Οι Καλάθης και Λεκαβίτσιους είναι δυο παίκτες με - το λιγότερο - ασταθές σουτ. Ο πρώτης πέρυσι είχε 25% στα τρίποντα και ο δεύτερος 33%, ενώ διαχρονικά η καριέρα τους χαρακτηρίζεται από σκαμπανεβάσματα στον τομέα και πάντως όχι σταθερά υψηλά ποσοστά. Οι άμυνες θα τους δίνουν ο,τι έδωσαν χθες μέχρι να σβήσει ο ήλιος, εκτός αν πρόκειται για κάποιο do or die ημιτελικό, δηλαδή μια ειδική κατάσταση. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ο Πασκουάλ θα νιώθει πολύ ευτυχισμένος αν το δίδυμο του παρουσιάσει την χθεσινή απόδοση, η οποία μπορεί να ανεβάσει τον Παναθηναϊκό επίπεδο, καθώς μεταξύ άλλων καλύπτει και την κακή μέρα των πλαγίων. Αν ο Νικ και ο Λέκα σουτάρουν έτσι, το τριφύλλι θα βάζει κάμποσους πόντους, καθώς για το απρόβλεπτο δεν είναι όλοι προετοιμασμένοι και οι προσαρμογές εντός των παιχνιδιών δεν είναι πάντα εύκολες.
Οι πράσινοι δεν αρίστευσαν χθες στην κυκλοφορία της μπάλας, κάθε άλλο. Όμως - με τους δυο άσσους σε καλή μέρα - βρήκαν πολλές φορές σκορ άμεσα, μετά το αρχικό σκριν και όταν η Μπάμπεργκ έδινε την απόσταση. Λογικά το πλάνο του προπονητή λογίζει άλλα πράγματα ως προτεραιότητα, όπως το drive n kick , τα pop out του Σίγκλετον, ή τις κινήσεις των Λοτζέσκι-Ρίβερς πίσω/πάνω/κάτω από διάφορα σκριν. Επίσης λογικά, ο Πασκουάλ θα επιδιώξει το γρήγορο transition , εφ'οσον καταφέρει η ομάδα του να αποκτήσει σταθερότητα στο ριμπάουντ, κάτι που προς το παρόν παίζεται. Ή ακόμα θα κοιτάξει να βγάζει επιθέσεις σαν το παρακάτω πανέμορφο play με το διπλό σκριν (double drag να το πούμε; παίζεται...) των δύο ψηλών στον εξαιρετικό πασέρ Νικ Καλάθη.
Οπως και να έχει, μοιάζει δύσκολο ο Παναθηναϊκός να έχει παρόμοιες επιθετικές βραδιές χωρίς τα παραπάνω, τα οποία παρεμπιπτόντως (και μην παρεξηγηθούμε) δεν είναι δύσκολο να συμβούν. Εκτός αν...
Σκέφτομαι ακόμη μήπως χθες είδαμε πόσο καλοί μπορεί να είναι οι πράσινοι αν παίρνουν ουσιαστικά πράγματα από τους Βουγιούκα και Όγκαστ. Παρότι ο πρώτος εκτέθηκε κάπως στην άμυνα, ήταν ουσιαστικός στην επίθεση, ενώ ο δεύτερος έβγαλε για 10 λεπτά ακριβώς τα στοιχεία που περιμένει κανείς από εναν αναπληρωματικό mobile ψηλό. Βοήθησε βέβαια και η παρουσία προσωπικών αντιπάλων που τους ταίριαζαν. Πχ ο Ραντόσεβιτς είναι καλός στο να καλύπτει χώρους στο πικ εν ρολ, αλλά σώμα με σώμα ο Βουγιούκας μπορεί να τον παίξει. Επίσης, η παρουσία των Ρούμπιτ και Ολίντε στην θέση 4 κράτησε τον Όγκαστ στην ρακέτα , εκεί που είναι αμυντικά σαφώς πιο χρήσιμος και δεν χρειάζεται να στίψει το κεφάλι του για να αναλωθεί σε περιστροφές ή προσωπικές άμυνες στην περίμετρο. Σημαίνει άραγε αυτό ότι οι δυο τους δεν θα παίζουν καλά απέναντι σε άλλους είδους αντιπάλους; Οχι βέβαια, απλώς η συγκυρία ανέδειξε τα οφέλη της συμβολής των ψηλών του πάγκου, κάτι που ακόμη μόνο ως δεδομένο δεν μπορεί να λογιστεί. Αν συνέβαινε σε συνέπεια, οι πράσινοι θα ήταν σταθερά καλύτεροι, κι ας έμεναν Γκάμπριελ και Θανάσης στο πάρκινγκ.
Δεν θα μείνουν. Οι ανάγκες θα τους ξαναφέρουν στο rotation και είναι αν μη τι άλλο θετικό πως ο Παναθηναϊκός δεν τους χρειάστηκε για να κερδίσει τους Γερμανούς, κι ας υποφέρουν ακόμη εκείνοι σε θέματα συντονισμού και αποστάσεων. Τι έχει πάθει ο Τρινκιέρι και έχει αποψιλώσει το ρόστερ από αξιόπιστο σουτ; Χεστήκαμε, θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο.
Τέλος πάντων, ο Παναθηναϊκός ψάχνεται, όπως είναι φυσικό και όπως επιτάσσει η εποχή. Το ψάξιμο φαίνεται, ευτυχώς. Ο Ντένμον ξαναμπήκε δυναμικά στην εξίσωση και, παρόλο που δεν έκανε πολλά, έδωσε στην περιφέρεια ένα "κανονικό" rotation με τέσσερις γκαρντ και πήγε τις αλχημείες με τον Λοτζέσκι στο 2 στην άκρη. Επίσης, ο Πασκουάλ ανακάτεψε τις συνθέσεις του και τα δίδυμα ψηλών, με την κατάληξη να είναι φυσικά το δίδυμο Γκιστ - Σίγκλετον, αλλά αυτή την φορά στο φινάλε. Οι επιστροφές στην άμυνα (κάπως) βελτιώθηκαν, ο Σινγκ άφησε την yolo διάθεση στα αποδυτήρια, ο Καλαθης ήταν υπεροχος. Καλώς ή κακώς, πολλές από τις φετινές μας αναλύσεις θα αρχίζουν και θα τελειώνουν με εκείνον.
