια δικά του λάθη. Ο Ολυμπιακός των τελικών εξάλλου, ήταν πολύ καλύτερος και στην επίθεση.
Για αυτό το τελευταίο βέβαια, ευθύνεται πρωτίστως ο αρχηγός του, ο οποίος για πρώτη φορά σε συνέχεια φέτος έδειξε για ποιο λόγο ο περυσινός σχεδιασμός τον είχε πρώτο βιολί. Ο καλός Σπανούλης ανεβάζει ένα επίπεδο το παιχνίδι μισού γηπέδου, δηλαδή το είδος του παιχνιδιού που έλειψε όλη τη χρονιά από τους Πειραιώτες. Η άνοδος του V-Span, μαζί με σχήματα που σπάνια εμφανίζονταν (ταυτόχρονη παρουσία Λοτζέσκι, Χάκετ και κάποιου stretch four) , έδωσαν στην ομάδα του την δυνατότητα να σκοράρει με τρόπους που δεν περιλαμβάνονταν στη φαρέτρα της κατά τη διάρκεια της ευρωλίγκα. Ας είναι. Ο Ολυμπιακός, ακόμη και αν απέτυχε στην κορυφαία διοργάνωση, απέδειξε στο τέλος της σεζόν πως έχει το υλικό πάνω στο οποίο μπορεί να χτίσει από γερές βάσεις την νέα του πορεία. Αρκεί το πρωτάθλημα αυτο να μην προκαλέσει αμνησία.
Στο πράσινο στρατόπεδο τα πράγματα δεν μοιάζουν τόσο ξεκάθαρα, παρόλα αυτά το φινάλε κατέδειξε και την κατεύθυνση πάνω στην οποία θα πρέπει να κινηθεί το τριφύλλι. Η αξιοποίηση του Νίκου Παππά, του Βλάντο Γιάνκοβιτς, και των δύο νεαρών που πήραν καλά λεπτά στη σειρά που τελείωσε , οφείλει επιτέλους να γίνει προτεραιότητα. Μαζί με τον Καλάθη, οι τέσσερις θα κληθούν να πάνε τους πράσινους επιτέλους στην επόμενη μέρα. Ηδη αυτή έχει αργήσει για χρόνια.
Τέλος πάντων. Και το φετινό πρωτάθλημα τελείωσε. Αποχαιρετίσαμε τον Διαμαντίδη, παρέα με τον Βασίλη Σπανούλη. Πέρα από τους συναισθηματισμούς, και επειδή το μπάσκετ έρχεται πρώτο, το φύλλο αγώνος της περιόδου 2015-16 κλείνει με την υπογραφή του αρχηγού του Ολυμπιακού.
Σημειώσεις από τον 4ο τελικό.
- Στο τέλος ο Γκιστ ζητούσε αλλαγή, ο Καλάθης αγωνίστηκε 41 λεπτά, ο Φώτσης 44!!! Πρώτος σε λεπτά από τον ΟΣΦΠ ο Σπανούλης με 39, ύστερα ο Μαντζαρης με 34.
- Οι άμυνες του ΠΑΟ στις αρχές των ημιχρόνων ήταν σχετικά αφελείς. Ο Παπαγιάννης σημαδεύτηκε εύκολα στο α', η επιθετική άμυνα στην περίμετρο έφερε άνετη κυκλοφορία της μπάλας για τον Ολυμπιακό στο β'.
- Τα 14/32 τρίποντα των ερυθρολεύκων είναι μία εξαιρετική επίδοση για τέτοιο παιχνίδι.
- Τα επιθετικά ριμπάουντ ήταν λίγα για ένα παιχνίδι δύο παρατάσεων. Παρά τη θωράκιση της ρακέτας τους μετά από άστοχα σουτ, οι δύο αντίπαλοι δεν ρίσκαραν το τρέξιμο. Αυτό συνήθως ευνοεί όποιον σουτάρει καλύτερα.
- Ο Καλάθης σούταρε με 5/15, ο Φελντέιν με 2/10.
- Aπέναντι στο μαρκάρισμα του Γκιστ στον Σπανούλη σε iso, ο Ολυμπιακός δεν είχε εναλλακτικό πλάνο. Δεν κέρδισε ουτε μία τετοια φάση (αν δεν κάνω λάθος).
