Το 18^ο από καταβολής Ευρωλίγκα και 32^ο στη σύγχρονη εποχή των φάιναλ-φορ, δηλαδή από το 1988 και μετά (θυμίζουμε ότι είχαν προηγηθεί και δύο στη δεκαετία του ’60 σε πειραματικό στάδιο) βρίσκεται προ των πυλών και είναι ευκαιρία να ξεσκονίσουμε τα αρχεία μας για να αναδείξουμε τους πρωταγωνιστές των προηγούμενων ραντεβού με μία πινελιά από το σήμερα. Πάμε κατευθείαν στο ψητό λοιπόν...

Οι «δουλειές» οι καλές γίνονται πάντα στα μουλωχτά. Εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Υπάρχουν και άλλες όμως που στήνονται (με την καλή έννοια) πρόχειρα, δεν προλαβαίνεις να τις οργανώσεις όπως θέλεις αλλά στην τελική, «δεν βαριέσαι ρε αδερφέ, θα ασχοληθεί κανείς ή θα μας κάνει «ντα»; Οπότε, προχωράς στο παρασύνθημα και με κάθε τρόπο παίρνεις τελικά αυτό που θέλεις. Και για τους υπεύθυνους-ανεύθυνους είναι απλά μία ακόμη Τρίτη. Το πολύ πολύ να βγάλουν καμιά ανακοίνωση (και μαζί την ουρά τους απ’ έξω), να «καταγγείλουν» και όλα καλά. Άλλωστε όπως έχει πει και η Ντένη Μαρκορά στους «Δύο Ξένους», «η μνήμη του Έλληνα διαρκεί όσο το δελτίο ειδήσεων των οκτώ και τριάντα».

Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο κείμενο το είχα ξεκινήσει διαφορετικά. Μέχρι που έφτασε στα χέρια μου η φωτογραφία που κοσμεί πάνω-πάνω τη σελίδα. Οι περισσότεροι και όχι άδικα θα αναγνωρίσετε τον Εργκίν Αταμάν. Ναι, είναι φωτό από τους πανηγυρισμούς μετά την από κάθε άποψη ιστορική πρόκριση της Εφές την Πρωτομαγιά κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Η συγκεκριμένη φωτό όμως ήταν αρκετή προκειμένου να ανάψει μία φωτιά που δεν θα σβήσει παρά μόνο το βράδυ της 17^ης Μαίου στη Βιτόρια αν και εφόσον η Φενέρ νικήσει την Εφές. Γιατί αν συμβεί το αντίθετο, όλους εμάς που θα βρεθούμε με το καλό εκεί μας περιμένουν αξέχαστες στιγμές. Και εξηγώ...

(Aρχική φωτό από gazzetta.gr)

«Ένα μπασκετοσάββατο γεμάτο συγκινήσεις, ανατροπές και απίστευτα ρεκόρ ήταν αυτό της 20ης Απριλίου 2019». Κάπως έτσι ο ιστορικός του μέλλοντος, χρησιμοποιώντας όλα τα πιθανά και απίθανα δημοσιογραφικά κλισέ, θα περιγράφει όλα όσα έγιναν στο ελληνικό μπάσκετ. Με έτρωγε το χέρι μου να γράψω - λόγω και των ημερών βλέπετε - «το εν πολλές αμαρτίες ελληνικό μπάσκετ», αλλά το απέφυγα...

Ο θάνατος. Οι φόροι. Η ΤΣΣΚΑ που δεν χάνει σειρά πλέι-οφ. Ξέρω, δεν πρωτοτύπησα αλλά αυτή είναι η μία και μόνη αλήθεια. Όταν καλείται κάποιος να σχολιάσει το «ζευγάρωμα» της ΤΣΣΚΑ με (όποια) άλλη ομάδα στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκα ξεκινάει από κάτι δεδομένο. Κάτι που δεν έχει αλλάξει σχεδόν δύο δεκαετίες πλέον. Και αυτό είναι η πρόκριση της «ομάδας του στρατού», όπως την αποκαλούσαμε εμείς οι old school πριν τρεις δεκαετίες, στα φάιναλ-φορ.

Μεγάλη πτώση, της τάξης των 340 εισιτηρίων ανά αγώνα, το όλον άνω των 80.000 θεατών συνολικά, σημείωσε η προσέλευση του κοινού στους αγώνες της Ευρωλίγκα για τη σεζόν 2018-19, την τρίτη με το νέο φόρματ διεξαγωγής και την παρουσία 16 ομάδων με σύστημα round robin (όλοι εναντίον όλων).

Ενώ πέρυσι είχε σημειωθεί μικρή άνοδος της τάξης των 22 φιλάθλων ανά αγώνα, σε μέσο όρο φέτος η πτώση ήταν κατακόρυφη και μάλιστα θα ήταν (πολύ) μεγαλύτερη αν δεν προέκυπτε το εντυπωσιακό φινάλε του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα και τα σταθερά sold out της Ζαλγκίρις στη Zalgirio Arena του Κάουνας.

Η καλύτερη μέρα της σεζόν έφτασε! Ελάτε τώρα, σταματήστε τη γκρίνια, το βλέπω στα πρόσωπά σας. Για τον «Μπερτόμιου» που δεν βάζει όλα τα ματς την ίδια ώρα, για το χαμηλό επίπεδο της διοργάνωσης με τις Νταρουσάφακες και τις Γκραν Κανάριες (και οι δύο νίκησαν τον Ολυμπιακό, η πρώτη έβγαλε το λάδι του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ by the way) και τα «πουλημένα» ματς. Όχι ότι δεν έχουν συμβει στο παρελθόν, αλλά πάντα θα συμβαίνουν, έτσι δεν είναι Πάμπλο Λάσο;

Το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν σχεδόν όλοι θεωρούσαν δεδομένη τη μετακίνηση του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους από τη Ζαλγκίρις Κάουνας στη Μπαρτσελόνα απόρησαν που στο τέλος ο Λιθουανός τεχνικός παρέμεινε «κάτοικος» της Zalgirio Arena. Μία από τις πειστικές απαντήσεις στο «γιατί» δόθηκε με την ολοκλήρωση των εντός έδρας αγώνων της Ζαλγκίρις στην Ευρωλίγκα την περασμένη Παρασκευή 22 Μαρτίου κόντρα στη Νταρουσάφακα.

Όταν στις 9 Οκτωβρίου 2002 ο Γιώργος Πρίντεζης γινόταν ο νεαρότερος παίκτης στην ιστορία του Ολυμπιακού στα Κύπελλα Ευρώπης, που σε ηλικία 17 ετών, 7 μηνών και 17 ημερών έκανε το ευρωπαϊκό του ντεμπούτο εναντίον της πολωνικής Σλασκ Βρότσλαβ στην Πολωνία με προπονητή του Σλόμπονταν Σούμποτιτς, ο Αλεξέι Ποκουσέβσκι δεν είχε προλάβει να σβήσει τα πρώτα κεράκια από τα γενέθλιά του. Κάτι περισσότερο από 17 χρόνια αργότερα, ποιος να το περίμενε, αυτό το ψιλόλιγνο σερβάκι των 211 εκατοστών, παίζοντας δίπλα στον Πρίντεζη εν έτη 2019 θα του έπαιρνε το «ρεκόρ» και θα γινόταν αυτός ο νεαρότερος όλων!

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 6^ης Μαρτίου 2019 ίσως να (υπο)γράφθηκε στην ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων η τελευταία πράξη της θητείας της νυν διοίκησης της ΕΟΚ, τουλάχιστον με τη μορφή που γνωρίζαμε τα τελευταία... 40 χρόνια. Και λέω ίσως, γιατί είμαι «οπαδός» της άποψης ότι ο Βασιλακόπουλος μπορεί να αποχωρήσει (κάποια στιγμή θα συμβεί αυτό) από τον προεδρικό θώκο, ο βασιλακοπουλισμός όμως είναι κάτι που μετά από τέσσερις δεκαετίες του ίδιου μοντέλου διοίκησης της Ομοσπονδίας έχει μπει βαθιά μέσα στο «δέρμα» του ελληνικού μπάσκετ και είναι δύσκολο να «αποβληθεί».