Παρόλα αυτά, φαίνεται πως ο άερας του 31χρονου κόουτς, μαζί με τα άκρως μπασκετικά χαρακτηριστικά των πρώτων τη τάξει παικτών, έχουν ήδη ήδη δώσει ένα άλλο στίγμα. Ο Ράντονιτς είχε αξιόλογες ομάδες και τα πήγαινε περίφημα στο να καλύπτει τρύπες στο ρόστερ μεσούσης της σεζόν, όμως οι τακτικές του ήταν σχεδόν αναχρονιστικές, ή αν θέλετε συμβιβασμένες με την μοίρα των αδυνάμων : άμυνα, ξύλο, ρυθμοί χελώνας, δέσιμο του γηγενους στοιχείου με την εξέδρα. Φέτος είναι αλλιώς. Καθώς τα εμβληματικά Σερβάκια και ο Τζένκινς έφυγαν, οι αντικαταστάτες τους είναι φτιαγμένοι για άλλα προπονητικά σχέδια, με έμφαση στις αποστάσεις, τα off ball screens, το σουτ από απόσταση και την κίνηση στο μισό γήπεδο. Οχι κάτι παγκοσμίως ρηξικέλευθο, αλλά σίγουρα διαφορετικό από ο,τι είχαμε συνηθίσει. Θα καταφέρει άραγε ο Αστέρας άλλη μία υπέρβαση, βάζοντας στην άκρη το όσα πρέσβευε μέχρι τώρα στην Ευρωλίγκα;
Τα πρώτα δείγματα είναι άκρως θετικά, τόσο απο πλευράς αποτελεσμάτων, όσο και απόδοσης. Το σύνολο του Αλιμπίγεβιτς έχασε στο τσακ από την Ζαλγκίρις στο Κάουνας και έβαλε 90 πόντους στην νίκη απέναντι στην Μπαρτσελόνα του Αλόνσο, η οποία πάντως ακόμη στερείται χαρακτήρα. Και στα δύο αυτά παιχνίδια, ο προπονητής επέλεξε να παίξει στα κρίσιμα σημεία με τους Αντιτς και Μπιέλιτσα μαζί στην πεντάδα και με ενορχηστρωτή των επιθέσεων τον Τέιλορ Ρότσεστι. Και αν ο ρόλος του τελευταίου ήταν λίγο εώς πολύ προκαθορισμένος, ο εκτοπισμός του αθλητικού Γάλλου σέντερ Λεσόρτ από τα σχήματα που τελειώνουν τα παιχνίδια συνιστά μια κάποια έκπληξη. Οι Αντιτς και Μπιελιτσα, βλεπετε, στη φάση αυτή της καριέρας τους δεν λογίζονται και ως οι καλύτεροι αμυντικοί, και ειδικά σε καταστάσεις που οι προπονητές καταφεύγουν σε αλλαγές. Ομως οι δυο πρώτοι αντίπαλοι βοήθησαν στα match up και έτσι ο Αστέρας αποκόμισε το μεγαλύτερο δυνατό όφελος: Επιθετική αποτελεσματικότητα.
Ο Αστέρας στην crunch time
Δεν σας κρύβω οτι μου έκανε εντύπωση πόσο πιστά ακολουθούν οι Σερβοι το προπονητικό πλάνο όταν τα παιχνίδια τελειώνουν, τόσο σε ο,τι αφορά το spacing των ψηλών όσο και τα διάφορα σκριν. Για να δουμε πράγματα, έτσι γιατί δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω σήμερα.
Καθώς οι Αντιτς και Μπιέλιτσα σουτάρουν πολύ καλά έξω από την γραμμή των τριών πόντων (55,6%, 44,4% αντίστοιχα), ο προπονητής εκμεταλλεύεται κάθε σπιθαμή χώρου που μπορούν να προσφέρουν. Όπως εδώ παρακάτω, όπου μετά το hand off ο Μπιέλιτσα κινείται στην περίμετρο, σε υπερφόρτωση της μίας πλευράς, στην οποία συμμετέχει και ο Αντιτς.
Ο Ρότσεστι έχει μπροστά του αεροδιάδρομο και το ελεύθερο σουτ είναι θέμα χρόνου. Κρίμα που ο σουτέρ ήταν ο Λάζιτς, αλλά you get the point. Λίγο πιο μετά στο ίδιο παιχνίδι, Αντιτς και Μπιέλιτσα τοποθετούνται σε διάταξη horns, η οποία δεν καταλήγει σε κανένα κόψιμο, παρά σε μια αλληλουχία σκριν στην περίμετρο και τελικά τρίποντο.
Oκ, μαρκάρει ο Τόμιτς, αλλά τι να κάνουμε τώρα.
Πέραν των περιμετρικών κινήσεων των δύο ψηλών, ο Αστέρας βγάζει ωραίες φάσεις στο τέλος των αγώνων μέσα από την κίνηση και τα σκριν. Ίσως θα παρατηρήσατε ότι στις πεντάδες παραπάνω υπάρχει ένας έξτρα σουτέρ, ο παλιόφιλος Τζέιμς Φελντέιν. Ο Φελντέιν δεν έχει και ιδιαίτερα διαφορετικό ρόλο από εκείνον που είχε στον ΠΑΟ, με την μπάλα να πηγαίνει σε εκείνον ως δεύτερη επιλογή , πολλές φορές μέσω των σκριν μακριά από αυτή. Στο τρίτο μας παράδειγμα από την ίδια crunch time, ο Αστέρας παρατάσσεται ως "διαμάντι" (diamond), με τους παίκτες στις θέσεις 2 και 3 (Φελντέιν) να κάνουν αρχικά τις κινήσεις που ορίζει το "βιβλίο". Ορίστε μας.
Ως εδώ, ψιλοχέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι αν η επίθεση συνεχίζει να κινείται μετά την αρχική ενέργεια , και όπως θα δείτε στην εξέλιξη της φάσης αυτό συμβαίνει. Ο Λάζιτς τροφοδοτεί τον Μπιέλιτσα στο post και μετά πάει και στήνει το πρώτο από τα δύο (staggered) σκριν για τον Φελντέιν. Η φάση τελειώνει κάπως άδοξα για τους λάτρεις των αυτοματισμών και της πάσας, αλλά η ουσία είναι πως η επίθεση των Σέρβων κινείται.
Αντίστοιχα ωραία plays ο Αλιμπίγεβιτς παρουσίασε και στο πρώτο παιχνίδι στην Ζαλγκίριο Αρίνα, για όσους θυμούνται το πρώτο "μακρινό ριμπάουντ". Και εκεί, η δυνατότητα των δύο ψηλών να παίζουν διάφορους ρόλους στην περίμετρο και να βγαίνουν σε pop out, ήταν κομβική, όπως εξίσου κομβική θα είναι καθ'ολη την διάρκεια της χρονιάς η θέληση του Ρότσεστι να πασάρει. Καθώς οι Αντιτς - Μπιέλιτσα βγαίνουν προς τα εξω, δημιουργούνται συνθήκες για κοψίματα στην πλάτη των αμυντικών, που κάποιες φορές πηγαίνουν ανεκμετάλλευτα. Ο Αμερικάνος είναι καλός παίκτης, αλλά δεν είναι πασέρ ολκής, άσχετα αν τα νούμερα του σε ασίστ είναι κατά καιρούς καλά.
Ισως ο Αστέρας δεν συνεχίσει σε τόσο καλό ρυθμό, πόσο να αντέξει. Στο Βελιγράδι πάντως επιχειρείται κάτι τολμηρό, όχι μόνο σε σχέση με το παρελθόν, αλλά σε σχέση και με το υπάρχον υλικό. Αν ο νεαρός προπονητής τα καταφέρει να κρατήσει την ομάδα του ανταγωνιστική, τότε διάφοροι άλλοι σύλλογοι θα κοιτάξουν προς το μέρος του. Θα έχουμε και εμείς το βλέμμα στραμμένο στο μπάσκετ που θα παρουσιάσει από εδώ και πέρα, καθώς σε αυτή την απαράλλαχτη διοργάνωση, δίνει μια νότα αλλαγής.
