Όπως είναι λογικό , και κατόπιν αληθινά μέτριων εμφανίσεων στα φιλικά, ο πήχης είναι πλέον τοποθετημένος χαμηλά , πολύ χαμηλά. Οι αισιόδοξοι βλέπουν σε αυτό μια γερή ελπίδα. Η χιονοστιβάδα της κριτικής και οι ελάχιστες προσδοκίες είναι συνθήκες ικανές να προκαλέσουν συσπείρωση και ως δια μαγείας να διογκώσουν το πείσμα και να φέρουν ομοψυχία. Οι διεθνείς θα κληθούν να παλέψουν απέναντι σε όλους τους δαίμονες του κόσμου, και όσο να ναι σε αυτό η ελληνική ράτσα διαχρονικά διαπρέπει.
Πέραν της ατέρμονης βλακείας περί χαρακτηριστικών της φυλής, το σενάριο αυτό έχει την βάση του, η οποία παρόλα αυτά δεν παύει να είναι θεμελιωμένη στην μεταφυσική. Έχει όντως συμβεί στο παρελθόν να βελτιώνονται σύνολα με κακή εικόνα στα φιλικά, αλλά αν το ψάξετε αυτό συνέβη επειδή αργότερα έπαιξαν πολύ καλό μπάσκετ. Η πρωταθλήτρια Ευρωπης Ισπανία για παράδειγμα, έμοιαζε να παίζει χειρότερα από την εθνική μας πριν τον προημιτελικό του 2015. Τελικά, έπαιξε καλύτερα και εμείς μείναμε με την πικρή αίσθηση της χαμένης ευκαιρίας. Αν με κάποιο τρόπο συμβεί και η ελληνική ομάδα χτυπήσει την πόρτα της τετράδας, αυτό θα είναι επειδή θα έχει παίξει μπάσκετ, και όχι επειδή πείσμωσαν ο Μπουρούσης, ο Παππάς, ο Παπανικολάου ή όποιος άλλος αγαπάτε, επειδή κάποιοι τους έκαναν κριτική. Το σενάριο είναι βέβαια έτοιμο και τα γραπτά θα βγουν από το πατροπαράδοτο καλούπι.
Η πιο ρεαλιστική προσέγγιση λέει πως η εθνική είναι αγωνιστικά μπλεγμένη. Δεν βρίσκει σκορ, δεν κινείται χωρίς την μπάλα, δεν πολυσκρινάρει, έχει και κάποια αμυντικά προβλήματα στα πικ εν ρολ, που όμως η αθλητικότητα της σύνθεσης δύναται να καλύψει. Είναι φανερό πως ο Κώστας Μίσσας (ορθά) υπολόγισε πως το σύνολο θα έβρισκε τις περισσότερες ευκαιρίες του μέσα από τις ενέργειες και την πληθωρικότητα του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Τα drive του θα οδηγούσαν σε ελευθερα σουτ, τα post up του σε double team, η ικανότητα του σε επιθετικό transition σε εύκολα καλάθια, ο απρόβλεπτος ρόλος του στα πικ εν ρολ (ως σκρίνερ και ως χειριστής) θα έβαζε σπαζοκεφαλιές στις άμυνες. Ηταν απόλυτα λογικό η απουσία του να μπερδέψει τους πάντες και να κάνει την διαχρονική ένδεια επιθετικών όπλων να λάμψει εκ νέου. Καθώς μάλιστα κόπηκε και ο μοναδικός καθαρός stretch forward - μάλλον σωστά, βέβαια - το σύνολο καλείται πλέον να παλέψει απέναντι στον "κλασικό" εαυτό του. Τα όπλα για να ανοίξει το γήπεδο είναι λίγα, και καθώς ο Γιάννης δεν είναι εδώ για να αναβαθμίσει τις συνθήκες εκτέλεσης, το βάρος μοιραία θα πέσει στην άμυνα και στην post απειλή των Μπουρούση - Πρίντεζη. Την στιγμή που μιλάμε, φαντάζει πιο λογικό να κεφαλαιοποιηθεί η όποια εμπειρία απέκτησε ο Ιωάννης Παπαπέτρου στην θέση 4, παρά η επιμονή στον αθλητικό Θανάση και στον τσαμπουκαλή Αγραβάνη για να καλύψουν (τι άλλο) το κενό πίσω από τον Αγιο Γεώργιο.
Πιθανότατα δεν θα συμβεί, ακόμη και αν η αναζήτηση χώρων δείχνει απέλπιδα. Το πιθανότερο είναι πως η εθνική θα πορευτεί επάνω σε όσα την χαρακτήριζαν τόσα χρόνια, ψάχνοντας επιπλέον ευέλικτα αμυντικά σχήματα, που θα μπορούν να αλλάξουν σε όσα περισσότερα σκριν γίνεται, με την προσδοκία οι καλές βραδιές στο σουτ να έρθουν σε δύο συνεχόμενα νοκ άουτ παιχνίδια. Μοιάζει περισσότερο με δέηση στον Αλλάχ, παρά με δρόμο σαφώς χαραγμένο. Παρόλα αυτά, αν η μπίλια μας κάτσει, θα "αγοράσω" αυτή την ιστορία πολύ ευχαρίστως. Πρώτον διότι είμαι οπαδός της εθνικής ομάδας μπάσκετ και δεύτερον διότι έτσι όλοι θα είναι καλά, και όσο να ναι θέλουμε το καλό των συνανθρώπων μας. Ενα μετάλλιο θα βγάλει στον αφρό όλους τους λοιδορημένους, από τον πρόέδρο της ομοσπονδίας, μέχρι τον προπονητή, τους παίκτες και τους δημοσιογράφους που δεν ύψωσαν και τόσο ψηλά το λάβαρο της κριτικής.
Με απλά λόγια, ένα μετάλλιο για να τελειώνουμε , σύντροφοι! Και να ησυχάσουμε. Με ένα μεταλλιο (ή έστω μια πρόκριση στην τετράδα βρε αδερφέ) δεν θα έχει σημασία αν :
- Η ομοσπονδία επέλεξε προπονητή την τελευταία στιγμή, διακυρήσσοντας μάλιστα επίσημα την υποβάθμιση του ρόλου του, και αργότερα άνοιξε μέτωπο με το ΝΒΑ και τον καλύτερο παίκτη της εθνικής.
- Οι Κώστας Κουφός, Τάιλερ Ντόρσι και Ζακ Όγκαστ έλειψαν αδικαιολόγητα ή δικαιολογημένα.
- Ο Γιάννης ήταν πάνω, κάτω, δεξιά ή αριστερά από την ομάδα και αν το ταξίδι στην Κίνα το επέβαλαν οι εξωγήινοι.
- Οι υπόλοιποι παίκτες συνέβαλαν σε ένα κλίμα αστάθειας, αργότερα χαριεντιζόμενοι γύρω από τα όσα οι ίδιοι βοήθησαν να δουν το φως της δημοσιότητας.
Με ένα μετάλλιο, στον καθρέφτη δεν χρειάζεται να κοιταχτεί κανείς, και έτσι μπορεί εύκολα να μην δει τις ασχήμιες που περιέβαλαν φέτος την διαχρονικά πιο ωραία ομάδα του ελληνικού αθλητισμού. Το γεγονός ότι ανάλογα περιστατικά έχουν λάβει χώρα και στο παρελθόν (πχ στο Μουντομπάσκετ του Καναδά το 1994), δεν σημαίνει ότι η επανάληψη τους ευχαριστεί κανέναν από εμάς τους φιλάθλους. Ίσως ο μπασκετικός ρομαντισμός να αυξάνει κάπως την συναισθηματική ένταση την δεδομένη στιγμή, όμως η ουσία είναι ότι πολλοί δεν στάθηκαν στο ύψος τους, άσχετα αν οι ευθύνες δεν γίνεται (και δεν πρέπει) να επιμεριστούν εξίσου. Προσωπικά, θα μου είναι δύσκολο φέτος, πολύ δύσκολο. Θέλω πάντα την επιτυχία της ομάδας που κάποτε με έφερε σε κοντινότερη επαφή με τον αθλητισμό. Ένα μετάλλιο ίσως κάνει και μένα να τα ξεχάσω όλα.
Υ.Γ. Το Basketball Guru άνοιξε και σας περιμένει. Καθώς θα βρούμε ρυθμό, σιγά σιγά θα προσπαθήσουμε να εισάγουμε νέες ενότητες και στοιχεία. Θα είμαστε επίσης σε πιο στενή επαφή με το Ball Hog , τα φιλαράκια μας. Ο Αρης Τόλιος έγραψε πρόσφατα κατι αληθινά θαυμάσιο.
