Η έλλειψη εγχώριου ταλέντου, σε συνδυασμό με την έλλειψη ανταγωνιστικότητας του Ιταλικού πρωταθλήματος στα χρόνια της κυριαρχίας της μεγάλης Μοντεπάσκι Σιένα (όπου η ίδια αλλά και η μετέπειτα πρωταθλήτρια Αρμάνι δε στηρίζονταν στους γηγενείς παίχτες ), οδήγησαν ένα πρωτάθλημα που θεωρούνταν εκ των κορυφαίων στην Ευρώπη στην καθίζηση, με άμεσο αντίκτυπο και στην εθνική ομάδα, η οποία έχει να επιδείξει στο παλμαρέ της σημαντικές επιτυχίες στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, αφού έχει κατακτήσει την πρώτη θέση δύο φορές, τέσσερις τη δεύτερη και άλλες τόσες την τρίτη.
Αυτή ακριβώς η αποτυχία της εθνικής, έφερε έναν εκ των κορυφαίων προπονητών στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ (και νυν βοηθό του Γκρεγκ Πόποβιτς), τον Έτορε Μεσσίνα. Είναι όμως ικανοί να αποτελέσουν το «μαύρο άλογο» της διοργάνωσης, βασιζόμενοι μόνο στον άνθρωπο που βρίσκεται στην άκρη του πάγκου; Ας δούμε την τελική δωδεκάδα και θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά του ρόστερ.
Σε σχέση με το ρόστερ του προ-Ολυμπιακού τουρνουά έχουμε τρεις σημαντικές ελλείψεις. Οι Μπαρνιάνι και Τζεντίλε απογοήτευσαν πέρυσι στις ομάδες τους με τις εμφανίσεις τους, με τον Μεσίνα να μην τους καλεί ούτε στην προεπιλογή. Η μεγάλη απουσία όμως είναι ο Ντανίλο Γκαλινάρι. Ο σούπερ σταρ της ομάδας, σε φιλικό αγώνα εναντίον της Ολλανδίας, θέλησε να επιδείξει τις πυγμαχικές του ικανότητες, όμως αυτό που κατάφερε ήταν να τραυματίσει τον καρπό του και να τεθεί νοκ άουτ από τη διοργάνωση, κάνοντας έξω φρενών τον προπονητή του, ο οποίος τον κατηγόρησε για αντιεπαγγελματική συμπεριφορά. Μπραβίσιμο Ντανίλο κέρδισες το βραβείο του πιο ηλίθιου τραυματισμού. Αυτομάτως, περιορίστηκαν οι λύσεις, κάτι που φαίνεται και από το ρόστερ.
Τρόπος παιχνιδιού και επιμέρους θετικά στοιχεία
Οι Ιταλοί θα βασιστούν πολύ στο περιφερειακό τους παιχνίδι . Είναι μια ομάδα που αρέσκεται να σουτάρει πολύ, ειδικότερα έξω από τη γραμμή των τριών πόντων, αφού έχουν παίχτες που μπορούν να το κάνουν, και με αυτόν τον τρόπο θα αντισταθμίσουν τη μεγάλη αδυναμία στη θέση των σέντερ. Ενδεικτική είναι η εικόνα τους από τα παιχνίδια του τουρνουά Ακρόπολις για την κατανομή των σουτ δύο και τριών πόντων. Εναντίον Σερβίας, Ελλάδας, Γεωργίας εκτέλεσαν 31, 29 και 31 τρίποντα αντίστοιχα, ενώ τα δίποντα ήταν 36, 23 και 36 για κάθε ένα αγώνα. Ουσιαστικά σουτάρουν ίδιο αριθμό τριπόντων και διπόντων. Το ρόστερ διαθέτει καλούς σουτέρ, αφού τέτοιοι είναι οι Μπελινέλι, Αραντόρι, Ντατόμε, Φιλόυ και Μέλι (δυστυχώς κόπηκε από το τελικό ρόστερ το «πουλέν» μου, ο Ντελα Βάλλε ).
Όπως θα δείτε στο παρακάτω βίντεο από τον αγώνα με τη Σερβία, οι Ιταλοί προσπαθούν να βγάλουν κάποια σουτ υπό καλές προϋποθέσεις. Βασιζoνται στο καλό spacing, στην κίνηση χωρίς τη μπάλα, σε κάποια μπακ σκριν και σκριν μακριά από τη μπάλα, δουλεύοντας αρκετά στην αδύνατη πλευρά, ώστε να δημιουργήσουν τους απαραίτητους χώρους για τους καλούς σουτέρ που έχουν. Κάνουν καλά βασικά πράγματα, όπως η αναπλήρωση θέσης στο παρκέ, έχοντας πάντα παίχτη στις γωνίες και απλώνοντας την άμυνα.
Η απουσία των Μπαρνιάνι, Τζεντίλε, Γκαλινάρι κάνει την ομάδα να έχει πιο διακριτούς ρόλους, καθώς όλοι αυτοί ( μαζί με Μπελινέλι ) έμοιαζαν αρκετές φορές να κάνουν «του κεφαλιού» τους, και σε αρκετούς αγώνες να νιώθουμε ότι παρακολουθούμε street basket, αφού χρειάζονταν παραπάνω από μία μπάλες στον αγώνα. Ταυτόχρονα, η απουσία τους φαίνεται να έχει αναγκάσει την σκουάντρα ατζούρα να γίνει πιο σκληρή, με τον Μεσίνα να δοκιμάζει και κάποιες άμυνες απλωμένες σε όλο το γήπεδο, που καταλήγουν σε άμυνα ζώνης με προσαρμογές. Ο Εκτορας είναι έτσι κι αλλιώς ο πραγματικός σταρ της ομάδας, το μεγάλο της ατού.
Ακόμα, η τριάδα των point guards μπορεί να προσδώσει διάφορα χαρακτηριστικά στο παιχνίδι. Υπάρχει μέγεθος, πίεση στη μπάλα και το drive and kick παιχνίδι (βλ. Χάκετ, Τσιτσιαρίνι) όπως επίσης και η δυνατότητα για σκορ τόσο από το τρίποντο όσο και από μέση απόσταση, με τον Ιταλοαργεντίνο, νυν παίχτη της Αβελλίνο και περσινό πρωταθλητή Ιταλίας με τη Βενέτσια, Αριέλ Φιλόυ.
Aρνητικά
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ρόστερ της Ιταλίας εντοπίζεται στη θέση του σέντερ. Εκεί υπάρχουν ο ρολίστας Μάρκο Κουζίν, ο νατουραλιζέ Πολ Μπιλίνγκα καθώς και ο φόργουορντ/σέντερ Κρίστιαν Μπερνς. Οι Μπιλίνγκα, Μπερνς αποτελούν undersized σέντερ, αφού ίσα που ξεπερνάνε τα δύο μέτρα, με το δεύτερο να είναι πιο σκληρός και δυνατός παίχτης. Αυτό σημαίνει ότι θα δούμε αρκετά smallball από την ιταλική ομάδα και σε αρκετά ματς τον εκάστοτε αντίπαλο να χτυπάει στη ρακέτα τους. Απέναντι στον Μαριάνοβιτς, πάντως, υπέφεραν όλοι, καθώς δεν μπόρεσαν να τον περιορίσουν ούτε στο ελάχιστο.
Η απουσία του Γκαλινάρι είναι σημαντικότατη. Ο νυν συμπαίχτης του Τεόντοσιτς στους Κλίπερς είναι ένας εκπληκτικός σκόρερ, που μπορεί να σκοράρει από οπουδήποτε και με οποιεσδήποτε συνθήκες και σίγουρα θα ήταν ένα μεγάλου ατού στα χέρια του Μεσίνα, κάνοντας την επίθεση να μοιάζει ασυναγώνιστη. Μην ξεχνάμε πως στην προηγούμενη διοργάνωση του Ευρωμπάσκετ οι ατζούρι είχαν την καλύτερη επίθεση του τουρνουά. Το υπάρχον ρόστερ ως επί το πλείστον περιέχει παίχτες που είναι ρολίστες στις ομάδες τους, όπως για παράδειγμα οι Τσιτσιαρίνι, Αμπάς, Πάσκολο, Κουζίν, με περιορισμένες παραστάσεις από μεγάλες διοργανώσεις.
Eν κατακλείδι, η Ιταλία δεν μοιάζει ομάδα που μπορεί να καταφέρει κάτι παραπάνω από την πρόκριση στην επόμενη φάση (φυσικά όλα θα εξαρτηθούν και από την ομάδα με την οποία θα σταυρώσει ). Βέβαια βρίσκεται σε έναν «πονηρό» όμιλο, σε αυτόν του Τελ Αβίβ, όπου θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις Γεωργία, Λιθουανία, Γερμανία, Ισραήλ και Ουκρανία. Δύσκολα θα αποτελέσει το dark horse της διοργάνωσης, όσο και αν προσπαθήσει να βγάλει λαγούς από το καπέλο του, ο Μεσίνα- στην τελευταία του χρονιά ως προπονητής της εθνικής. Θα ήθελε σαφώς και ο ίδιος να φύγει με μια επιτυχία και να φέρει ξανά το Ιταλικό μπάσκετ ψηλά. Ο Ιταλικός εθνικός ύμνος λέει "αδέρφια της Ιταλίας, η Ιταλία ξύπνησε". Θα δείξει.
ΥΓ. Το πιο σημαντικό από την εικόνα του τουρνουά Ακρόπολις, ήταν αυτή του υγιούς Ντάνιελ Χάκετ, που έδειξε να έχει ξεπεράσει τον τραυματισμό που τον ταλαιπώρησε την περασμένη χρονιά. Οι αδυναμίες δεν κρύβονται, εξάλλου.
Σημειώσεις.
1. Στο Ευρωμπάσκετ του 2003 οι Ιταλοί μας απέκλεισαν στον πρώτο νοκ άουτ αγώνα με 59-62 στην πορεία τους προς την τρίτη θέση. Εκείνη η Ελληνική ομάδα είχε τον Ιωαννίδη στον πάγκο της και σε εκείνο τον αγώνα πρώτους σκόρερ τους Ντικούδη και Σιγάλα.
2. Στον τελικό των Ολυμπιακών της Αθήνας έχασαν από τη χρυσή γενιά των Γκαούτσος της Αργεντινής με 84-69.
